Δ.Αποκης: Για να ανθίσει ένα λουλούδι πρέπει να το ποτίσεις

Σε καθημερινή βάση εδώ και αρκετούς μήνες η ελληνική κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, βρίσκεται κάτω από ένα μαύρο σύννεφο, συνεχούς προπαγάνδας του καθεστώτος του Ταγίπ Ερντογάν, στην Τουρκία. Αρωγοί σε αυτό το σφυροκόπημα του υβριδικού πολέμου του καθεστώτος Ερντογάν, έναντι της Ελλάδος εκτός της συνεχούς επίκλησης από το πολιτικό σύστημα του διεθνούς δικαίου, της Ευρώπης και άλλων δηλώσεων, είναι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης τα οποία έχουν αναλάβει το ρόλο της καθημερινής αναμετάδοσης της τουρκικής προπαγάνδας.Εκτός από τον απόλυτο άρχοντα του τηλεοπτικού, ραδιοφωνικού και διαδικτυακού αέρα, Ταγίπ Ερντογάν, η ελληνική κοινή γνώμη έχει μάθει τα ονόματα μέχρι και του τελευταίου γραφειοκράτη τουρκικών υπουργείων και τρίτης κατηγορίας αξιωματούχων του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας.Βέβαια πέρα αυτής της καθημερινής τραγωδίας υπάρχει και το απόλυτα σοβαρό κομμάτι της υπόθεσης, δηλαδή το εάν κάποια στιγμή η έρμη τούτη χώρα θα αποκτήσει μια σοβαρή στρατηγική επιβίωσης στο δύσκολο μέλλον που διαμορφώνεται μπροστά της.Κατ’ επανάληψη έχω αναφερθεί στο γεγονός ότι το ισχυρότερο χαρτί που έχει στα χέρια της αυτή της στιγμή η Ελλάδα είναι μια πραγματικά στρατηγική συνεργασία σε όλα τα επίπεδα με το Ισραήλ. Ουτοπικές φαντασιώσεις και επιθυμίες για προστασία από το διεθνές δίκαιο, την ανύπαρκτη στρατηγικά Ευρωπαϊκή Ένωση, και δηλώσεις, αλλά μόνο δηλώσεις, παραδοσιακών συμμάχων της χώρας, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν δίνουν απάντηση στην υπαρξιακή απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα σε όλα τα επίπεδα.‘Όταν ο Αντώνης Σαμαράς, επί πρωθυπουργίας του, έθεσε σε εφαρμογή τη στρατηγική των triangles συμμαχιών, έκανε ένα μεγάλο δώρο στη χώρα, το οποίο δυστυχώς δεν στηρίχθηκε επαρκώς μετά την αποχώρησή του από το Μέγαρο Μαξίμου.Οι διαρκείς τριμερείς και τετραμερείς συναντήσεις, είναι άνευ ουσίας και αποτελούν απλά μια διαδικασία του μιλάμε για να μιλάμε, από τη στιγμή που δεν συνοδεύονται με απτά έργα. Και δυστυχώς στην περίπτωση της μεγάλης ευκαιρίας που έχει η χώρα στο θέμα της στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, συμβαίνει ακριβώς αυτό. Πολύ κουβέντα και πολύ λίγη ουσία.Ας δούμε λοιπόν το σκηνικό που επικρατεί και είναι υπό διαμόρφωση στη γειτονιά μας.Τι πραγματικά κάνει η Τουρκία του Ερντογάν; Γκρινιάζει δηλώνοντας αδικημένη, μιλάει και κινείται σαν να είναι ο Πάπας στη Ρώμη, και στην ουσία προσποιείται.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της και να τσιμπήσει σε μια σύντομη, γιατί σύντομη θα είναι, σύγκρουση, οδηγούμενη σε μια επανάληψη της τραγωδία της Κύπρου το 1974, και 50 χρόνια μετά να συζητάει για ψηφίσματα καταδίκης του ΟΗΕ και ένα διεθνές δίκαιο που κανείς δεν του δίνει σημασία. Η τακτική του καλού Χριστιανού που προσποιείται ότι γυρνάει και το άλλο μάγουλο είναι η ενδεδειγμένη, αλλά ο όρος προσποιείται είναι ο κρίσιμος σε αυτή τη διατύπωση.Η Αίγυπτος είναι μια χώρα κλειδί για τις εξελίξεις στην περιοχή και εξαιρετικά κρίσιμη για τη στρατηγική του Ισραήλ. Όταν ο Σαμαράς διαμόρφωνε μια ισχυρότατη σχέση με τον Σίσι, κάποιοι πετούσαν χαρταετό και δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Άραγε τι έχει γίνει από τότε στη σχέση με το Κάϊρο. Συγγνώμη, ξέχασα, κάποιες επισκέψεις και κάποιες συναντήσεις. Μην είμαστε άδικοι.Η Αίγυπτος βέβαια, αντιμετωπίζει μια ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων που ακούει στο όνομα δημογραφική έκρηξη και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία και προβληματισμό σε πρωτεύουσες που βλέπουν μακριά και σχεδιάζουν με σοβαρότητα, βλέπε Ιερουσαλήμ. Για τον Μπίμπι Νετανιάχου, τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ, μπορεί να πει κανείς πολλά, αλλά όταν κάποιοι πετούσαν χαρταετό αυτός στο παρασκήνιο δημιουργούσε μια ανήκουστη για τα δεδομένα συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία, και άλλες αραβικές χώρες στην περιοχή. Σχεδίαζε κοιτώντας στο μέλλον, χωρίς να λογαριάσει παραδοσιακές αγκυλώσεις και στεγανά του παρελθόντος. Τα αποτελέσματα έχουμε ήδη αρχίσει να τα βλέπουμε και θα δούμε ακόμα περισσότερα στο προσεχές μέλλον.Στην υπόθεση της Λιβύης, η οποία αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο στην πανέξυπνη και άρτια σκηνοθετημένη στρατηγική pontificate and pretend του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία, για μια ακόμα φορά η Αθήνα έχει εμπλακεί στο παιχνίδι των τούρκων, αναγωγή του δήθεν Στρατάρχη (άραγε πόσες μεραρχίες έχει) Χαφτάρ, σε εθνικό ήρωα, ενώ στην ουσία αποτελεί ένα υποχείριο των Ρώσων και λίγο των Γάλλων στον εμφύλιο της Λιβύης, μιας καθαρά υπό έλεγχο εξωτερικών δυνάμεων η οποία θα συνεχιστεί για καιρό.Ως πότε άραγε θα συνεχιστεί το αστείο με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, την κατά τα άλλα οικογένειά μας, που σε ένα θέμα που μας αφορά άμεσα μια φτύνουν κατάμουτρα, εξαιρώντας την Ελλάδα, από τη διαδικασία στη Λιβύη.Ας σηκωθούν δυο ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη να πραγματοποιήσουν μια πτήση κατά Λιβύη μεριά, και τότε θα δούμε πως το Βερολίνο και οι υπάλληλοί του στις Βρυξέλλες, θα το πάρουν αλλιώς, Αυτό θα έκανε το Ισραήλ, μια χώρα η οποία είναι μικρή και περιβάλλεται από εχθρούς, όταν οι σύμμαχοί της την αγνοούν. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν οι Αμερικανοί αποχωρούν από τη Συρία, ο Νετανιάχου βρίσκεται στη Μόσχα και βλέπει τον Πούτιν, και η Ιερουσαλήμ έχει διαμορφώσει μια εξαιρετική σχέση με τη Ρωσία, χωρίς να πλήξει την άριστη σχέση της με την Ουάσιγκτον.Ας έρθουμε και λίγο στο μεγάλο θέμα του Αγωγού East Med. Και εδώ η Τουρκία στα πλαίσια της στρατηγικής, Cry, Pontificate and Pretend, φωνάζει, και απειλεί. Η Ελλάδα έφερε την Κύπρο και το Ισραήλ, στην Αθήνα και έκανε την τελετή υπογραφής, αλλά η Ιταλία σφύριξε και σφυράει κλέφτικα, παίζοντας και με την Τουρκία. Και ας είναι χώρα μέλος της ΕΕ. Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη γεια χαρά.Και έτσι για την ιστορία, υπάρχει λόγος να λέμε ότι η Ρώμη θα προσέλθει σε μεταγενέστερο χρόνο; Εάν πραγματικά θεωρούμε ότι το εν λόγω εγχείρημα είναι στρατηγικής σημασίας γιατί δεν βγαίνουμε να πούμε την αλήθεια για την Ιταλία και να ψάξουμε άμεσα για εναλλακτική λύση στη θέση της Ιταλίας. Εάν δεν κάνω λάθος το Ισραήλ μας το λέει και δεν θα περιμένει πολύ. Θέλει να βρει πελάτες για το αέριο του όσο πιο σύντομα γίνεται. Και μια ακόμη ερώτηση. Είναι αλήθεια ότι εάν ήταν ακόμη στην κυβέρνηση της Ιταλίας ο Σαλβίνι, η Ιταλία θα ήταν στην τελετή υπογραφής της Αθήνας; Ναι για αυτόν τον ακροδεξιό κατά τα άλλα Σαλβίνι μιλάω.Εάν πραγματικά αντιμετωπίζουν σοβαρά την πραγματικά κρίσιμη και επικίνδυνη κατάσταση στην περιοχή μας και επιθυμούμε να έχουμε μέλλον ως χώρα και ως έθνος, έχει έλθει η ώρα να σοβαρευτούμε, και να αξιοποιήσουμε πραγματικά το μοναδικό σοβαρό χαρτί που μας μοιράζει η τράπουλα και λέγεται πραγματικά στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ. Έχουμε πολλά να μάθουμε και ακόμα πιο πολλά να κερδίσουμε εάν το κάνουμε.Και για να τελειώνουμε μια και καλή με την ιστορία της προπαγάνδας του Ερντογάν, αλλά και των συμμάχων όπως η ΕΕ και οι ΗΠΑ, που το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν στο ίδιο καλάθι, αυτόν που προκαλεί, παρανομεί, και προκαλεί και δημιουργεί ένταση, με αυτόν που παραβιάζονται τα εθνικά του συμφέροντα και απειλείται η εθνική του κυριαρχία.Έχει έλθει η ώρα να γίνουμε πιο διεκδικητικοί έναντι της ΕΕ. Έχει έλθει η ώρα να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως δύναμη. Καμιά φορά όταν κάνεις έξυπνη εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, έχει σημασία ακόμα και να μην το έχεις να δείχνεις ότι το έχεις. Να φέρεσαι ως δύναμη, και όπου χρειάζεται να χαλάς και το παιχνίδι. Και πάνω από όλα όταν έχεις μπροστά ένα παράθυρο στρατηγικής ευκαιρίας, όπως αυτό με το Ισραήλ, να αρπάξεις την ευκαιρία. Αλλά για να πας από το φλερτ στην αγάπη πρέπει το λουλούδι να τοι ποτίσεις για να ανθίσει. *Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών, διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ,και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.