"Ιάννης Ξενάκης 100 χρόνια"

Στο ασανσέρ του ξενοδοχείου, θυμήθηκα την περίεργη στάση του Αλέξανδρου του γιου μου, καθώς τον άφηνα να ροχαλίζει στο δωμάτιο, με το ένα πόδι γυρισμένο, το ένα χέρι σαν στραμπουλιγμένο και το πρόσωπο πιεσμένο από το μαξιλάρι και το στρώμα. Χαμογέλασα στον καθρέφτη, κλωτσώντας μια αόρατη μπάλα και σε τόνους που έχω μαθητεύσει δίπλα του, αυτά τα ραπ, τραπ, χιπχοπ, ρέγκατον κι άλλα ακαταλαβίστικα και άρχισα μέσα στο ασανσέρ να «τραγουδάω», να «ραπάρω» ρε παιδί μου,πώς το λένε.«Μη νομίζεις ότι τα πράγματα είν
Keywords
Τυχαία Θέματα