«Σ’ όλο τον κόσμο» με τους Mottet

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ mottet-foto_1.jpg 01.11.2018, 09:50 | Ετικέτες: μουσικοί, συγκροτήματα, τραγουδιστές Συντάκτης: Λένα Κυριακίδη

Ένας πολύ αρμονικός, φωτεινός και «ζωντανός» δίσκος, με χρώματα και «πιτσιλιές» από διάφορα είδη μουσικής, με φρέσκο ήχο, που συνδέει τον κοσμοπολιτισμό με τη δεξαμενή της ελληνικής μουσικής είναι η πρόταση των Mottet, μιας μπάντας που χάρη στην τεχνολογία αλλά κυρίως το ταλέντο της δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια πολυμελή ορχήστρα.

Ο Σωτήρης Καστάνης, ο Δημήτρης Κουζής και ο Γιώργος Σχοινάς στο ακορντεόν παίζουν

μαζί με την όμορφη φωνή της Ξένιας Γαργάλη τα νέα τραγούδια τους σε στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, που με αλήθεια και αμεσότητα σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός σύγχρονου ανθρώπου γράφοντας, μεταξύ άλλων, για τα θέματα της αγάπης, του χωρισμού, του ερωτικού παιχνιδιού, της ατομικής και συλλογικής μοναξιάς.

Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε την πρώτη συναυλία του τρίο μετά την κυκλοφορία του δίσκου και μετά τη sold out παρουσίαση πριν από λίγες μέρες στον ίδιο χώρο, στη σκηνή του ζεστού El Convento Del Arte, όπου το τρίο πειράζει και διασκευάζει μουσικές του κόσμου με μοναδική αισθητική, κινούμενο από τους παραδοσιακούς ήχους στην τζαζ νοσταλγία και από την ποπ ανεμελιά στο κινηματογραφικό ύφος.

Πριν από τη μουσική τους παράσταση μιλήσαμε με τον Σωτήρη και τον Δημήτρη, τον πυρήνα του σχήματος, δύο πολύ έμπειρους καλλιτέχνες, που έχουν σπουδάσει κλασική μουσική, έχουν ζυμωθεί πολλά χρόνια σε διάφορες μπάντες, δύο επαγγελματίες μουσικούς με ενσυναίσθηση, που δεν γράφουν κατά παραγγελία και έχουν κοινό την αναζήτηση και τον πειραματισμό.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία μεταξύ σας και η δημιουργία του δίσκου;

Δημήτρης Κουζής: Αρχίσαμε το φθινόπωρο του 2015 και το υλικό προέκυψε μετά από 2,5 χρόνια δουλειάς. Παίζαμε ως γκρουπ διασκευών επιλέγοντας αυθόρμητα τα κομμάτια στις παραστάσεις μας επί σκηνές. Τη διαδικασία του δίσκου δεν την ξεκινήσαμε επί τούτου, αλλά στο πλαίσιο του μας αρέσει κάτι και πάμε να το φτιάξουμε. Μετά σιγά σιγά άρχισαν να συνδέονται όλα αυτά, όχι εξαρχής.

Σωτήρης Καστάνης: Δεν κάναμε κάτι επιτηδευμένα, αφήσαμε τους εαυτούς μας ελεύθερους και βγήκε ένα αποτέλεσμα αβίαστο, πήρε μια οντότητα. Το κοινό μας καλλιτεχνικά είναι μάλλον η αναζήτηση κι ο πειραματισμός σαν βάση, να φύγουμε λίγο από αυτό που μάθαμε να μελετάμε ή που χτίσαμε την τεχνική μας και τον ήχο μας.

Επιλέξατε λόγω κρίσης να είστε δύο άτομα ή σας εξυπηρετεί δημιουργικά;

Σωτήρης Καστάνης: Το δεύτερο, από επιλογή, γιατί μας επιτρέπει να είμαστε πιο άνετοι στο δημιουργικό μας κομμάτι, είτε στο συνθετικό, στο πώς τα κομμάτια στήνονται στην ομάδα, είτε πρακτικά πώς μπορούμε να έχουμε περισσότερες ώρες για πρόβα, γιατί το πρόγραμμα ενός ενεργού μουσικού περιορίζει λίγο το χρόνο συνεύρεσης. Όμως, πιο πολύ δημιουργικά μας επιτρέπει να λειτουργούμε όπως θέλουμε, σε αυτή τη φάση του σχήματος. Η μείωση των μελών από 4 σε 3 ήταν φυσική εξέλιξη. Ήταν δύσκολο να συνεχιστεί το σχήμα με το κοντραμπάσο για πρακτικούς λόγους. Ήταν δύσκολο να συντονιστούμε σε πρόβες, κάποιοι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί για να φιλοξενήσουν 4 όργανα κ.λπ., οπότε προχωρήσαμε ως τρίο με τον Γιώργο Σχοινά στο ακορντεόν, το οποίο κάνει ένα τρίο να φαίνεται ολοκληρωμένο.

Δημήτρης Κουζής: Πλαισιώνει πολύ καλά τις χορδές μας, τα έγχορδα όργανα που παίζουμε ο Σωτήρης κι εγώ. Υπάρχουν στο εξωτερικό πάρα πολλά σχήματα με λίγους μουσικούς, 2-3, δεν χρειάζεται να έχουμε 8-10 μουσικούς για να έχουμε πολυφωνίες ή πλούσιες ενορχηστρωτικές ιδέες. Στο δίσκο προστέθηκαν ακόμα δύο φίλοι μουσικοί, ο Άρης Ζέρβας στο τσέλο και ο Βαγγέλης Κατσαρέλης στην τρομπέτα. Τρίο συναντάς στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη, είναι πολύ διαδομένο σε Ιταλία, Γαλλία και αλλού.

Πώς βιώνετε την εμπειρία σας στη σκηνή;

Δημήτρης Κουζής: Εμείς σε πολλές παραστάσεις παίζαμε σε μια καρέκλα ή σε ένα σκαμπό, ενώ τώρα είμαστε λίγο σαν μουσικοί του δρόμου, είμαστε όρθιοι, έχουμε τρομερή κινητικότητα και μια σωματοποίηση. Έχει αλλάξει πολύ αυτό το πράγμα, έχει δώσει τρομερή ενέργεια και περνάει στον ακροατή γιατί περνάμε καλά με την έννοια ότι μας αρέσει η μουσική που παίζουμε εκείνη την στιγμή. Κι αυτό το δείχνει όλο το σώμα, όχι μόνο ο ήχος. Είναι μια συνολική κατάσταση. Το να είσαι σε μια ορχήστρα στατικός, αρχίζει το σώμα να συμμετέχει στην όλη διαδικασία κι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, δεν είναι λίγο.

Σωτήρης Καστάνης: Είναι αυτό που λέμε ότι «το ζούμε». Δεν κάθεσαι στο αναλόγιο να ερμηνεύσεις την παρτιτούρα σου, όπως μπορεί να κάνεις από παραστάσεις κλασικής μουσικής μέχρι στο να συνοδεύσεις κάποιον τραγουδιστή.

Δημήτρης Κουζής: Επίσης παίζουμε απ' έξω, δεν κοιτάμε παρτιτούρες επίτηδες. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Η παρτιτούρα έχει μια πάρα πολύ σημαντική οργάνωση στη σκέψη την ώρα που παίζεις, αλλά αυτού του είδους οι μουσικές δεν το θέλουν αυτό το πράγμα. Εκφράζεσαι, δείχνεις την προσωπικότητά σου. Είμαστε εμείς, η μουσική, ο κόσμος.

Πρόκειται για μια ελευθερία που την αναζητούσατε;

Σωτήρης Καστάνης: Τη θέλουμε σίγουρα για τη μουσική που κάνουμε εμείς.

Ποια ήταν η διαδικασία δημιουργίας για τα τραγούδια του δίσκου; Γράψατε πρώτα τη μουσική πάνω στους στίχους του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους ή το αντίστροφο;

Σωτήρης Καστάνης: Και τα δύο. Καταρχάς να πούμε ότι είμαστε πολύ τυχεροί που συνεργαστήκαμε κι ελπίζω να συνεργαστούμε και στο μέλλον με τον Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και λόγω της ποιότητας των στίχων του και της γρήγορης ανταπόκρισής του όταν κάτι ζητηθεί. Υπήρχαν περιπτώσεις που είχαμε μια μελωδία, του τη στείλαμε και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έγραψε στίχο, που είχε να πει κάτι και μας ικανοποιούσε. Σε άλλη περίπτωση, έτσι ξεκίνησε κι η συνεργασία μας, μας είχε δώσει ένα πακέτο στίχων το οποίο θεωρούσε ότι ταίριαζε στον ήχο μας, μέσα σε αυτό ήταν και το ομώνυμο «Σ’ όλο τον κόσμο», και ύστερα γράψαμε μουσικές. Μπορεί να διαβάσω ένα στίχο του Δημήτρη και να δω τι συναίσθημα μου δημιουργεί ή πού θα ήθελα να κινηθώ μουσικά, πώς θα ήθελα να πλαισιώσω την εικόνα. Ή επίσης μπορεί κάποια στιγμή να παίζω σκαλίζοντας την κιθάρα και να πω ότι αυτές οι νότες ταίριαξαν πολύ όμορφα, πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί; Να το στείλω στον Δημήτρη και να ρωτήσω αν θα μπορούσε να γράψει κάτι πάνω σ' αυτό. Αλλά όχι επί παραγγελία. Ίσως να γινόταν κι αυτό, αλλά όχι σε αυτή τη φάση.

Δημήτρης Κουζής: Εγώ δίνω μεγάλη σημασία στον στίχο, τον διαβάζω και αρχίζω να φαντάζομαι. Είναι σαν μια ταινία, έτσι το βιώνω. Ντύνω μουσικά την εικόνα κι εκεί γίνεται η ένωση με το στίχο, αλλά όλα προκύπτουν από αυτόν. Οι στίχοι του Δημήτρη είναι πάρα πολύ αληθινοί και κατανοητοί. Ξέρεις, νομίζω υπήρξε μια εποχή στο έντεχνο με στίχους που εγώ προσωπικά δεν καταλάβαινα, έπρεπε να φανταστώ πάρα πολύ τι εννοεί ο ποιητής. Κι είχα την ανάγκη να έχω στίχους που να μπαίνω κατευθείαν στο νόημα κι ο Δημήτρης το δίνει αυτό, οπότε εμένα με διευκόλυνε πάρα πολύ στο να γράψω μουσικές. Πρέπει να έχω ένα πολύ συγκεκριμένο ερέθισμα για να συνθέσω. Δεν γράφουμε κατά παραγγελία, φαίνεται ένα κομμάτι που έχει γραφτεί στα πεταχτά.

Ποια είναι πρότασή σας στα ορχηστρικά κομμάτια;

Σωτήρης Καστάνης: Ο Δημήτρης ανέφερε τη λέξη ταινία. Νομίζω ότι το πλαίσιο που θέλουμε να βλέπουμε τη μουσική που κάνουμε με τους Mottet είναι σαν ένα πανί κινηματογράφου. Στην τάδε σκηνή του δίσκου υπάρχει μόνο μουσική, δείχνει κάτι η κάμερα, δεν μιλούν οι ηθοποιοί. Ως μουσικοί που γράφουμε μουσικές κι η βάση μας είναι το ορχηστρικό τρίο, θέλαμε να υπάρχει κι αυτή μας η πλευρά στο δίσκο. Επίσης, όταν ακούς μια δουλειά με λόγο, τα οργανικά κομμάτια λειτουργούν κι ως ανάσες, όπου η μουσική σε ταξιδεύει και σε αφήνει εσένα να βάλεις, αν θες, λέξεις ή εικόνες σε αυτό που ακούς.

Πώς θα περιγράφατε αυτές τις κινηματογραφικές σκηνές σε κάποιους που δεν τις έχουν δει;

Σωτήρης Καστάνης: Για παράδειγμα το «Καρπενήσι» αγγίζει αυτό που λέμε έθνικ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μουσική του έχει παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία, ενώ το «βαλς της Έλλης» έχει πιο κλασικό ήχο.

Δημήτρης Κουζής: Το «Midnight walk» είναι πιο μεσογειακό, θα μπορούσε κάποιος να περπατάει στην Ιταλία ή στη Μονμάρτη και να το ακούσει.

Άρα, είναι ζητούμενο για σας η πολυπολιτισμικότητα.

Σωτήρης Καστάνης: Ναι, και η πολυφωνία. Αυτό σημαίνει mottet σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση. Το mottetto είναι ένα είδος προκλασικής γραφής σύνθετης, πολυφωνικής ας πούμε. Εμείς από αυτό κρατάμε τον όρο πολυφωνία. Οπότε σε αυτό το πλαίσιο μας αρέσει να υπάρχουν τα χρώματα.

Δημήτρης Κουζής: Έχουμε τραγούδια από όλο τον κόσμο, σε αρκετές γλώσσες. Βασικά απλώς θέλουμε να παίζουμε μουσικές που μας αρέσουν, έχει μεγάλη σημασία. Δεν έχουμε όρια ή κάποιον καλλιτεχνικό επιμελητή. Για παράδειγμα παίζουμε ένα κομμάτι των Beirut που εγώ δεν το έχω ακούσει σε μουσικές σκηνές, ένα της Adele που ταιριάζει πολύ στον κόσμο των Mottet. Ή το «Corsica» που είναι κρίμα να μην παίζεται live, επειδή ίσως είναι λίγο πιο εσωτερικό. Κι ως ακροατής θέλω να μην ακούω τα ίδια και τα ίδια. Με πολύ ανθρώπινα κριτήρια, δικά μας, διαλέγουμε τα κομμάτια. Μας δίνουν κι εμάς κίνητρο να παίξουμε διαφορετικές μουσικές. Γιατί αν κάτι πιστεύεις εκείνη τη στιγμή, μπορεί να το περάσεις στον κόσμο.

Σωτήρης Καστάνης: Ίσως περισσότερο περνάνε αυτά τα κομμάτια, παρά κάποια επιτυχία, που ακούγεται παντού και θα ακούσεις και από εμάς.

Πώς ήρθε η συνεργασία σας μας την Ξένια Γαργάλη;

Η Ξένια βρέθηκε στο δρόμο μας, της άρεσε ο ήχος μας και κολλήσαμε. Την πλαισιώσαμε ως τρίο ορχηστρικό, για να ερμηνεύσει τα τραγούδια μας κι όποια τραγούδια επιλέγουμε επί σκηνής. Κούμπωσε και γι' αυτήν σχετικά με τη μουσική μας και για εμάς σχετικά με το πώς ερμηνεύει. Επίσης, έχουμε τραγούδια σε αρκετές γλώσσες, πλην των ελληνικών και των αγγλικών, όπως συνηθίζεται. Η Ξένια ερμηνεύει γαλλικά, ιταλικά, πορτογαλικά ακόμα και ρώσικα. Ταίριαζε σε αυτό το πολυπολιτισμικό που θέλουμε να εκφράζουμε με τις μουσικές μας. Ήταν μια πολύ καλή περίπτωση και πλέον η βασική ερμηνεύτρια του δίσκου. Για ένα τραγούδι που ήθελε αντρική ερμηνεία νομίζω δεν υπήρχε καταλληλότερος από τον Δώρο, έχει τεράστια γκάμα και παρατηρούμε ότι έχει αποδοχή από όλο το χώρο και τον καλλιτεχνικό.

Πόσο δύσκολο είναι για τον καλλιτέχνη να κυκλοφορεί έναν δίσκο γνωρίζοντας ότι δεν θα πουλήσει εξαιτίας της κρίσης στο μουσικό κατεστημένο, που ήρθε πριν από την κρίση των μνημονίων;

Σωτήρης Καστάνης: Είναι σύμπτωμα της εποχής. Το ζητούμενο είναι να ακουστούν τα τραγούδια και να ακουστούν πέρα από το δίκτυο το δικό μας, από κάποιον σταθμό, από κάπου. Το να πουληθεί το φυσικό προϊόν μάς δίνει πίσω κάποια έξοδα που έχουμε κάνει, απόσβεση για τη δημιουργία αυτού του ηχογραφήματος και ναι, θα ήταν καλό, αλλά η εποχή δεν είναι έτσι πια. Μέχρι να έρθει η άλλη ισορροπία, να ακούν όλοι από itunes, να πληρώνουν δηλαδή ένα αντίτιμο, που είναι σίγουρο ότι θα γίνει. Εμείς είμαστε λίγο τριτοκοσμική χώρα σ' αυτό, όπως και σε πολλά άλλα. Οι αλλαγές σ’ εμάς θα έρθουν τελευταίες, μετά από 20 χρόνια. Από όταν ψηφιοποιήθηκε η μουσική με την τεχνολογία του ίντερνετ το πράγματα δυσκόλεψε πάρα πολύ, από τη στιγμή που υπήρχε ανεξέλεγκτη η διακίνηση οποιασδήποτε πνευματικής ιδιοκτησίας, από βιβλία μέχρι ταινίες, και παραμένει δύσκολο, αν την προσθέσουμε και την κρίση, την οικονομική δυσκολία μεγάλου μέρους του κοινού. Συν ένα «φίλτρο» που μπαίνει σε κάποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Δεν είναι ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά το παλεύουμε, δεν έχουμε απογοητευτεί από το γεγονός ότι δεν πουλιούνται cd. Μέχρι στιγμής είμαστε ευχαριστημένοι με την αποδοχή της δουλειάς μας. Ο Παπάζογλου έλεγε ότι καλό είναι όπως ποτίζεις λίγο λίγο τη γλάστρα, αν ρίξεις έναν κουβά νερό θα χυθεί απ’ έξω. Χτίσε το κοινό σου και θα δικαιωθείς κάποια στιγμή. Παλιά ο καλλιτέχνης ήταν γυρολόγος, πήγαινε από πόλη σε πόλη, εκεί κέρδιζε ακροατές ή έχανε άλλους που έφευγαν στη μέση του προγράμματος. Το ίδιο και τώρα στο live, μας βλέπει κάποιος και θα αγοράσει το cd επειδή τον κέρδισε, επειδή αυτό που άκουσε θέλει να το πάρει και μαζί του.

Δημήτρης Κουζής: Δεν έχουμε πρόθεση να κάνουμε κάτι πέρα από αυτό που θέλουμε. Ιδέες έχουμε, που μπορεί κάποια στιγμή να αρέσει στα ραδιόφωνα, αν γίνει καλώς, αν δεν γίνει πάλι καλώς. Έχουμε μάθει να πορευόμαστε μόνοι μας, όπως και πάρα πολλά παιδιά. Υπάρχουν πολλοί ωραίοι καλλιτέχνες, που κάνουν live και προσπαθούν να χτίσουν κάτι. Υπήρξε μια περίοδος τις δεκαετίες 80 -90 κατά την οποία οι μπάντες ήταν σε πρώτο πλάνο. Κι εμείς τώρα κάνουμε κάτι διαφορικό, γιατί μια εταιρία δεν θα ασχοληθεί με 2-3 τύπους, αλλά με 1, ο οποίος ηγείται της κατάστασης. Η δική μας μπάντα είναι μια στάση ζωής για το πώς σκεφτόμαστε τα πράγματα απέναντι στην καθημερινότητα, σε μια εποχή πολύ εγωκεντρική και με τα social media. Εμείς ερχόμαστε με μια αλήθεια και χωρίς να το 'χουμε σχεδιάσει για να ακούσει ο ένας τον άλλον, να συνεργαστούμε και να δημιουργούμε ένα, το οποίο έχει φτιαχτεί από πολλούς.

Info: Κυριακή 4 Νοεμβρίου, El Convento Del Arte (Βιργινίας Μπενάκη 7 Μεταξουργείο, Αθήνα), Ώρα προσέλευσης: 20:00 – ‘Ωρα έναρξης: 20:30. Πληροφορίες – Κρατήσεις: ηλ. 2105200602 –email: [email protected]. Είσοδος: 8,00 ευρώ

Facebook event

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Τα τραγούδια αφήνουν τον άνθρωπο να σκάβει και να ανακαλύπτει» Οι μελωδίες του πεπρωμένου και της μελαγχολίας από τον «Ονέγκιν»