«Οι ελληνικές rock μπάντες είναι ξεκάθαρα με το μέρος της κοινωνίας»

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ cano-630.jpg Ο σκηνοθέτης του “Greek Rock Revolution”, Μιγκέλ Κάνο μας μιλάει για την απόφασή του να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική heavy rock σκηνή, που αναπτύχθηκε εν μέσω οικονομικής κρίσης και εξηγεί τα ξεχωριστά της χαρακτηριστικά 30.01.2019, 19:02 | Ετικέτες: stoner, Nightstalker, rock, μουσικά ντοκιμαντέρ Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Ένα νέο μουσικό ντοκιμαντέρ αναμένεται να προβληθεί τον Μάρτιο σε διεθνή φεστιβάλ και στις αίθουσες και έχει ξεχωριστό ελληνικό ενδιαφέρον. Ο λόγος; Ασχολείται με την άνθιση της ελληνικής heavy rock σκηνής και προσπαθεί να εξηγήσει το πώς αναπτύχθηκε το συγκεκριμένο είδος μέσα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης και οικονομικής χρεοκοπίας.

Όταν μάθαμε ότι ένας Ισπανός σκηνοθέτης, ο Μιγκέλ Κάνο, ακολούθησε ελληνικές μπάντες όπως οι 1000mods, Tuber, Naxatras, Puta Volcano, Villagers of Ioannina City, Planet of Zeus, Nightstalker για να μελετήσει την σχέση της heavy rock σκηνής με την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα για να λύσει τις δικές του απορίες γεμίσαμε κι εμείς ερωτήματα.

Αφού, λοιπόν, παρουσιάσαμε πριν από μερικές εβδομάδες το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε τον ίδιο τον Μιγκέλ Κάνο για να μας λύσει και τις… δικές μας απορίες.

Πες μας πώς ήρθες σε επαφή με την ελληνική heavy σκηνή και γιατί αποφάσισες να κάνεις το ντοκιμαντέρ;

Ακούω rock από τότε που άρχισα να ακούω μουσική. Πριν από τρία χρόνια, επειδή βαριόμουν, ασχολήθηκα λίγο ερευνώντας από που προέρχονται οι μπάντες που άκουγα περισσότερο τότε. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι μισές από τις αγαπημένες μου μπάντες προέρχονταν από την Ελλάδα και άρχισα να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει εκεί.

Αργότερα, μετακόμισα στο Βερολίνο. Την πρώτη εβδομάδα βρέθηκα στη συναυλία μίας πολύ καλής μπάντας από τη Ρωσία (The Re-Stoned) και γνώρισα έναν Έλληνα τον Γιώργο Πυρουνάκη, ο οποίος δούλευε πουλώντας merch για ελληνικές μπάντες. Μετά από λίγες μπύρες του είπα την ιδέα μου να κάνω ένα ντοκιμαντέρ και εκείνος απάντησε ότι είναι πολύ καλή ιδέα και πως θα βοηθούσε φέρνοντάς με σε επαφή με ανθρώπους στην Ελλάδα.

Τελικά, πέρυσι το καλοκαίρι ανακάλυψα ότι έξι από τις επτά μπάντες που ήθελα να συμπεριλάβω στο ντοκιμαντέρ μου έπαιζαν στο Street Mode Festival. Το έψαξα λίγο και είδα ότι όλες οι μπάντες είχαν αρκετές συναυλίες τον Σεπτέμβριο στην Ελλάδα και σκέφτηκα: Ή τώρα ή ποτέ.

Οπότε το “Greek Rock Revolution” είναι μουσικό ντοκιμαντέρ ή κοινωνικό / πολιτικό;

Είναι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ βασισμένο σε κοινωνικό περιεχόμενο

Για εμάς τους Έλληνες αυτές είναι οι «δικές μας» μπάντες, τις γνωρίζουμε εδώ και χρόνια και έχουμε παρακολουθήσει τα βήματά τους από την αρχή. Τι πιστεύουν οι άνθρωποι εκτός Ελλάδας για την σκηνή αυτή; Υποθέτω ότι έχεις μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους για αυτό το ντοκιμαντέρ.

Τα προηγούμενα χρόνια, ροκάδες από παντού μιλούσαν για την ελληνική rock σκηνή και αναρωτιούνταν πώς μπορεί να υπάρχει τόσο καλή rock από την Ελλάδα. Τώρα, αφότου έκανα αυτό το ντοκιμαντέρ, καταλαβαίνω ότι δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά ένας συνδυασμός παραγόντων. Οι «δικές σας» μπάντες δεν είναι rock σταρ, αλλά κανονικοί άνθρωποι με ταλέντο και μεγάλη αφοσίωση στη μουσική. Γράφουν μουσική και παίζουν μέσα από την καρδιά τους και όχι για τις τσέπες τους. Αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι νιώθουν κατευθείαν. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μπάντες αυτές δημιούργησαν αυτή τη σκηνή. Μία σκηνή όπου οι άνθρωποι αισθάνονται ότι συνδέονται, μπορούν να μαζευτούν στις συναυλίες για να μοιραστούν και να εκφράσουν έναν αντικομφορμισμό και μια κοινή ανάγκη για ελευθερία.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της σκηνής, όπως παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ σου;

Ταπεινότητα, δέσμευση, αντι ροκ σταρ συμπεριφορά, κοινωνική ευαισθησία, αλληλεγγύη, φιλία, συνεργασία ανάμεσα στις μπάντες, αυτοοργάνωση, όρεξη για να εκφράσουν τα συναισθήματα των καθημερινών ανθρώπων και απόλυτη καλλιτεχνική ανεξαρτησία. Αρκετές μπάντες με διαφορετικό στυλ στο ίδιο μουσικό είδος, που μοιράζονται ίδιο τρόπο ζωής και αξίες. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει αυτή την ελληνική rock επανάσταση.

Βρίσκεις ομοιότητες με άλλες μουσικές σκηνές στον κόσμο;

Ναι, βρίσκω ομοιότητες με ιστορικά πολιτιστικά κινήματα όπως στο Μισισίπι όταν γεννήθηκε η blues σκηνή και στο Σηάτλ όταν άνθισε το grunge. Σε αυτές τις δύο στιγμές, όπως πιστεύω ότι γίνεται και τώρα στην Ελλάδα, υπήρχε μια συνεχόμενη κοινωνική αστάθεια και ένα αίσθημα αντικομφορμισμού. Αυτό έθεσε τις βάσεις για καλλιτεχνική έκφραση με την οποία το ευρύ κοινό συνδέθηκε και μπόρεσε να βρει στη μουσική κοινά σημεία για να απελευθερώσει και τα δικά του συναισθήματα.

Αγαπημένες μπάντες από τη σκηνή ή δεν θες να πεις;

Για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια, ακούω πάρα πολύ κάθε μια από τις μπάντες που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, είναι κάτι ιδιαίτερο για εμένα αυτό το φιλμ.

Κι εσύ σαν καλλιτέχνης ποια πιστεύεις ότι είναι η καλλιτεχνική αποστολή; Ο καλλιτέχνης είναι υποχρεωμένος να πάρει θέση και να σχολιάσει ή να ασκήσει κριτική προς την κοινωνική κατάσταση που βιώνει ή πρέπει να ακολουθεί την έμπνευσή του;

Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να καθοδηγείται από τη δική του έμπνευση, όποια κι αν είναι αυτή. Εάν ένας καλλιτέχνης θέλει να μιλήσει για αγάπη, λουλούδια ή φιλοσοφία ας το κάνει. Πιστεύω ότι η μόνη υποχρέωση που έχει ένας καλλιτέχνης είναι να ακολουθεί πάντα αυτό που αισθάνεται. Όμως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία έχουν μεγάλη σημασία και μπορούν πολλές φορές να αποτελέσουν πολύ δυνατή πηγή έμπνευσης.

Όλα σχετίζονται με τον τελικό στόχο του καλλιτέχνη. Προσωπικά ο στόχος μου είναι να συνεισφέρω κάθε φορά (έστω και λίγο) ώστε να βελτιώσω τον κόσμο και για αυτόν τον λόγο δουλεύω σε θέματα που σχετίζονται με κοινωνικούς ή ανθρωπιστικούς σκοπούς.

Πολλά έχουν συμβεί στην ελληνική σκηνή με βάση την αλληλεγγύη (εκτός από την τεράστια δουλειά που κάνουν οι ίδιες οι μπάντες). Οπότε είναι η αλληλεγγύη το βασικό όπλο για μία μουσική σε άνθηση;

Δεν είμαι σίγουρος εάν είναι το βασικό όπλο, όμως είναι σίγουρα ένα πολύ δυνατό στοιχείο αυτής της σκηνή. Άλλωστε τι είναι αυτό που δημιουργεί μια σκηνή; Είναι κυρίως το ακροατήριο και οι άνθρωποι χρειάζονται τρόπους να εκφραστούν και ανθρώπους με τους οποίους να ταυτιστούν. Σε αυτή τη σκηνή, οι ελληνικές rock μπάντες είναι ξεκάθαρα με το μέρος της κοινωνίας, ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους και αυτή η αφοσίωση έχει αρχίσει τώρα να αποδίδει.

Κατάγεσαι από την Ισπανία, μία χώρα που έχει επίσης χτυπηθεί από την οικονομική κρίση. Υπάρχει εκεί κάποια νέα μουσική σκηνή με αντίστοιχα χαρακτηριστικά;

Όχι καθόλου. Παρόλο που και στην Ισπανία αντιμετωπίζουμε κρίση, οι επιπτώσεις δεν μπορούν να συγκριθούν με την Ελλάδα. Παρά την ανεργία και τη διαφθορά η οικονομική κατάσταση είναι πολύ πιο σταθερή και για αυτόν το λόγο η ζωή είναι πιο εύκολη. Προσωπικά αισθάνομαι ότι σήμερα πολύ λίγοι άνθρωποι ακούν ισπανικό rock. Όποτε βρίσκομαι σε κάποια συναυλία το κοινό είναι ανάμεσα στα 30 και τα 40, ενώ οι περισσότερες μπάντες υπάρχουν εδώ και δεκαπέντε – είκοσι χρόνια. Είναι κρίμα γιατί στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 υπήρχε μία πολύ δυνατή punk rock σκηνή με αρκετές μπάντες να τραγουδούν ενάντια στην κοινωνική αδικία. Κάποιες από αυτές τις μπάντες υπάρχουν ακόμη, αλλά αισθάνομαι ότι η σκηνή δεν έχει εξελιχθεί καθόλου.

Υπάρχει κάποια άλλη σκηνή για την οποία θα ήθελες να κάνεις ντοκιμαντέρ;

Έχω κάποια πρότζεκτ στο μυαλό μου. Αρχικά, πάντα με ενδιέφεραν τα blues της Αφρικής. Υπάρχουν καταπληκτικές μπάντες σε όλη την ήπειρο και αισθάνομαι ότι παίζουν και τραγουδούν από την καρδιά τους. Ο ήχος είναι ευθύς και ζωντανός και πιστεύω ότι θα μπορούσα να βρω κάποιο σημαντικό κοινωνικό περιεχόμενο να τοποθετήσω τη σκηνή.

Ένα άλλο πλάνο είναι να κάνω μία ταινία που θα προβάλλεται στις συναυλίες κάποιας μπάντας. Το έχω κάνει ήδη μια φορά πριν από έξι χρόνια, 48 βίντεο στο σύνολο, τα οποία έπαιζαν ζωντανά σε κάθε τραγούδι του συγκροτήματος. Ήταν ένα από τα πρώτα μου φιλμ και η εμπειρία μου ήταν περιορισμένη, όμως είχε μεγάλη επιτυχία.

Ήταν ξεχωριστό επειδή οι μουσικοί είναι οι καλύτεροι φίλοι μου και περάσαμε φοβερά δουλεύοντας μαζί. Από τότε σκέφτομαι να κάνω ξανά κάτι παρόμοιο με μία μεγαλύτερη μπάντα και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει σύντομα.

Τελικά, το rock and roll είναι εδώ για εμάς;

Εννοείται…

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Rock επανάσταση: Ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική stoner σκηνή Brass Against: Ο Τραμπ είναι εφιάλτης, αλλά οι Αμερικανοί «κοιμούνται» Algiers: Στη μουσική μας χωρούν όλοι και όλα, εκτός από τους φασίστες