«Ο πυρήνας είναι πάντα τα blues, ο μανδύας είναι αυτός που αλλάζει»

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ mickey-p-630.jpg Μία ανατρεπτική συνέντευξη με τον Mickey Pantelous και τον Dr. Albert για τα blues και τους «εξαιρετικούς παλιοχαρακτήρες» 16.10.2017, 16:24 | Ετικέτες: blues, συναυλίες Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Πώς, πότε και που εκπαιδεύτηκε και εξελίχθηκε σε μία blues μεγαλοφυΐα; Γιατί βρέθηκε στη φυλακή; Γιατί μεταμορφώθηκε σε μία κονσέρβα χωρίς χέρια, πόδια και

μυαλό; Είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Mickey Pantelous;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που «βασανίζουν» όσους έχουν ακούσει ή έχουν δει live τους Dr Albert Flipout’s One CAN Band ft Mickey Pantelous και σε αυτά θα προσπαθήσει η μπάντα να απαντήσει στην επερχόμενη παράσταση στο ΙΛΙΟΝ Plus, την Κυριακή 22 Οκτωβρίου.

Με αφορμή την παράσταση για να μάθουμε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής του Dr. Albert η efsyn city έκανε μία κουβέντα με τον δόκτορα αυτοπροσώπως και με τον Mickey Pantelous.

Το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο απολαυστικό και αρκετά διδακτικό.

Πέρα από τον σουρεαλισμό και το πηγαίο χιούμορ, ο Mickey Pantelous είναι κυριολεκτικά μία μπάντα μόνος του, έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα τα τελευταία χρόνια και είναι από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της blues (και όχι μόνο) σκηνής της Ελλάδας.

«Eμείς δεν παίζουμε πια Blues με την κλασική έννοια αν και αναμφίβολα το ρεπερτόριο μας στηρίζεται πάνω σε αυτά. Τα Blues είναι διαχρονικά πια και είναι ενδιαφέρον το πως εξελίσσονται και θα εξελίσσονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Η θέση των blues στις μέρες μας είναι παγκόσμια (εννοώντας τον δυτικό κόσμο που ζήτημα εάν καλύπτει το 1/3 του κυριολεκτικά παγκόσμιου πληθυσμού). Ο πυρήνας είναι εκεί σε πολλούς καλλιτέχνες και σε πολλά τραγούδια, ο μανδύας είναι αυτός που αλλάζει» μας δηλώνει με νόημα.

Ο Dr. Albert, από την άλλη πλευρά, είναι μία… ιστορία μόνος του «Καλό μου παιδί έχω κάνει φυλακή στις αγροτικές φυλακές του Parch man Farm στο Mississippi το 1965. Έχω παίξει με τους καλύτερους, αυτοί μου μάθανε τα Blues την ώρα που μαζεύαμε τα βαμβάκια στις φυτείες» δηλώνει ευθαρσώς.

Ας τους γνωρίσουμε και τους δύο καλύτερα.

Ας αρχίσουμε από τις συστάσεις. Dr. Albert Flipout πες μας λίγα λόγια για αυτόν τον τύπο που κυκλοφορεί συνεχώς μαζί σου;

Dr. Albert Flipout: Τι να πω; Καλός είναι, ξέρω ‘γω;; Γενικώς δεν κυκλοφορούμε πολύ μαζί, γιατί όπως θα πρόσεξες δεν έχω πόδια για να μπορώ να κυκλοφορώ γενικότερα. Ο Mickey κυκλοφορεί κυρίως τα βράδια, κάνει τη μπαρότσαρκα του, τουλάχιστον έτσι μου λέει. Εγώ πλέον την αράζω μέσα, I’m too old for this shit, μη ξεχνάς ότι έχω γεννηθεί το 1913, είμαι 104 χρονών πια.

Mickey πώς αισθάνεσαι που συνεργάζεσαι τόσα χρόνια με έναν εξαιρετικό μουσικό σαν τον Dr. Albert;

Εξαιρετικό μουσικό δεν θα τον έλεγα, εξαιρετικό παλιοχαρακτήρα ίσως. Μουσικά θα τον χαρακτήριζα έξυπνο με τρομερή αντίληψη και φοβερό feeling. Πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή η συνεργασία μου έχει σώσει το τομάρι και μουσικά και ψυχικά.

Πιο είναι το πιο βασικό συστατικό στους Dr. Albert Flipout’s One CAN Band;

Dr. Albert Flipout: Η Jess. Αυτή η κούκλα πάνω στα πιατίνια. Η μπάντα έχει κινδυνέψει να διαλυθεί πολλές φορές, αλλά η Jess πάντα σώζει τη κατάσταση. Πολλές φορές έχει υπάρξει και η ίδια αντικείμενο διαμάχης με αποκορύφωμα την τελευταία φορά που πήγε ο Mickey και την χτύπησε τατουάζ στο αριστερό του μπράτσο για να της δείξει ότι την αγαπάει πιο πολύ από μένα. Χτύπημα κάτω από τη μέση θα το έλεγα αν σκεφτείς πως ούτε μπράτσα και χέρια έχω για να μπορώ χτυπήσω κι εγώ τατουάζ. Τέλος πάντων η Jess είναι σαν τη μαμά της φαμίλιας, κρατάει τα πράγματα στη θέση τους και συγχρόνως είναι κινητήρια δύναμη.

Είναι η αγάπη για τα blues αυτή που σας έφερε κοντά; Εσένα Mickey και τον Dr. Albert; Και ποια είναι η θέση των blues στη σύγχρονη εποχή;

Mickey: Σίγουρα είναι και η αγάπη μας για τα blues που μας έφερε κοντά αν και όλα γίνανε κάπως τυχαία. Eμείς δεν παίζουμε πια Blues με την κλασική έννοια αν και αναμφίβολα το ρεπερτόριο μας στηρίζεται πάνω σε αυτά. Τα Blues είναι διαχρονικά πια και είναι ενδιαφέρον το πως εξελίσσονται και θα εξελίσσονται προς διάφορες κατευθύνσεις. Η θέση των blues στις μέρες μας είναι παγκόσμια (εννοώντας τον δυτικό κόσμο που ζήτημα εάν καλύπτει το 1/3 του κυριολεκτικά παγκόσμιου πληθυσμού). Ο πυρήνας είναι εκεί σε πολλούς καλλιτέχνες και σε πολλά τραγούδια, ο μανδύας είναι αυτός που αλλάζει.

Πείτε μας δυο κουβέντες για νέο υλικό και δισκογραφία;

Dr. Albert Flipout: Φέτος βγάλαμε σε βινύλιο το τελευταίο μας άλμπουμ «Don’t You Call My Name» με καινούρια δικά μας τραγούδια και ευελπιστούμε μέχρι το τέλος του ’18 να έχουμε βγάλει ένα ακόμα άλμπουμ με διασκευές και παλαιότερα δικά μας τραγούδια που θα θέλαμε να τα έχουμε και αυτά σε βινύλιο. Όλα θα εξαρτηθούν από ένα χειρουργείο που έχει να κάνει ο Mickey και το πόσο γρήγορα θα αναρρώσει μετά από αυτό.

Είστε on the road συνεχώς; Πώς είναι η ζωή ενός bluesman σε αυτή την Ελλάδα;

Mickey: Δυστυχώς δεν είμαστε στο δρόμο όσο θα θέλαμε. Γενικώς η συνεννόηση με μαγαζιά και φεστιβάλ μοιάζει ώρες, ώρες με mission impossible. Δεν λέω οτι είμαι ο καλύτερος στην επικοινωνία αλλά είναι ορισμένοι που πραγματικά το έχουν τερματίσει. Θα άλλαζα τον όρο bluesman με αυτόν του μουσικού, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Φέτος έγινα μάρτυρας ενός δύο περιστατικών αυτού που θα λέγαμε αθέμιτου ανταγωνισμού πράγμα που με στεναχώρησε βαθύτατα. Η αγγλόφωνη σκηνή είναι μικρή για να γίνονται τέτοια πράγματα...

Dr. Albert Flipout: …Ω! Ρε Mickey, σταμάτα να γκρινιάζεις, εμείς τη δουλειά μας κοιτάμε και ευχόμαστε στο μέλλον να είμαστε ακόμα περισσότερο on the road γιατί εκεί νιώθουμε ότι είμαστε σπίτι μας. Τέλος.

Στη συναυλία στο ΙΛΙΟΝ Plus να περιμένουμε αποκαλύψεις; Το κοινό θέλει να μάθει. Δώστε μας ένα μικρό «λαβράκι».

Mickey: Στο ΙΛΙΟΝ Plus αυτό που θα κάνουμε δεν είναι ακριβώς συναυλία. Είναι μια παράσταση για τη ζωή του Dr. Albert Flipout μέσα από έναν αιώνα Αμερικάνικης μουσικής βασισμένης στα Blues. Πότε και που γεννήθηκε, που σπούδασε, που εργάστηκε, ποιά ήταν η γυναίκα του, γιατί πήγε στη φυλακή, πως από άνθρωπος μεταμορφώθηκε σε τενεκέ (γιατί ως άνθρωπος γεννήθηκε) και όλα αυτά μέσα από φωτογραφικά ντοκουμέντα. Όπως προχωράει ή αφήγηση για τη ζωή του παίζουμε και δυό τρία τραγούδια αντιπροσωπευτικά της κάθε δεκαετίας που διανύουμε.... Οι εκπλήξεις είναι πολλές όπως και ο κόσμος που ξανάρχεται για να τη δει.

Πρόσφατα στη Ζήρεια παίξατε ένα blues τραγούδι με αναφορές στην ηπειρώτικη μουσική. Τελικά είναι τόσο blues τα ηπειρώτικα ή απλά ο συνδυασμός διαφορετικών μουσικών ειδών προσφέρει νέους δρόμους δημιουργικότητας;

Mickey: Οι κλίμακες των Blues και των Ηπειρώτικων έχουν ένα κοινό τοπίο και πάνω εκεί βασίστηκε και το τραγούδι που γράψαμε και παίξαμε στα Ζήρεια. Και πολλά Ηπειρώτικα έχουν ένα έντονο Blues στοιχείο αλλά και ο συνδυασμός διαφορετικών μουσικών ειδών προσφέρει νέους δρόμους δημιουργικότητας. Όπου κάτσεις να ψαρέψεις, τέτοια ψάρια θα πιάσεις.

Επιστρέφουμε σε εσένα δόκτορα: Εκτός από τον Mickey, ποια θα ήταν η «dream team» των blues με την οποία θα ήθελες να τζαμάρεις;

Καλό μου παιδί έχω κάνει φυλακή στις αγροτικές φυλακές του Parch man Farm στο Mississippi το 1965. Έχω παίξει με τους καλύτερους, αυτοί μου μάθανε τα Blues την ώρα που μαζεύαμε τα βαμβάκια στις φυτείες. Μη βλέπεις που δεν τους ξέρει ο κόσμος, κανέναν δύο ίσως, καημένοι άνθρωποι ήταν. Οι περισσότεροι απ’αυτούς στη φυλακή χωρίς λόγο, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα αλλά άπαξ και παίζανε και τραγουδάγανε... τι να σου πω, άλλο πράγμα, άλλη πάστα γενικότερα. Με όποιον και να τζαμάρω, λίγο θα μου φανεί. Και με τον Mickey που παίζω... άσε του τα’χω πει.

Και καινούργια μουσική; Είστε ακροατές; Έχετε ξεχωρίσει κάποιον καλλιτέχνη/μπάντα εντός ή εκτός Ελλάδας τον τελευταίο καιρό;

Mickey: Γενικώς δε παρακολουθούμε πολύ τη σκηνή, ούτε την εγχώρια ούτε τη διεθνή. Τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν φτάνουν στα αυτιά μας με καθυστέρηση πενταετίας ή και παραπάνω. Ακούμε πολύ κλασική μουσική, χούι του Albert είναι αυτό και με έχει παρασύρει κι εμένα. Το ραδιόφωνο στο σπίτι είναι καρφωμένο στο τρίτο πρόγραμμα.

Για το τέλος θα θέλατε να μας αφηγηθείτε κάποια εξωφρενική ιστορία που σας συνέβη;

Dr. Albert Flipout: Ήταν μια φορά που παίζαμε στη Λέσβο και μετά το gig αποφασίσαμε με τη Jess να κάνουμε πλάκα στο Mickey και να κρυφτούμε. Ο Mickey γκομένιζε και ούτε που πήρε χαμπάρι ότι λείπαμε όταν τελείωσε το μάζεμα. Την επόμενη πήρε το πλοίο όμορφα κι ωραία και μας άφησε πίσω. Φρικάραμε με τη Jess αλλά ευτυχώς μας βρήκε ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ο οποίος μας έβαλε στο επόμενο καράβι αφού τον πήρε τηλέφωνο να του πει τι είχε γίνει. Τέλος καλό όλα καλά και κομμένες αυτού του είδους οι πλάκες με τον Mickey.

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σουρεαλισμός, blues και ένας μουσικός που… κάνει τα πάντα Γιατί το Ziria Music Festival είναι το καλύτερο ελληνικό φεστιβάλ