Ο μουσικός απολογισμός των… Συντακτών

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ efsin-cass.jpg Οι συντάκτες της «Εφ.Συν.» διαλέγουν από ένα τραγούδι για το 2018 και αφιερώνουν στους αναγνώστες μας μία ιδιαίτερη playlist στην efsyn city | ID 3989359 © Ana Sousa | Dreamstime.com 30.12.2018, 17:11 | Ετικέτες: rock, pop, έντεχνο τραγούδι, βίντεο, βιντεοκλίπ Συντάκτης: ΕΦ.ΣΥΝ.

Ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας το ταραχώδες

2018 και να υποδεχθούμε το νέο έτος με ελπίδα και προσμονή. Επειδή όμως στην «Εφημερίδα των Συντακτών» η μουσική έχει κυρίαρχο ρόλο, δημιουργήσαμε και φέτος μια ιδιότυπη playlist για να κάνουμε τον δικό μας μουσικό απολογισμό.

Συντάκτες της «Εφ.Συν.» κάνουν τον προσωπικό τους μουσικό απολογισμό για το έτος που φεύγει και επιλέγουν το τραγούδι που τους επηρέασε περισσότερο μέσα στο 2018.

Πάντα μουσικά και πάντα συνεταιριστικά (η σειρά είναι, φυσικά, τυχαία).

Καλή χρονιά σε όλους!

Αφροδίτη Τζιαντζή: BRISA ROCHE - '48'

Τραγούδι του 2018, από μια Αμερικανίδα που αλήτεψε -λέει- στο παρισινό μετρό και ζήλεψε τη δόξα των chanteuses, το πανκ ήθος της PJ Harvey και την κληρονομιά της.

Patti Smith. Δεν ξέρω αν τις φτάνει στο μικρό τους δαχτυλάκι, όμως το τραγούδι αυτό, γραμμένο από ένα κορίτσι που έχασε τον πατέρα του, δεν παύει να αγγίζει τα κορίτσια που έγιναν γυναίκες, που νιώθουν ξανά κορίτσια όταν φεύγει εκείνος που τις αγάπησε πρώτα και πάντα στη ζωή τους.

Για την Ειρήνη Π.

Γεωργία Φαμέλλου: Marble Slave - What Is Love?

Καθώς πέφτει η αυλαία μιας χρονιάς που μας ταλαιπώρησε αρκετά, θα επιλέξω ως αγαπημένο μου ένα τραγούδι που, αν και δεν είναι καινούργιο, το άκουσα πολλές φορές αυτούς τους μήνες.

Πρόκειται για μια διασκευή του «What is love» από το αξιόλογο γαλλικό μουσικό σχήμα marble slave. To πρωτότυπο είχε κυκλοφορήσει το 1993 από τον Haddaway.

Aκούγοντάς το, κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις σε μουσικούς κόσμους και ηχοχρώματα, ξεφεύγοντας έστω για λίγο από την πραγματικότητα..

Μάγδα Κλαυδιανού: Violentes Femmes - Kiss off

Τώρα που ο φασισμός σκαρφαλώνει σε εφηβικά μπλουζάκια και την Αμάλ από την Υεμένη την καταβρόχθισε η πείνα· τώρα που ο Ζακ κατάλαβε ότι μέχρι τρεις κλοτσιές δεν είναι… δεσμός, είναι δεσμοφύλακες· μετά τις «τρεις ταφές» της Ελένης Τοπαλούδη –μία στο νερό, μία στο χώμα και μία στις οθόνες– και μπροστά στα παιδιά-ικέτες από τη Συρία με τα πρόσωπα όλο μάτια, εμείς… αγωνιούμε για το GNTM.

Όπως έλεγαν οι παλιοί, δηλαδή, Kiss off κι άφησέ τα…

Νίκη Καραγεώργου: Ελένη Βιτάλη - Τζιβαέρι

Το «Τζιβαέρι» είναι Δωδεκανησιακό, Παραδοσιακό, τραγούδι της ξενιτιάς. Για την πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση, στοιχεία βρίσκουμε στη σημείωση του δίσκου της Δόμνας Σαμίου, Ένα ταξίδι στην Ελλάδα με τη Δόμνα Σαμίου (1972), όπου αναφέρει ότι το είχε πρωτακούσει από την Αμαλία Παπαστεφάνου από τα Δωδεκάνησα.

Αγαπημένο πολλών ερμηνευτών, γνωστών και αγνώστων, εμείς θα το ακούσουμε από τη μοναδική Ελένη Βιτάλη.

Με αυτό το τραγούδι νανούριζα το δικό μου «μοσχολούλουδο», που τώρα φωτίζει με το χαμόγελό του τις χώρες της βόρειας Ευρώπης.

Στράτος Ιωακείμ: Active Member - Εκείνα τα φθινόπωρα

«Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας».

Χρόνης Μίσσιος

Κρύα πρωινά σε βρίσκουν μόνο με τις σκέψεις σου...

Πράξη πρώτη (2018): Άλλη μια χρονιά μας αποχαιρετά...

Αντιμετώπισες την αλήθεια κατάματα;

Συγκρούστηκες με όλα εκείνα που σε κάνουν να θυμώνεις;

Τόλμησες να τα ταράξεις τα λιμνάζοντα ύδατα;

Ονειρεύτηκες την επόμενη μέρα;

Πράξη δεύτερη (2019): Ολοένα και αργεί να 'ρθει η βροχή...

Αρχοντία Κάτσουρα: Salvatore Adamo - Tombe la neige

Η δική μου επιλογή είναι μια επική... μελούρα. Το διάλεξα έπειτα από ένα δίλημμα -είχα στον νου μου ακόμη ένα αναλόγου ποιότητος. Αλλά το αγαπάω και με έχω πιάσει να το σιγοτραγουδάω ακόμη και στην καρδιά του καλοκαιριού, με καύσωνα και ντάλα ήλιο.

Κι επειδή θέλω να σας το πουλήσω, ένα θα σας πω: Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Οπότε μπορούμε να τραγουδήσουμε για χιόνι που πέφτει και μας κάνει να νοσταλγούμε χαμένους έρωτες.

Με καλή παρέα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, όλα αντέχονται.

Δώρα Σελλά: Bella Ciao [La casa de papel]

Η σειρά που καθήλωσε εκατομμύρια θεατές μπροστά σε κάθε είδους οθόνες επανέφερε στο προσκήνιο ένα τραγούδι της ιταλικής αντίστασης ενάντια στον φασισμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο λόγος φυσικά για την ισπανική σειρά-φαινόμενο «La casa de papel» και το «Bella Ciao», το τραγούδι-θρύλος των Ιταλών παρτιζάνων που διασκευάστηκε και τραγουδήθηκε από την Ελλάδα ώς την Ιαπωνία και την Κίνα!

Πού να φαντάζονταν βέβαια οι μαχητές της αντιναζιστικής-αντιφασιστικής αντίστασης όπου Γης ότι, επειδή η σειρά είχε τεράστια επιτυχία και σε εκείνη τη μερίδα του κοινού που οι διαφημιστές ονομάζουν «δυναμικό νεανικό», το «Bella Ciao» θα έφτανε να παίζεται στα clubs όλου του κόσμου σε remix αμφίβολης ποιότητας και αισθητικής.

Γιώργος Σταματόπουλος: Γιώργος Μανιάτης - Tο λάθος λάθος

Τραγούδι του Γιώργου Μανιάτη αδόμενο από ευθυμούντες στον χώρο των εκδόσεων Στιγμή.

Ελεγε ο Μανιάτης: «Η μουσική δεν υπόκειται στη βαρύτητα [...] και η ύπαρξη των ανθρώπων εξαρτάται από τη μουσική τους ετοιμότητα και από τίποτε άλλο».

Και λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία [του]: «Πουθενά δεν συντελούνται αλλαγές στους τρόπους της μελωδικής σύνθεσης χωρίς να ακολουθούνται από ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές».

Λήδα Θωμάκου: Γιώργος Μαργαρίτης – Πεθαίνω για σένα

To τραγούδι που διαλέγω για φέτος είναι το «Πεθαίνω για σένα» σε εκτέλεση του Γιώργου Μαργαρίτη.

Βρίσκω τη μουσική και τους στίχους εξαιρετικούς γιατί αναδεικνύουν με έναν υπέροχο τρόπο την «απάτη» του έρωτα και ταυτόχρονα το «βόρβορο» των παθών που ξυπνούν και σε οδηγούν σε πλήρη παράδοση.

Μέχρι να λήξει ο ερωτικός στρόβιλος είσαι όντως ένας τρελός που δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις την αλήθεια. Το μόνο που θέλεις είναι να ζεις στην αυταπάτη σου γιατί «δεν πά' να 'ναι ψέμα, εσύ το λες αγάπη».

Μάνος Τσαλδάρης: Βιολέτα Ίκαρη - Έλα και ράγισε τον κόσμο μου

«Έλα και ράγισε τον κόσμο μου, τον κόσμο αυτόν που ξέρει το καλό μου, μα θέλει την ψυχή και το στανιό μου».

Στίχος συγκλονιστικός, τραγικός. Κόσμος, που ξέρει το καλό μου, ζητά την ψυχή μου.

Ο Ματθαίος είχε αναρωτηθεί πριν από όλους: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;». Δε ζήτησα τον κόσμο.

Κώστας Μανωλιουδάκης: Queen - Bohemian Rhapsody

Πάνω από έξι λεπτά τραγούδι στην εποχή μας και να γίνεται ένας μικρός χαμός; Κι όμως ισχύει με το θρυλικό Bohemian Rhapsody που ξαναμπήκε απρόσμενα, όσο και εμφατικά στα σπίτια μας και μοιάζει να έχει «ξαναγεννηθεί» για να δείξει τον ποιοτικό μουσικό δρόμο στις νεότερες γενιές…

Το ακούς στις πλατείες, στα σχολεία, στα πάρτι, σχεδόν παντού, ως το απόλυτο κοντράστ στην αδυσώπητη «εξέλιξη» της μουσικής βιομηχανίας.

Γιώργος Δρούκας: Buzzcocks – Why Can't I Touch It, Rachid Taha - Écoute Moi Camarade

Αν και το 2018 άκουσα πολλές ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες, για τις οποίες δεσμεύομαι να γράψω σύντομα, στον φετινό μουσικό απολογισμό της «Εφ.Συν.» δεν μπορώ παρά να αποδώσω φόρο τιμής σε δύο τεράστιους μουσικούς που πέθαναν το έτος που φεύγει, αφήνοντας πίσω και οι δύο ανεκτίμητη παρακαταθήκη.

Ο Πητ Σέλι γεννήθηκε τον Απρίλη του 1955 κοντά στο Μάντσεστερ της Αγγλίας από φτωχή οικογένεια εργατών. Το 1976 ίδρυσε τους Buzzcocks, μία από τις σπουδαιότερες πανκ/new wave μπάντες της βρετανικής σκηνής και έγραψε κάποια από τα πιο αξέχαστα κομμάτια της εποχής, όπως το «Ever Fallen in Love» και το «What Do I Get?» που δεν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν σε όλα τα στέκια των πάνκηδων στον κόσμο που κρατούν τη σκηνή ζωντανή.

Πέθανε φέτος στις 6 Δεκέμβρη, μία ημέρα ούτως ή άλλως τρισκατάρατη αλλά και σημαδιακή, καθώς την ίδια ημέρα χάσαμε και τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Η επιρροή του δεν θα σβήσει ποτέ.

Ο Ρασίντ Ταχά ήταν ένας από τους ιδιοφυέστερους και πλέον πολυτάλαντους σύγχρονους μουσικούς. Γεννήθηκε στην Αλγερία όταν τελούσε ακόμα υπό γαλλική κατοχή και σε ηλικία 10 ετών μετοίκησε με την οικογένειά του στη Γαλλία, όπου ο πατέρας του δούλευε σαν σκλάβος σε εργοστάσιο ενώ και ο ίδιος βγήκε στο μεροκάματο από μικρός.

Μοναδική του διέξοδος από τη φτώχεια και την καταπίεση που δεχόταν ως μετανάστης ήταν η μουσική, στην οποία είχε αδυναμία αλλά και εξαιρετική αντίληψη.

Συνδύασε την αλγερινή μουσική «ράι» με το ροκ, την πανκ και την ηλεκτρονική μουσική που ανθούσαν τότε στην Ευρώπη και συνέθεσε εκπληκτικά μείγματα που βρήκαν απήχηση και στη Δύση, αλλά και στον αραβικό κόσμο.

Αδυναμία του οι Clash και ο Joe Strummer, εξ ου και η πασίγνωστη και άκρως επιτυχημένη διασκευή του Rock el Casbah. Πέθανε λίγες μέρες πριν κλείσει τα 60 του, το Σεπτέμβρη, αλλά η μουσική του έχει περάσει προ πολλού στην αθανασία.

Βαγγέλης Καραγεώργος: Παύλος Παυλίδης & B-movies - Ένα αλλιώτικο παιδάκι

Εκεί που ο μόνος προβληματισμός μου ήταν αν θα επέλεγα σαν τραγούδι της χρονιάς αυτό που έβγαλαν φέτος οι Pearl Jam ή ένα από τα παλιά τους, δεδομένου ότι πήγα και τους είδα στη Ρώμη στη σημαντικότερη συναυλία της ζωής τους όπως δήλωσαν οι ίδιοι, κανονικά στο 90' ο Παύλος ανέβασε το κλιπ του νέου κομματιού του και με ανάγκασε να επιλέξω ελληνικό άσμα.

Βέβαια έχω άλλοθι. Ελληνικό άσμα είναι μόνο γιατί οι στίχοι του είναι στα ελληνικά. Γιατί ούτε ρεμπέτικα ή δημοτικά διασκεύασε, ούτε κλαρίνα ή μπαγλαμάδες χρησιμοποίησε τη διεθνή γλώσσα, τη μουσική και μάλιστα στην avant-garde μορφή της.

Πάντα μου άρεσε ο Παύλος. Είναι ο μόνος Ελληνας που μου αρέσει 100%, για τους μουσικούς λόγους που ήδη παρέθεσα αλλά και για τους υπέροχους στίχους του που ενώ πάντα είναι τίγκα στο συναίσθημα, δεν γίνονται ποτέ ούτε μελό ούτε ψευτο-ευαίσθητοι.

Τώρα όμως τον λάτρεψα. Ο μικρότερος από τους δύο λόγους είναι ότι ενώ η αρχή της σόλο καριέρας του προοιωνιζόταν μια στροφή προς τον ακουστικό ήχο, εδώ γκαζώνει και σε κλωτσάει στο στομάχι.

Αλλά ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι ενώ δεν μας έχει συνηθίσει στα πολιτικά τραγούδια, γράφει ένα απόλυτα πολιτικό κομμάτι και μάλιστα για το θέμα που συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα της κακομοιριάς και του μίσους και την Ελλάδα της αγάπης και της εφόδου προς το αύριο.

Άντα Ψαρρά: Παύλος Παυλίδης & B-movies - Ένα αλλιώτικο παιδάκι

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Στο νήμα του 2018 τα σάρωσε όλα ο τυφώνας Παύλος Παυλίδης με το ρέκβιεμ για τον Ζακ.

Λένα Κυριακίδη: Kamasi Washington - Street Fighter Mas

Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ. Στο «Heaven and Earth» ο Αμερικανός σαξοφωνίστας Kamasi Washington συνθέτει σε διάφορες αρμονίες και χρώματα για ό,τι θες!

Συναισθήματα και δεινά σε κάθε τόπο, ουτοπία και πραγματικότητα, υπαρξιακές και πνευματικές ανησυχίες. Εδώ ακούμε το αγαπημένο «Street Fighter Mas» από την ενότητα «Heaven» και το δεύτερο βινύλιο του δίσκου, ενός από τους καλύτερους του 2018.

Νίκος Καλτσάς: Μαρίζα Κωχ - Μια στο καρφί και μια στο πέταλο

Το γνωρίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο λόγος απλός: τότε -αρχές του '70- το μετέδιδε συνέχεια το ραδιόφωνο. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι φέτος το καλοκαίρι.

Μετά τον θάνατο του πατέρα, σε ένα ξεκαθάρισμα της αποθήκης στο εξοχικό, σε μια παλιά δερμάτινη θήκη για κασέτες βρήκα το «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο» της Μαρίζας Κωχ.

Για την καλύτερη δυνατή ακρόαση, 8-track κασετόφωνο μέσα σε λευκό Μίνι Κούπερ του '73.

Τάσος Σαραντής: Death In Vegas - Dirge

Το «Dirge» από τον δίσκο «The Contino Sessions» των Death In Vegas. Γιατί αυτό το «Μοιρολόι» μπορείς να το τραγουδήσεις και δυνατά και μουρμουριστά. Γιατί είναι χαλαρωτικό και ξεσηκωτικό μαζί. Γιατί σε μουδιάζει και σε εκτινάζει παράλληλα. Γιατί είναι ανατριχιαστικό πριν γίνει μανιασμένο. Γιατί είναι απογειωτικό και εξεγερτικό, ιδιαίτερα όταν πατάς τα πόδια σου στη γη. Γιατί είναι σταθερό, πριν γίνει τρομακτικό και επειδή στο τέλος του, μες την παράνοια, πρέπει να πιαστείς από κάτι εξωτικό, αλλά ανθρώπινο για να σταθείς, εκτός κι αν είσαι ερωτευμένος/η ή το χορεύεις. Γιατί δεν έχει όρια. Όλα αυτά που δεν κάνουμε και που δεν έχουμε, δηλαδή, για να αλλάξει τούτος ο κόσμος.

* Αλλά και γιατί το «Dirge» είναι το πρώτο κομμάτι ενός δίσκου που τα σπάει ώς το τέλος του σε ένα συνεχές, κάθετο αποκορύφωμα και που το 2019 θα κλείσει 20 ολόκληρα χρόνια κυκλοφορίας. Ως πολλοστή συνάντηση στην οδική διασταύρωση της διαχρονικότητας και της επικαιρότητας.

Χρήστος Καλλιμάνης: The Beatles – While my guitar gently weeps

Το αριστούργημα του πιο παρεξηγημένου «σκαθαριού». Ο George Harrison υπήρξε μια ακόμη μουσική ιδιοφυΐα μέσα σε ένα σχήμα που είχε… τουλάχιστον άλλες δύο, όμως δεν είχε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε. Φ

έτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την κυκλοφορία του εμβληματικού «White Album». Στη συγκεκριμένη εκτέλεση δύο «σκαθάρια» (Ringo, Paul), ο Eric Clapton (που συμμετέχει και στην αρχική ηχογράφηση) και ο γιος του George Harrison αποτίουν φόρο τιμής στον σπουδαίο μουσικό.

Αγαπημένο μπητλικό κομμάτι του υπογράφοντα, αγαπημένο γενικά εντός της οικογένειας και όχι μόνο. Και οι στίχοι: Η αγωνία του καλλιτέχνη για τη ύπνωση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία.

Καλή χρονιά και καλά κουράγια.

Δημήτρης Κανελλόπουλος: Childish Gambino - This Is America

To τραγούδι της χρονιάς από κάθε άποψη: για την επιτυχία που γνώρισε, για την καταπληκτική του μουσική αυτή καθεαυτή, για τους στίχους του αλλά και για το βίντεο-κλιπ. Βία και χιπ χοπ να συνθέτουν την Αμερική τού σήμερα.

Τη σκηνοθεσία στο βίντεο υπογράφει ο Hiro Murai, ο σκηνοθέτης και της σπουδαίας σειράς «Atlanta» που παίζεται στην Αμερική παίρνοντας τις καλύτερες κριτικές. Και στο «Atlanta» δημιουργός είναι -όπως και στο «This Is America»- ο Childish Gambino, δηλαδή ο πολυτάλαντος Ντόναλντ Γκλόβερ, «Αμερικανός ηθοποιός, συγγραφέας, παραγωγός, κωμικός, ράπερ, τραγουδιστής και συνθέτης».

Αυτή είναι η μουσική τού σήμερα σε όλο τον κόσμο (εκτός από την Ελλάδα εννοείται)...

Γεωργία Σάκκουλα: U2 - New Year's Day

Τα τελευταία χρόνια για κάποιο λόγο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ακούω και συνήθως ποστάρω αυτό το τραγούδι των U2 μαζί με τις ευχές στους fb friends για καλή χρονιά.

Μελαγχολικό αλλά και με ένα θετικό μήνυμα, το «New Year's Day» δεν θα έλεγα ότι είναι το τραγούδι που με σημάδεψε τη χρονιά που φεύγει, αλλά το τραγούδι της Πρωτοχρονιάς.

Τάσος Τσακίρογλου: Dolores O' Riordan - Ordinary day

This is just an ordinary day
Wipe the insecurities away
I can see that the darkness will erode
Looking out the corner of my eye
I can see that the sunshine will explode
Far across the desert in the sky

«Ordinary day» και Dolores O' Riordan. Αυτές οι βαρετές «κανονικές» μέρες που κανείς δεν ξέρει τι κρύβουν: αβεβαιότητα, ανασφάλεια και την απειλή του σκοταδιού. Αλλά και την έκρηξη φωτός που έρχεται από μια κατεύθυνση που δεν φανταζόσουν, ακόμα και από μια έρημο που εκτείνεται όπως ο ουρανός.

Η Ντολόρες μάς άφησε στις αρχές του 2018, βιαστική να συναντήσει το φως και το σκοτάδι.

Farewell!

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αποχαιρετώντας το 2018 με δέκα εξαιρετικούς ελληνικούς δίσκους Δέκα μουσικά δώρα για τις γιορτινές -και όχι μόνο- μέρες