Η blues & gospel στροφή του Tom Jones

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ tom-jones-blues.jpg Θα αναμετρηθείς με αυτή την τριλογία; Είσαι έτοιμος για εκείνο το βήμα; | Φωτογραφία αρχείου AP Photo 25.08.2017, 19:43 | Ετικέτες: blues, soul, δίσκος Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Αυτό μπορεί να μοιάζει με ένα κείμενο που μιλάει για μουσική, αλλά δεν είναι.

Χωρίς αμφιβολία, στα timelines του καθενός από εσάς έχουν εμφανιστεί σήμερα μόνο τουλάχιστον

5-7 μουσικές προτάσεις. Από tracks που “φίλοι” ως αυτόκλητοι Djs έσπειραν στις ροές σελίδας σας, μέχρι αυτάρεσκα “άρθρα” ψηφιακών μουσικογραφιάδων που χάνουν ευκαιρία να διαφημίσουν την υποτιθέμενη cool αυθεντία τους, σε ένα ανυποψίαστο κοινό που ποτέ δεν τη ζήτησε.

Ετούτες οι γραμμές όμως δεν κουμπώνουν σε καμία από τις δυο κατηγορίες. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που οι 3 τελευταίοι δίσκοι του Tom Jones δεν υπάγονται σε κανένα πολυφορεμένο δισκογραφικό business plan.

Να μαστε λοιπόν σε ένα σταυροδρόμι απορίας. Από τη μία όσοι δεν έχουν ιδέα με τι ασχολείται ο γερο Tom τα τελευταία 5 χρόνια (είτε επειδή είναι 60άρηδες που τον άκουγαν στο “Delilah” και δεν ασχολούνται πλέον, είτε επειδή είναι νεότεροι και κανένας hip opinion leader που ακολουθούν δεν μπήκε στον κόπο να “πουλήσει” το vintage άρωμα του Ουαλού βετεράνου) και από την άλλη, όσοι ήδη ξέρουν την τριλογία των “Praise & Blame” [https://open.spotify.com/album/4umz0CyTmGFHxqoNWatke5] , “Spirit In The Room”[https://open.spotify.com/album/2VcGF1ekALEGB9JrkkQg2A] και “Long Lost Suitcase”[https://open.spotify.com/album/5VXQ9CXVJc4LNuISgbM0pX] αλλά τη βλέπουν σαν μια κλασική κίνηση νοσταλγίας.

Ας δούμε κατ' αρχήν τα γεγονότα. Τα 3 albums που ο Tom έκοψε έχοντας ως πολύτιμο συνεργάτη τον παραγωγό Ethan Johns [https://en.wikipedia.org/wiki/Ethan_Johns] (γιος του Glyn) είναι μια επιστροφή στις ρίζες του, μια εκτεταμένη ανθολογία διασκευών σε κομμάτια των Dylan, Stones, Cohen, Waits, Johnson, McCartney, Tharpe, Lee Hooker καθώς και διαφόρων παλιότερων gospel και blues που καλύπτουν το background του Jones κυρίως στην αμερικάνικη μουσική.

Κάτι τέτοιο θα περιέγραφε ενα δελτίο τύπου δισκογραφικής εταιρείας και ο συντάκτης θα ήταν ικανοποιημένος με την ποιότητα της εργατοώρας του. Και παρόλα αυτά, θα ήταν τόσο βαθιά νυχτωμένος...

Επειδή αυτα τα 3 albums, δεν είναι μουσική. Δεν είναι μια συλλογή από αθάνατα κομμάτια τραγουδισμένα από την αγέραστη ΦΩΝΗ ενός από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της ανθρώπινης ιστορίας. Δε με νοιάζει αν ο Tom Jones κέρδισε το Grammy του Best New Artist το 1966, δε με ενδιαφέρει το πόσο hot παίδαρος υπήρξε, αδιαφορώ παγερά αν έσπασε τα charts με το “Reload” του 1999 και το ότι χρίστηκε ιππότης με κάνει να γελάω.

Επειδή αυτά τα 3 albums είναι ο καθρέφτης της ζωής. Όχι του Tom Jones, της δικής σου. Αν τα ακούσεις χαλαρός στο σαλόνι σου, με ένα γεμάτο ποτήρι δίπλα σου και δε νιώσεις τίποτα, δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Δε σημαίνει τίποτα κακό αυτό. Απλά, δεν είσαι.

Όταν όμως βρίσκεσαι σε εκείνο το κατώφλι της ζωής σου, που δεν περιμένεις πια από κάποιον να σου δώσει το οτιδήποτε, όταν είσαι σε θέση να οδηγήσεις το πλοίο έχοντας μόνο τη δική σου πυξίδα, όταν θα είναι η ώρα να στηριχτείς στα δικά σου πόδια και να κάνεις το πρώτο βήμα της αληθινής σου ζωής (πράγματα που στη δική μας γενιά γίνονται εγκληματικά αργά), τότε θα νιώσεις την αλήθεια στον ήχο αυτών των δίσκων.

Φαντάσου κάτι αντίστοιχο με την American Recordings σειρά του Johnny Cash, καθόλου εύθραυστο όμως, και που να μην αντικατοπτρίζει τη ζωή του ερμηνευτή, αλλά να κρατά έναν καθρέφτη μπροστά από εσένα.

Θα αναμετρηθείς με αυτή την τριλογία; Είσαι έτοιμος για εκείνο το βήμα;

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Rhiannon Giddens συνεχίζει να ταξιδεύει στην αμερικάνικη folk μουσική Pop ειδωλολατρία και Lana Del Rey Οι τρεις σωματοφύλακες της σύγχρονης country