Εξελίσσεται ή εξαργυρώνει την ιστορία του;

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ eminem-hip-hop-.jpg Ο Eminem νιώθω ότι έχει κερδίσει την καλλιτεχνική του συνταξιοδότηση | (Photo by Jack Plunkett/Invision/AP) 15.01.2018, 12:17 | Ετικέτες: hip hop, δίσκος, rock Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο κανείς δε μπορεί

να κατηγορήσει τον Eminem, αυτό θα ήταν ότι κρατάει κλειστά τα χαρτιά του. Έχουν περάσει 4 χρόνια από την κυκλοφορία του “The Marshall Mathers LP 2” και ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα συζητούσαμε για έναν φυσιολογικό κύκλο δημιουργίας “άλμπουμ-περιοδεία-σύνθεση-άλμπουμ”, τώρα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Το ημερολόγιο λέει 2017 και η Αμερική είναι αρκετά αλλιώτικη από την τελευταία φορά που ο Eminem έδωσε νέα μουσική στον κόσμο. Το φάντασμα του Donald Trump φαίνεται να στοιχειώνει σε καθημερινή βάση τους καλλιτέχνες και τους φιλελεύθερους ανθρώπους των Ηνωμένων Πολιτειών και είναι γνωστό ότι το στόμα του Eminem δε γνωρίζει την έννοια της αυτοσυγκράτησης. Αποφάσισε να κάνει την επανεμφάνιση του με ένα σχεδόν 5 λεπτο freestyle βίντεο που προβλήθηκε στα φετινά BET Hip Hop Awards, όπου με εμφατικό τρόπο έκανε ξεκάθαρη τη θέση του, τόσο απέναντι στην καρικατούρα που προεδρεύει, όσο και στους οπαδούς που πιθανόν να μοιράζονται οι δύο τους.

Το εύγλωττο βίντεο έστρωσε το δρόμο και για το ύφος της δισκογραφικής του επιστροφής. Στο “Revival” album ο Eminem νιώθει πως έχει την υποχρέωση να απλώσει όλη την παλέτα της σκέψης του σχετικά με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας του και το κάνει με τον δικό του, διεξοδικό τρόπο στα “Untouchable”, “Offended”, “Chloraseptic” και κυρίως στο καταπληκτικό ντουέτο με την Alicia Keys στο “Like Home”. Φυσικά, γνωρίζοντας τον Eminem και τους δαίμονες του, καταλαβαίνουμε ότι δε θα μπορούσαν να λείπουν και τα πιο εσωστρεφή κομμάτια γύρω από τις πιο ιδιαίτερες και προσωπικές του σχέσεις (“Nowhere Fast”, “Remind Me”, “Castle”, “Arose”) και στα δύο από τα τρία highlights του album, τα “Walk On Water” με τη Beyonce και το “River” με τον Ed Sheeran.

Μέχρι εδώ, όλα καλά, σωστά; Από ότι φαίνεται όχι και τόσο. Μπορεί το mainstream κοινό να αγκάλιασε εμπορικά και αυτό το album, όμως εντός της hip hop κοινότητας οι γκρίνιες ήταν ουκ ολίγες και εξόχως ηχηρές. Οι φωνές λένε ότι ο Eminem παίζει εκ του ασφαλούς, ότι δεν παρεκκλίνει καλλιτεχνικά ούτε στο ελάχιστο από το στυλ που τον έκανε το είδωλο που είναι σήμερα, ότι εξαργυρώνει την ιστορία του, ότι επαναλαμβάνεται.

Έχουν οι φωνές άδικο; Όχι, καθόλου άδικο δεν έχουν. Είναι πολύ λίγα τα χαρακτηριστικά του “Revival” που δεν έχουν ήδη ξαναβρεθεί σε δίσκους του Eminem στο παρελθόν, το flow και η άρθρωση παραμένουν στο ίδιο μοτίβο και η πατέντα του με το rap κουπλέ που συμπληρώνεται με μελωδικό ρεφρέν είναι πανταχού παρούσα. Είναι αυτό όμως αρκετό για να μας αποθαρρύνει από το να απολαύσουμε ένα τόσο καλοφτιαγμένο και διασκεδαστικό album;

Πιστεύω πως η φράση-κλειδί εδώ είναι το “πατέντα του”. Ο κύριος Mathers αξιοποιεί τη φαρέτρα με τις ιδέες που ο ίδιος έκανε δημοφιλείς, με τον τρόπο που αυτός τις εξέθρεψε, τα κλειδιά του μαγαζιού είναι δικά του, πως αλλιώς να το πούμε; Οι αγαπητοί hip hop fans, είναι ιδιαιτέρως καλομαθημένοι και αυτό φαίνεται σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Την τελευταία δεκαετία, η αγαπημένη τους μουσική ζει και βασιλεύει όσο ποτέ άλλοτε. Η προοδευτικότερη πλευρά της μοντέρνας ποπ κουλτούρας εκπροσωπείται από rap καλλιτέχνες, το rock έχει επισήμως εκτοπιστεί ως η κυρίαρχη μουσική εμπορικά, καλλιτεχνικά και σε απήχηση και αυτό για κάποιο λόγο σημαίνει ότι κάθε σημαντικό album πρέπει να ανακαλύπτει τον τροχό. Δεν υπάρχει περιθώριο για τον Eminem να μην πρωτοτυπήσει και η όποια ασφαλής προσέγγιση θεωρείται αδυναμία και έλλειψη έμπνευσης.

Είναι μια κάπως πικρή αλήθεια, αλλά εμείς ως rock fans κατά κύριο λόγο, το έχουμε ξαναζήσει αυτό, έτσι δεν είναι; Τώρα που η αγαπημένη μας μουσική δε ζει στιγμές δόξας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα ίδια συμπτώματα γύρω μας. Η εμπειρία μας έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει λόγος να λιθοβολείται ο κάθε επιτυχημένος καλλιτλέχνης όταν δεν επανεφευρίσκει τον εαυτό του κάθε 4 χρόνια. Ας σπάσουν τα στεγανά οι Migos, o Drake, o Kendrick Lamar, οι Run The Jewels, η Cardi B, ο Childish Gambino, η Princess Nokia. Δεν είναι δουλειά ούτε του Jay Z, ούτε των Wu Tang Clan, ούτε του Dr. Dre, ούτε του Eminem να βρει νέους δρόμους. Αλίμονο στο hip hop αν περιμένει από τους δεινόσαυρους του να οδηγήσουν τις εξελίξεις. Εμείς το κάναμε, και σήμερα κρεμόμαστε από τους Iron Maiden και τους Metallica να μας γεμίζουν τα καλοκαιρινά festival.

Ο Eminem νιώθω ότι έχει κερδίσει την καλλιτεχνική του συνταξιοδότηση και όσον αφορά το προσωπικό μου γούστο, όσο καταφέρνει να στήνει και να εκτελεί τα κομμάτια του με τόσο ακέραιο τρόπο, δεν υπάρχει κανένας λόγος δυσαρέσκειας...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το one woman show της Tash Sultana Ένας hip hop θρόνος για δυο βασιλιάδες Pop ειδωλολατρία και Lana Del Rey