Δικαιώθηκα απολύτως!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ papadopoulos-babis-laive.jpg Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και το σεστέτο του μας πρόσφεραν μία μουσική βραδιά διεθνούς επιπέδου | Φωτογραφία/Vincephoto 23.01.2018, 17:02 | Ετικέτες: rock, έντεχνο τραγούδι, συναυλίες Συντάκτης: Δώρα Σελλά

Ξεκινώντας την Κυριακή το βράδυ για τη συναυλία του Μπάμπη Παπαδόπουλου και του σεστέτου εγχόρδων που δημιούργησε, στο πλαίσιο του αφιερώματος στη σύγχρονη ελληνική τζαζ που κάνει το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) με τίτλο «Jazz Chronicles»,

είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες. Δικαιώθηκα απολύτως! Οσοι βρεθήκαμε στον Φάρο -ο χώρος γέμισε ασφυκτικά από καθήμενους και όρθιους-, απολαύσαμε μια μουσική βραδιά διεθνούς επιπέδου.

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (ακουστική κιθάρα) και οι εξαίρετοι μουσικοί που απαρτίζουν το σεστέτο (βιολί-βιόλα: Φώτης Σιώτας, βιολί: Μιχάλης Βρέττας, μπουζούκι: Δημήτρης Βλαχομήτρος, κοντραμπάσο: Διονύσης Μακρής, τσέλο: Τάσος Μισυρλής) μάς πήραν από το χέρι και μας ταξίδεψαν, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας εκνευρίζουν, μας αγχώνουν, μας στενοχωρούν, μας πληγώνουν, μας απογοητεύουν. Επιτέλεσαν δηλαδή στο ακέραιο αυτό που κάνει η καλή μουσική: ομόρφυναν την καθημερινότητά μας.

Φωτογραφία/Vincephoto

Ο συνθέτης έχει μια μακρά και αξιοζήλευτη πορεία στην ελληνική μουσική σκηνή. Κιθαρίστας στις Τρύπες, ενορχηστρωτής σε δύο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου («Αγρύπνια», «Τα ζωντανά») και για πολλά χρόνια συνεργάτης του, συνεργασία με τον Σώκράτη

Μάλαμα και τους Χειμερινούς Κολυμβητές, έγραψε τα soundtracks για τις ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη καθώς και τη μουσική για το πρώτο θεατρικό έργο του τελευταίου, «Στέλλα κοιμήσου», την πιο επιτυχημένη παράσταση της χρονιάς που έφυγε. Εδώ και δέκα χρόνια οι μουσικές αναζητήσεις του αφορούν την ορχηστρική μουσική, με δημιουργίες που συγκεράζουν επιτυχημένα τζαζ, ροκ, λαϊκή παράδοση, μινιμαλισμό.

Στο ΚΠΙΣΝ έπαιξε κομμάτια κυρίως από δύο άλμπουμ του, τα «Απ' τη σπηλιά του δράκου» (περιλαμβάνει εξαιρετικές διασκευές ρεμπέτικων) και «Μέσα στον πόνο ειν' η χαρά, μες στη χαρά ο πόνος», και καθήλωσε το κοινό. Στις πιο μελωδικές συνθέσεις ήταν τέτοια η σιγή, που καρφίτσα να έπεφτε στην αίθουσα θα το ακούγαμε. Στις πιο ρυθμικές λίγο θέλαμε για να σηκωθούμε από τις θέσεις μας και να αρχίσουμε να χορεύουμε. Οι θαυμάσιες μουσικές εναλλαγές -πολλές φορές μέσα στο ίδιο κομμάτι- μας παρέσυραν και μας δημιουργούσαν ανάλογα συναισθήματα.

Στα μισά περίπου της συναυλίας οι 5 μουσικοί έφυγαν αφήνοντας μόνο του στη σκηνή τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. Αυτός και η κιθάρα του αναμετρήθηκαν, με τελικό νικητή τη μουσική. Η κορυφαία στιγμή της μουσικής βραδιάς...

Το ενθουσιώδες χειροκρότημα και το encore για το οποίο κλήθηκαν μετ' επιτάσεως ήταν η ανταμοιβή των καλλιτεχνών για τη μαγεία και τη μέθεξη που απλόχερα χάρισαν.

Αποχωρώντας από το ΚΠΙΣΝ σκεφτόμουν ότι η απάντηση στη αναρώτησή μου αν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από τη μουσική, μου είχε δοθεί, για ακόμα μία φορά, με τον τρόπο που μόνο αυτή μπορεί να το κάνει...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Η μουσική είναι ένα κανάλι που τροφοδοτεί με ομορφιά την καθημερινότητα»