Αντώνης Λιβιεράτος: Υπάρχει πολύ καλή μουσική, λείπει η αλληλεγγύη

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ livieratos-630.jpg Παλιά καραβάνα και πολυπράγμων (μουσικά), ο Αντώνης Λιβιεράτος μας αποκαλύπτει τον... πραγματικό Αντώνη Λιβιεράτο και μας μιλάει για την επιστροφή στις solo δουλειές μετά από αρκετά χρόνια | Βαγγέλης Κώστογλου 20.12.2018, 18:49 | Ετικέτες: rock, blues, ηλεκτρονική μουσική Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Παλιά καραβάνα και πολυπράγμων (μουσικά), ο Αντώνης Λιβιεράτος μας αποκαλύπτει τον... πραγματικό Αντώνη Λιβιεράτο και μας μιλάει για την επιστροφή στις solo δουλειές μετά από αρκετά χρόνια.

Ο γνωστός από τη συμμετοχή του σε σχήματα όπως οι Sigmatropic, Κεφάλαιο 24 και Dr. Atomik μας αποκαλύπτει ότι του αρέσει να δουλεύει ως μέλος μιας ομάδας και σημειώνει «ο μόνος λόγος γιά τον οποίο δημοσιοποιώ τη μουσική μου είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω μέσω αυτής με τον κόσμο γύρω μου»

Ο νέος δίσκος του Αντώνη Λιβιεράτου «4 1/2» κυκλοφορεί από την puzzlemusic σε CD και ψηφιακή μορφή (streaming & download).

Επιστροφή στην solo δισκογραφία μετά από αρκετά χρόνια. Θες να μας μιλήσεις λίγο για το «4 1/2» και τη διαδικασία, προσωπική και καλλιτεχνική, που έφερε αυτό το αποτέλεσμα;

Γενικά μου αρέσει να δουλεύω ως μέλος μιάς ομάδας: Να την τροφοδοτώ με τις ιδέες μου ή, κάποιες φορές, με τα τραγούδια μου και να τις (ή να τα) παρακολουθώ στη συνέχεια να εξελίσσονται καθώς αλληλεπιδρούν με τις ιδέες άλλων μουσικών. Όταν, όμως τυχαίνει οι ιδέες μου είτε να είναι πολύ προσωπικές γιά να τις μοιραστώ μ' οποιονδήποτε, είτε να έχω εξ αρχής μια πολύ σαφή εικόνα για το που θα ήθελα να καταλήξουν αισθάνομαι υποχρεωμένος να τραβήξω όλον τον δρόμο μέχρι να πάρουν την οριστική μορφή ενός ολοκληρωμένου ηχογραφήματος μόνος μου. Η διαδικασία σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι, για μένα, πολύ πιο αργή κι επίπονη από εκείνη της ομαδικής δημιουργίας. Το 4 1/2 με κράτησε κλεισμένο στο στούντιο για μια, σχεδόν, διετία. Με κάποια, διαλείμματα, προφανώς...

Δύσκολο άκουσμα ως συνήθως. Είναι στόχευση να προκαλέσεις το αυτί και το μυαλό του ακροατή ή υπακούς στην έμπνευση όπως αυτή έρθει;

Χμμμ... Να και μια ερώτηση του "δικηγόρου του διαβόλου"! Έχοντας υπ' όψη μου τη δική σου σχέση με τη μουσική κι αδυνατώντας, ως εκ τούτου, να πιστέψω πως η ακρόαση του 4 1/2 σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα, φαντάζομαι πως τον χαρακτηρισμό "δύσκολο άκουσμα" τον χρησιμοποιείς βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση του λεγόμενου "μέσου ακροατή". Το "εύκολο" ή "δύσκολο άκουσμα" είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό κι έχει να κάνει αποκλειστικά με τις προσλαμβάνουσες του καθενός από μας. Για μένα, για παράδειγμα, δύσκολη μουσική είναι το Trap, το οποίο αδυνατώ να κατανοήσω ή να παρακολουθήσω, κι ας έχει τεράστια εμπορική απήχηση.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο δημοσιοποιώ τη μουσική μου είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω μέσω αυτής με τον κόσμο γύρω μου. Άρα σε καμία περίπτωση δεν έχω την πρόθεση να είμαι "δύσκολος". Απ' την άλλη μεριά αν, εν ονόματι της πιθανής διεύρυνσης του ακροατηρίου μου, προσπαθούσα να προσαρμοστώ στις προτιμήσεις αυτού του, υποθετικού, μοντέλου του "μέσου ακροατή" θα κατέληγα, φοβάμαι, να κάνω μουσική που δε θα εξέφραζε ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό κι ως εκ τούτου θα ήταν εντελώς απίθανο ν' αγγίξει και κάποιον άλλο.

Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι «Εξαίσια πτώματα»; Υπάρχει μπόλικη ειρωνεία στον στίχο σου;

Νομίζω πως τα "εξαίσια πτώματα" υπήρχαν πάντα, απλώς η παρουσία τους γινόταν λιγότερο αισθητή. Μετά την κρίση -κι ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που οι εκλεκτοί τους βρέθηκαν εκτός εξουσίας- αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να βγουν στο προσκήνιο γιά να υπερασπιστούν τα απορρέοντα απ' την "αριστεία" προνόμιά τους τα οποία πιστεύουν πως αμφισβητούνται και κινδυνεύουν. Παραδέχομαι πως, όντως, γίνομαι συχνά είρωνας στους στίχους μου. Ίσως να φταίει η επίδραση που είχε πάνω μου η στιχουργική κάποιων αγαπημένων, μεγάλων τραγουδοποιών του περασμένου αιώνα όπως ο Ray Davies κι ο Lou Reed με τη μουσική των οποίων μεγάλωσα. Ίσως, πάλι, φταίει η ανάγκη μου ν' αποστασιοποιηθώ από τους "χαρακτήρες" που χτίζω στα τραγούδια μου, οι οποίοι δεν είναι, κατά κανόνα, αυτό που λέμε "θετικοί". Πιθανότατα φταίνε και τα δυο μαζί. Πάντως νομίζω πως δεν μπορώ, τουλάχιστον, να κατηγορηθώ για κυνισμό: Απ' τα πιο "προσωπικά" τραγούδια μου σπάνια απουσιάζει ο αυτοσαρκασμός.

Σκοπεύεις να υποστηρίξεις το album συναυλιακά; Υπάρχει κάτι στα σκαριά;

Ασφαλώς και θα υποστηριχτεί συναυλιακά το άλμπουμ. Με πλήρη μπάντα, μάλιστα. Η προετοιμασία έχει, ήδη, ξεκινήσει. Η αρχή θα γίνει με την παρουσίασή του επί σκηνής τον Φλεβάρη της χρονιάς που μας έρχεται. Η ακριβής ημερομηνία και ο χώρος θ' ανακοινωθούν πολύ σύντομα.

Πότε προλαβαίνεις τελικά; Είσαι γιατρός αν δεν κάνω λάθος, δεν το λες και χαλαρό επάγγελμα, ούτε από πλευράς χρόνου ούτε από ψυχολογικής πλευράς.

Το ζήτημα που θίγεις ήταν πάντα και παραμένει ένα τεράστιο πρόβλημα. Αντιμετωπίζεται (χωρίς να μπορώ να πω πως "λύνεται", μια και το τίμημα είναι βαρύ) με τον περιορισμό, μέχρις εκμηδενισμού, του ελεύθερου χρόνου και της κοινωνικής ζωής.

Ποιος είναι ο «πραγματικός» Αντώνης Λιβιεράτος; Εκείνος των solo project, των Κεφάλαιο 24, των Dr. Atomik, των Sigmatropic κλπ κλπ; Είναι διαφορετικές περσόνες ή όχι;

Συνεχίζω να εμπλέκομαι με τόσα διαφορετικά σχήματα και projects επειδή το καθένα τους μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζω, ως μουσικός, και μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου και να διερευνώ δημιουργικά ένα διαφορετικό κομμάτι του φάσματος της μουσικής που μ' ενδιαφέρει. Τελικά ο "πραγματικός" Αντώνης Λιβιεράτος είναι το άθροισμα όλων αυτών που ανέφερες.

Ελληνόφωνο ή αγγλόφωνο; Τετριμμένη και βαρετή ερώτηση όμως είσαι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που τιμούν με ευλάβεια και τους δύο χώρους.

Με τον κίνδυνο να θεωρηθεί κι η απάντησή μου τετριμμένη και βαρετή (μια και, αν θυμάμαι καλά, κάπου χρησιμοποίησα πρόσφατα ένα παρεμφερές "απόφθεγμα"): Η μητρική μου γλώσσα είναι τα ελληνικά ενώ η μητρική γλώσσα του ιδιώματος το οποίο, συνήθως, υπηρετώ είναι τα αγγλικά. Έτσι προτιμώ να χρησιμοποιώ τα αγγλικά όταν η πρόθεσή μου είναι να "παίξω" με τα στερεότυπα της ροκ φόρμας. Τα ελληνικά, τόσο ως ήχος όσο και ως γενικότερη αίσθηση, απαιτούν και μιά ειδική αντιμετώπιση της μουσικής με την οποία συνδυάζονται. Κυρίως αν θέλει κανείς να κρατήσει τη στιχουργική του, σε μεγάλο βαθμό, μετρικά ελεύθερη. Άρα στρέφομαι σ' αυτά όταν έχω διάθεση για περιπέτειες.

Είσαι αρκετές δεκαετίες στον χώρο. Τι πιστεύεις ότι λείπει από την ελληνική εναλλακτική σκηνή; Υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθουμε περήφανοι;

Ξεκινάω απ' το δεύτερο σκέλος της ερώτησης: Υπάρχει πολλή πολύ καλή μουσική και πολλοί πολύ καλοί μουσικοί στη χώρα και τον χώρο για την οποία (και τους οποίους) μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Απ' την άλλη μεριά, όμως, λείπει η αίσθηση της συνοχής, η αλληλεγγύη μεταξύ των μουσικών και η αμοιβαία υποστήριξη που θα έδινε στον όρο "σκηνή" το κυριολεκτικό του νόημα και θα βοηθούσε να περάσει και σ' ένα ευρύτερο κοινό το μήνυμα πως "κάτι καλό συμβαίνει εδώ".

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μάρθα Φριντζήλα: Η τέχνη είναι εξομολόγηση «Θα ήθελα να τραγουδήσω αισθήσεις και όχι λέξεις» Με τη φαντασία μπορείς να πας παντού και να κάνεις τα πάντα