Perturbator: Στη δική μου κοσμοθεωρία, «ιδιώματα» και «σκηνές» απλά δεν υπάρχουν

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ perturbator-live.jpg 11.10.2018, 14:03 | Ετικέτες: ηλεκτρονική μουσική, συναυλίες, Gagarin 205 Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Είναι ένας από τους πιο δυναμικούς εκπροσώπους του σύγχρονου synthwave, με συνεχείς επιτυχημένες κυκλοφορίες και ένα fanbase που διογκώνεται. Ακροβατώντας ανάμεσα σε νοσταλγία και πειραματισμό, ανάμεσα σε μοντέρνα τέχνη και vintage

αισθητική, λίγο πριν την παρθενική του εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος, ο James Kent φοράει το προσωπείο του Perturbator ώστε να αποκαλύψει τον πραγματικό του εαυτό.

Το... παιδί-θαύμα του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου μιλάει στην efsyn city σε μία απολαυστική συνέντευξη γεμάτη ατάκες και ειλικρίνεια.

Και όσο αφορά την επικείμενη συναυλία του στο Gagarin και το τι να περιμένουμε ο Perturbator μας δηλώνει ευθαρσώς «Κάμποση αξιοπρεπή μουσική, ένα παρανοϊκό light show, θετική ενέργεια. Τι περισσότερο θέλεις;»

Το retro/synth wave είναι ένα ιδίωμα με τεράστια άνοδο δημοφιλίας αυτή τη στιγμή, σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι είναι αυτό που σε τράβηξε εξαρχής σε αυτή τη μουσική; Αλήθεια, ταυτίζεσαι με αυτό τον όρο, νιώθεις πως συνδέεσαι με τους άλλους καλλιτέχνες, είναι όντως μια αυτούσια σκηνή όλο αυτό, ή ίσως ένα παροδικό μουσικολογικό φαινόμενο;

Ίσως και να είναι, ειλικρινά δε μπορώ να πω. Εγώ απλά φτιάχνω τη μουσική μου και προσπαθώ όσο μπορώ να μη δίνω σημασία στο πως την ονομάζει ο κόσμος. Όντως κάποτε ημουν μέλος ομάδων στο Facebook και στο Soundcloud που σχετίζονταν με τον όρο “synthwave” αλλά πολύ νωρίς με εξοστράκισαν για λόγους που δε μπόρεσα να κατανοήσω. Αν ρωτάς εμένα, τα ιδιώματα και οι “σκηνές” είναι αυτά που σκοτώνουν τη δημιουργικότητα. Πάρα πολλοί άνθρωποι εγκλωβίζονται δημιουργικά σε κανόνες και αυστηρές οδηγίες που καθορίζουν ένα συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, δεν προσπαθούν να πάνε ένα βήμα παρακάτω και επί της ουσίας δε φτιάχνουν νέα μουσική.

Προέρχεσαι από ένα metal μουσικό υπόβαθρο. Πρόσφατα μαθεύτηκε ότι ο Carpenter Brut είναι ο παραγωγός των Deathspell Omega κι επίσης έκανε ένα επιτυχημένο remix σε ένα κομμάτι των Ghost. Εσύ έχεις εμφανιστεί στο Brutal Assault Festival αλλά και στο γαλλικό Hellfest. Πολλοί από τους οπαδούς του synthwave είναι ταυτόχρονα και metalheads. Θα έλεγες ότι συνδέονται κάπως αυτά μεταξύ τους;

Δεν ξέρω. Στη δική μου κοσμοθεωρία, “ιδιώματα” και “σκηνές” απλά δεν υπάρχουν. Ο καθένας ακούει αυτό που θέλει να ακούσει και το πράγμα τελειώνει εκεί. Βλέπω πολλούς heavy metal οπαδούς τριγύρω μου να ντρέπονται να παραδεχτούν ότι τους αρέσουν οι Depeche Mode ή οι Tears For Fears και πιστεύω ότι είναι εντελώς γελοίο. Αν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το να είναι αφοσιωμένοι σε ένα και μόνο είδος μουσικής, τους κάνει να φαίνονται πιο cool, τότε αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μου.

Δεν είσαι ο μοναδικός όμως στην οικογένεια σου με τέτοια καριέρα, και οι δύο γονείς σου υπήρξαν μουσικοί δημοσιογράφοι. Έτυχε να διαβάσω το βιβλίο του πατέρα σου πριν καιρό (το “Apathy For The Devil” του βετεράνου του NME, Nick Kent) και όλες αυτές οι τρελές ιστορίες από τα 70's ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικές – η πραγματικότητα για ένα μουσικό δημοσιογράφο είναι εντελώς διαφορετική σήμερα, σε διαβεβαιώ. Τι ρόλο έπαιξε αυτό το περιβάλλον στη διαμόρφωση του καλλιτέχνη που είσαι σήμερα;

Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει το βιβλίο του πατέρα μου μέχρι πολύ πρόσφατα και παρόλο που μεγάλωσα μέσα σε αυτή την κάπως “rock n roll” ατμόσφαιρα που λες, είμαι βέβαιος ότι το να γίνω μουσικός δεν ήταν αυτό που οι γονείς μου περίμεναν από εμένα. Τολμώ να πω ότι η μητέρα και ο πατέρας μου, έχοντας βιώσει τη χειρότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας, πιθανότατα θα ήθελαν να έχω ακολουθήσει έναν πιο υγιή τρόπο ζωής. Βεβαίως, δείχνουν κατανόηση και αποδέχονται την επιλογή μου, αλλά για να πούμε την αλήθεια σπάνια μιλάω με τους γονείς μου για την καριέρα μου και νομίζω αυτό είναι το καλύτερο. Πιστεύω όντως ότι είναι οικογενειακή μας παράδοση (ο παππούς μου επίσης ήταν μηχανικός ήχου), ωστόσο είμαι υποστηρικτής της θεωρίας ότι ο καθένας μας χαράζει τη δική του πορεία στη ζωή και μπορείς να είσαι βέβαιος ότι εγώ σφυρηλάτησα τη δική μου χωρίς βοήθεια από καμία εξωτερική πηγή.

Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας αυτού του μουσικού κινήματος οφείλεται στη νοσταλγική retro/vintage αίσθηση που απαντάται παντού στη σύγχρονη αστική κουλτούρα. Θα έλεγες ότι η μουσική σου υπάγεται σε αυτή την τάση, ή ότι πρόκειται για τη συνέχιση της ηλεκτρονικής/industrial μουσικής παράδοσης των τελευταίων δεκαετιών;

Δεν πουλάω νοσταλγία στον κόσμο. Ίσως να το έκανα στις αρχές (πίσω στο 2011-2014 όταν η περσόνα του Perturbator ξεκινούσε και ήμουν ένας άπειρος νέος) αλλά έκτοτε προσπαθώ πάντα να δίνω στο κοινό τίποτα λιγότερο από τις πιο προσωπικές μου εμπειρίες. Βλέπω τελευταία πάρα πολλούς να πουλάνε τα projects τους κάτω από το μανδύα της νοσταλγίας και με καταθλίβει κάπως. Το ότι είδες τη Delorean εκεί, δεν είναι αυτό που κάνει το “Ready Player One” καλή ταινία. Το ότι ένα τραγούδι σου θύμισε μια παλιά ταινία, δεν το κάνει καλό τραγούδι. Πάντα στοχεύω στην ουσία παρά στο “προϊόν” και για αυτό το λόγο, θεωρώ τον Perturbator κάτι πολύ παραπάνω από ένα νοσταλγικό project. Η μουσική ευαισθησία πάντα θα υπερισχύει των αναφορών στην ποπ κουλτούρα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τη μουσική σου προσπαθείς να αναβιώσεις μια όμορφη δεκαετία, ή περισσότερο να διαμορφώσεις την όμορφη ανάμνηση που έχουμε για μια δεκαετία που ίσως δεν ήταν στην πραγματικότητα τόσο υπέροχη όσο τη θυμόμαστε;

Δεν προσπαθώ να αναβιώσω τίποτα απολύτως και σίγουρα όχι να κατευθύνω τη σκέψη των ανθρώπων για κάποια συγκεκριμένη δεκαετία. Ο Perturbator είναι ένα τμήμα της μουσικής του σήμερα και δεν είναι δική μου δουλειά να πω αν είναι η μουσική του αύριο.

Σε αυτό το πλαίσιο, νιώθεις πιο κοντά στον Giorgio Moroder ή στον Trent Reznor?

Χαχα, δεν τους έχω παρακολουθήσει τελευταία, όμως αν δεν κάνω λάθος ο κύριος Moroder πρόσφατα έκανε μερικά DJ sets και δεν έφτιαξε σχεδόν καθόλου νέα μουσική, ενώ ο Reznor ακόμα πειραματίζεται με ήχους και δομές ακόμα και σήμερα. Σε αυτή την περίπτωση θα προτιμούσα να συγκριθώ με τον κύριο Reznor αν και πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν προσβλητικό για αυτόν. Και οι δύο αξίζουν απεριόριστο σεβασμό, μη με παρεξηγείς, αλλά η προσέγγιση του Trent Reznor στον ήχο και στη μουσική γενικότερα, “μιλάει” πολύ περισσότερο μέσα μου.

Πόσο διαφορετική είναι η αίσθηση που παίρνεις από τις studio ηχογραφήσεις σε σχέση με τις ζωντανές εμφανίσεις όπου περισσότεροι άνθρωποι εμπλέκονται; Ποιά είναι η ταυτότητα του Perturbator στο studio και ποια του Perturbator των συναυλιών;

Όταν βρίσκομαι στο studio είμαι εντελώς μόνος και τα πάντα πηγαίνουν όπως εγώ τα έχω σχεδιάσει. Είναι ο ιδανικός τρόπος για να δουλεύω, καθώς δε με διακόπτει κανένας εξωτερικός παράγων. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι κάπως πιο δύσκολες για μένα, κυρίως επειδή το πόσο θα το απολαύσω εξαρτάται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είναι στον έλεγχο μου. Όμως είναι πάντα υπέροχο να βλέπω την υποστήριξη των οπαδών και την τόση πολλή αφοσίωση που έχουν αυτοί οι άνθρωποι στη μουσική μου. Είναι ένα απίστευτο συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται.

Υπάρχει κάτι συναρπαστικό μουσικά που σου τράβηξε την προσοχή τελευταία;

Οι True Body. Άργησα πολύ να τους γνωρίσω, αλλά αυτό το σχήμα είναι τρομακτικά υποτιμημένο. Ακούστε τους στο bandcamp . Υποστηρίξτε τους. Οτιδήποτε. Επίσης, το τελευταίο album του Lorn μόλις κυκλοφόρησε και είναι τόσο σαγηνευτικό όπως και οτιδήποτε κάνει. Έχω ατελείωτο θαυμασμό για αυτόν τον άνθρωπο.

Τι έχουμε να περιμένουμε από το show στην Αθήνα στις 3 Νοεμβρίου;

Κάμποση αξιοπρεπή μουσική, ένα παρανοϊκό light show, θετική ενέργεια. Τι περισσότερο θέλεις;

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ένα σκοτεινό σόου με οικοδεσπότη τον Perturbator Πρωτοφανές περιστατικό στη συναυλία των God Is An Astronaut στην Αθήνα