Laura Jane Grace: Punk, τρανς και «μουσικός της εργατικής τάξης»

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ laura-grave.png Η ηγέτιδα των θρυλικών Against Me μιλάει στην efsyn city για τη διαμαρτυρία, το punk και τη «μουσική της εργατικής τάξης» 11.12.2018, 20:00 | Ετικέτες: punk, πολιτική, συναυλίες Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Δεν υπάρχουν πολλά σχήματα που να υπηρετούν το punk rock με τον αέρα διανόησης, συνέπειας και ακεραιότητας που το κάνουν οι Αμερικανοί

Against Me!. Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, μας παρέχουν γενναιόδωρα καλοζυγισμένο rock n roll αλλά και ατάκες, attitude, συνθήματα σε τοίχους και εξουθενωτικές ζωντανές εμφανίσεις.

Επιπλέον, από το 2012 και μετά, προμηθεύουν με ρεαλιστικά επιχειρήματα και εμπειρία ζωής τον αγώνα που κάνουμε όλοι μας σε κοινωνικό επίπεδο για την αποδοχή της διαφορετικότητας και την αυτονόητη (;) κατανόηση ότι έχουμε το δικαίωμα της επιλογής σε όλα όσα αφορούν τις ζωές μας, με το δημόσιο και εξωστρεφή χειρισμό της αλλαγής φύλου του κιθαρίστα/τραγουδιστή/συνθέτη/ηγέτη τους, που αντιμετώπισε τη δυσφορία φυλετικής ταυτότητας του με ειλικρίνεια και τη με δημιουργία του καταπληκτικού “Transgender Dysphoria Blues” album του 2014.

Σήμερα, η Laura Jane Grace συνεχίζει να ηγείται των Against Me!, και διοχετεύει την τεράστια, ομολογουμένως, ενέργεια της ως η frontwoman των Devouring Mothers, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν το “Bought To Rock”, επιδεικνύοντας ένα παράλληλο και εξίσου ποιοτικό πρόσωπο. Με την αφορμή αυτής της κυκλοφορίας, μιλήσαμε μαζί της για όσα συμβαίνουν στα δυο σχήματα, τη δύναμη της μουσικής ως πολιτικό αντίβαρο και το πόσο καλή χρονιά ήταν για τη μουσική το 2018.

Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν μουσικό που παίζει σε συγκρότημα να κυκλοφορήσει κι ένα solo album, αλλά για κάποιον που είναι ο κύριος συνθέτης και στιχουργός το πράγμα αλλάζει. Εσύ είσαι η κυρίως υπεύθυνη για την καριέρα των Against Me!, όλα αυτά τα χρόνια οπότε υπάρχει λόγος να ανησυχούμε για το μέλλον τους; Πως προέκυψαν οι Devouring Mothers;

Μην ανησυχείς καθόλου! Οι Against Me!, παραμένουν ζωντανοί και ακμαίοι και αυτός ο νέος δίσκος είναι κομμάτι της ίδιας οικογένειας. Ο Atom Willard παίζει τύμπανα και στα δύο σχήματα και ο Marc Hudson που παίζει μπάσο στο album των Mothers περιοδεύει με τους Against Me!, ως ηχολήπτης και ηχογραφήσαμε τα 2 τελευταία τους albums στο studio του στο Michigan.

Οι Devouring Mothers δημιουργήθηκαν από μια απλή ανάγκη. Το 2015 όταν τελείωνα το βιβλίο μου είχα αρχίσει να φρικάρω καθισμένη σε έναν υπολογιστή όλη την ώρα και σκέφτηκα να δοκιμάσω λίγο από το νέο υλικό μπροστά σε κοινό. Οπότε έκλεισα ένα μικρό tour 2 εβδομάδων σε μικρά clubs όπου θα διάβαζα αποσπάσματα του βιβλίου, ανάμεσα σε ακουστικές εκτελέσεις κομματιών των Against Me!, καθώς και μερικές διασκευές.
Ζήτησα από τον Atom και το Marc να με συνοδεύσουν και συμφώνησαν. Οι εμφανίσεις αυτές πήγαν πολύ καλά, το διασκεδάσαμε ιδιαίτερα και συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχαμε πλέον ήταν μια κανονική μπάντα και όχι μια διαφορετική μορφή των Against Me!. Οπότε σκέφτηκα ότι χρειαζόμαστε ένα όνομα και μας βάφτισα The Devouring Mothers. Έχοντας περάσει τόσο καλά στο tour, δοκιμάσαμε να ηχογραφήσουμε κάτι μαζί, οπότε πριν 2 καλοκαίρια μπήκαμε στο studio του Marc και γράψαμε μερικές διασκευές, καθαρά για διασκέδαση. Το πράγμα συνέχισε να πηγαίνει καλά και πρότεινα στα παιδιά να φτιάχναμε ένα album με νέες συνθέσεις.

Οπότε περάσαμε το πρώτο μισό του 2018 γράφοντας τραγούδια μαζί και μέχρι τον Απρίλιο συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε υλικό για ένα ολόκληρο δίσκο και χωρίς καθυστέρηση κλείσαμε μια βδομάδα στο studio και ηχογραφήσαμε τα 14 κομμάτια που περιέχονται στο “Bought To Rot”. Το πρόγραμμα των Against Me!, ήταν πολύ φορτωμένο τα τελευταία χρόνια, με πολλές ηχογραφήσεις και πολλές περιοδείες και χρειαζόμουν ένα ψυχολογικό διάλειμμα από αυτό, αλλά όχι και από τη μουσική γενικώς. Μπορείς να πεις ότι ήθελα μια αλλαγή σκηνικού.

Παρόλο που το “Bought To Rot” δε διαφέρει δραστικά από το ύφος που μας έχεις συνηθίσει στο παρελθόν, νιώθω πως είναι ένα πιο αφηγηματικό album. Πως σε κάθε κομμάτι υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί και να εξηγηθεί διεξοδικά, ώστε να περάσει οπωσδήποτε το μήνυμα του. Δεν ξέρω αν είναι ακριβές, αλλά ίσως σε αυτό το album τα λόγια να έχουν περισσότερο βάρος από ότι η μουσική;

Έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο τι έλεγα σε αυτό το album. Αφιέρωσα πολύ χρόνο δουλεύοντας τους στίχους και ήμουν αποφασισμένη να είμαι 100% ικανοποιημένη με τα πάντα που έγραψα γι΄αυτό. Αν ένιωθα έστω και λίγο οτι κάτι δεν ήταν ακριβώς όπως έπρεπε, συνέχιζα να το δουλεύω μέχρι να γίνει όπως πρέπει. Πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικό της περιόδου που περνούσα σε προσωπικό επίπεδο επίσης. Μεγάλο κομμάτι του δίσκου έχει να κάνει με το να νιώθεις πως δεν ταιριάζεις με το περιβάλλον σου και την προσπάθεια που κάνεις να βρεις το πως να ενταχθείς κάπου που δεν έχεις απαραιτήτως επιλέξει να βρίσκεσαι, αν με καταλαβαίνεις.

Οι εντατικές ζωντανές εμφανίσεις για αυτό το album έχουν ήδη ξεκινήσει και προφανώς θα γίνονται όλο και περισσότερες. Πως λειτουργεί το υλικό ζωντανά; Δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία να δω live κανένα από τα δυό σχήματα, οπότε θα ήθελα να μου πεις τη χειρότερη αλλά και την καλύτερη συναυλιακή σου εμπειρία.

Κάνουμε μια επισταμένη προσπάθεια να κρατάμε χαμηλά τους ρυθμούς σε αυτή τη νέα μπάντα, να διατηρούμε μια μεθοδευμένη χαλαρότητα επί σκηνής. Με τους Against Me!, το liveshow είναι κατά πολύ ριζωμένο στη νοοτροπία των Ramones, χωρίς πολλές πολλές κουβέντες, απλά 1, 2, 3, 4, πάμε!. Τελειώνει το κομμάτι, πάμε αμέσως στο επόμενο, και στο επόμενο, και στο επόμενο. Όπως είπα και πριν, οι Devouring Mothers γεννήθηκαν από παραστάσεις που ήταν λίγο spoken word, λίγη ποίηση, αναμεμιγμένα με μουσική και αυτό είναι μια μορφή περφόρμανς που θα ήθελα να εξερευνήσω περαιτέρω. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να εξελιχθεί σε κάτι με δική του υπόσταση.

Να σου πω την αλήθεια, δε μπορώ να θυμηθώ κάποια δραματικά κακή στιγμή επί σκηνής, πράγμα που είναι καλό. Από την άλλη, μια ξεχωριστή στιγμή ήταν σίγουρα όταν παίξαμε στο Lincoln Center στη Νέα Υόρκη. Η σκηνή εκεί είναι μπροστά από μια τεράστια τζαμαρία που βλέπει όλο το Central Park από κάτω και είναι πανέμορφο μέρος. Δύσκολα ξεπερνιέται κάτι τέτοιο.

Στην κομβική συνέντευξη που είχες δώσει στο Rolling Stone το 2012, υπήρχε ένα σημείο όπου περιγράφεις τη στιγμή όταν ανακοίνωσες στην υπόλοιπη μπάντα ότι πήρες την απόφαση να προχωρήσεις με την αλλαγή φύλου και ο Jordan Kleeman είπε ότι θα έπρεπε να αρχίσουν να γυμνάζονται, για την περίπτωση που κάποιος θα σε ενοχλούσε. Φυσικά δεν υπήρχε ρεαλιστική ανάγκη για κάτι τέτοιο, θα μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εξίσου πριν και μετά την αλλαγή, όμως μου είχε φανεί πολύ προστατευτικό και υποστηρικτικό εκ μέρους του. Χρειάστηκε ποτέ κάτι τέτοιο;

Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να φωνάξω τους υπόλοιπους από το συγκρότημα επειδή κάποιος συμπεριφερόταν εριστικά και απειλητικά. Μια αστεία στιγμή που θυμάμαι ήταν όταν βρισκόμασταν στη Washington, νομίζω στο Spokane. Είμαστε στο tour bus, οι υπόλοιποι κοιμούνται κι εγώ είμαι ξύπνια στις μπροστινές θέσεις. Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό γδούπο στην οροφή και βγαίνω έξω να δω τι συμβαίνει. Ένας μεθυσμένος ηλίθιος έχει ανέβει στην οροφή του λεωφορείου και οι φίλοι του ήταν κάτω, γελώντας. Όταν του ζήτησα να κατέβει άρχισε να με βρίζει και οι υπόλοιποι κινήθηκαν εναντίον μου. Οπότε έτρεξα μέσα και ξύπνησα τους άλλους. Προφανώς δεν είχαν σκεφτεί ότι υπάρχουν άλλοι 10 άνθρωποι μέσα στο λεωφορείο και όταν βγήκαμε όλοι έξω, τσαντισμένοι κι έτοιμοι για φασαρία, το έβαλαν στα πόδια. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να τρέχει τόσο γρήγορα! Τώρα πια είναι αστείο, αλλά παρόλα αυτά το να σκαρφαλώνει ένας άγνωστος πάνω στο λεωφορείο σου, σίγουρα δεν είναι κάτι που θες να συμβεί.

Πάντοτε είχες μια ξεκάθαρη πολιτική άποψη και φρόντιζες να εκφράζεται είτε στους στίχους και στη γενικότερη στάση των Against Me!, είτε πρόσφατα μιλώντας στα social media παροτρύνοντας τους συμπατριώτες σου να ψηφίσουν στις τελευταίες ενδιάμεσες αμερικανικές εκλογές. Ταυτόχρονα, ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, έρχεσαι σε επαφή με την κατάσταση σε διάφορες χώρες και τα πράγματα δε δείχνουν και τόσο καλά, έτσι δεν είναι; Η δεξιόστροφη απολυταρχική ατζέντα επεκτείνεται, όλο και περισσότερες χώρες εκλέγουν συντηρητικούς και μισαλλόδοξους ηγέτες (Βραζιλία, Τουρκία, Ουγγαρία, Ρωσία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων) και ταυτόχρονα τα ακροδεξιά κόμματα καταλαμβάνουν όλο και πιο πολλές έδρες στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Πέραν της ψηφοφορίας και της συμμετοχής στα κοινά, πως πιστεύεις ότι η τέχνη και η μουσική μπορούν να βοηθήσουν να αντιστραφεί αυτό το ρεύμα;

Η μουσική και οι τέχνες γενικότερα μας ενώνουν όλους και δεν περιορίζονται από σύνορα και πολιτισμικές διαφορές. Αυτό είναι κάτι που οι περιοδείες μου έμαθαν πολύ νωρίς, πας σε ένα μέρος για πρώτη φορά, χωρίς να μιλάς τη γλώσσα και τη στιγμή που η μουσική ξεκινά, όλοι καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Ήμασταν στη Βραζιλία την εβδομάδα πριν τις εκλογές που επικράτησε ο Μπολσονάρο. Μπορούσες ξεκάθαρα να νιώσεις την ένταση όπου και να πήγαινες, οι άνθρωποι ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι. Κάποια στιγμή τρώγαμε σε ένα εστιατόριο και ξέσπασε καβγάς μεταξύ δύο τραπεζιών, όπου υποστήριζαν οι μεν τη δεξιά και οι δε την αριστερή παράταξη και άρχιζαν να φωνάζουν ο ένας στα μούτρα του άλλου.

Ήταν παρανοϊκό να βρίσκομαι σε ένα μέρος που συνειδητοποίησα ότι ως ένα trans άτομο, ίσως πολύ σύντομα να μην ήταν ασφαλές για μένα. Γνώρισα ανθρώπους που μας ζήτησαν να τους βοηθήσουμε. Έτσι απλά, “Βοηθήστε μας...”. Πως μπορείς να το κάνεις; Μιλάς για αυτό, μιλάς για ότι βλέπεις, σε συνεντέυξεις όπως αυτή, σε στίχους τραγουδιών, επί σκηνής, πιστεύω πως πρέπει να αντιπροσωπεύεις την αντίσταση στην αδικία όπου πηγαίνεις και ότι και να κάνεις. Η μουσική και η τέχνη είναι ακόμα πανίσχυρα εργαλεία αντίστασης.

Πως θα είναι η επόμενη μέρα για τους Against Me!; Υπάρχουν σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Έχουμε κλείσει μερικά shows για το 2019, αλλά κυρίως θα δουλέψουμε πάνω σε καινούρια τραγούδια, ανάμεσα στις περιοδείες που θα κάνουμε με τον Atom και το Marc για το “Bought To Rot”.

Η κατάσταση της βιομηχανίας είναι πάντα δημοφιλές θέμα για συζήτηση με τους μουσικούς. Η πτώση των φυσικών πωλήσεων, η εκμετάλλευση της ψηφιακής εποχής, οι περιοδείες ως κύρια μορφή εισοδήματος και όλα όσα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Πως σε έχουν επηρεάσει εσένα αυτά σαν επαγγελματία;

Πιστεύω πως για τα περισσότερα punk συγκροτήματα και μουσικούς, το σημαντικότερο ήταν πάντα οι περιοδείες και ρεαλιστικά αυτό σημαίνει ότι συντηρείς τον εαυτό σου πουλώντας μπλουζάκια, άρα το ότι ο κόσμος συνεχίζει να φορά ρούχα είναι ιδιαίτερα ευχάριστο! Επίσης, όσον αφορά τις punk και indie μπάντες, αυτές πάντοτε πουλούσαν βινύλια. Ίσως τελευταία να εμφανίζεται μια σχετική mainstream αναβίωση του βινυλίου, όμως στον punk χώρο δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Στην ουσία των πραγμάτων παραμένουμε μουσικοί της εργατικής τάξης. Δουλεύω σαν το σκυλί, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που μπορώ να κάνω αυτό που κάνω και δεν το θεωρώ ποτέ δεδομένο. Ίσως η βιομηχανία γύρω από την τέχνη να αλλάζει, όμως η διαδικασία της δημιουργίας της δεν είναι και τόσο διαφορετική, ακόμα κι αν πρέπει να προσαρμοστείς σε νέα formats. Πρέπει πάντα να είσαι δημιουργικός και να μη θεωρείς πως η αξία σου εξαρτάται από το πόσα χρήματα κερδίζεις, να μη μετράς την επιτυχία σου με βιομηχανικά δεδομένα. Απλά κάνε την ομορφότερη τέχνη που μπορείς, την τέχνη που φέρνει χαρά στους ανθρώπους και τους φέρνει πιο κοντά.

Έχω μια εξομολόγηση να σου κάνω. Πλησιάζω τα 40 και νιώθω το σύνδρομο του “Η παλιά μουσική ακούγεται καλύτερα” να με πλησιάζει επικίνδυνα. Το ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια και αρνούμαι να το δεχτώ όσο το σκέφτομαι, όμως συχνά-πυκνά η καρδιά μου λέει άλλα. Το έχεις νιώσει ποτε; Υπάρχουν πρόσφατα πράγματα που σε ενθουσίασαν, ή αρκείσαι στους παλιούς και αγαπημένους σου δίσκους;

Ω, διαφωνώ εντελώς με αυτό που λες. Εμπνέομαι συνεχώς από νέα μουσική και το 2018 συγκεκριμένα ήταν μια καταπληκτική χρονιά. Έτυχε να κάνω την top 10 λίστα μου χθες βράδυ...

1. Slothrust – The Pact
2. Sarah Shook & The Disarmers – Years
3. Neko Case – Hell On
4. CVRCHES – Love Is Dead
5. Cursive – Vitriola
6. Superorganism – S'T
7. Cat Power – Wanderer
8. The Dirty Nil – Master Volume
9. Mitski – Be The Cowboy
10. Screaming Females – All At Once.

Ήταν δύσκολο να καταλήξω μόνο σε 10, τόσοι πολλοί καλλιτέχνες κυκλοφόρησαν σπουδαίους δίσκους φέτος. Λάτρεψα τα albums των Murder By Death, Brian Fallon, Fucked Up, Hot Snakes, Miya Folick, Mercy Union, Jeff Rosenstock, Mewithoutyou...τόσα πολλά καταπληκτικά albums.

Μην τα παρατάς, υπάρχει πολλή νέα φανταστική μουσική εκεί έξω!

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πτώση σε δύο νότες Τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από έξι θρυλικά τραγούδια