Τζίμμυ Κορίνης: Ένα γουέστερν(!) για τη Μακεδονία από τον ζωντανό θρύλο του νουάρ

Ο Τζίμμυ Κορίνης είναι ένας ζωντανός θρύλος του noir μυθιστορήματος. Ο άνθρωπος που "κρύβεται" πίσω από το ένδοξο έντυπο που μεγάλωσε γενιές και γενιές αναγνωστών, τη Μάσκα, αλλά και το "Μυστήριο" (1958 – 1963), παραμένει σήμερα, στα 81 του χρόνια πολυγραφότατος, ακμαίος και γεμάτος έμπνευση.

Το πρώτο του διήγημα το έγραψε σε ηλικία 11 ετών, στο δημοτικό για ένα χειρόγραφο περιοδικό. Ομολογεί πως στις εκθέσεις ήταν κακός ως μαθητής γιατί βαριόταν τα θέματα που του έδιναν οι δάσκαλοι, αλλά η φαντασία του δούλευε διαρκώς εκτός πλαισίου.

Ήταν "υπεύθυνος" για το πρώτο CSI, ή αλλιώς το πρώτο αστυνομικό σίριαλ της χώρας μας, το "38ο αστυνομικό τμήμα" που προβλήθηκε το 1972 από την ΥΕΝΕΔ. Η πρωτοτυπία της σειράς έγκειται στο γεγονός πως παράλληλα με τις βασικές ιστορίες αναπτυσσόταν και μια δεύτερη ιστορία με τον υπότιτλο "Ο δολοφόνος που έκλαιγε", η οποία διέτρεχε ολόκληρη τη σειρά, παρουσιάζοντας ένα μυστηριώδη δολοφόνο να κάνει μια σειρά εγκλημάτων με θύματα νέες κι όμορφες κοπέλες. Οι τηλεθεατές συμμετείχαν σ' έναν διαγωνισμό (με έπαθλο μια TV) στον οποίο έπρεπε να υποδείξουν τον δολοφόνο και να εξιχνιάσουν την σειρά των εγκλημάτων (σήμερα η σειρά υπάρχει διαθέσιμη στο YouTube). Με αφορμή παρέμβαση της Χούντας σε σειρά του, είχε πάρει άλλωστε την απόφαση να εγκαταλείψει την Ελλάδα για το Λονδίνο.

Έχει γράψει 13 βιβλία και αυτή την περίοδο γράφει μια νέα τριλογία. Το News 24/7 παρουσιάζει σήμερα το βιβλίο "Θύελλα στη Μακεδονία", έχοντας τη χαρά να συνομιλεί με τον ίδιο.

Πρόκειται για ένα ιστορικό θρίλερ στα μονοπάτια των "Μυστικών του Βάλτου" της Πηνελόπης Δέλτα, μια μυθιστορία αγάπης και καταπίεσης, ενάντια στους Βούλγαρους κατακτητές εκείνης της περιόδου. Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΞΥ είναι απολύτως επίκαιρο, μιας και αναφέρεται στα τέλη του 1903, λίγο μετά το τέλος της εξέγερσης του Ίλιντεν. Ένα Ίλιντεν που ήρθε στη δημοσιότητα, με το ονοματολογικό της πΓΔΜ.

Ο χειμαρρώδης συγγραφέας μας απαντά αυθόρμητα, χωρίς περιστροφές, αλλά και με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Εμείς μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια του, παρακάτω.

-Αν δεν κάνω λάθος, πρόκειται για ένα παλαιότερο σενάριο για ταινία τύπου "γουέστερν". Γιατί δεν προχώρησε ποτέ;

Το πρώτο εμπόδιο ήταν η Λογοκρισία που λειτουργούσε στο τότε Υπουργείο Πολιτισμού – μιλάμε για το 1964. Επειδή είχαν βελτιωθεί οι σχέσεις μας με την Βουλγαρία κι επειδή το μυθιστόρημα ήταν για την δράση των Κομμιτατζήδων στη Μακεδονία, κρίθηκε ότι δεν έπρεπε να σκαλίσουμε παλιές πληγές. Το δεύτερο εμπόδιο, δυο χρόνια αργότερα που είχαμε ξεπεράσει την Λογοκρισία, ήταν ο φθόνος ενός ντουέτου που έλυνε και έδενε στον τότε μεγάλο οργανισμό «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης», επειδή (υποθέτω) θα συνεργαζόμουν με τον μεγάλο Βασίλη Γεωργιάδη, έναν από τους ειλικρινέστερους φίλους στο επάγγελμα, που μου είχε κολλήσει το παρατσούκλι «η Πένα», και θα γινόταν πολλή διαφήμιση γύρω από εμένα. (Δική μου εκτίμηση).

-Βασίζεστε σε ιστορικές αναφορές ή και σε μαρτυρίες για την καταγραφή της υπόθεσης;

Αφού έγινε η ανάθεση, άρχισα την έρευνα και ανακάλυψα την αναφορά που είχε στείλει ο Βρετανός Πρόξενος Θεσσαλονίκης (1903) στην κυβέρνησή του, όπου περιέγραφε με λεπτομέρειες τις φρικιαστικές πράξεις των Κομμιτατζήδων εναντίον των Ελλήνων της υποδουλωμένης από τους Τούρκους Μακεδονίας, με την ανοχή των Τούρκων που τους βόλευε να σφάζουν, να κρεμούν, να βιάζουν και να καίνε τους Έλληνες οι Βούλγαροι. Πάνω σ΄ αυτή την αναφορά στήριξα τα πραγματικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα ήταν Κορίνεια φαντασία σε σενάριο αμερικάνικης γραφής σε κάθε του λεπτομέρεια, κάτι που είχε κάνει τον πρώτο επιλεγέντα σκηνοθέτη, τον μακαρίτη τον Κώστα Ανδρίτσο να μου πει «Τι με πέρασες, για σκηνοθέτη του Χόλιγουντ;».

-Στο βιβλίο σας αναφέρεστε χρονικά στα τέλη του 1903, μετά το πέρας της εξέγερσης του Ίλιντεν. Πόσο επικίνδυνο θα ήταν σήμερα, εν έτει 2018, να μπει ο όρος Ίλιντεν, στο όνομα της πΓΔΜ;

Ιδέα δεν έχω, ούτε και με ενδιαφέρει. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μη λέγονται Μακεδόνες οι απόγονοι των Κομμιτατζήδων και να μη λέγεται Μακεδονία ένα κομμάτι γης που κάποτε λεγόταν Βαρντάρσκα. Έχω δηλώσει ΣΚΕΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, κατ΄ επανάληψη και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω άλλον εξευτελισμό της πατρίδας μας – άλλωστε είμαι Δεινόσαυρος, όπως θα ξέρεις.

-Από το 1900 μέχρι σήμερα θεσμοί της Ευρώπης έχουν αναμειχθεί στο μακεδονικό ζήτημα. Πιστεύετε πως είναι αυτός ο λόγος που δεν έχει λυθεί μέχρι σήμερα;

Συνήθως, ο «σανός» που ταῑζεται κατά καιρούς ο Ελληνικός Λαός προέρχεται από ξένα χωράφια, όποιος κι αν είναι στην εξουσία, οπότε δεν χωράει αμφιβολία γι αυτό. Το μόνο που κουμαντάρουμε εμείς είναι πότε θα πάμε στην τουαλέτα – κι αυτό να δούμε μέχρι πότε θα μπορούμε να το κάνουμε.

-Κατά τη δική σας γνώμη και μέσα από την ιστορική σας έρευνα, δεν θα έπρεπε να υπήρχε γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα της πΓΔΜ; Ή αλλιώς γιατί οι κάτοικοι των Σκοπίων θέλουν τον γεωγραφικό προσδιορισμό;

Θέλουν με κάθε τρόπο να λέγονται Μακεδονία, να λέγονται Μακεδόνες, να μιλούν «μακεδονικά». Κι εγώ ρώτησα κάποιον μεγαλοσχήμονα κάποτε: σκάβουν τόσα χρόνια οι Σκοπιανοί, ανακάλυψαν τίποτα γραμμένο σε «μακεντόνσκι»; Δεν έχουν μια στάλα φιλότιμο, να αποποιούνται την σωστή τους ονομασία – Σλάβοι, Βούλγαροι συγκεκριμένα – και να θέλουν να λέγονται Μακεδόνες; Κι εκείνοι οι Αλβανοί, πώς καταδέχονται να λέγονται Μακεδόνες; Εκτός αν έχει κάποιο λάκκο η φάβα – θα το δείξει ο χρόνος. Ευτυχώς που δεν θα είμαι εδώ να το υποστώ και αυτό!!!

-Η κυκλοφορία του βιβλίου σήμερα, ήταν μια συγκυρία ή συνειδητή επιλογή;

Συνειδητή επιλογή. Να μάθει ο κόσμος την αλήθεια. Μέρος της αλήθειας, δηλαδή, μη φανταστεί κανείς ότι το έχω δει… Όμηρος!

-Γιατί είχατε φύγει από την Ελλάδα; Είχε να κάνει με τη Χούντα;

Τι άλλο; Άντεξα τον πόλεμο, επειδή ήμουν ανένταχτος, όπως πάντα, μέχρι την δεύτερη. Όταν, όμως, μετέδωσαν επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που το είχα γράψει και σκηνοθετήσει εγώ, χωρίς το όνομά μου, έχοντας αντικαταστήσει εμένα από παρουσιαστή α-λα-Χίτσκοκ με τον… Τέρενς Κουίκ, είδα τον ουρανό ανάποδα, πήγα την Χούντα στο δικαστήριο, κέρδισα με αντίπαλο τον ειδικό στα πνευματικά δικαιώματα Μεταξόπουλο, σήκωσα παντιέρα που δεν έπρεπε κι αναγκάστηκα να φύγω αφήνοντας τη γυναίκα μου και το παιδί μου ως εγγύηση ότι δεν πήγαινα να καταστρώσω ανατροπή της Χούντας, αλλά για επαγγελματικό ταξίδι. Ευτυχώς, έπεσε η Χούντα, ήρθε η οικογένειά μου στο Λονδίνο, όπου είχα καταφύγει, και κόλλησα εκεί περίπου 30 χρόνια.

-Γιατί πιστεύετε πως τα αστυνομικά μυθιστορήματα έχουν τόση μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό;

Τώρα είναι φασόν, που λέμε, ιδιαίτερα τα σκανδιναβικά κι επιδημία που πάει μαζί με την άλλη επιδημία που πιστεύουν όλοι ότι μπορούν να γράψουν ένα «αστυνομικό» μυθιστόρημα. Κάποτε, επί «Μάσκας» και «Μυστηρίου» έπρεπε να δεις τι γινόταν – ίσως να μπορεί να σου το περιγράψει ο πατέρας σου, αν είναι πάνω από τα 60.

-Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ενός ήρωα αστυνομικού μυθιστορήματος;

Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος ήρωας. Όπως θα μάθει ο κόσμος όταν το Public εκδώσει το βιβλίο μου «Και εγένετο… ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ!» οι ήρωες ήσαν πολλοί και διάφοροι, από τυχαίοι άνθρωποι που μπλέκονταν σε μια ιστορία χωρίς να το επιδιώκουν, μέχρι επαγγελματίες αστυνομικούς που απλά έκαναν τη δουλειά τους. Το επικρατέστερο είδος είχε για ήρωα τον ιδιωτικό ντετέκτιβ, που αναλάμβανε μια υπόθεση, άρχιζε την έρευνα, έτρωγε ξύλο, δεχόταν και μερικές απόπειρες να τον σκοτώσουν και στο τέλος εύρισκε τον ένοχο. Αργότερα, άρχισε το μακελειό και η παρακμή του είδους. Δηλαδή, οι νεώτεροι συγγραφείς, στην προσπάθειά τους να πρωτοτυπήσουν άρχισαν να προσδίδουν στους ήρωές τους διάφορες χαρακτηριστικά, παραξενιές, ελαττώματα κλπ που χάλασε η μανέστρα σε σημείο να μη μπορώ να τα διαβάσω ούτε εγώ που είχα ανατραφεί με αυτό το είδος.

-Ποια είναι όμως τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να κάνουν τον ήρωα ξεχωριστό;

Το μυαλό του, ο τρόπος που συλλέγει τα τεκμήρια και καταλήγει στους συλλογισμούς του και, το σπουδαιότερο πώς τα αφηγείται όλα αυτά ο συγγραφέας του, χωρίς να φαίνεται ο ίδιος πουθενά! Ρητό που κυκλοφορεί μεταξύ συγγραφέων: «Ο συγγραφέας είναι σαν τον Θεό. Πανταχού παρών, αλλά πουθενά ορατός»!!!

-Εσείς γιατί επιλέξατε το noir σαν είδος;

Εκείνο με επέλεξε! Στα εννιά μου διάβασα κρυφά «Μάσκα», έπαθα την πλάκα της ζωής μου, αρρώστησα διανοητικά, κι όταν στα 11 μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για ένα μαθητικό περιοδικό στο σχολείο όπου πήγαινα έγραψα το πρώτο μου «αστυνομικό» διήγημα, 400 λέξεις όλες κι όλες με τίτλο «Η επιστροφή του αδικημένου» που δημοσιεύτηκε τότε σε «λογοτεχνικό» περιοδικό της εποχής. Δεν έχω το συγκεκριμένο όπως δεν έχω και πολλά άλλα, μα το θυμάμαι verbatim.

-Ποιο είναι το βιβλίο που δεν έχετε γράψει ακόμα; Αυτό που θα θέλατε να γράψετε;

Έχω ήδη έτοιμη μια τριλογία – τι μεγάλη κουβέντα – την οποία ετοιμάζω και στα αγγλικά. Αν καταφέρω να δημοσιευτεί θα την θεωρήσω και ως «Κύκνειο άσμα» μου, επειδή αν δεις τι έχω γράψει (σενάρια ως επί το πλείστον, αλλά και μυθιστορήματα) που παραμένουν φυλακισμένα στον υπολογιστή μου κι αν υπολογίσεις τι έχω γράψει μέχρι σήμερα, θα πεις: Τρελός είναι ο άνθρωπος να κάτσει να γράψει κι άλλο; Και μάλιστα σ΄ αυτή την… δεινοσαυρική ηλικία; Και να σε γράφουν οι συμπατριώτες σου εκεί που είπε ο Ζουράρις κι έγινε χαμός, ενώ εκδίδουν τα βιβλία σου οι ξένοι;

-Και για το τέλος, θα μπορούσατε να μας αναφέρετε τρεις ταινίες και τρία βιβλία που σας σημάδεψαν και σας ενέπνευσαν για να γράψετε τα δικά σας έργα στην πολυετή καριέρα σας;

Σας απάντησα πώς ξεκίνησε το κακό. Ο συγγραφέας που τα βιβλία του με υπνώτισα ,κυριολεκτικά, από τα δέκα μου χρόνια κι ενίσχυσαν την επιθυμία μου να γράψω ήταν ο Leslie Charteris, ο δημιουργός του Αγίου. Το χιούμορ του, η γνώση του της αγγλικής γλώσσας, τα λογοπαίγνιά του, η λεβεντιά του Αγίου… Με τρέλαινε, κυριολεκτικά. Ταινίες έβλεπα κατά δεκάδες στο Ροζικλαίρ, την Αλάσκα, το Αθηναϊκόν και το Ελλάς, τα «αριστοκρατικά» σινεμά της εποχής, αλλά δεν θυμάμαι να με επηρέασε καμιά στο γράψιμο, ούτε καν στο σενάριο. Εκείνος που με επηρέασε, που με συνέτριψε ψυχολογικά, ήταν ο θρυλικός Αμερικανός λογοτεχνικός πράκτορας Scott Meredith, πριν από πολλές δεκαετίες, ο πράκτορας όλων εκείνων των συγγραφέων που θαύμαζα, που όταν του έστειλα το πρώτο μου μυθιστόρημα στα αγγλικά, με παίνεψε για το «ταλέντο» μου, αλλά με προσγείωσε (άσχημα) με τη συμβουλή: «Γράψε το επόμενο μυθιστόρημά σου ως Τζίμμυ Κορίνης”. Φαίνεται ότι μέσα στον ενθουσιασμό μου (18 χρονών ήμουν) είχα μιμηθεί το στιλ κάποιου άλλου συγγραφέα. Κακό πράγμα οι μιμήσεις, κάτι που κάνουν όσοι νέοι συγγραφείς έχουν σαγηνευτεί από την Σκανδιναβική «σχολή» (;;;).

Ο Τζίμμυ Κορίνης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας, στις 8 Ιουνίου του 1937 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σε ηλικία 14 ετών είδε το πρώτο του "γουέστερν" δημοσιευμένο σε μικροεκδότη και, έκτοτε, έγινε συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Στα 18 του έγραφε για το θρυλικό περιοδικό "Μάσκα" (όπου αργότερα έγινε διευθυντής σύνταξης επί έντεκα χρόνια) και το "Μυστήριο", καθώς και για άλλα έντυπα ("Εμπρός", "Ελληνίδα", "Φαντασία", "Πρώτο", "Μπουκέτο" κ.ά.). Στον χώρο του κινηματογράφου εμφανίστηκε ως σεναριογράφος με την ταινία "Νυχτοπερπατήματα", ενώ αργότερα έγραψε και σκηνοθέτησε σίριαλ για λογαριασμό της ΚρατικήςΤηλεόρασης. Ήταν Associate Producer στην αμερικάνικη ταινία "Blind Date" και έγραψε το αρχικό σενάριο για τον "Χριστόφορο Κολόμβο".

Υπήρξε διευθυντής των εκδόσεων "Auto Express" και "Auto Salon" και, για σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν ένας από τους τρεις αρχισυντάκτες της εφημερίδας "Απογευματινή". Έχει επίσης χρηματίσει γενικός διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού "Star Channel". Τρία από τα μυθιστορήματα του δημοσιεύτηκαν σε πολλές συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό "Εικόνες", ενώ τέσσερις νουβέλες του κυκλοφόρησαν σε βιβλία (1985: "Θύελλα στη Μακεδονία", 1990: "Παιχνίδι με τον θάνατο", 1990: "Οι δολοφόνοι κάνουν λάθη", 1993: "0 θάνατος δεν απογειώθηκε"). Έζησε 27 χρόνια στο Λονδίνο (1974-2001), όπου έγραψε δύο βιβλία (Swiss Family Robinson, The Three Caballeros) για τον εκδοτικό οίκο New English Library και όπου ήταν τακτικό μέλος της Writers' Guild of Great Britain και της Directors' Guild of Great Britain. Το σενάριο του Columbus - "The Story Never Told" πουλήθηκε στην Αυστραλογαλλική κινηματογραφική εταιρεία Vivre Films. Επίσης, το σενάριό του "Quest for Troy" επιλέχτηκε στα τριάντα δύο semifinalists διεθνούς διαγωνισμού σεναρίου. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.

Άλλα βιβλία του:

-Swiss Family Robinson (New English Library, London)

-The Three Caballeros (Εκδόσεις Βασδέκη)

-Γνωμικά και αποφθέγματα (Εκδόσεις Βασδέκη)

-Ο θάνατος δεν απογειώθηκε (Εκδόσεις Λιβάνη)

-Επίγραμμα θανάτου (Εκδόσεις ΔΟΛ)

-Η τρίτη ψήφος (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

-Επιθανάτιος γρίφος (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

-Η ώρα του Φοίνικα (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

-Το μεγάλο δίλημμα (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

-Ίντριγκα στο Ιόνιο (Εκδόσεις Μεταίχμιο)

-The Hour of the Phoenix (New Haven Publishing)

-«Και εγένετο… αστυνομικό μυθιστόρημα!» (Εκδόσεις Public)