Οι ταινίες της εβδομάδας: Μικ Τζάγκερ, Ντάνι Μπουν, και ένα “Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα”

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Νεντ Κέλι: Ο Νο. 1 Καταζητούμενος

(“True History of the Kelly Gang”, Τζάστιν Κέρτζελ, 2ω4λ)

3/5

Στα απομακρυσμένα σκηνικά της αποικιακής Αυστραλίας υπό την κυριαρχία των Άγγλων, ο Νεντ Κέλι στρατολογεί μια ομάδα πολεμιστών προκειμένου να εφαρμόσει σχέδια βίαιης επανάστασης. Ο Κέλι, προερχόμενος από αίμα Ιρλανδών επαναστατών και μεγαλωμένος από τον διαβόητο παράνομο Χάρι Πάουερ, είναι μια αναρχική φλόγα ενσαρκωμένη σε άνθρωπο.

Ιστορία που έχει πολλάκις

μεταφερθεί στο σινεμά, ποτέ με κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία, εδώ μετατρέπεται σε ένα ακόμα από τα μανιώδη, υπεραισθητικοποιημένα οράματα βίας του Τζάστιν Κέρτζελ, του σκηνοθέτη των “Μάκβεθ” (με τον Μάικλ Φασμπέντερ) και “Assassin’s Creed”. Ο Κέρτζελ γεμίζει την ταινία με ένα καστ που στάζει ωμότητα, από τον Ράσελ Κρόου ως Χάρι Πάουερ μέχρι τον Τζορτζ ΜακΚέι του “1917” ως Νεντ, κι από την Έσι Ντέιβις ως τον Τσάρλι Χάναμ- και τον Νίκολας Χουλτ να απειλεί με όπλο μέχρι και ένα μωρό.

Όμως η βία του Κέρτζελ δεν εμπεριέχει την παραμικρή ανάλαφρη ή ρομαντική διάσταση, και για έναν σκηνοθέτη με τόσο σαφή και επιδέξια αισθητική γραμμή, είναι ενδιαφέρον το πώς το αισθητικό κουλ της ματιάς του δεν αφήνει ποτέ την βία να γίνει κι η ίδια κουλ. Η ταινία αφήνει την ιστορική γραμμή παραπέρα επιτρέποντας στα φρενήρη οράματα του ήρωά του να παρουσιάσουν την αφήγηση, κι αν το αισθητικό βάρος του Κέρτζελ μπορεί για μια ακόμα φορά να καταπνίγει τα πάντα στο πέρασμά του (το φιλμ είναι εντυπωσιακό όσο και πνιγηρό, αψεγάδιαστο όσο και πιθανώς βαρετό) είναι αδύνατον κιόλας να μην το θαυμάσεις- με αποκορύφωμα την τελική αναμέτρηση, γυρισμένη με εκλάμψεις μές στο σκοτάδι, ένα πραγματικά εντυπωσιακό φιλμικό κομμάτι.

Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης

(“The Burnt Orange Heresy”, Τζουζέπε Καποτόντι, 1ω39λ)

2/5

Συλλέκτης σπάνιων έργων προσλαμβάνει art dealer να στήσει τη ληστεία θρυλικού πίνακα από έναν αινιγματικό, θρυλικό ζωγράφο. Όμως όταν στη μέση μπαίνει η απληστία, τα προσωπικά συναισθήματα και ανασφάλειες, τα πάντα ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

Πλασαρισμένο ως heist movie μόνο με την εντελώς τυπική έννοια, μιας και στην πράξη πρόκειται λιγότερο για ταινία με κάποιο έξυπνο σχέδιο και κουλ σκηνές ληστειών και περισσότερο μια αργόσυρτη, μουντή εσωτερική αναζήτηση νοήματος πάνω στην ηθικής της σχέσης του ατόμου με την τέχνη και την αξία του πρωτοτύπου στη δημιουργία. Ερωτήματα όχι ασήμαντα φυσικά, αλλά με μια μάλλον κλισέ προσέγγιση, με το μονίμως συναισθηματικά άδειο πρόσωπο του Κλάις Μπανγκ (“Δράκουλας”, “The Square”) να μην κάνει απολύτως τίποτα για να ξυπνήσει η ταινία. Τουλάχιστον στο θεματικά παρεμφερές “Velvet Buzzsaw” πρωταγωνιστούσε ο Τζέικ Τζίλενχαλ.

Γύρω από τον Μπαγνκ, το καστ τα καταφέρνει καλύτερα. Η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι παραμένει εντυπωσιακή (και εντυπωσιακής αφοσίωσης) ερμηνεύτρια σχεδόν κυλώντας πάντα στην οθόνη ακόμα και στις πιο άγριες, δυσχερείς και αιχμηρές συνθήκες- στο “Widows” ήταν φοβερή, και είναι από τους λόγους ενθουσιασμού για το επερχόμενο “Tenet”. Ο Μικ Τζάγκερ σε ένα σύντομο πέρασμα είναι εκείνος που ανάβει το φυτίλι της όλης υπόθεσης και ο Ντόναλντ Σάδερλαντ περνάει για μια ακόμα φορά φανταστικά, δίνοντας βάρος στην μάλλον όχι τρομερά φροντισμένη σε επίπεδο σύλληψης, φιγούρα του καλλιτέχνη. Λίγο το καστ, λίγο το ιταλικό σκηνικό, λίγο τα διάσπαρτα τσιτάτα, την χαζεύεις εύκολα την ταινία, αλλά δεν υπάρχει κάτι περισσότερο εκεί.

Κυκλοφορούν επίσης

Γυναικεία Υπόθεση

(“Military Wives”, Πίτερ Κατάνεο, 1ω52λ)

1.5/5

Εμπνευσμένη από το φαινόμενο της σύστασης χορωδιών από γυναίκες στρατιωτικών, η ταινία ακολουθεί την ιστορία συζύγων που όσο οι άντρες τους υπηρετούν στο Αφγανιστάν, φτιάχνουν χορωδία στην στρατιωτική βάση. Πάνω σε αυτή την ομάδα στήνονται απρόσμενες φιλίες και κοντινές σχέσεις καθώς η μια ζητά στήριγμα στην άλλη σε μια περίοδο αβεβαιότητας. Συναίσθημα, χιούμορ, ένα κάποιο δράμα, όλα πακεταρισμένα με έναν δημιουργικά ανάλαφρο τρόπο, σε μια ταινία που δεν προσπαθεί ιδιαίτερα ούτε να είναι ούτε να πει κάτι. Κριστίν Σκοτ Τόμας στον κεντρικό ρόλο, πάντα καλή.

Πουλιά στον Αέρα

(“Le Dindon”, Ζαλίλ Λεσπέρ, 1ω25λ)

1/5

Μεταφορά φαρσοκωμωδίας του Ζορζ Φεϊντό από τα τέλη του 19ου αιώνα, με τον Ντάνι Μπουν να ηγείται ενός καστ από γνώριμες φάτσες της γαλλικής κωμωδίας, καθώς δύο γυναίκες προσπαθούν να εκδικηθούν τους άπιστους άντρες τους στήνοντάς τους παγίδες αντάξιες της αμαρτίας τους. Στυλιστικά πλήρως αδιάφορο, μεταφέρει δίχως φίλτρο ή κάποια διάθεση κριτικής ματιάς ή ανανέωσης, ένα κυριολεκτικά υπεραιωνόβιο κείμενο, με τα φαρσικά στοιχεία να εξυπηρετούνται καθαρά με όρους επιθεωρησιακούς και ποτέ κινηματογραφικούς. (Ένας Πίτερ Μπογκντάνοβιτς του “What’s Up, Doc?” θα μπορούσε ας πούμε να είχε ενορχηστρώσει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ακόμη κι από τα ίδια ακριβώς στοιχεία.)

Ρουά Ματ (“Fahim”, Πιερ-Φρανσούα Μαρτίν-Λαβάλ, 1ω47λ). Βιογραφική ταινία για έναν 8χρονο σκακιστή που φτάνει από το Μπαγκλαντές στη Γαλλία και γνωρίζει έναν προπονητή σκακιού. Πρωταγωνιστεί ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ.

Επανεκδόσεις

Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα

(“A Fish Called Wanda”, Τσαρλς Κράιτον, 1ω48λ, 1988)

5/5

Μια ομάδα πλήρως αταίριαστων μεταξύ τους χαρακτήρων, συνεργάζονται για να διαπράξουν μια ληστεία και στη συνέχεια απλά προδίδονται μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι μια απλά τέλεια ταινία, χτισμένη πάνω στην παράδοση στην αγγλικής κωμωδίας και παιγμένη δίχως τίποτα το εμφανώς επαναστατικό ως προς τη δομή και το στυλ της. Όμως μέσα σε αυτό το παραδοσιακό πλαίσιο, τα πάντα είναι ανατρεπτικά.

Δύο εκ των Μόντι Πάιθον (Τζον Κλις, Μάικλ Πάλιν) απλώνουν περσόνες και αισθητική του σκετς σε μια ταινία με απολύτως τέλειο ρυθμό και ένταση αστείων, το σενάριο μοιάζει να έχει κατασκευαστεί πάνω σε ιδέες και αστεία που οι πάντες φύλαγαν βαθιά μέσα τους για όλη τους τη ζωή, η ηρωίδα της (φοβερής εδώ) Τζέιμι Λι Κέρτις είναι μια αληθινά απρόσμενη και ευθύτατα μοντέρνα γυναίκα (που με έναν ασυνήθιστο συνδυασμό κυνισμού και γλύκας θα ρωτήσει τον Άρτσι αν είναι πλούσιος), και ο Κέβιν Κλάιν (βραβευμένος με το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου) παραδίδει μια από τις πιο εμφατικές κωμικές ερμηνείες όλων των εποχών, με τον κόπανο ήρωά του να βγάζει γέλιο από τον τρόπο που βλέπει τους Άγγλους, από τον τρόπο που οι Άγγλοι βλέπουν εκείνον (και κατ’επέκταση, την Αμερική), και από τον τρόπο που αλληλεπιδρά κυριολεκτικά με τα πάντα γύρω και μπροστά του.

Τα πάντα σε αυτή την ταινία είναι αστεία, ένας θρίαμβος δομημένου παραλογισμού, κατασκευασμένος και παιγμένος από τους τέλειους ερμηνευτές, στις τέλειες θέσεις. Μια από τις αστειότερες ταινίες των τελευταίων 50 χρόνων.

Μετά τα Μεσάνυχτα

(“Don’t Look Now”, Νίκολας Ρεγκ, 1ω50λ, 1972)

4.5/5

Ύστερα από μια πρόσφατη οικογενειακή τραγωδία, ο Τζον κι η Λόρα Μπάξτερ θα βρεθούν στην Βενετία όπου ο Τζον είναι υπεύθυνος για τις εργασίες αναστήλωσης μιας εκκλησία. Εκεί θα συναντήσουν δύο μυστηριώδεις αδερφές, μια εκ των οποίων έχει να τους δώσει ένα μήνυμα από τον άλλο κόσμο, πιθανώς από την νεκρή κόρη τους.

Τζούλι Κρίστι και Ντόναλντ Σάδερλαντ σε ένα ερμηνευτικό ντελίριο τέτοιας αφοσίωσης που σχεδόν τους βλέπεις να γίνονται ένα με τα χρώματα και τις συνθέσεις του Ρεγκ, ο οποίος φαντάζεται την Βενετία ως δαιδαλώδη μεταφυσικό εφιάλτη, ένα πραγματικό μέρος κατοικούμενο από πνεύματα που έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους ζωντανούς. Ο Ρεγκ χρησιμοποιεί την κάμερα από την πρώτη στιγμή με τρόπο που εντείνει κάθε σκέψη ή αποτύπωση της παράνοιας, σε ένα ψυχολογικό θρίλερ όπου χρώμα, μοντάζ, σκηνικά και ερμηνευτική ενέργεια συνθέτουν μια από τις πιο αυθεντικά τρομακτικές κινηματογραφικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει, ένα κρεσέντο αβεβαιότητας και θρήνου παιγμένο ως μεταφυσικό θρίλερ. Σχεδόν μισό αιώνα μετά παραμένει κλασικό, με τη συναισθηματική του βαρύτητα και την ψυχολογική και γεωγραφική του ασφυξία να το τοποθετούν κάπου αλλού, μακριά, έξω από χρόνο.

Έγκλημα Κάτω από τον Ήλιο

(“Evil Under the Sun”, Γκάι Χάμιλτον, 1ω57, 1982)

2.5/5

Σε απομονωμένο νησί της Μεσογείου, σταρ βρίσκεται στραγγαλισμένη αλλά για κακή τύχου του ενόχου, ο Ηρακλής Πουαρώ είναι εκεί για να ερευνήσει την υπόθεση. Ένα από τα κλασικά whodunnit με τον ήρωα της Αγκάθα Κρίστι, είναι η δεύτερη ταινία με τον Πίτερ Ουστίνοφ στο ρόλο (μετά το “Έγκλημα στο Νείλο”), μαζεύοντας γύρω του ένα λαμπερό καστ με Τζέιν Μπίρκιν, Μάγκι Σμιθ, Τζέιμς Μέισον και πολλούς άλλους σταρ της εποχής. Πολυπαιγμένο στην τηλεόραση, αλλά πάντα απολαυστικό χάρη στα πρόσωπα και την δοκιμασμένη φόρμουλα, ωστόσο δεν είναι από τις πολύ ξεχωριστές ταινίες του είδους. Σκηνοθετεί ο Γκάι Χάμιλτον, του “Goldfinger”.

Η Έκλειψη

(“L’ Eclisse”, Μικελάντζελο Αντονιόνι, 2ω6λ, 1962)

3.5/5

Η Βιτόρια, μια όμορφη μεταφράστρια, ζει, εργάζεται και ερωτεύεται στη Ρώμη. Έχοντας χωρίσει με τον συγγραφέα Ρικάρντο, θα γνωρίσει τον Πιέρο στο χρηματιστήριο της πόλης. Η δύσκολη, ίσως και αταίριαστη σχέση τους, θα δοκιμαστεί στη διάρκεια μιας έκλειψης. Ο Αντονιόνι ολοκληρώνει την τριλογία της αποξένωσης μετά την εμβληματική και άκρως επιδραστική “Περιπέτεια” και την συγκλονιστικής ομορφιάς “Νύχτα”. Παρά το κλασικό φινάλε της “Έκλειψης” και την απρόσμενη ίσως σταδιακή εισαγωγή κωμικών στοιχείων, ο φορμαλιστικός έλεγχος της “Νύχτας” και ο αποπνικτικός συμβολισμός της “Περιπέτειας” τοποθετούν εκείνες τις ταινίες ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση η ομορφιά του σινεμά του Αντονιόνι και το αξεπέραστο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Αλέν Ντελόν και Μόνικα Βίτι κάνουν την ταινία εγγυημένη επιλογή για τους λάτρεις του κλασικού ευρωπαϊκού σινεμά.