Ο Λοβέρδος, ο (άλλος) Ανδρέας και ο Χατζηπετρής…

Πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή. Το 1989 η Ελλάδα συγκλονιζόταν από το σκάνδαλο Κοσκωτά. Τον Ιούλιο του έτους αυτού η Βουλή παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο ίδιος, μιλώντας λίγο πριν απόφαση για την παραπομπή του, είχε πει: «Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί αυτήν την περίοδο το ΠΑΣΟΚ

ήταν στην κυβέρνηση -θα είχε συμβεί και σε άλλη- αλλά και γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια, που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας. Βέβαια, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σπανίζουν οι αχυράνθρωποι και οι χάρτινοι οικονομικοί κολοσσοί [...] Για την επιλογή των συνεργατών μου όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα να αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει. Ομως, η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από τη δική του ατομική ευθύνη. Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Τρεις μήνες μετά, μιλώντας στην τηλεόραση, είχε πει για το ίδιο θέμα: «Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μείναμε στις εικασίες και στις υποψίες. Στέλνουν πρωθυπουργό οκτώ ετών στη Δικαιοσύνη. Βεβαίως η Δικαιοσύνης θα κάνει το έργο της. Πιστεύουμε σε αυτό και η αλήθεια θα λάμψει. Αλλά το ότι ένας πολιτικός διωγμός πήρε αυτή την μορφή είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο για τον τόπο. Σκεφθείτε αν κάποια νέα πλειοψηφία στο μέλλον-δεν μιλώ ούτε για τις επόμενες εκλογές- η κάθε πλειοψηφία αποφασίζει να στείλει στη Δικαιοσύνη την τότε αντιπολίτευση, που ήταν πριν κυβέρνηση, αν ποινικοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική ζωή, μπορεί ο τόπος να πάρει μπροστά;».

Από τότε πέρασαν 30 χρόνια. Μια νέα σκανδαλώδης υπόθεση(Novartis) βρίσκεται στο προσκήνιο. Οι εισαγγελείς στέλνουν στη Βουλή αίτημα να αρθεί η ασυλία ενός πρώην υπουργού, ώστε να κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Αυτός απαντά ως εξής:

«Οταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων. Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει. Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».

Στη δήλωσή του σημερινού Ανδρέα(Λοβέρδου) υπάρχουν οι εξής χαρακτηρισμοί(επίθετα και ουσιαστικά): «ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη», «άθλιοι και παλιάνθρωποι», «κακοποιοί», «αλητεία», «συμμορία κακοποιών».

Κοιτάζω τις δηλώσεις του παλιού Ανδρέα(Παπανδρέου). Δεν υπάρχει κανένας χαρακτηρισμός για τους πολιτικούς αντιπάλους του. Επισημαίνει, όμως, τους κινδύνους από το γεγονός ότι η εκάστοτε πλειοψηφία (θα) μπορεί να διώκει πολιτικά την εκάστοτε μειοψηφία. Προσοχή: ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός επί οκταετία, είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο σημερινός Ανδρέας(Λοβέρδος) δεν έχει παραπεμφθεί πουθενά. Απλώς ζητείται η άρση της ασυλίας του. Αναρωτιόμαστε: αν ασκηθεί δίωξη εναντίον του, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσει για να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του; Δεν έχουν μείνει πολλές: «μαφία», «συνδικάτο εγκλήματος», «χούντα»…

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Βασικός λόγος είναι ότι, παρά την φρικτή εμπειρία του 1989, οι πολιτικοί κράτησαν για τον εαυτό τους την ευθύνη για την ποινική μεταχείριση του σιναφιού τους. Το κόμμα του κ. Λοβέρδου, που ωρύεται σήμερα, μαζί με το κόμμα του Αδωνι Γεωργιάδη, που μπορεί να ωρύεται αύριο, κράτησαν επί 30 χρόνια το νόμο περί ευθύνης υπουργών που ίσχυε και το 1989(θα αλλάξει, αν αλλάξει, στην επόμενη Βουλή, αν η τότε πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να τροποποιήσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος): ούτε κάν για κατάθεση δεν μπορεί να κληθεί ένας υπουργός, αν δεν αποφασίσει η Βουλή.

Με βάση το νόμο αυτόν, τον δικό τους νόμο, η σημερινή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσει αν θα κληθούν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση Novartis(αντίπαλοί της) πρώην υπουργοί για να δώσουν κατάθεση.

Ο κίνδυνος που είχε επισημάνει το 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ελήφθη υπόψη ούτε από την μετέπειτα δική του κυβέρνηση(1993-1995), ούτε από τις επόμενες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;

Δεν ξέρω τι θα γίνει στην υπόθεση Novartis, για την οποία όλοι λένε ότι είναι σκάνδαλο με ζημιά δισεκατομμυρίων για το Δημόσιο, αλλά χωρίς ευθύνη κανενός πολιτικού. Όλα τα έκαναν-λένε- οι γιατροί και τα υπηρεσιακά πρόσωπα των υπουργείων. Το πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό που περιγράφει ο στίχος από ένα τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Φταίμε κι εμείς/ φταίτε κι εσείς/φταίνε κι οι άλλοι/ φταίει κι ο Χατζηπετρής»!

Με τις υγείες μας…