Μήπως οδεύουμε προς μια οσκαρική τελετή-φιάσκο;

Λίγες μέρες πριν την τελετή των 91ων Όσκαρ, αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι πως δε θα υπάρχει παρουσιαστής. Δεν ξέρουμε ποια βραβεία θα δώσουν οι περσινοί βραβευμένοι και βραβευμένες. Ξέρουμε πως 4 Όσκαρ θα δοθούν την ώρα που εμείς θα βλέπουμε διαφημίσεις, όμως δεν είναι σαφές πώς

θα προβληθούν (και γιατί) μαγνητοσκοπημένες οι ευχαριστήριες ομιλίες. Κι επίσης, οι πάντες είναι θυμωμένοι, από φετινούς υποψήφιους, μέχρι σταρ σαν τον Μπραντ Πιτ και σκηνοθέτες σαν τον Ταραντίνο.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Όλα ξεκίνησαν μετά την περσινή τελετή, η οποία και συγκέντρωσε τη χαμηλότερη θεαματικότητα οσκαρικής τελετής, με 26.5 εκατομμύρια θεατές, 19% πτώση σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη. Το ABC, που ενάμιση χρόνο πριν είχε υπογράψει νέο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με την Ακαδημία για να μεταδίδει τα Όσκαρ ως και το 2028, μπήκε σε κατάσταση πανικού. Αν συνεχίσει να πέφτει έτσι η θεαματικότητα, τι μπορούμε να κάνουμε για να τη σώσουμε;

Σε πρώτη φάση, η απάντηση είναι “λίγα πράγματα”. Φυσικά η θεαματικότητα θα κυμαίνεται από χρόνο σε χρόνο, φέτος ας πούμε θα είναι οπωσδήποτε ανεβασμένη επειδή θα κερδίσουν ταινίες σαν το “Bohemian Rhapsody”, το “Black Panther” και το “Ένα Αστέρι Γεννιέται”, όλα τους μπλοκμπάστερ, σε αντίθεση με την περσινή σοδειά υποψήφιων ταινιών. Όμως, σε γενικές γραμμές, υπάρχει ένα πλαίσιο, και το πλαίσιο αυτό είναι πως η θεαματικότητα των παραδοσιακών καναλιών, εξαιρώντας γεγονότα σαν το Super Bowl, πέφτει, και θα συνεχίσει να πέφτει, μέχρι οι πάντες να βλέπουν ό,τι θέλουν μέσα από το ίντερνετ. Για να το πούμε αλλιώς, οι θεαματικότητες είναι πεσμένες στα πάντα, άρα προφανώς αυτό θα ίσχυε και για τα Όσκαρ.

Φυσικά καμία εταιρεία που έχει μόλις πληρώσει για ένα δεκαετές υπερ-συμβόλαιο δε θα δεχόταν μια τέτοια εξήγηση, οπότε το ABC (που ανήκει στην Disney) και η Ακαδημία άρχισαν από νωρίς να ψάχνουν τρόπους να αντιστρέψουν την κατηφορική τάση των θεαματικοτήτων.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ “ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΜΠΛΟΚΜΠΑΣΤΕΡ” ΠΑΕΙ ΣΤΟ...

Η πρώτη μεγάλη πιστολιά ήρθε τον περασμένο Αύγουστο, όταν η Ακαδημία ανακοίνωσε την θέσπιση μιας νέας κατηγορίας που θα αναγνωρίζει το κορυφαίο επίτευγμα στον τομέα του ‘Δημοφιλούς Φιλμ’. Τι σημαίνει αυτό; Κανείς δεν ήξερε και κανείς ποτέ δεν έμαθε. Σε πολύ γενικές γραμμές, η ιδέα πίσω από αυτή την πρόταση ήταν να βραβεύονται “τα καλύτερα μάρβελ” με το σκεπτικό πως αν μια πάρα πολύ δημοφιλής ταινία ήταν υποψήφια (ή βραβευμένη) θα έβλεπαν την τελετή περισσότεροι άνθρωποι.

Δύο προβλήματα πάνω σε αυτό: Οι πολύ δημοφιλείς ταινίες έτσι κι αλλιώς βραβεύονται πολύ συχνά, από τους “Άρχοντες των Δαχτυλιδιών” και το “Interstellar” μέχρι το “Avatar” και το “Mad Max: Fury Road” (για να πάρουμε μόνο πρόσφατες περιπτώσεις) κι επιπλέον ετούτη αναμενόταν έτσι κι αλλιώς να είναι μια τέτοια χρονιά. Ήδη από το καλοκαίρι περιμέναμε πως το “Black Panther” θα έπαιζε πολύ γερά στα φετινά Όσκαρ, κι αυτό επιβεβαιώθηκε φτάνοντας μέχρι και υποψήφιο για Καλύτερη Ταινία- μαζί τα προαναφερθέντα παγκόσμια χιτ.

Η Ακαδημία, μετά τις αντιδράσεις, πήρε πίσω την ανακοίνωση όσο βιαστικά και άτσαλα την είχε μάλλον σκεφτεί.

Αυτή θα ήταν απλώς μια πρώτη γεύση για όσα θα ακολουθούσαν.

ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗ

Προς το τέλος του χρόνου, ο κωμικός Κέβιν Χαρτ (που τον είδαμε πρόσφατα και μάλιστα σε μια πολύ καλή ερμηνεία στο κατά τα άλλα ασήμαντο ριμέικ “Η Θετική Πλευρά της Ζωής”) ανακοινώθηκε ως παρουσιαστής της τελετής. Άμεσα, κάποια παλιά του τουήτς με ομοφοβικά αστεία κυκλοφόρησαν ευρέως, δημιουργώντας μια αρνητική κατάσταση. Ο Χαρτ, αντί να απολογηθεί, απλώς παραιτήθηκε από παρουσιαστής.

Αυτό συνέβη τον Δεκέμβριο με το χρονικό περιθώριο ήδη να στενεύει. Στο επόμενο διάστημα, από ό,τι φαίνεται, η Ακαδημία δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε!) να βρει αντικαταστάτες για τον Χαρτ. Τον Ιανουάριο, στο πλαίσιο της κυκλοφορίας της ταινίας του μάλιστα, ο κωμικός πέρασε ένα δεύτερο γύρο αμφιλεγόμενης δημόσιας παρουσίας, βάζοντάς τα με όσους είχαν ζητήσει να απολογηθεί για τα αστεία του- η Ακαδημία στο μεταξύ δηλώνει πως ποτέ δεν του ζήτησε να παραιτηθεί. Μέσα σε αυτό το φιάσκο δημοσίων σχέσεων, η παραίτηση του κωμικού ξανα-επιβεβαιώνεται και, πλέον, με ελάχιστο χρόνο ως την τελετή, φτάνουμε τελικά στο αναπόφευκτο: Να προχωρήσουν τα φετινά Όσκαρ χωρίς κεντρικό παρουσιαστή ή παρουσιαστές.

Ρωτάτε ποια είναι η τελευταία φορά που συνέβη αυτό; Εξαιρετική ερώτηση, που έχει μια ακόμα πιο εξαιρετική απάντηση:

Το 1989. Όταν και συνέβη αυτό:

Θεωρείται το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία των Όσκαρ, ένας πραγματικά αδιανόητος τρόπος να ξεκινήσει η μεγαλύτερη κινηματογραφική τελετή του κόσμου.

Παραδοσιακά, την τελετή πάντα ανοίγει ο παρουσιαστής με κάποιο νούμερο ή μονόλογο ή σκετσάκι. Μια ολόκληρη γενιά θεατών μεγάλωσε με τα σκετσάκια του Μπίλι Κρίσταλ. Ή υπάρχει ας πούμε το αριστουργηματικό classic από την τελετή του 2009 με τον απίστευτο Χιου Τζάκμαν:

Τι θα δούμε φέτος που δεν θα υπάρχει ένας Χιου Τζάκμαν ή ένας Μπίλι Κρίσταλ ή μια Γούπι Γκόλντμπεργκ; Οι φήμες λένε πως το ABC κι η Disney θα προωθήσουν μια κάποια συνάθροιση Marvel υπερηρώων. ΟΚ. Ας είναι όμως πιο καλόγουστη από το εναρκτήριο νούμερο του 1989.

ΠΟΙΟΥΣ ΒΡΑΒΕΥΟΥΝ ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΙ;

Μια ακόμα οσκαρική παράδοση τίθεται φέτος υπό αμφισβήτηση για λόγους που πραγματικά δε βγάζουν νόημα. Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ ανέφερε πως οι 4 ηθοποιοί που κέρδισαν πέρσι τα ισάριθμα ερμηνευτικά Όσκαρ (Φράνσες ΜακΝτόρμαντ, Σαμ Ρόκγουελ, Άλισον Τζάνεϊ, Γκάρι Όλντμαν), δεν είχαν προσεγγιστεί από την Ακαδημία να απονέμουν τα φετινά. Φυσικά η παράδοση θέλει τους ηθοποιούς που κερδίζουν κάθε χρόνο να απονέμουν την αντίστοιχη κατηγορία του άλλου φύλου τον επόμενο χρόνο.

Υπάρχει για παράδειγμα αυτή η στιγμή οσκαρικής ιστορίας:

Αφού κυκλοφόρησε το ρεπορτάζ, διαρροές ανέφεραν πως η Ακαδημία ήθελε τις απονομές να κάνουν πιο μεγάλοι σταρ, το οποίο μας κάνει να απορούμε, αν οι ηθοποιοί που κέρδισαν τα περσινά Όσκαρ, για κάποιους εκ των οποίων αυτή ήταν μια ακόμα σε σειρά αμέτρητων βραβεύσεων, δεν είναι αρκετά μεγάλα ονόματα για να παρουσιάσουν ερμηνευτικά Όσκαρ, τότε ποιους φαντάζεται η Ακαδημία; Τον Μπαράκ Ομπάμα; Την Αριάνα Γκράντε; Τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ; Αυτό βέβαια προφανώς και τον φαντάζεται αλλά είναι μόνο ένας, πόσες κατηγορίες θα απονείμει;

Μετά λοιπόν από έναν ακόμα γύρο κακής δημοσιότητας, οι 4 ηθοποιοί τελικά έλαβαν πρόσκληση για τη φετινή τελετή. Όμως, ακόμα δεν γνωρίζουμε ποια Όσκαρ θα απονείμουν.

ΠΕΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ

Ένα λεπτό, δεν τελειώσαμε ακόμα!

Άλλη μία περίπτωση “άκυρο, δεν το εννοούσαμε” κακής δημοσιότητας έφτασε για τα Όσκαρ όταν αναφέρθηκε σε ρεπορτάζ πως μόνο 2 από τα 5 υποψήφια για το Όσκαρ Τραγουδιού, επρόκειτο να ερμηνευθούν ζωντανά.

Ο λόγος, κάπου ανάμεσα στην επιθυμία για τους μεγαλύτερους μόνο σταρς στη σκηνή, και στον ακατανόητο διακαή πόθο του ABC να κρατηθεί πάση θυσία η τελετή σε διάρκεια μικρότερη των 3 ωρών. Κάθε χρόνο φυσικά γκρινιάζουμε για τη διάρκεια της τελετής, αλλά αυτό είναι μέρος της διασκέδασης- τα Όσκαρ μπορούν να είναι όσο μεγάλα θέλουν, τι διαφορά κάνει αν θα κρατήσουν 3 ώρες ή 3μιση; Είμαστε εκεί για όλο το πανηγύρι, ο ξενύχτης το ξενύχτι δεν το φοβάται.

Να δούμε τις 5 υποψηφιότητες για να καταλάβουμε το μεγεθος της ανοησίας;

“Shallow”, από τη Lady Gaga και τον Μπράντλεϊ Κούπερ. “All the Stars” με την SZA και τον Κέντρικ Λαμάρ, από το “Black Panther”. Αυτά τα τραγούδια ήταν τα 2 που η Ακαδημία ήθελε να κρατήσει, επειδή έχουν σούπερ σταρ ερμηνευτές και προέρχονται από μπλοκμπάστερ ταινίες. Ποια ήταν τα άλλα 3 που αρχικά επρόκειτο να κοπούν;

Το “I’ll Fight” από το ντοκιμαντέρ “RBG”, ερμηνευμένο από την -βραβευμένη με Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου!- Τζένιφερ Χάντσον και γραμμένο από τη θρύλο Νταϊάν Γουόρεν στη 10η υποψηφιότητά της. Τσεκούρι! Αγενέστατο, τουλάχιστον. Το “When a Cowboy Trades His Wings” από τη “Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς” των αδερφών Κοέν, ένα τραγούδι που θα έφερνε κάτι αληθινά κινηματογραφικό και ξεχωριστό στη σκηνή, σε αντίθεση με όλα τα άλλα ραδιοφωνικότερα χιτ. Και, το “The Place Where Lost Things Go” από την νέα “Μαίρη Πόπινς”, άλλο ένα μπλοκμπάστερ. Απλά, καμία λογική.

Η Νταϊάν Γουόρεν διαμαρτυρήθηκε. Το ίντερνετ εξερράγη. Η Ακαδημία, ξανά, μάζεψε τα ασυμμάζευτα. Ανακοίνωσε πως τελικά και τα 5 κομμάτια θα ερμηνευθούν ζωντανά, αλλά κάποια εξ αυτών με διαφορετικούς ερμηνευτές, και με ρεπορτάζ να αναφέρουν πως ίσως παιχτούν σε ένα σύντομο φορμάτ 90 δευτερολέπτων το καθένα. Εντάξει. Θα γλιτώσουμε 7 ολόκληρα λεπτά από αυτή την ιστορία. Σε καλή μεριά!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΤΑΖ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ;

Και φτάνουμε αισίως στο πιο πρόσφατο φιάσκο. Αποφασισμένοι να μην ξεπεράσουν τις 3 ώρες ό,τι κι αν κοστίσει, το ABC κι η Ακαδημία συμφωνούν πως 4 κατηγορίες πρέπει να θυσιαστούν. Έτσι, τα Όσκαρ για Μοντάζ, Φωτογραφία, Μακιγιάζ και Μικρού Μήκους, ανακοινώνεται πως θα απονεμηθούν στη διάρκεια των διαφημίσεων, και πως τις ευχαριστήριες ομιλίες θα δούμε μονταρισμένες και σε μαγνητοσκόπηση, αργότερα στη διάρκεια της τελετής.

Αυτό ήταν κι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δημιουργοί όπως ο Αλφόνσο Κουαρόν (που είναι μάλιστα υποψήφιος φέτος με το “Ρόμα”, το φαβορί) εξέφρασαν δημόσια τη διαφωνία έως και αγανάκτησή τους.

“Στην ιστορία του σινεμά, έχουν υπάρξει αριστουργήματα χωρίς ήχο, χωρίς χρώμα, χωρίς ιστορία, χωρίς ηθοποιούς και χωρίς μουσική. Καμία ταινία δεν έχει υπάρξει χωρίς φωτογραφία και χωρίς μοντάζ.” Τυπικά αυτό δεν ισχύει βέβαια, όμως το πνεύμα της άποψης του Κουαρόν είναι αγνό, και κάτι που συνυπογράφουν οι άνθρωποι του σινεμά. Το κείμενο ή η ερμηνείες των ηθοποιών είναι στοιχεία δανεισμένα από άλλες τέχνες, όμως ένα στοιχείο σαν το μοντάζ είναι πραγματικά θεμέλια λίθος της τέχνης του σινεμά.

Σε ανοιχτή επιστολή προς την Ακαδημία, ονόματα σαν τον Μπραντ Πιτ, τον Σπάικ Λι και τον Κουέντιν Ταραντίνο (αλλά και τον περσινό οσκαρικό νικητή για Φωτογραφία, τον θρύλο Ρότζερ Ντίκινς) επιτέθηκαν στη λανθασμένη αυτή απόφαση της Ακαδημία. Η ένωση των μοντέρ και η ένωση των φωτογράφων εξέδωσαν τις δικές τους ανακοινώσεις διαφωνώντας με την τακτική. Καθώς οι φωνές αντίδρασης πληθαίνουν, η Ακαδημία επιχείρησε να κοντρολάρει το χάος. Απέδωσε την παραπληροφόρηση, λίγο ως πολύ, σε fake news, τονίζοντας πως τα 4 αυτά σωματεία βασικά προσφέρθηκαν και πως, σε επόμενες τελετές, θα είναι άλλες οι 4 τυχερές κατηγορίες που θα μείνουν εκτός τελετής. (Υποθέτουμε, φυσικά, καμία ερμηνευτική.)

Επιπλέον, τονίστηκε πως οι ομιλίες θα προβληθούν ολόκληρες “εφόσον δεν ξεπεραστεί το χρονικό όριο” (ενώ ξέρουμε πολύ καλά πως το να μιλά κάποιος βραβευμένος πάνω στην απειλητική μουσική της ορχήστρας είναι άλλη μία οσκαρική παράδοση), απλώς θα κοπεί στο μοντάζ όλη η υπόλοιπη διαδικασία: Η ανακοίνωση των νικητών, οι αγκαλιές με τους αγαπημένους τους, η διαδρομή προς τη σκηνή. Κάθε ένα από αυτά τα πράγματα, επίσης γνωρίζουμε όσοι παρακολουθούμε φανατικά την τελετή, προσφέρουν εν δυνάμει ανεκτίμητες στιγμές μαγείας.

Όπως τότε που σκόνταψε η Τζένιφερ Λόρενς:

Ή τότε που ο Σάμιουελ Τζάκσον μονολόγησε “σκατά” όταν έχασε από τον Μάρτιν Λάνταου το 1995.

Ή τη Τζέσικα Λανγκ να ψιθυρίζει “σκατά, είναι η Πέιτζ” λίγο πριν ανακοινωθεί η Τζεραλντίν Πέιτζ ως νικήτρια το 1986.

Η ειρωνεία του να ζητάς να μονταριστεί η τελετή κρατώντας έξω από τη λάιβ μετάδοση, σαν βραβεία δεύτερης κατηγορίας, το ίδιο το Όσκαρ Μοντάζ!

Α, και ξέρετε ποια άλλη ήταν μια αυθεντικά μαγική οσκαρική στιγμή, βγαλμένη εντελώς έξω από τα όρια του σεναρίου και των κανονισμών;

To 2007 ένα ανεξάρτητο ιρλανδικό μιούζικαλ που κόστισε μόλις $150,000, βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ Τραγουδιού έχοντας απέναντί του ΤΡΙΑ τραγούδια από το ντισνεϊκό μεγαθήριο “Enchanted” με παγκόσμιες εισπράξεις σχεδόν $350 εκατομμύρια, γραμμένα από τον θρύλο Άλαν Μένκεν που έχει ήδη κερδίσει 8 Όσκαρ στην καριέρα του.

Ο Γκλεν Χάνσαρντ κι η Μαρκέτα Ιργκλοβά, πρωταγωνιστές του “Once”, κερδίζουν αναπάντεχα το Όσκαρ, ανεβαίνουν σοκαρισμένοι στη σκηνή, κι ο Χάνσαρντ προλαβαίνει να δώσει τη δικιά του ευχαριστήρια ομιλία. Η αγενής μουσικής κόβει την Ιργκλοβά πριν προλάβει έστω αν αρθρώσει το δικό της “ευχαριστώ” και η τελετή πάει σε διαφημίσεις. Ο παρουσιαστής Τζον Στιούαρτ, που εμφανέστατα είχε γοητευθεί από το ζευγάρι (λέγοντας πριν τη διακοπή, εκτός σεναρίου, πόσο χάρηκε για αυτή τη νίκη), κανόνισε ο ίδιος, η Ιργκλοβά να ξαναβγεί στη σκηνή αμέσως μετά την επιστροφή από τις διαφημίσεις, για να δώσει τα δικά της ευχαριστώ. Εκείνη, ακόμα τρέμοντας, έδωσε τη δική της ευχαριστήρια ομιλία κάτω από τα χειροκροτήματα και τα ζεστά χαμόγελα όλων των σταρ πρώτου μεγέθους που την παρακολουθούσαν συγκινημένοι.

Αν πέρναγε από το (σημερινό) χέρι της Ακαδημίας, αυτό το τραγούδι δε θα είχε παιχτεί ποτέ στη σκηνή των Όσκαρ κι η Ιργκλοβά δε θα είχε πει ποτέ το υπέροχο “ευχαριστώ” της.

Ας αφήσουμε τα Όσκαρ να είναι περίεργα και απρόβλεπτα και κουραστικά γκαφατζίδικα. Αυτή ακριβώς είναι η γοητεία τους.

Όσο για το τι θα δούμε φέτος; Είμαστε πραγματικά πάρα πολύ περίεργοι. Κάποιες φορές, μέσα από τους χειρότερους οιωνούς προκύπτουν οι πιο αναπάντεχοι θρίαμβοι. Ποιος ξέρει;

Η 91η τελετή των Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί το βράδυ της Κυριακής 24 Φεβρουαρίου προς χαράματα Δευτέρας. Μάλλον.