Η 2η σεζόν του The Bear δείχνει πώς κάνεις καθηλωτική τηλεόραση χωρίς να ξεμένεις από ιδέες

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει μια σειρά είναι να παγιδευτεί στο ίδιο το μοντέλο της επιτυχίας της. Ειδικά στο μοντέρνο τηλεοπτικό τοπίο, των συντομότερων σεζόν και των concept που έρχονται εξαρχής με μια κάποια ημερομηνία λήξης, είναι πολλές φορές δύσκολο να βλέπουμε πετυχημένες ιδέες να δοκιμάζονται με τρόπους που δεν περίμεναν.

Έχουμε δει μίνι σειρές ξαφνικά να επιστρέφουν για 2ο κύκλο χωρίς κανείς να έχει σκεφτεί αν αυτό βγάζει νόημα για την ιστορία. Έχουμε δει κλειστά concept να γίνονται σειρές ανθολογίας. Έχουμε δει σειρές με δεδομένο προσδόκιμο ζωής να τεντώνονται με πόνο

Το The Bear ήταν πάντα μια κάπως ιδιάζουσα περίπτωση. Από τη μία, δεν έχει «κλειστό» concept, δεν είναι κάτι που αναγκαστικά θα είχε εξαντληθεί μετά από 20-30 επεισόδια. Αλλά από την άλλη, δεν ήταν και ακριβώς σαν τις πιο παλιομοδίτικες σειρές που θα μπορούσαν να τρέχουν για χρόνια, γιατί η δράση της εξαρτάται από το περιβάλλον της. Για πόσα χρόνια θα βλέπουμε τις μαγειρικές περιπέτειες του Κάρμι και της Σίντνεϊ; Ναι, είναι απλά σεφ σε ένα εστιατόριο, όμως ο κόσμος της σειράς είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, όσο και με το ίδιο το μπλεγμένο και τραγικό οικογενειακό παρελθόν του Κάρμι. Όταν εξαντληθεί αυτός ο δραματικός κουβάς, τότε τι απομένει;

Μετά την καθηλωτική πρώτη σεζόν, το The Bear έφτασε σε ένα σταυροδρόμι. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η 1η σεζόν, δείχνοντας προς ένα κάποιο μέλλον χωρίς να δένει τα πάντα αρμονικά με ένα τέλειο φιόγκο, αλλά και δένοντας συγκινητικά το μέλλον του Κάρμι με το τραγικό παρελθόν του αδερφού του– όλα αυτά, έκλειναν πολύ ικανοποιητικά το στόρι. Φυσικά και σηκώνει συνέχεια, αλλά χρειάζεται προσοχή και σκέψη.

Το The Bear βρήκε τη λύση, συνεχίζεται έχοντας εξελιχθεί σε κάτι πολύ διαφορετικό από τον πρώτο κύκλο, αλλά χωρίς να χάνει το κέντρο του κόσμου του και των χαρακτήρων του. Και το κάνει να μοιάζει εύκολο.

Ο 2ος κύκλος λοιπόν, παρά το ότι κρατά αρκετό από το άγχος και την υπαρξιακή αγωνία πάνω στο βάρος και την ευθύνη της κληρονομιάς (πράγματα στα οποία εστίαζε ο 1ος), καταφέρνει να βρει δικά του παιχνίδια να παίξει. Και κάνοντας αυτό, καταφέρνει να παραμείνει μια σειρά καθηλωτική, αλλά ταυτόχρονα με μια ελαφρά αίσθηση τρυφερότητας και αποσυμφόρισης, που ανοίγει διάπλατα τον κόσμο της.

Τι αφορά λοιπόν η 2η σεζόν; Την υπόσχεση της 1ης: Ο Κάρμι και η δημιουργική του παρτενέρ πλέον Σίντνεϊ, σκοπεύουν να ανοίξουν το The Bear του τίτλου ως high end εστιατόριο, μια μετεξέλιξη που απαιτεί ένα σωρό διαδικασίες αλλά και προσωπικούς αγώνες από τα υπόλοιπα μέλη του συνόλου. Με κάθε νέο επεισόδιο η σεζόν ουσιαστικά μετρά αντίστροφα προς το άνοιγμα του εστιατορίου, αφιερώνοντας κάθε επεισόδιο και σε ένα άλλο πρόσωπο ή κομμάτι της διαδικασίας.

Το «όλοι για έναν κι ένας για όλους» της ιστορίας υπογραμμίζεται έτσι με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Εκμεταλλευόμενοι την τηλεοπτική δομή, οι σεναριογράφοι της σειράς δίνουν σε κάθε πρόσωπο τη στιγμή του στον ήλιο. Ο Μάρκους ταξιδεύει στην Κοπεγχάγη για να μάθει τα κρυφά μυστικά της ζαχαροπλαστικής, ο Ρίτσι κάνει βάρδιες σε ένα high end εστιατόριο που τον ρίχνει στα βαθιά της διαχείρισης, η Τίνα πηγαίνει σε σχολή ώστε να μπορέσει να γίνει η σου σεφ της Σίντνεϊ.

Δεν είναι όμως μόνο τα πρόσωπα που λάμπουν μέσα από τις αυτόνομες περιπέτειές τους– υπάρχει ένα επεισόδιο που περιστρέφεται εξ ολοκλήρου γύρω από την προσπάθεια της ομάδας να περάσει ένα τεστ αυτόματης κατάσβεσης χωρίς το οποίο το εστιατόριο δε θα μπορέσει να λειτουργήσει. Υπάρχει ολόκληρο storyline γύρω από το αν ο Κάρμι θα πάρει εγκαίρως τηλέφωνο τον υπεύθυνο για την πόρτα του ψυγείου.

Απλώνοντας τόσο πολύ το αφηγηματικό της εύρος, και μάλιστα υπό το πρίσμα ενός κάτι-σαν-deadline (το επικείμενο άνοιγμα του εστιατορίου), η σεζόν αποκτά μια αφηγηματική ώθηση και εστίαση που ακόμα κι η 1η σεζόν δεν διέθετε. Και ταυτόχρονα ζωντανεύει τα επιμέρους κομμάτια που απαρτίζουν τον κόσμο του The Bear (αντικείμενα, διαδικασίες, χαρακτήρες, προσωπικό), που όταν φτάνει η απρόσμενη στιγμή κορύφωσης του φινάλε (θα καταλάβετε όταν συμβεί) τότε ξαφνικά όλες εκείνες οι στιγμές αποκτούν επιπλέον σημασία.

Ο Κρίστοφερ Στόρερ έχει γράψει και σκηνοθετήσει και πάλι τα περισσότερα επεισόδια του κύκλου και μοιάζει να έχει τελειοποιήσει (ή έστω να αισθάνεται πιο σίγουρος να χρησιμοποιήσει) έναν τύπου Άαρον Σόρκιν ρυθμό κίνησης και διαλόγους– χαρακτήρες να επαναλαμβάνουν ατάκες, ή διαφορετικές συζητήσεις να πλέκονται η μία μες στην άλλη χωρίς ο ρυθμός του διαλόγου να φρενάρει. Είναι απολαυστικό να το βλέπεις, κυρίως επειδή οι ηθοποιοί απολαμβάνουν τόσο πολύ να παίζουν.

Ως Κάρμι, ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής, με το κάδρο να καθηλώνεται άφοβα σε κοντινά του προσώπου του, καθώς εκείνος απλώς (δεν) αντιδρά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Το Bear είναι μια σειρά που δεν φοβάται καθόλου να δείξει ότι τα πρόσωπα των κεντρικών της ηρώων είναι γεμάτα ατέλειες και πόρους, και σε αυτή την απουσία απόστασης γεννιέται μια τεράστια ένταση σε τελείως ανθρώπινο επίπεδο.

Υπάρχουν απλές, συμβατικές σκηνές διαλόγου (ένα εντελώς κλισέ meet-cute ας πούμε, που κανονικά είναι από τα πιο αδιάφορα κομμάτια απεικόνισης) που εδώ φαίνονται συναρπαστικές και άγριες απλώς και μόνο επειδή αντί να καταγράφονται μέσα από άνευρα μακρινά, ή πλάνα εναλλάξ πάνω από τους ώμους των δύο χαρακτήρων, σκηνοθετούνται σε μια σειρά από κοντινά που δεν λένε να ξεκολλήσουν από τα πρόσωπα. Έτσι, ένα χαλαρό ρομαντικό sub-plot του Κάρμι με την νεοαφιχθείσα Κλερ της Μόλι Γκόρντον, αποκτά κεντρική σημασία στην οικονομία της σεζόν– απλώς και μόνο επειδή στο τέλος της μέρας, τα πάντα μοιάζουν να έχουν κεντρική σημασία. (Κι αυτό παρά το γεγονός πως γρήγορα η Κλερ εξελίσσεται σε ένα είδος αέρινης οπτασίας που αποτελείται από χαμόγελα και μανερισμούς, αντί να μοιάζει με αληθινό άνθρωπο– από τους λιγοστούς λάθος υπολογισμούς της σειράς.)

Η δε Σίντνεϊ της Άγιο Αντεμπίρι (ένα πρόσωπο που δεν χορταίνεις να κοιτάς– δε μοιάζει με συμβατική σταρ αλλά κάθε της έκφραση μοιάζει ενδιαφέρουσα) αναζητά την επιβεβαίωση της θέσης της δίπλα στον Κάρι. Η σειρά παίζει έξυπνα το meta παιχνίδι εδώ: Καθώς όλο το σύμπαν του The Bear, και η περίπλοκη οικογενειακή ιστορία των ηρώων, εμπλέκει ουσιαστικά τους πάντες εκτός από την Σίντνεϊ, υπάρχει συχνά η αίσθηση πως είμαστε ένα βήμα από το να μην ξέρει η σειρά τι να κάνει με αυτήν. Αυτό το άγχος μεταφράζεται στην αγωνία της ίδιας της Σίντνεϊ, η οποία σε όλη τη σεζόν αναρωτιέται αν εμπιστεύεται στα αλήθεια το συνέταιρό της, και κατά πόσο πιθανή απουσία απόλυτης εμπιστοσύνης είναι κάτι που θα έπρεπε να βαραίνει την ίδια ή εκείνον.

Η 2η σεζόν του Bear πλέκει όλους αυτούς τους ιστούς –πλοκές, εμπόδια, χαρακτήρες, αγωνίες, εξιλέωση– σα να ήταν το πιο εύκολο και προφανές πράγμα του κόσμου, και χωρίς ποτέ να χάνει την ικανότητα να κάνει τον θεατή να κοιτά καθηλωμένος ή να (χαμο)γελά ή να ξεφυσά.

Αυτή η μαστοριά κι ο έλεγχος ρυθμού κι επιμέρους κομματιών επιτρέπει στη σειρά να ξεπεράσει λάθη ή υπερβολές. Το σχεδόν θρυλικό ήδη 6ο επεισόδιο, Fishes, έχει ήδη αποκτήσει καλτ στάτους ανάμεσα στους φανς της σειράς, όμως στην πραγματικότητα λειτουργεί με έναν καταναγκαστικό τρόπο που η σειρά πραγματικά δεν είχε ανάγκη. Πόσο μάλλον που, λόγω της δημοφιλίας της σειράς, σε αυτό το επίπονο οικογενειακό δείπνο έχουν στριμωχτεί μισή ντουζίνα σταρ που δρουν εντελώς αποπροσανατολιστικά. (Η Τζέιμι Λι Κέρτις είπε «θέλω να πάρω κι ένα Έμμυ φέτος» κι εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε τις λεπτές δυναμικές των Μπερζάτο την ίδια ώρα που την βλέπουμε Να Ερμηνεύει Εντόνως.)

Η οικογενειακή ιστορία των Μπερζάτο δεν έχει ανάγκη αυτή τη σχεδόν μυθική υπόσταση, όμως ακόμα κι έτσι, το γεγονός πως περιορίζεται σε ένα flashback επεισόδιο σημαίνει πως η σειρά τριγύρω δεν χάνει ποτέ το οξυγόνο της. Τα γρανάζια συνεχίζουν να κινούνται. Η αγωνία, η έκσταση, η εξιλέωση, η στιγμιαία ευτυχία, η απόγνωση– τα πάντα συνυπάρχουν καθώς ένα μάτσο χαρακτήρας μαθαίνουν πώς να συνυπάρχουν κι εκείνοι μεταξύ τους, ως κολεκτίβα, ως ένα αληθινό ensemble.

Σε μια σειρά για τον χρόνο –για τα σημάδια που αφήνει από τα βάθη του παρελθόντος και για την αιχμηρή του αφή όταν επιχειρείς να τον ελέγξεις από κοντινή απόσταση– δεν υπήρχε τελικά καλύτερος τρόπος να υπογραμμιστεί το ότι ναι: Κάθε, μα κάθε, στιγμή μετράει.

Honeydew (2x04): Ο Μάρκους ταξιδεύει στην Κοπεγχάγη για να μάθει τα μυστικά του καλού του γλυκού. Εκεί συναντά τον Γουίλ Πούλτερ, ένα από τα πιο καλά γκεστ σταριλίκια της σεζόν, σε ένα υποδειγματικό ξεδίπλωμα τόσο ενός ευρύτερου παρελθόντος για τον Κάρμι, όσο και την σημασία του στο εδώ και τώρα. Μπόνους, μερικά απολαυστικά γλυκά στην οθόνη μας.

Forks (2x07): Το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν ακολουθεί έναν χαμένο Ρίτσι ο οποίος βρίσκει νέο νόημα στην ύπαρξή του όταν ρίχνεται μες στο χάος των αγχωτικών διαδικασιών της καθημερινότητας ενός ακριβού εστιατορίου. Πηχτό σε process και ανάπτυξη χαρακτήρα, το επεισόδιο δε σε αφήνει δευτερόλεπτο σε ησυχία χωρίς να χρειάζεται διαρκώς να φωνάζει ή να κοπανάει πράγματα μεταξύ τους. Κερασάκι στην τούρτα το υπέροχο, τόσο-όσο cameo της Ολίβια Κόλμαν.

The Bear (2x10): Το φινάλε παίρνει αρκετές ενδιαφέρουσες αποφάσεις και βγαίνουν όλες σωστές. Η χρονική του τοποθέτηση, το πώς ξεκινά στυλιστικά (θυμίζοντας το διασημότερο επεισόδιο της 1η σεζόν) και φυσικά Αυτή Η Εξέλιξη, το κάνουν όλο απρόσμενο ως εμπειρία– αλλά τελικά τόσο απόλυτα συνεπές με ό,τι έχτιζε μεθοδικά, επεισόδιο με το επεισόδιο, ολόκληρη η σεζόν ως τώρα. Κάθε δραματική σκηνή, κάθε μικρό ή μεγάλο κομμάτι διαλόγου, διαθέτει τεράστια βαρύτητα. Ένας θρίαμβος.

Με όλα αυτά θέλουμε να πούμε πως, ναι, ανυπομονούμε για την επόμενη σεζόν. Ό,τι μορφή κι αν αποφασίσει να πάρει κι εκείνη.