Γιώργος Κωνσταντίνου: "Κατάθλιψη δεν έπαθα ποτέ"

«Κατάθλιψη δεν έπαθα ποτέ, αλλά δεν έπαψαν να υπάρχουν τα παιδικά τραύματα μέχρι και σήμερα. Μπορεί να βγήκαν σε καλό, με έκαναν πιο ανθρώπινο» ανέφερε, μεταξύ άλλων, προσκεκλημένος στην εκπομπή "Πεζοί στον Αέρα" στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88,6 ο Γιώργος Κωνσταντίνου. «Ακόμα και τώρα μπορεί να έχω μια σεμνότητα, μια δειλία απέναντι στον κόσμο» πρόσθεσε ο καλός ηθοποιός.

«Είμαι σεμνός απέναντι στους ανθρώπους. Τα κόμπλεξ τα απέβαλα καθοδόν. Δεν έχω κάτι κομπλεξικό. Την ψυχανάλυση δεν την ξέρω. ‘Εγω κάνω ψυχανάλυση στον εαυτό μου μόνος. Συζητάω μαζί του, του λέω που

Τα λεγομενά του επιβεβαιώνονται στη χειμαρρώδη αυτοβιογραφία του «Showtime», που κυκλοφορεί από τον ΙΑΝΟ. «Όλα αυτά που έχω μέσα μου έπρεπε να βγουν, αφαιρώντας κάποια προσωπικά δεδομένα που έχουν σχέση με κουτσομπολιό. Δεν μου αρέσει το κουτσομπολιό. Κατά τα άλλα, όλη μου η φιλοσοφία και η ζωή είναι στο βιβλίο μέσα και δεν ήταν μια ζωή δύσκολη» ανέφερε.

«Υπήρχαν τα παιδικά οικογενειακά χρόνια που ήταν άθλια» αποκάλυψε. «Έζησα μια ζωή, όπως η Τιτίκα από τους «Άθλιους» του Ουγκό –είχα την τύχη να παίξω και τον Γιάννη Αγιάννη. Όλα αυτα δεν μπορούσαν να με αφήσουν χωρίς τραύματα, μου δημιούργησαν κόμπλεξ και ανασφάλειες».

Πώς τα κατάφερε καθ’οδόν; «Έκανα ενέσεις αισιοδοξίας κι άρχισα να φιλοσοφώ διαφορετικά τη ζωή. Άρχισα να πιστεύω ότι το αύριο είναι κάτι το άγνωστο. Ζούσα το παρόν. Ποτέ δεν έκανα μεγάλα σχέδια. Μεταξύ των άλλων, είδα να φεύγουν άνθρωποι στα καλά καθούμενα, πόλεμους. Όλα αυτά μου έδειξαν ότι το αύριο είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε. Δεν την καθορίζουμε εμείς τη μέρα τη επόμενη. Υπάρχει κάτι άλλο, κάτι θείο».

Πιστεύει στον Θεό; «Έχω έρθει πάρα πολλές φορές σε αντίκρουση με το θέμα της πίστης και του Θεού, αλλά είμαι υποχρεωμένος να το υποστηρίξω. Πιστεύω στον Θεό, έχω κάποια στοιχεία. Δικά μου. Αλλά κανένας δεν ξέρει την επόμενη μέρα».

Στην αυτοβιογραφία του δηλώνει «ειλικρινής με άριστα το 10, 8»: «Ναι,γιατί πολλές φορές ήταν τα κατά συνθήκη ψεμάτα ή καταστάσεις που αποφεύγουμε, για λόγους ανωτέρας βίας. Ήμουνα ανειλικρινής περισσότερο προς τους ανθρώπους που δεν ήθελα να πληγώσω, σε αυτούς έλεγα ψέματα. Μην πιστεύετε όμως ότι ήμουνα ψεύτης».

Το θέατρο ήταν στη ζωή του από την κούνια, με μητέρα ηθοποιό, πατέρα και θεία ανθρώπους της σκηνής , κι αυτός από παιδί να ακολουθεί σε περιοδείες. Όμως, στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης πλέον «μπήκε στη φλέβα μου το θέατρο. Εκεί μορφώθηκα, εκεί διαβαζα υποχρεωτικά 500 βιβλία».

Γιατί δεν παρέμεινε στις δυνάμεις του ιστορικού θεάτρου; «Δεν ήταν δική μου επιλογή που έφυγα. Κάπου δεν ήμουνα πειθαρχικός απέναντι στο δάσκαλο, γιατί επαναστάτησα κι εγώ. Ο δάσκαλος αυτός (ο Κάρολος Κουν) δεν σήκωνε όμως καμιά επανάσταση. Και έτσι με έδιωξε.

Μπορεί να φτιάχθηκα για να γίνω ηθοποιός, κι εκείνο που ξέρω είναι ότι το αγάπησα το θέατρο. Ήταν σα να γεννήθηκα με αυτό».

Ο επαγγελματικός δρόμος δεν ήταν εύκολος: «Από τη σκηνή με το προφιτερόλ έγινα πρωταγωνιστής κανονικά. Θα έπρεπε να το βάλω σε μια βιτρίνα (το προφιτερόλ) να το βλέπω» διαπίστωσε ο βετεράνος ηθοποιός. Που αυτό τον καιρό πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφκσι, που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

«Χάρηκα που βρέθηκα ανάμεσα σε ταλαντούχα άτομα. Παλαιότερα σημάδευα έναν εδώ έναν εκεί . Τώρα βρεθήκανε όλοι οι ταλαντούχοι μαζί. Μια εθνική Ελλάδος» σχολίασε, προσθέτοντας: «Πάντα μου αρέσαν οι άνθρωποι που έχουν ταλέντο, πήγαινα στην γκουίντα και τους χάζευα. ‘Οχι όπως οι παλαιότεροι. Εγώ έχω ζήσει το διωγμό. Συγχώρησα όμως τα πάντα, καταλαβα. Ήταν άνθρωποι ανασφαλείς χωρίς σπουδές, βρεθήκανε πρωταγωνιστές από ταλέντο μόνο, αλλά πάντα ήταν ανασφαλείς για τη δουλειά τους. Δεν θέλανε να βγει ένας νέος να πάρει τα πρωτεία. Αυτό το κατάλαβα και τους συγχώρησα, παρότι είχα στενοχωρηθεί πολύ» .

«Έχω συγχωρέσει τα πάντα» δήλωσε ο Γιώργος Κωνσταντίνου.«Αλλά προφυλάσσομαι, δεν εμπιστεύομαι. Το μεγαλυτερο ελάττωμά μου είναι η ευκολοπιστία. Ήθελα να αγαπήσω, να με αγαπήσουνε οι άνθρωποι με την έννοια της φιλίας κι αλληλοκατανόησης και την πάταγα».

Στον έρωτα ευτύχησε; «’Ημουνα προβληματικός στο θέμα έρωτας. Ο έρωτας με την έννοια του πάθους δεν υπήρξε στη ζωή μου. Δεν χτυπήθηκα ποτέ λόγω έρωτα. Κι αν δω κάποιον να κοπανιέται θα του πω "έρχεσαι μετά από 6 μήνες να μου πεις αν θα χτυπιέσαι ακόμα;" Ο πραγματικός έρωτάς μου ήταν η μητέρα μου. Επόμενος έρωτας ήταν η κόρη μου».

Ποιο είναι το βασικό προτέρημά του; «Να λησμονώ. Κάνω ένα κλικ και λησμονώ. Η πολιτική δεν ξεχνιέται όμως. Αλλά και τι θα πει Αριστερά και Δεξιά; Είναι για γέλια. Το πήραν από το Θεό και οι εκ δεξιών οι αγνοί κι οι εξ αριστερών οι κολασμένοι; Εδώ μιλάμε για πολιτική, που είναι μια ματαιότητα, μια ματαιοπονία. Η αληθινή πολιτική υπήρξε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι άνθρωποι που πίστεψαν πολιτικά τους ανθρώπους, κι όλοι τους δολοφονήθηκαν και εκτελέστηκαν. Επομένως, είμαστε στο χάος. Το χάος οι πολιτικοί, το δημιούργησαν. Η φωλιά του λύκου είναι η Βουλή!».

Το πάθος του τζόγου είναι , θεωρεί, κατάλοιπα παιδικά. «Τότε παίζαμε βόλους και δίφραγκα στους δρόμους» . Πώς αποτοξινώθηκε; «Κάποια στιγμή υποτίθεται κάθεσαι και μιλάς με τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις ότι είναι μάταιο αφού οδηγεί στην καταστροφή. Και σταματάς. Δεν χρειάστηκε να πάω σε νοσοκομείο για αποτοξίνωση, την έκανα ο ίδιος!»

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson