Έκαναν έργο: 10 αξέχαστοι ηγέτες σε σινεμά και τηλεόραση

Το entertainment συχνά μας βοηθά να αποδράσουμε από την πραγματικότητα αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτή η απόδραση πρέπει πάντα να γίνεται μέσα από fantasy ιστορίες γεμάτες υπερήρωες και άλλα φανταστικά πρόσωπα υπερφυσικών ικανοτήτων. Πολλές φορές η πιο μακρινή φαντασία μπορεί απλώς να εντοπίζεται σε κάτι το εντελώς καθημερινό, όπως ας πούμε η ύπαρξη ενός ιδανικού πολιτικού, ηθικού, καθαρού, που βάζει μπροστά τις αρχές, την ιδεολογία και την ανθρωπιά.

Άλλες φορές, η πολιτική σκηνή μπορεί να προσφέρει μια εντελώς

άλλου είδους αφορμή για απόδραση: η απεικόνιση πολιτικών τόσο σκληρών και κυνικών, που καταλήγουν μια καυστική, απολαυστική αποτύπωση της ίδιας της καθημερινότητας που μας αγχώνει. Το να μαθαίνουμε για ιδεολογικές υποχωρήσεις μέσα από ενημερωτικές εκπομπές ή μέσα από φωνακλάδικα τηλεοπτικά πάνελ μπορεί να μας προκαλεί βαθιά θλίψη, αλλά το να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ίδιες ακριβώς συμπεριφορές μέσα από μια κοφτερή κινηματογραφική ματιά, μπορεί ακόμα και να μας κάνει ευτυχισμένους.

Μέσα λοιπόν από τα διάφορα είδη, το σινεμά και η τηλεόραση ανέκαθεν επιχειρούσαν να ασχοληθούν με την πολιτική πραγματικότητα. Είτε ως ηθικά παραμύθια για ακέραιους ιδεολόγους, είτε ως καυστικά θρίλερ όπου κανείς δεν έχει ιερό και όσιο.

Μέσα από αυτά τα έργα, έχει σχηματιστεί μια ολόκληρη πινακοθήκη προέδρων που για τον ένα λόγο ή τον άλλο, χαράχτηκαν στη μνήμη του κοινού και έγιναν σημείο αναφοράς. Είτε είμαστε σε περίοδο εκλογών (όπως τώρα), είτε όχι. Ας τους θυμηθούμε όλους και όλους κι ας αναρωτηθούμε, ποιοι εξ αυτών θα πετύχαιναν υψηλά ποσοστά και στον αληθινό κόσμο.

Τζεντ Μπάρτλετ, Δυτική Πτέρυγα

Γεννημένος μες στην κορύφωση της 8ετίας Κλίντον και στο τέλος των ‘90s, όταν και η Δύση είχε προσωρινά πιστέψει πως κάθε μεγάλη πολιτική είχε πια ή έστω κόντευε να λυθεί, ο εμβληματικός Μπάρτλετ του Μάρτιν Σιν αποτέλεσε τον τέλειο, ουτοπικό πρόεδρο. Προοδευτικός, ηθικός, σκληρός όταν πρέπει, ευαίσθητος όταν χρειαζόταν, συγκέντρωνε σε ένα ψύχραιμο βλέμμα όλο το απαύγασμα liberal σοφίας που ο σεναριογράφος και δημιουργός Άαρον Σόρκιν (βραβευμένος με Όσκαρ για το “Social Network”, και με δεκάδες Έμμυ) πίστευε ακράδαντα πως είχε ανάγκη ο κόσμος στο γύρισμα της χιλιετίας. Στο πολιτικό screwball της “Δυτικής Πτέρυγας”, ο ρομαντισμός κυριαρχεί επί του κυνισμού κι ο Μπάρτλετ συγκεντρώνει σε έναν ήρωα όλους τους λόγους. Θα είναι πάντα #1 σε όλες αυτές τις λίστες, επειδή δημιουργήθηκε ακριβώς ώστε να είναι το #1 σε όλες αυτές τις λίστες.

Μέλι Γκραντ, Scandal

Στις προχωρημένες σεζόν της πολιτικής σαπουνόπερας της Σόντα Ράιμς (“Grey’s Anatomy”) η Μέλι Γκραντ ανέλαβε την προεδρία και ήταν φυσικά απείρως πιο ικανή και προετοιμασμένη από ό,τι ο άχρηστος άντρας της, Φιτζέραλντ Γκραντ, ο οποίος κέρδισε το αξίωμα σχεδόν ως οικογενειακή υποχρέωση χωρίς ποτέ να είναι βέβαιος αν το θέλει όντως ή αν είναι ικανός να διαχειριστεί μια ολόκληρη χώρα. Σε επίπεδο συμβολικό, αυτή η δυναμική αντικατοπτρίζει πάρα πολλά από τα όσα συμβαίνουν στην Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες.

Τομ Κέρκμαν, Designated Survivor

Είναι ο Τζακ Μπάουερ καλός πρόεδρος των ΗΠΑ; Προς τιμήν του ο Κίφερ Σάδερλαντ παίζει εντελώς διαφορετική νότα εδώ από ό,τι στον διασημότερο ρόλο του, αναδεικνύοντας όλη την αβεβαιότητα αλλά και την ανθρωπιά ενός άντρα που βρέθηκε στο αξίωμα σε μια στιγμή απόλυτης κρίσης. Όταν μια τρομοκρατική επίθεση αποδεκατίζει την κυβέρνηση της χώρας ο Τομ Κέρκμαν, ένας υπουργός από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, γίνεται Πρόεδρος βάσει Συντάγματος, και η σειρά πιάνεται από αυτό το σημείο ώστε να εξερευνήσει (μέσα φυσικά από μεγάλες ευκολίες και ωραιοποιήσεις, αλλά με διασκεδαστικό τρόπο) πολλές πτυχές της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στη χώρα. Ο Τομ Κέρκμαν δεν ψηφίστηκε απευθείας από τον λαό, αλλά δε μπορούμε να πούμε, φέρθηκε πολύ τίμια.

Ντέιβιντ Πάλμερ, 24

Πίσω στο ορίτζιναλ “24” φυσικά, ο Ντένις Χέισμπερτ υπήρξε ένας από τους πιο άμεσα αναγνωρίσιμους προέδρους στην τηλεοπτική και κινηματογραφική ιστορία. Πριν τον Ομπάμα, το “24” έδωσε το αξίωμα σε έναν μαύρο Πρόεδρο, και μάλιστα το έκανε περιέργως αγκαλιάζοντας αναπολογητικά τις σαφείς ρεπουμπλικανικές ιδεολογικές τάσεις των δημιουργών και του δικτύου Fox στο οποίο παιζόταν η σειρά. Η Ντέιβιντ Πάλμερ ήταν η ήρεμη δύναμη, το στιβαρό χέρι, το σίγουρο εκείνο πρόσωπο που απλά ήξερες πως μπορείς να εμπιστευτείς ακόμα και μέσα από ένα αδιανόητο σερί ακραίων δολοπλοκιών και τρομοκρατικών επιθέσεων. Ο θάνατός του, στα πρώτα λεπτά της 5ης σεζόν, παραμένει ένα από τα αγνότερα σοκ της σύγχρονης αμερικάνικης τηλεόρασης.

Σελίνα Μάγιερ, Veep

Η αιχμηρή πολιτική σάτιρα του Αρμάντο Ιανούτσι πρόσφατα ολοκληρώθηκε χαρίζοντας στην κεντρική της ηρωίδα, την Σελίνα Μάγιερ της απείρως πολυβραβευμένης Τζούλια Λούις-Ντρέιφους (που έχει κερδίσει Έμμυ για κάθε σεζόν της σειράς- κανένας Μπράιαν Κράνστον), τον θρίαμβο και την τραγωδία που πάντα αποζητούσε. Η Σελίνα ήταν πάντα μια τελείως κυνική πολιτικός που ήθελε την προεδρία ως κατάκτηση ισχύος και για κανέναν άλλο λόγο, πουλώντας στην πορεία κάθε ιδεολογικό της στρέμμα στον πιο φωνακλάδικο αγοραστή. Η πορεία υπήρξε ξεκαρδιστική όσο και γεμάτη θλίψη και απόγνωση. Αν ο Μπάρτλετ είναι η φαντασίωση, η σάτιρα του “Veep” είναι ο εφιάλτης: Η πολιτική ως ένα “Game of Thrones” ισχύος και τυχαιότητας, με ανθρώπους δίχως την παραμικρή ιδεολογική χροιά, ποτισμένοι με κυνισμό και ανικανότητα ως το βάθος της ύπαρξής τους. Τι άλλο μπορείς να κάνεις, παρά να γελάς.

Φρανκ & Κλερ Άντεργουντ, House of Cards

Το “House of Cards” απογείωσε το απολαυστικά, φτηνά σαιξπηρικό δράμα ισχύος για ένα ζευγάρι αδίστακτων όντων που προκειμένου να φτάσουν στην εξουσία γκρέμισαν στην πορεία συστήματα, ανθρώπους και την ίδια τη χώρα. Ο Κέβιν Σπέισι ήταν (πριν απολυθεί ύστερα από κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση) το πρόσωπο, μιλώντας στην κάμερα με μια απολαυστικά καρτουνίστικη προφορά, εξηγώντας γιατί μισεί τους πάντες και πώς θα τους εκμεταλλευτεί, όμως η Ρόμπιν Ράιτ ήταν πάντα η ψυχή, η κρυφή δύναμη αυτού του σκακιστικού δράματος. Οι δυο τους μαζί, ήταν τα πρόσωπα ενός ψυχρού, ανατρεπτικού πολιτικού δράματος που μες στην υπερβολή του υπήρξε απόλυτα διασκεδαστικό.

Λόρα Ρόσλιν, Battlestar Galactica

Ο Τομ Κέρκμαν χρόνια πριν τον Τομ Κέρκμαν, η Λόρα βρέθηκε στο αξίωμα όταν μια μαζική, παγκόσμια τρομοκρατική επίθεση (από μια στρατιά ρομπότ που δημιούργησε η ίδια η ανθρωπότητα) αφανίζει τον ανθρώπινο πληθυσμό, με μια μικρή κοινότητα χιλιάδων να αποδρά σε ένα τελευταίο διαστημόπλοιο με προορισμό την ελπίδα. Η Ρόσλιν πίστευε στο θεό, ο Ναύαρχος Αντάμα πίστευε στον στρατό, κι οι δυό τους μαζί πέρασαν ένα σωρό συγκρούσεις, ηθικές, ιδεολογικές, πολεμικές, προσπαθώντας να διασώσουν την ανθρωπότητα όσο και να κατανοήσουν τι είναι αυτό που μας έφερε ως εδώ. Το “Battlestar Galactica” υπήρξε για 4 σεζόν το πιο βαθιά πολιτικό σόου στην τηλεόραση, πολιτικό σε επίπεδα “The Wire”, και η βαθιά διχασμένη, ανθρώπινη, γεμάτη πόνο, και ελπίδα, και ενοχές, και πίστη, Λόρα Ρόσλιν ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους.

Ο Πρωθυπουργός, Love Actually

Ο Πρωθυπουργός του Χιου Γκραντ έκανε αναφορές στον Χάρι Πότερ και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, τα έβαλε με τον Αμερικάνο αντίστοιχό του σε μια εποχή που ο Τόνι Μπλερ εμφανιζόταν στην παγκόσμια κοινή γνώμη ως αυλικός του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, χόρευε αναπολογητικά ποπ και ερωτευόταν σαν καθημερινός άνθρωπος, καθημερινούς ανθρώπους. Στην κλασική σιροπιαστή ρομαντζάδα του Ρίτσαρντ Κέρτις, η απεικόνιση του αξιώματος μέσα από αυτό τον ήρωα του Χιου Γκραντ, ήταν ίσως η απόλυτη ρομαντική φαντασίωση.

Τζέιμς Μάρσαλ, Air Force One

Ενώ εδώ αντιθέτως, ο Χάρισον Φορντ ενσαρκώνει τον Πρόεδρο που κρυφά όλη η Αμερική θα ήθελε να έχει. Τον Πρόεδρο που αν ένας Γκάρι Όλντμαν πάρει όμηρο μες στο ίδιο του το Air Force One, τότε μα την αστερόεσσα, ο Πρόεδρο θα πάρει το Air Force One πίσω, με τα ίδια του τα χέρια. Η πολιτική περιπέτεια στα όρια της απολαυστικής παρωδίας στο απόγειο των απολιτίκ ‘90s, με τον Χάρισον Φορντ να περνάει καλά κι εμάς το ίδιο.