Δυο μέτρα και δύο σταθμά δεν είναι δικαιοσύνη

Η Δικαιοσύνη λένε πως είναι τυφλή. Ισως όμως είναι και ταξική. Πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι εξάντλησε κάθε αυστηρότητα στην περίπτωση της 53χρονης καθαρίστριας που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού για να μπορέσει να εργαστεί και να ζήσει τα παιδιά της και τον ανάπηρο σύζυγο της.

Προκαλεί οργή όχι γιατί υποστηρίζει κανείς ότι οι νόμοι δεν πρέπει να εφαρμόζονται ή δεν ισχύουν για τους φτωχούς. Αλλά γιατί πρέπει να ισχύουν και για τους φτωχούς και για τους πλούσιους. Διαφορετικά έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και αυτό δεν είναι Δικαιοσύνη.

Κατά το ρητό

βέβαια ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης: Τα αδύναμα έντομα παγιδεύονται ενώ τα μεγάλα (και πλούσια...) τον σκίζουν και φεύγουν. Ομως αυτό δεν είναι Δικαιοσύνη.

Η απόφαση για την καθαρίστρια προσβάλλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Οχι μόνο γιατί αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη σκληρότητα από πλούσιους επιχειρηματίες και πολιτικούς που γράφουν τους νόμους με παραθυράκια ειδικά για εκείνους. Αλλά και γιατί μία γυναίκα, που το μόνο της έγκλημα τελικά ήταν ότι ήθελε να δουλέψει και δεν μπορούσε επειδή 40 και κάτι χρόνια πριν δεν είχε την ευκαιρία να τελειώσει το δημοτικό, οδηγήθηκε στη φυλακή. Για δέκα χρόνια.

Παραδόξως όχι μονο δε φυλακίστηκε, αλλά αθωώθηκε και επέστρεψε στην υπηρεσία της δικαστική υπάλληλος που είχε πλαστογραφήσει ολόκληρο πτυχίο νομικής, γιατί λέει ένιωθε μειονεκτικά. Ο εισαγγελέας της έδρας προτεινε να παραγραφεί η πλαστρογραφία και η απάτη να μετατραπεί σε πλημμέλημα, διότι φαίνεται οι δικαστές σε αυτή τη χώρα θεωρούν πιο κατανοητό το κόμπλεξ παρά την ανάγκη να ζήσει κανείς.

Στη φυλακή επίσης δεν οδηγήθηκαν, αν και καταδικάστηκαν, τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις αστυνομικών που με πλαστογραφία πέτυχαν το διορισμό τους.

Αλλά εδώ μιλάμε για τη χώρα όπου η υποψήφια της ΧΑ Θέμις Σκορδέλη καταδικάστηκε σε τρία μόλις χρόνια φυλάκιση με αναστολή για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη, δηλαδή για συμμετοχή στο μαχαίρωμα ενός μετανάστη. Αλλά φαίνεται η ζωή ενός μετανάστη δεν αξίζει και τόσο. Πολύ πιο σκληρό από το έγκλημα της Σκορδέλη, αυτό της καθαρίστριας που στην τελική δεν έκλεψε το δημόσιο όπως άλλοι και άλλοι, απλώς καθάριζε τις βρωμιές μας.

Ας θυμούνται οι δικαστές ότι δεν κρίνουν μόνο, αλλά κρίνονται κιόλας. Το ζήτημα λένε είναι ο νόμος που είναι ιδιαίτερα αυστηρός, ένας νόμος του 1950. Ας αναθεωρηθεί λοιπόν. Αφού πρώτα αποφυλακιστεί η καθαρίστρια, για να διορθωθεί έστω τώρα το τραγικό αυτό λάθος. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αυτή τη δυνατότητα.

Για να αποδειχθεί ότι τελικά υπάρχει Δικαιοσύνη. Και πως δεν θα την πληρώνει πάντα ο Γιάννης Αγιάννης.