Στην Κρήτη τον σεισμό τον «ακούμε»

Ο πιο άμεσος τρόπος ενημέρωσης για τις σεισμικές δονήσεις ανά την Ελλάδα σήμερα είναι το facebook. Όλο και κάποιος ηλεκτρονικός «φίλος» που είναι συνδεδεμένος εκείνη την ώρα θα το «βροντοφωνάξει» πανικόβλητος, είτε κατά τη διάρκεια, είτε ελάχιστες στιγμές μετά τη λήξη του σεισμού.

Τι είναι αυτό, όμως, που οδηγεί τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη συγκεκριμένη αντανακλαστική αντίδραση; Γιατί κάποιος, αντί να σπεύσει να προστατευτεί, κάθεται και

πληκτρολογεί μηχανικά στον υπολογιστή του την ώρα που σείεται η γη;

Ας παρατηρήσουμε τον εαυτό μας κι ας θυμηθούμε δικές μας αντιδράσεις την ώρα ενός σεισμού. Αν τύχει και βρισκόμαστε με άλλα άτομα στον χώρο, μόλις αντιληφθούμε τη δόνηση στρεφόμαστε στους διπλανούς μας· «σεισμός!», λέει ο ένας στον άλλον, προσπαθώντας να αξιολογήσουμε την κατάσταση και να μετρήσουμε την επόμενη ενέργειά μας.

Παλιότερα, αν ήμασταν μόνοι μας την ώρα που η γη αποφάσιζε να ταρακουνηθεί, σπεύδαμε στο τηλέφωνο. «Τον άκουσες (1) τον σεισμό;» ρωτάγαμε συγγενείς και φίλους, όχι μονάχα αγωνιώντας για τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και για να μοιραστούμε τον τρόμο και την αμηχανία που μας δημιούργησε το φαινόμενο.

Σήμερα, καθώς περνάμε πάμπολλες μοναχικές ώρες μπροστά στον υπολογιστή, αδιάλειπτα συνδεδεμένοι σε κάποιο ψηφιακό σύμπαν, αντιδρούμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο: μοιραζόμαστε την αγωνία και τον πανικό μας με τους ανθρώπους που θαρρούμε πως βρίσκονται εγγύτερα σ’ εμάς εκείνη τη στιγμή· τους ψηφιακούς μας «φίλους». Δεν άλλαξε η ενστικτώδης συμπεριφορά μας, παρά το μέσο επικοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση, αν ο σεισμός μάς βρει μπροστά στον υπολογιστή, διατηρούμε την ψυχραιμία μας και πατάμε το escape.

(1): Στην Κρήτη τον σεισμό τον «ακούμε».

Γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής