Η κεντρομόλος δύναμη του συστήματος Ν.Δ. με δυο δορυφόρους

Αυτό που επιχειρείται σήμερα δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανόητο. Είναι η απόλυτη επίθεση του συστήματος το οποίο στήνει τον μηχανισμό εξουσίας από την αρχή.

Πριν κάποιο χρονικό διάστημα είχα γράψει για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη πως δεν είναι διόλου ανόητος μα αντιθέτως είναι επικίνδυνος, τόσο ο ίδιος, όσο και ολόκληρη η παράταξη της Δεξιάς.

Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά άλλωστε αν σκεφτεί κανείς το απλό, πως δηλαδή η ελίτ της σήψης της ελληνικής πραγματικότητας, η οποία στηρίζει την παράταξη αυτή ως αφεντικό της, δεν θα άφηνε τα ηνία

της σε κάποιον ανόητο αλλά αντιθέτως σε έναν εξαιρετικά συνεπή και υπάκουο υπάλληλο της που θα εκτελέσει κατά γράμμα και με ακρίβεια τις εντολές της, ακολουθώντας τον σχεδιασμό προς την ανάκτηση των συμφερόντων της τα οποία και διαταράχθηκαν με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση της χώρας.

Ένα αρκετό χρονικό διάστημα πίσω, η παράταξη της δεξιάς, μην μπορώντας να ανταπεξέλθει επαρκώς στην πολιτική ατζέντα ως αντιπολίτευση, έσπευσε να κάνει άνοιγμα στην «πιο πέρα» δεξιά, την πιο μαύρη-ακραία από την ίδια δεξιά, στοχεύοντας το ακροατήριο της τελευταίας με μια ρητορική που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις περασμένες σκοτεινές δεκαετίες της καταγεγραμμένης νεοελληνικής ιστορίας.

Το «έργο» αυτό εξάλλου το ανέλαβαν εξ’ αρχής και πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει ως κυβέρνηση, υπό τις εντολές του τότε πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά, οι κ.κ. Αδ.Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης, όπως και ο κ. Δένδιας, γνωστοί άπαντες για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και την ..δημοκρατική διαδρομή τους.

Το σύστημα «έβλεπε» – «προέβλεπε» – «διάβαζε» το μέλλον και μεριμνούσε ήδη.

Το ακροατήριο αυτό, της πιο «πέρα» ακραίας Δεξιάς. ίσως να μην είναι τόσο μεγάλο όσο οι ίδιες οι ανάγκες συσπείρωσης όλου του παμπάλαιου κατεστημένου της χώρας, μα είναι ένας χώρος εύκολης προσέγγισης από τους πιο πάνω «ρήτορες» ως γέννημα και θρέμμα αυτής και κάθε εκμετάλλευση εκλογικού ποσοστού είναι απολύτως αναγκαία, κατά αυτούς, για την ολοκλήρωση του σχεδίου «επανάκτησης».

Στον ίδιο πολιτικό χρόνο, το σύστημα αυτό μπροστά στον καταποντισμό του άλλοτε κραταιού εταίρου της εξουσίας ΠΑΣΟΚ και στην αδυναμία συγκέντρωσης σοβαρών ποσοστών άλλων «εφεδρειών» (βλέπε ΔΗΜΑΡ) οι οποίες είχαν συμμετοχή σε παλιότερες κυβερνητικές συνεργασίες, προσφέροντας τους με ευχαρίστηση τον «πολιτικό» τους όβολο, επιχείρησε να φτιάξει έναν νέο πόλο από τα αριστερά της Ν.Δ. και στην περιοχή του κέντρου, αυτόν του «Ποταμιού», επενδύοντας στην δημοφιλία ενός δημοσιογράφου ο οποίος πολιτικά κινείτο σε αυτήν την περιοχή.

Η αποτυχία παταγώδης καθώς τίποτα το νέο δεν έφερνε, τίποτα το καινούργιο δεν έλεγε σε μια Ελλάδα η οποία δε βρισκόταν τότε στο χείλος του γκρεμού αλλά είχε πέσει από αυτόν και ματωμένη προσπαθούσε να γαντζωθεί σε μια μονόδρομη αναρρίχηση χωρίς αναπνοή και κουράγια.

Αντιθέτως αυτό που κατάφερε είχε αντίθετα αποτελέσματα. Κατακερμάτισε περισσότερο το χώρο των πάλαι ποτέ «Κυβερνητικών εταίρων» ενώ παράλληλα οι τριγμοί του καλοκαιριού του 2015 δεν κατάφεραν να επιφέρουν το «λυτρωτικό Μάννα εξ ουρανού» για το παλιό σύστημα πλήγμα στον ΣΥΡΙΖΑ και η πολυδιαφημισμένη «Αριστερή Παρένθεση» άρχισε να φθίνει και να ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου.

Οπότε μοναδική ελπίδα για το ίδιο το σύστημα είναι η προσπάθεια επανασύνδεσης όλου εκείνου του κατακερματισμένου κομματιού του «αντίπαλου-συνεταίρου» Κέντρου, ώστε να ανακτήσει εκλογικά ποσοστά, ικανά για μετεκλογική συνεργασία με την Δεξιά.

Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση «γεωγραφικά» τον πολιτικό όρο Κεντροαριστερά τον οποίο και χρησιμοποιεί κατά κόρον όλο αυτό το συνονθύλευμα που αποτελεί τον (υποτιθέμενο) νέο φορέα, επιχειρώντας να επαναφέρει μερίδα προοδευτικών και ουδόλως δεξιών ψηφοφόρων οι οποίοι τους γύρισαν από καιρό την πλάτη.

Αυτό που επιχειρείται σήμερα λοιπόν δεν είναι καθόλου μα καθόλου ανόητο.

Είναι η απόλυτη επίθεση του συστήματος το οποίο στήνει τον μηχανισμό εξουσίας από την αρχή.

Το μεγάλο πρόβλημα του και που ίσως αποτελεί και την ίδια την απάντηση στον πιο πάνω σχεδιασμό, δεν είναι άλλο από τις μεγάλες λαϊκές μάζες προοδευτικών, αριστερών και δημοκρατών ψηφοφόρων οι οποίες, αν κρίνει κανείς από τη συμμετοχή στις εκλογές ανάδειξης ηγέτη του κατ’ ευφημισμόν «νέου φορέα» της 12ηςΝοεμβρίου, συνεχίζουν να τους γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.

Αλλά και κάτι ακόμα, εξαιρετικά σημαντικό κατά την γνώμη μου.

Το παλαιό σύστημα άλλαξε τη θέση των κομμάτων που το στηρίζουν στην σκακιέρα και με Κέντρο (επιχειρήσεων) τη Ν.Δ. αντλεί πλέον δυνάμεις και δεξιά και (υποτιθέμενα) αριστερά αυτής.

Το μέλλον δεν θα είναι εύκολο και η επίθεση ενός συστήματος το οποίο είχε μάθει ουδείς να του αντιστέκεται και να παίζει κομπολόι της χάντρες της εξουσίας, προβλέπεται σφοδρή.

Μπροστά έχουμε αναμφίβολα την σύγκρουση δυο κόσμων και σε αυτό το σημείο ουδείς μπορεί να μείνει αμέτοχος.

Τόσο ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος της Ελλάδας όσο και «οι εξ αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι, με τις όποιες διαφωνίες τους, δίκαιες η άδικες, αυτό μένει να κριθεί, θα πρέπει να επιλέξουν σε πια από τις δυο παλάντζες, σε ποιον από τους δυο κόσμους θα τους κατατάξει και θα τους καταγράψει η ιστορία.

Ούτως η άλλως (και δε νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία από κανέναν), μια επανάκαμψη του παλαιού συστήματος στην εξουσία, με αυτές τις συμμαχίες τις οποίες θα πρέπει να «ταΐσει» με κάτι, ως επιβράβευση της στήριξης τους προς αυτό, θα επιφέρει μαρτυρικές ημέρες στην Αριστερά (σε όλο το μήκος και πλάτος της), στην πρόοδο και στην Δημοκρατία και τα πογκρόμ δεν κάνουν διαχωρισμούς.

Ή μήπως κάνουν;

Όπως και να έχει το παλαιό σύστημα ούτε χιούμορ έχει, ούτε ανόητο είναι.

Βαθιά. βαθύτατα επικίνδυνο είναι και μόνο και ήδη με την πρακτική του επιβάλλει πνιγμό στη δημοκρατία, τον πλουραλισμό και τη διαφορετικότητα της άποψης.

Γράφει ο Σταμάτης Θεοδωρόπουλος