Η καραμέλα «ο Κυριάκος δεν τραβάει»

Καλύπτω τη ΝΔ για τα ΜΜΕ στα οποία εργάστηκα και εργάζομαι (Ελευθεροτυπία, Realnews, ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ) πάνω από δύο δεκαετίες.

Εν ολίγοις την γνωρίζω και από την καλή και από την ανάποδη. Οπως και τους ψηφοφόρους της, τους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες, αρκετοί από τους οποίους συχνά με σταματάνε στον δρόμο για να μου πουν τον πόνο τους, τις ανησυχίες του, τις σκέψεις τους.

Χωρίς παρεξήγηση πάντα ήταν γκρινιάρηδες. Σε αντίθεση

με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που «κέρδιζαν» τις εκλογές ακόμη και όταν τις έχαναν ή προεξοφλούσαν ότι θα «κερδίσουν» και τις επόμενες, ανεξάρτητα με τα μηνύματα της κοινωνίας και των δημοσκοπήσεων.

Ο Κώστας Καραμανλής όταν εξελέγη πρωθυπουργός το 2004 είχε μεγάλη δυναμική. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι προηγουμένως είχε μείνει εφτά ολόκληρα χρόνια στην Αντιπολίτευση. Τον πρώτο καιρό τι και τι δεν άκουγε: για τα Καλοκαίρια που εξαφανιζόταν, για τους συμβούλους του κλπ. Μετά τον 5ο-6ο χρόνο στην ηγεσία της ΝΔ πήρε τα επάνω του. Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά οι νεοδημοκράτες τώρα που θεωρούν ότι δικαιώνεται τον επαινούν. Δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με το κόμμα. Ως πρωθυπουργός σπάνια πήγαινε και στη Συγγρού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 2004 ήταν «πρίγκιπας». Η όλη του πολιτική συμπεριφορά απέπνεε μια υπεροψία. Η τριβή με την καθημερινότητα άρχισε να τον αλλάζει αργά στην αρχή. Οταν ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης έκανε βήματα αλλά έδινε και πάλι την εικόνα ότι ήθελε να κινείται μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, πολλοί βουλευτές αισθάνονταν ότι κρατούσε αποστάσεις, όταν μιλούσε από το βήμα της βουλής ελάχιστοι συνάδελφοι του της ΝΔ άφηναν το καφενείο ή το εντευκτήριο για να πάνε στην ολομέλεια να τον χειροκροτήσουν.

Η σημαντική αλλαγή του Κυριάκου Μητσοτάκη άρχισε με την προεδρική κούρσα. Κατέβηκε από τον «θρόνο» του και όργωσε όλη την Ελλάδα έχοντας τον παραδοσιακό μηχανισμό απέναντι του. Αυτοί που έλεγαν «εμείς είμαστε με τον Κυριάκο» ήταν μια πλειοψηφία με χαρακτηριστικά αστικής τάξης. Στις λαϊκές γειτονιές ήταν περιορισμένη η απήχηση του. Πέτυχε όμως να προσελκύσει ψηφοφόρους και εκτός των στενών κομματικών τειχών της ΝΔ.

Τα δύο χρόνια που είναι πρόεδρος της ΝΔ πήρε πολλά μαθήματα. Συνεχίζει με συνέπεια τις περιοδείες σε όλη τη χώρα, μπαίνει σε καφενεία, σε χώρους δουλειάς, συζητάει με επαγγελματίες, με άνεργους. Ήρθε σε επαφή με τον κόσμο που υποφέρει. Πέτυχε σε εποχή πολιτικής απαξίωσης που επιδεινώθηκε από τις θεαματικές κυβιστήσεις – κοινώς κωλοτούμπες- του ΣΥΡΙΖΑ, να ενεργοποιήσει τεχνοκράτες, ακαδημαικούς και πολίτες εκτός πολιτικής, να δουλέψουν για το κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΔ. Αν γίνει πρωθυπουργός θα είναι πολύ διαβασμένος και πιθανόν έτοιμος να εφαρμόσει πολλά από αυτά που πιστεύει αν δεν μπλεχτεί στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και δεν γίνει όμηρος των συντεχνιών και των μικροσυμφερόντων.

Μία παράμετρος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να λένε αρκετοί ότι ο «Κυριάκος δεν τραβάει» ήταν η βεβιασμένη στρατηγική του να ζητάει πρόωρες εκλογές σχεδόν από την επομένη της εκλογής του στην ηγεσία του κόμματος. Προκάλεσε αυξημένες προσδοκίες στους ψηφοφόρους της ΝΔ που πίστεψαν ότι έρχονται εκλογές. Οι εκλογές δεν ήρθαν, η αντοχή του Τσίπρα στην εξουσία προκάλεσε εκνευρισμό και νέα γκρίνια γιατί η ψαλίδα δεν μεγαλώνει!

Το ερώτημα όμως είναι πως γίνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην «τραβάει» όταν:

*Από αουτσάιντερ εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ.

*Είναι ο μόνος αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που επί δύο συνεχή χρόνια η συντριπτική πλειονότητα των δημοσκοπήσεων τον δείχνει να υπερέχει αρκετές μονάδες του Αλέξη Τσίπρα όταν είθισται ο εκάστοτε πρωθυπουργός να αντέχει δημοκοπικά περισσότερο από το κόμμα του.

*Η ψαλίδα ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ κινείται γύρω στις 10 μονάδες.

*Ο Αλέξης Τσίπρας που συνεχίζουν να τον φοβούνται κάποιοι στη ΝΔ, είχε δυναμική πριν τις εκλογές διότι έλεγε ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα ανεβάσει το αφορολόγητο στα 12.000!ευρώ (τελικά το κατέβασε στα 5.600), θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ κι άλλες υπερμεγέθεις τσιχλόφουσκες. Και πάλι δεν κέρδισε αυτοδυναμία! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τάζει λαγούς με πετραχήλια, μιλάει για την ιδιωτική οικονομία που ξυνίζει το δημόσιο, για μεταρρυθμίσεις που δεν είναι δημοφιλείς.

Ναι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ο πολιτικός αρχηγός που θα τον πλησιάσει η γιαγιά να του πει «θα σου δώσω την σύνταξη μου παιδάκι μου» όπως έκανε με τον Τσίπρα όταν ήταν νέος πρωθυπουργός. Δεν είναι λαϊκό παιδί. Εχει τον αέρα του Χάρβαντ. Δεν καταλαβαίνω όμως από πότε οι σπουδές αποτελούν μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα ιδιαίτερα για έναν δυνάμει πρωθυπουργό.

Ναι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει μια λαική «σκηνική παρουσία». Δεν είναι της λαικής ατάκας όπου ο Τσίπρας τα καταφέρνει καλύτερα. Ενίοτε πλατιάζει με τις ομιλίες του και κάποια δυνατά σημεία χάνονται. Όμως πάντα μιλάει επί της ουσίας και με στοιχεία τόσο σε ότι αφορά στην κριτική του στην κυβέρνηση όσο και στο τι θα κάνει εκείνος αν γίνει πρωθυπουργός, από τότε τουλάχιστον που η ΝΔ άρχισε να διαμορφώνει το πρόγραμμα της.

Οι πολύ οικείοι σε μένα νεοδημοκράτες, λοιπόν, ας αφήσουν την μιζέρια και ας πάψουν να λένε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας σταματήσουν να αναλίσκονται σε συζητήσεις για το πως θα μπορούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να «ταπώσει» τον Τσίπρα! Δεν είναι talk show η Βουλή.

Ας αφιερώσουν την ενέργεια τους στο να τον πιέσουν να κάνει πράξη -αν γίνει πρωθυπουργός- αυτό που είχε πει ο Theodore Roosevelt, Jr, Αμερικανός πρόεδρος [1901-1909]: «Αυτή η χώρα δεν θα γίνει ποτέ ένα καλό μέρος για να ζεις, για κάποιους από μας. Εκτός αν την κάνουμε ένα καλό μέρος για να ζεις, για όλους μας.»

Γράφει η Χριστίνα Κοραή