Η δουλειά δεν είναι ντροπή: 25 επώνυμοι Χανιώτες θυμούνται το πρώτο τους μεροκάματο

Όλοι από κάπου ξεκινάμε την επαγγελματική μας ζωή. Ο σοφός λαός μας φωνάζει ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και για του λόγου το αληθές, 24 επώνυμοι Χανιώτες απαντάνε πού και πότε έκαναν το πρώτο τους μεροκάματο, σε ένα αφιέρωμα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Go Hania που κυκλοφορεί.

Ανακρίνει και γράφει ο Γιώργος Κολομπάκης (που όσο και να μην τον πιστεύει κανείς έβγαλε το πρώτο μεροκάματο σε οικοδομή το σωτήριον έτος 1987 αλλά επειδή το σκερπάνι ήταν λίγο βαρύ για τα 47 κιλά που ζύγιζε ο ίδιος, την έκανε με ελαφρά με το πρώτο βδομαδιάτικο)

Σύλβια Παπαδάκη –

Ορέστης Ταμπακόπουλος – Ιδιοκτήτης Ζαχαροπλαστείων Μοντέρνο Παρ’ ότι από τα 14 βοηθούσα στην επιχείρηση του πατέρα μου και έπαιρνα το σχετικό χαρτζιλίκι, το πρώτο μου πραγματικό μεροκάματο το έκανα ως dj στο καφέ μπαρ ΚΙΡΚΙ όπου επειδή πήγαινα σχολειό μπορούσα να δουλεύω μόνο κάθε Σάββατο από τις 6:00 το απόγευμα μέχρι τις 12:00 τα μεσάνυχτα. Αν θυμάμαι καλά έπαιρνα 5000 δρχ. Εννοείται ότι όλα τα χρήματα που έπαιρνα πήγαιναν σε δίσκους!!!

Τάκης Διακάκης – Προπονητής Ποδοσφαίρου Το πρώτο μεροκάματο το έκανα σε ηλικία 14 ετών εργαζόμενος τα καλοκαιριά που ήταν κλειστά τα σχολεία στο εργοστάσιο μαρμάρων του πατέρα μου…. και τα πρώτα μου χρήματα από το ποδόσφαιρο τα πήρα 18 χρ. όταν υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο στην ομάδα του ΑΟ ΧΑΝΙΑ.

Λίλα Καρακιτσάκη Πανταζή – Δημοσιογράφος Αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο στα 18, έψαξα για απασχόληση, ώστε να έχω προσωπικά χρήματα και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Στο λογιστικό γραφείο των Γιανναράκηδων στη Γογονή έψαχναν υπάλληλο. Πήγα για συνέντευξη δίχως πείρα στο αντικείμενο, αλλά με πολλή όρεξη για δουλειά.. και κατάφερα να κερδίσω τη θέση! Έμεινα 1 χρόνο στο γραφείο και ήταν ένας χρόνος άριστης συνεργασίας με τους εργοδότες μου και πολύ καλών αποδοχών δεδομένης της απειρίας και της ηλικίας μου. Η περηφάνεια που ένιωθα κάθε φορά που πληρωνόμουν, το ότι έμαθα να κινούμαι σε χρόνο ντετέ στις δημόσιες υπηρεσίες, να διεκπεραιώνω υποθέσεις και να γνωρίζω καθημερινά δεκάδες ανθρώπους μου προκαλούσε συναισθηματική απογείωση! Μελαγχολώ, ωστόσο, όταν σκέφτομαι, ότι «το πρώτο μου αφεντικό», ο Μανόλης ο Γιανναράκης, μας άφησε πρόσφατα και πολύ πρόωρα.

Αριστοτέλης Μανουδάκης – Καθηγητής, DJ Πρώτο μεροκάματο! Γλυκιά ανάμνηση γιατί έχει συνδυαστεί με τις πρώτες φορές που έβαλα μουσική και επειδή εξανεμίστηκε γρήγορα για αγορά CDs.
18 ετών στο Club Decadence στη Βουλγαροκτόνου στα Εξάρχεια. Το θυμάμαι και χαμογελώ. Το άγχος, το ζόρι του πρωτάρη, όλα τα συναισθήματα που βίωσα ειδικά όταν τέλειωσε η βραδιά και πληρώθηκα.

Γιάννης Μαργαρώνης – Πρόεδρος ΕΒΕ Χανίων Στα 13 μου, πουλούσα κρεμάστρες μετά την ανακαίνιση του καταστήματος μας. Τις έδενα ανά 10 και τις πουλούσα 100 δραχμές τα οποία φυσικά έπαιρνα όλα ! Εννοείται ότι συνοδευόταν από εκείνης της εποχής την φωνή «Κρεμάστρες εδώ οι καλές «, » Μόνο 100 δραχμές οι 10″ και αλλά τέτοια ωραία! Χαμός γινόταν! Άλλωστε ήταν πολύ καλές, καθαρές και μεγάλες με την φίρμα «Αθηναία»! Μετά ένα καλοκαίρι για να πάρω μηχανάκι στα 15 πήγα σε παράνομη οικοδομή όπου έφτιαχνα και κουβαλούσα λάσπη για 5.000 δρχ μεροκάματο ! Τρομερό ποσό για το 1985 όμως λόγω ανασφάλιστου και παράνομου κτίσματος ήταν «λογικό».

Πέτρος Παττακός – Φωτογράφος Βοηθός του βοηθού σερβιτόρος στην ψαροταβέρνα του Μάθιου σε ηλικία μόλις 10 ετών και δουλειά και επαφή με τον κόσμο!

Σταύρος Ζουλάκης – Δημοσιογράφος – Συνιδιοκτήτης Boheme Από πολύ μικρός τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου είχαμε την αίσθηση του: «τα αγαθά κόποις κτώνται». Φρόντισαν γι’ αυτό οι γονείς μας όταν το χαρτζιλίκι που απλόχερα μας έδιναν, φρόντιζαν να είναι αποτέλεσμα και εργασίας. (Τους βοηθούσαμε από την ηλικία των 12-13 ετών στην διδασκαλία Κρητικών παραδοσιακών χορών αλλά και στην ελαιοκομιδή κάθε χρόνο, μέχρι τα χρόνια που φύγαμε για σπουδές). Μεροκάματο σε «ξένα χέρια», έκανα για πρώτη φορά σε ηλικία 15 ετών περίπου, όταν για ένα καλοκαίρι εργάσθηκα σε τουριστικό γραφείο. Ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τα πλεούμενα που έκαναν τις εκδρομές στους κοντινούς τουριστικούς προορισμούς και τρέξιμο σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες, ήταν για 3 μήνες η δουλειά που μου απέφερε τα πρώτα χρήματα εκτός οικογενειακού πλαισίου… και στ’ αλήθεια… ήταν γλυκό το μεροκάματο!

Μιχάλης Κοτζαμιχάλης – Αστυνομικός – Τέως Αντιδήμαρχος Η πρώτη δουλειά που έκανα, τα πρώτα λεφτά που πήρα, ήταν ως αποθηκάριος σε γνωστή εταιρεία γαλακτοκομικών προϊόντων που στεγαζόταν κοντά στο σπίτι μου (ΦΑΓΕ). Ξεκίνησα σε ηλικία 17 ετών και συνέχισα μέχρι την ηλικία των 25 ετών φεύγοντας από την συγκεκριμένη δουλειά ως υπεύθυνος πωλήσεων προκειμένου να εισαχθώ στην Σχολή της Αστυνομίας. Ήμουν από τους τυχερούς γιατί ξεκίνησα με ένα εργοδότη που μου έμαθε αρκετά πράγματα και που αγαπώ και σέβομαι μέχρι και σήμερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά που ένιωσα όταν πήρα στα χέρια μου τα πρώτα μου λεφτά τα οποία και έδωσα επί τόπου ως προκαταβολή για να αγοράσω μηχανάκι! Ως πωλητής – διανομέας γνώρισα πολύ κόσμο και με κάποιους από αυτούς διατηρώ φιλίες ακόμα και σήμερα. Ήταν πραγματικά μια εμπειρία ζωής για εμένα και θα έχω πάντα τις καλύτερες αναμνήσεις.

Αντρέας Γαρυφαλλής – Εκδότης Chillin, Dj Πως θα μπορούσα να ξεχάσω το πρώτο μου μεροκάματο; Καλοκαίρι του 1988 ο Κυριάκος, (παιδικός φίλος) σταματάει από το Γεράνι και μου προτείνει να πάω στη θέση του. Ναι… η πρώτη μου δουλειά ήταν ως γκαζοζάς. Έπιανα δουλειά στις 7 το πρωί. Φόρτωνα το φορτηγό με τελάρα αναψυκτικά και κάναμε τη γύρα για να πάρουμε τα άδεια τελάρα και να ανεφοδιάσουμε σπίτια και μαγαζιά. Πολλές φορές έφτανα σπίτι μετά από 12 ώρες δουλειά. Το χειρότερο δεν ήταν το ωράριο ούτε οι κράμπες στα χέρια, αλλά το γεγονός ότι 50 μέρες (τόσες άντεξα) ο οδηγός του φορτηγού που ήταν και το αφεντικό μου ποτέ δεν με είπε με το όνομα μου. Μονίμως με έλεγε Κυριάκο που ήταν το όνομα του φίλου μου που δούλευε εκεί πριν από μένα. Αυτό νομίζω ότι με είχε στιγματίσει, όμως αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι το τζιν μπουφάν που πήρα στην αδερφή μου με τα πρώτα μου λεφτά.

Φώτης Ράϊκος – Σεφ Στην περίπτωση μου η εργασιομανία εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, σε ηλικία 12 χρόνων, μετά την σχολική γιορτή για το τέλος της πρώτης γυμνασίου θεωρώντας πως πια έχω μεγαλώσει αρκετά ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά σαν βοηθός σε εργαστήριο γύψινων διακοσμήσεων. Εμπειρία μοναδική, το πρώτο μεροκάματο, το πρώτο κυριακάτικο ρεπό και φυσικά το ποδήλατο μου που μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ήταν πλέον ‘’full extra’’ με όλα τα αξεσουάρ που είχαν τα ποδηλατάδικα, καθρέφτες, φανάρια , σέλες … το όχημα ήταν σοβαρή υπόθεση.

Έλια Βεργανελάκη – Ηθοποιός Ήταν καλοκαίρι του 2000, στα Χανιά. Είχα μόλις τελειώσει το σχολείο και δεν είχα κλείσει ακόμη τα 18. Ανυπομονούσα να βγουν τα αποτελέσματα των πανελληνίων για να ξεκινήσω την φοιτητική ζωή μου σε μιαν άλλη πόλη. Στην εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» στις αγγελίες διάβασα τυχαία πως ψάχνουν ένα κορίτσι σε ένα μαγαζί τουριστικών ειδών μέσα στην Αγορά. Στην συνάντηση πήγα με τον πατέρα μου. Η κυρία που είχε το μαγαζί δέχτηκε αμέσως! Φυσικά δεν της είπαμε πως θα ήταν το πρώτο μεροκάματο της ζωής μου. Την επόμενη μέρα έπιασα δουλειά.

Ξύπνησα πολύ νωρίς, σαν να πήγαινα ακόμα σχολείο κ αυτό δεν μου άρεσε και τόσο πολύ. Στο άνοιγμα έπρεπε να κουβαλήσω όλα τα stand έξω από το μαγαζί, το έκανα γρήγορα για να δείξω τον ζήλο μου αλλά αφού τελείωσα το κουβάλημα δεν είχα τι να κάνω και το μετάνιωσα που βιάστηκα. Στεκόμουν στην είσοδο του μαγαζιού, δεν επιτρεπόταν να κάθομαι, και όταν έπεφτε η κίνηση ξεσκόνιζα ή τακτοποιούσα τα σουβενίρ. Ο πατέρας μου ειδικά εκείνη την πρώτη μέρα πέρασε πάνω από 18 φορές έξω από το μαγαζί για να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά. Μου χαμογελούσε και αυτό μου έδινε δύναμη!

Σε αυτή την πρώτη μου δουλειά ως ανήλικη πωλήτρια δεν θυμάμαι να άντεξα πάνω από μήνα. Άλλωστε έπρεπε να πάω διακοπές πριν αρχίσει αυτή η «δύσκολη και επίπονη» περίοδος των φοιτητικών χρόνων. Δούλευα 8ωρο, μερικές φορές παραπάνω κ έπαιρνα 5000 δραχμές δηλαδή 14,67 ευρώ τη μέρα. Την τελευταία μέρα που παραιτήθηκα αγόρασα ένα βραχιολάκι, το οποίο το έχασα στις πρώτες μου βουτιές, εκείνο το καλοκαίρι του 2000.

Σταύρος Λαμπρόπουλος – Μουσικός, Τραγουδιστής Το πρώτο μου μεροκάματο το έκανα σαν βοηθός σερβιτόρου στην ψαροταβέρνα Αρζεντίνα στο Κολυμπάρι. Ήμουν 15 χρόνων και ήταν μια καθοριστικής σημασίας εμπειρία που με βοήθησε να καταλάβω πως «βγαίνουν» τα χρήματα καθώς και να καταλάβω και να εκτιμήσω πόση δουλειά και λεπτομέρεια κρύβεται πίσω από κάτι που φτάνει σε εμάς έτοιμο κάτι που ισχύει και στην ζωή γενικότερα.

Δημήτρης Λυμπέρης – Αθλητής Body Building, Ιδιοκτήτης Power House Shop Με θυμάμαι μικρό χωρίς μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες όπως όλα τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία. Ήμουν γύρω στα 14 και το μεγαλύτερο όνειρο μου ήταν ένα… μηχανάκι ! Τι άλλο θα ήθελα εκείνο το καλοκαίρι του Ιουνίου 1995. Μπορώ να πω ότι μέχρι και στα όνειρα μου το έβλεπα! (γέλια). Έτσι βρήκα το θάρρος μια που είχαμε πάει για φαγητό με την οικογένεια μου στην ταβέρνα Τσαλίκης στην Νέα Χώρα. Εντάξει δεν ακούγονταν και καμία μεγάλη επιχειρηματική κίνηση ούτε είχα το κεφάλαιο για κάτι πιο πολύ απο σερβιτόρος. Φάνταζε εύκολο στα μάτια μου ήμουν και κοινωνικός, πίστευα οτι θα διαπρέψω.

Σηκώνομαι έτοιμος να κατακτήσω τον κόσμο (καπως ετσι ένοιωσα) και χωρίς να πω τίποτα σε κανένα μπαίνω στο μαγαζί και ζητώ τον ιδιόκτητη.. «συγγνώμη μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;»… Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω…. «φυσικά τι θες νεαρέ;»… ξεροκαταπίνω και απαντώ «ξέρω ότι κάθε σεζόν θέλετε νέο προσωπικό λόγο φόρτου εργασίας και πήρα το θάρρος παρόλο που μπορεί να σας φανώ μικρός, να ζητήσω δουλειά! Μπορώ να κάνω τα πάντα και να μάθω ότι μου δείξετε! Πριν πείτε το όχι αφήστε με να προσπαθήσω να σας το αποδείξω!» Με κοιτάζει έκπληκτος.. «Νεαρέ έχεις ψυχή μέσα σου θα πας πολύ μπροστά. Έλα αύριο αρχίζεις!» Και έτσι ξεκίνησα μικρός με όνειρο ένα μηχανάκι και όσο μεγάλωνα άλλαζα, άλλαζαν και τα όνειρα, τα μονοπάτια που ακολουθούσα και έφτασα μετά από πολλές δουλειές, διαφορετικά μεροκάματα – γιατί δεν θεωρώ οποιαδήποτε δουλειά ντροπή – να έχω καταφέρει σήμερα να έχω την μικρή δική μου επιχείρησή.

Νίνα Λακιωτάκη – Πολιτικός Μηχανικός Το πρώτο σου «μεροκάματο» σαν πολιτικός μηχανικός ή η πρώτη φορά που δούλεψες γενικά .. Συνειδητοποιώ ότι δεν χρειάζομαι διευκρινίσεις, γιατί θέλω να γράψω γι αυτό που μου έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά.
Ξημερώματα Κυριακής, κάπου στην οδό Τσιμισκή , περπατάω γρήγορα, νυσταγμένα και με μια δόση μελαγχολίας. Την ίδια ώρα οι συμφοιτητές μου κάπου ακόμα διασκεδάζουν ή κοιμούνται .Σε λίγη ώρα θα βρεθώ καθισμένη σ΄ ένα μεγάλο τραπέζι με άγνωστους συγκαθήμενους που τους κρύβουν μεγάλα χαρτόκουτα.

Αφαιρώ το πρώτο πακετάκι που βρίσκω μέσα και προσεκτικά αρχίζω να μετράω δελτία ΠΡΟΠΟ. .. Όσα περισσότερα, τόσο μεγαλύτερο θα ήταν το μεροκάματο … Για οκτώ και πλέον ώρες μετρούσα ασταμάτητα όνειρα ανθρώπων. Και μετά, η είσπραξη των πρώτων «δικών» μου χρημάτων που θα αποτελούσε την αρχή για την πραγματοποίηση του δικού μου στόχου: καλοκαίρι , της ίδιας χρονιάς , το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Παρίσι κι εγώ δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου. Τα είχα καταφέρει !

Μανώλης Κονσολάκης – Δημοσιογράφος Το πρώτο μου ένσημο το «κόλλησα» το καλοκαίρι του 1989, στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΧΑΝΙΑ 100». Μόλις είχα επιστρέψει από τα Γιάννενα ολοκληρώνοντας το τέταρτο έτος των σπουδών μου και έχοντας αποφασίσει να μείνω οριστικά στα Χανιά, όπως είναι φυσικό ήθελα να βρω μία δουλειά.
Η ιδέα να εργαστώ σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική καθώς εκείνη την περίοδο, το ελεύθερο ραδιόφωνο έκανε μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και τα πρώτα του βήματα στην επαρχία. Αν και πίστευα ότι δεν είχα πολλές ελπίδες τελικά τα κατάφερα.

Αρχικά ξεκίνησα σε μία δύσκολη ώρα(12-2 τα μεσάνυκτα), σε μία εκπομπή που είχε ζωντανό διάλογο με τους ακροατές, πριν αναλάβω το Σεπτέμβριο του 1989, την πρωινή ενημερωτική ζώνη του ΧΑΝΙΑ 100.
Έπεσα κατευθείαν στα βαθιά καθώς σχεδόν αμέσως ξεκίνησε και η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές που έγιναν το Νοέμβριο, μετά την πτώση της κυβέρνησης Τζανετάκη .

Αρχόντισα Μαυρακάκη – Ηθοποιός Το πρώτο μου μεροκάματο είχα την τύχη να είναι μια από τις πιο όμορφες και πρωτογνορες εμπειρίες της ζωής μου.. Ήμουν 18 χρονών κ σπούδαζα στην Αθήνα στη δραματική σχολή Ίασμος, όταν ήρθε στη σχολή ο βοηθός σκηνοθέτης του Νίκου Σούλη για να κάνει οντισιόν, ψάχνοντας για μια κοπέλα να πρωταγωνιστήσει στο video clip του Γιώργου Νταλάρα, στο τραγούδι «Κ αν σε θέλω» σε μουσική Goran Bregovic και στίχους του Μιχάλη Γκάνα. Θυμάμαι το άγχος μου τη συγκεκριμένη μέρα λόγω του ότι εκτός του ότι ήταν το πρώτο μου μεροκάματο, ήταν και η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, η πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση αλλά κ η πρώτη μου επαφή με την κάμερα δίπλα σ’ ένα πολύ καλό σκηνοθέτη το Νίκο Σούλη και σ’ ένα μεγάλο τραγουδιστή το Γιώργο Νταλάρα που μου αφιέρωνε το τραγούδι. Ήταν μια υπέροχη και δυνατή εμπειρία, που πάντα θα θυμάμαι όχι μόνο γιατί κέρδισα τα πρώτα μου λεφτά, αλλά γιατί υπήρξε μία από τις πιο όμορφες και συγκινητικές εμπειρίες της ζωής μου-αναμνήσεις που πάντα αναπολώ με μεγάλη χαρά γιατί πέρασα υπέροχα εκείνη την ημέρα .

Εύη Ντουράκη – Υπεύθυνη Οινοποιείου Ντουράκη Θεωρούμαι μία από τις τυχερές καθώς η πρώτη μου δουλειά είναι συνώνυμη με το πρώτο μου χόμπυ, το ραδιόφωνο! Σαν χθες το θυμάμαι, φοιτήτρια στο Οικονομικό της Θεσσαλονίκης, χτύπησα-χωρίς λόγο, απλά γιατί έτσι..!-την πόρτα στον αγαπημένο μου σταθμό Kiss FM και τους ζήτησα δουλειά! Ακόμη θυμάμαι το άγχος αλλά και τις πρόβες στον καθρέφτη για το τι θα τους έλεγα στη συνέντευξη..!

Μετά από μερικά δοκιμαστικά, ανέλαβα τη μεσημεριανή ζώνη! Τα πρώτα μου χρήματα τα έκανα κέρασμα στην Αριστοτέλους στις συμφοιτήτριες..αξέχαστη πρώτη χρονιά! Το ραδιόφωνο αποτελεί εδώ και 10 χρόνια αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητάς μου με διάλειμμα, βέβαια τα τελευταία 2,5 χρόνια που την προσοχή μου, μου έχει αποσπάσει ο Ορφέας, ο γιος μου.

Εμμανουέλα Χιωτάκη – Μουσικός, Τραγουδίστρια Ήμουν 19 χρόνων φοιτήτρια στη Ξάνθη. Δίπλα από το σπίτι μου υπήρχε ένα ωδείο και ενδιαφέρθηκα να ρωτήσω πληροφορίες για μαθήματα ειδικού αρμονίας. Έπειτα από συζήτηση με τη διευθύντρια της είπα ότι μόλις είχα πάρει το πτυχίο της κιθάρας. Εκείνη τη περίοδο έψαχναν ένα δεύτερο καθηγητή κιθάρας όποτε με ρώτησε αν θέλω να αναλάβω ένα μαθητή μικρό σε ηλικία. Φυσικά και δέχτηκα και αυτή ήταν η αρχή μιας συνεργασίας 5 χρόνων (όσο έζησα σε αυτή τη πόλη) και αργότερα απέκτησα πολλούς μαθητές κάποιους από τους οποίους συνεχίζουν ακόμα τη μουσική και τους χαίρομαι από μακριά.

Με τη διευθύντρια κα Λεμονιδου έχουμε ακόμα τις καλύτερες σχέσεις και φυσικά όποτε πάω στη Ξάνθη δεν παραλείπω να περάσω από αυτό το ωδείο που αγαπώ πολύ και να τους ξαναδώ όλους. Φυσικά όταν επέστρεψα Χανιά συνέχισα να διδάσκω σε ωδείο και αισθάνομαι πολύ τυχερή που είχα αυτή την υπέροχη εμπειρία από τόσο μικρή αλλά και τόσο καλό επαγγελματικό περιβάλλον . Είναι σπάνιο αλλά και υπέροχο να νιώθεις το χώρο εργασία σου σαν δεύτερη οικογένεια σου ειδικά όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από το σπίτι σου.

Βίκυ Παπαδογιαννάκη – Δημοσιογράφος
Η πρώτη μου δουλειά ήταν στα 16 μου σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στην Παλαιόχωρα όπου μεγάλωσα. Ήταν λίγες ημέρες μετά που έκλεισε το σχολείο και ο ιδιοκτήτης του που είναι φίλος και γείτονας μας ,μου ζήτησε να αντικαταστήσω για ένα μήνα τη μόνιμη υπάλληλο η οποία θα έπαιρνε την άδεια της για το καλοκαίρι. Έτσι κι έγινε. Δούλεψα εκεί για πάνω από ένα μήνα τελικά, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία σε ένα εργασιακό περιβάλλον φιλικό που μόνο ευχάριστες αναμνήσεις μου άφησε. Εξυπηρετούσα τον κόσμου που ενδιαφερόταν για ηλεκτρικές συσκευές και για επισκευές ηλεκτρονικών ειδών μιας και λειτουργούσε και εργαστήριο στο κατάστημα, ενώ μου έμενε χρόνος τα μεσημέρια να απολαμβάνω τα μπάνια μου στις υπέροχες παραλίες της Παλαιόχωρας και τα βράδια να κάνω τις βόλτες μου! Αυτό βέβαια ήταν η αρχή γιατί από τότε και κάθε καλοκαίρι με το κλείσιμο των σχολείων εργαζόμουν για να έχω το χαρτζιλίκι μου ,να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου.

Νίκος Σκαμνάκης – Σεφ Nobu Matsuhisa Mykonos Με έβαλες σε σκέψεις και πολλά γέλια με το «Πρώτο μεροκάματο».
Πρώτο μεροκάματο λοιπόν στο Βαρελάδικο στην Αγιά Χανίων κάποιο καλοκαίρι στα τέλη των 90’ς, στην κοσμοπολίτικη και αριστοκρατική θέση ποτηράς – βοηθός σερβιτόρου. Ξεκινήσαμε τη δουλειά με ένα χαμόγελο – η άγνοια της ηλικίας βλέπεις – και το μόνο που μας ένοιαζε τότε ήταν το τι γυναίκες θα γνωρίσουμε και τι γεύση θα μας αφήσει η μαγεία της νύχτας εκτός από το καλό, τότε, μεροκάματο. Το πρωί τα ποτήρια βουνό, και με ελάχιστα σφηνάκια, ζαλισμένοι και να ήμασταν ο περίγελος των έμπειρων – παλιών του μαγαζιού.
Μεγάλο σχολειό η νύχτα, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Λευτέρης Μπουζάκης – Ιδιοκτήτης Κοσμήματα Αristea’s Το πρώτο μου μεροκάματο ήταν το καλοκαίρι του 1996 σε ένα Beach bar που λεγόταν Ωκεανός. Ήμουν 16 χρονών τότε, αθλητής εθνικής ομάδας στην άρση βαρών και ετοιμαζόμουν για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, οπότε δούλευα για τα έξοδά μου. Η δουλειά μου ήταν να πηγαίνω τα ποτήρια από το μπαρ στην κουζίνα!!! Τρομερή εμπειρία!

Μάνος Μαλαξιανάκης – Τραγουδιστής – Τραγουδοποιός «Μανωλακη, ορίστε κ ευχαριστώ» μου είπε ο κ Αντώνης, φίλος του πατέρα μου, βάζοντας μου τσαλακωμένα χαρτονομίσματα στο χέρι. Ήταν λίγα μα τόσα πολλά! Το πρώτο μου μεροκάματο (μετά τα κάλαντα εννοείται!). «Επιτέλους» είπα! «Δικά μου λεφτά! Δουλεμένα από μένα»!! Ένιωσα να μεγαλώνω, ένιωσα ικανός και άξιος! Τόσο πολύ που ενώ μόλις 2-3 φορές είχα ξυριστεί, ένιωθα το μουστάκι μου μεγάλο σαν του πατέρα μου, τόσο πολύ ανδρώθηκα!! Εύχομαι και τα παιδιά μου να νιώσουν το ίδιο μεθαύριο… αξέχαστο συναίσθημα. Είχα δουλέψει παραγιός σε συνεργείο του ΟΤΕ.

Αδάμ Μπούτζουκας – Φυσιοθεραπευτής, Χοροδιδάσκαλος Ήμουν φοιτητής στο 3ο έτος του τμήματος φυσικοθεραπείας και στη κλινική άσκηση που κάναμε στο Νοσοκομείο Λαμίας, μια ηλικιωμένη κυρία που είχε χειρουργήσει το γόνατο της μου ζήτησε να πηγαίνω στο σπίτι της στη Στυλίδα για την αποκατάσταση της καθώς δε μπορούσε να έρχεται στο νοσοκομείο Λάμιας. Η ηθική ικανοποίηση μου στο τέλος των θεραπειών είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ!

Κάλλια Καρτσάκη – Editor in Chief στο fthis.gr Από τα 17 μου ήξερα τι δουλειά θέλω να κάνω. Αυτή η δουλειά ήταν η δημοσιογραφία. Είχα κλίση προς το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Έτσι, το πρώτο μου μεροκάματο προήλθε από πολύ γνωστή lifestyle ιστοσελίδα, η οποία άνηκε σε μεγάλο μιντιακό όμιλο. Το να δουλεύεις στο internet είναι δύσκολο, πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος, να είσαι δυναμικός και -όσο πρέπει- ανταγωνιστικός. Όταν έπιασα στα χέρια μου τα πρώτα χρήματα, ένιωσα υπέροχα. Αισθάνθηκα ανεξάρτητη. Από τότε μέχρι και σήμερα, που έχουν περάσει περίπου 8 χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά, ωστόσο αυτό που έμεινε… σταθερό ήταν η σκληρή δουλειά για να μην εξαρτώμαι οικονομικά από τους γονείς μου! Και το κατάφερα.