Χανιά | Πλήθος κόσμου στην κηδεία του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Λευτέρη Ηλιάκη

Πλήθος κόσμου ήταν στην κηδεία του Λευτέρη Ηλιάκη, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στελέχους του ΚΚΕ που έγινε χθες Τρίτη στο Νεροχώρι Αποκόρωνα.

Μεταξύ των πολλών στεφανιών ήταν αυτά της ΚΕ του ΚΚΕ, του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης

Παρευρέθηκε αντιπροσωπία της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος με επικεφαλής τον Τηλέμαχο Δημουλά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, της ΕΠ Κρήτης και αντιπροσωπία του ΚΣ και του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ. Παραβρέθηκαν ο δήμαρχος Χανίων και εκπρόσωποι μαζικών φορέων του Νομού Χανίων.

Επικήδειους εκφώνησαν ο Τηλέμαχος Δημουλάς εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Σπύρος Αγριμάκης μέλος του Γραφείου του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ, ο Μπάμπης Πετράκης, πρόεδρος της ΠΕΑΕ – ΔΣΕ, ο Γιώργος Κουμάκης εκ μέρος των συντρόφων και συναγωνιστών του από τα Παλαιά Ρούματα Κισσάμου, ο Γιώργος Κατσανεβάκης, πρώην Δήμαρχος και πρώην Νομάρχης Χανίων και ο Κ. Πανηγυράκης, εκπαιδευτικός, εκ μέρους του χωριού του, το Νεροχώρι.

Ο Τηλέμαχος Δημουλάς στον επικήδειο τόνισε:

«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετάμε σήμερα συναγωνιστές και σύντροφοι, συγγενείς, χωριανοί, φίλοι, ένα άξιο τέκνο του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, έναν ξεχωριστό άνθρωπο των Χανιών, που ολάκερη η ζωή του ήταν αφιερωμένη στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, που “δεν στάθηκε στην άκρη του δρόμου” όπως είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του.

Ο σ. Λευτέρης γεννήθηκε στις αρχές του Δεκέμβρη του 1924 στο Νεροχώρι Αποκόρωνα Χανίων από γονείς φτωχούς αγρότες. Τελείωσε το δημοτικό με άριστα το 1935 και τον ίδιο χρόνο γράφτηκε στο Γυμνάσιο Βάμου, όπου του έβγαλαν πιστοποιητικό απορίας για να μπορεί να συνεχίσει αφού ήταν άριστος μαθητής αλλά δεν μπορούσε να πληρώσει τα ακριβά δίδακτρα. Πήγαινε με τα πόδια 3 ώρες δρόμο πρωί βράδυ στο Γυμνάσιο στο Βάμο.

Το 1938 ο καθηγητής του στο σχολείο του ζήτησε να γίνει μέλος της ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νέων) του Μεταξά που διαπαιδαγωγούσε φασιστικά τους νέους. Ο σύντροφος έγραψε στο χαρτί 3 φορές ΟΧΙ και για το λόγο αυτό δέχτηκε απειλές, που κατέληξαν στο να κοπεί η υποτροφία του. Παράλληλα αντέδρασε επίμονα στις προσπάθειες που γίνονταν μέσα στο σχολείο για να διαπαιδαγωγηθούν στα φασιστικά ιδεώδη οι μαθητές.

Το 1937 πέθανε ο πατέρας του και μένει μόνος στο σπίτι με τη μάνα του, τον αδελφό του Γιάννη και την αδελφή του Μαρία. Στην Τετάρτη Γυμνασίου συνδέθηκε στο σχολείο με τον Δημήτρη Βλησίδη και με τον Παπαδογιάννη και σκαρφίζονται διάφορους τρόπους για να γελοιοποιήσουν τα μαθήματα και τις εκδηλώσεις της ΕΟΝ.

Η πρώτη τιμωρία για αυτά ήταν η επίπληξη, η οποία ανακοινώθηκε σ’ όλους τους μαθητές.

Ακολουθεί αργότερα η τιμωρία της στέρησης της ψυχαγωγίας και στη συνέχεια η διαθεσιμότητα, ώστε να μην μπορεί να δώσει εξετάσεις για να μπει στο Πανεπιστήμιο.

Η κήρυξη του πολέμου βρίσκει την οικογένεια του λιγότερη κατά ένα άτομο, αφού ο αδελφός του Γιάννης κλήθηκε ξανά στο στρατό και μετέπειτα πήρε μέρος στη Μάχη της Κρήτης.

Αμέσως μετά την κατάληψη του νησιού αρχίζει η περισυλλογή όπλων και πολεμικών εφοδίων που βρίσκονταν παρατημένα στα χωράφια. Μαζί με τα ξαδέλφια του Παντελή, Αγγελή και Γιώργη Ηλιάκη πρωτοστατεί και αυτός με τη συμβολή και του αδελφού του Γιάννη στο μάζεμα των όπλων.

Τον Ιούνη του 1942, 18 χρονών πια, ο πρώτος ξάδελφος του, Κώστας Ηλιάκης, καθηγητής φιλολογίας και μέλος της ΟΚΝΕ από τα φοιτητικά του χρόνια, του έδωσε το καταστατικό του Κόμματος, κουβέντιασαν και έγινε μέλος του. Είχε ήδη προηγηθεί η απαραίτητη προετοιμασία και ο χρόνος δοκιμασίας ώστε να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Άρχισε η διανομή του δελτίου ειδήσεων από τις πρώτες μέρες της κατοχής, από το σπίτι του ξαδέλφου του όπου περνούσαν μέρα νύχτα στελέχη του Κόμματος, που είχαν δραπετεύσει από τις φυλακές και τα ξερονήσια. Ανέλαβε γραμματέας του πρώτου κομματικού πυρήνα στο χωριό του που αργότερα διευρύνθηκε με τις νέες στρατολογίες. Εκείνη την περίοδο διακινούσαν την παράνομη εφημερίδα του ΚΚΕ στο νομό Χανίων, τη «Λευτεριά».

Λίγες μέρες αργότερα στρατολογήθηκε στο ΚΚΕ και ο χωριανός τους, ο παπάς Νικόλας Αποστολάκης που η συμβολή του στην περιοχή ήταν καθοριστική, καθώς εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πρόχειρος εκδοτικός μηχανισμός του ΚΚΕ.

Ο σύντροφος Λευτέρης, σαν τελειόφοιτος γυμνασίου βοήθησε στη διαφώτιση, με τα ιδεολογικά μαθήματα που έκανε. Τέλη του 1943, όπως όλα τα νέα στελέχη του Κόμματος, περνά στην ΕΠΟΝ. Παίρνει ενεργό μέρος σε πολλές μάχες ενάντια στον κατακτητή και το προδοτικό τάγμα Ασφαλείας του Παπαγιαννάκη.

Στο Σαμωνά, Κάμπους μέχρι Ραμνή και Καρέ, στο Τσιπόλι. Στη μάχη της Παναγιάς των Κεραμιών παίρνει μέρος ως μέλος της υποδειγματικής ομάδας των ΕΛΑΣιτών της ΕΠΟΝ μαζί με άλλους 13 νέους, όπως και ο αδερφός του Γιάννης.

Ήταν παρών στη μάχη του Φρε στην επίθεση που δέχθηκε το ΕΑΜ από τις δυνάμεις της ΕΟΚ, της εθνοφρουράς των Γυπαραίων και Μαντουβάδων πριν ακόμα φύγουν οι Γερμανοί από το Νομό Χανίων. Ήταν από τους τελευταίους που άρχισαν να υποχωρούν. Συνελήφθησαν. Η σύλληψή τους ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυρίας από τις οργανώσεις του ΕΑΜ και τους απελευθέρωσαν.

Το 1946 μετά τις εκλογές τον Μάρτη άρχισαν οι διώξεις, οι εκτελέσεις, οι δολοφονίες, των αγωνιστών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Ο σ. Λευτέρης περνάει στην παρανομία και συνεχίζει την αγωνιστική του δράση με το ντουφέκι στον ώμο ως αντάρτης πλέον του ΔΣΕ. Παίρνει μέρος στις περισσότερες μάχες, όπως και στη μάχη της Σαμαριάς, σαν επικεφαλής της ομάδας της Δημοκρατικής Νεολαίας.

Το 1948 του καίνε το σπίτι στο Νεροχώρι, εκτοπίζουν όλο το χωριό, στέλνουν εξορία την αδελφή του μαζί με το μικρό γιο της και αφήνει πίσω της 6 απροστάτευτα παιδιά, να τα προσέχει η μεγαλύτερη αδερφή που ήταν 9 χρονών.

Το 1950 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται 3 φορές ισόβια και οδηγείται για 14 χρόνια από φυλακή σε φυλακή σ’ όλη την Ελλάδα (Ιτζεδίν, Κέρκυρα, Αίγινα, Κορυδαλλός, Αλικαρνασσός, Γυάρος κ.α.).

Το 1964 απελευθερώνεται και αναλαμβάνει γραμματέας της ΕΔΑ νομού Χανίων.

Το Φλεβάρη του 1966 παντρεύεται τη Μαρία Στρατουδάκη, που του συμπαραστάθηκε αφάνταστα στην υπόλοιπη περίοδο της ζωής του.

Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας το 1967 καταφέρνει να ξεφύγει της σύλληψης και ξαναβγαίνει στην παρανομία για να συλληφθεί 10 μήνες αργότερα και να ξαναπάρει το δρόμο για τις φυλακές για άλλα 7 χρόνια μέχρι το 1974, που απελευθερώνεται με τους τελευταίους πολιτικούς κρατούμενους.

Στη διάρκεια της φυλάκισής του συμμετέχει στην ιδεολογική, πολιτική και πολιτιστική δουλειά που γίνεται μέσα στις φυλακές από τους κομουνιστές κρατούμενους. Δίνει τη μάχη ενάντια στην αναθεωρητική ομάδα το 1968 παραμένοντας σταθερός με τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού.

Με τη μεταπολίτευση ανέλαβε μέλος του Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, γραμματέας Χανίων, διευθυντής της εφημερίδας «ΑΛΗΘΕΙΑ» που επανακυκλοφόρησε, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, και ενεργό αγροτικό στέλεχος σε διάφορα συνδικαλιστικά και συνεταιριστικά όργανα του Νομού Χανίων και πανελλαδικά (ΠΑΣΕΓΕΣ).

Την περίοδο της κρίσης στο Κόμμα, 1989 – 1991, στάθηκε σταθερός στις ιδέες του Μαρξισμού – Λενινισμού έδωσε τη μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό. Αμέσως μετά ανέλαβε το 1991 γραμματέας του ΚΚΕ στο Νομό Χανίων και έδωσε τη μάχη καθοριστικά για την ανασυγκρότηση των οργανώσεών του.

Ανέπτυξε πλούσιο συγγραφικό έργο εκδίδοντας 6 βιβλία για την Αντίσταση στο Νομό Χανίων, τον Εμφύλιο στην Κρήτη, τα πρώτα βήματα του ΕΑΜ στην Κρήτη, για τις γυναίκες στην Αντίσταση, τα Κρητικά Γράμματα και την αυτοβιογραφία του, «Δε σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου». Υπήρξε για πολλά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Χανίων της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στη διοίκηση των κεντρικών της ΠΕΑΕΑ και μέλος του ΔΣ του Μουσείου της Εθνικής Αντίστασης στο Θέρισο. Έκανε πολλές ομιλίες, άρθρα ιδεολογικά, φιλοσοφικά, ιστορικά, σε εκδηλώσεις και στον τύπο.

Ο σ. Λευτέρης κράτησε με συνέπεια αυτό που είχε αποφασίσει δίνοντας το βιογραφικό του στο Κόμμα. Να παραμείνει με συνέπεια στο δρόμο της ταξικής πάλης, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς έτοιμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του αν χρειαστεί για τα κομμουνιστικά ιδανικά.

Αγαπημένε μας σύντροφε, έφυγες αλλά θα παραμένεις πάντα κοντά μας, με την αξέχαστη ζωντάνια που διέκρινε την καθημερινή σου παρουσία στα Γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης, με τα αστεία σου, το σιγοτραγούδισμά σου όταν αναπολούσες τα ιστορικά μονοπάτια που πέρασες στις Χανιώτικες μαδάρες, με την αιχμηρή σου πέννα, με το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής ότι στο τέλος θα νικήσει ο λαός, όσα βάσανα και αν περνάει, όσο και αν φαίνονται τα πράγματα δύσκολα και “ακούνητα”.

Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος εκφράζουμε στα ανίψια σου, τους συγγενείς σου, τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια. Καλό ταξίδι σύντροφε Λευτέρη και να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει».

Πηγή : 902.gr