Απ’ τη Σαλαμίνα ως τη Χαλκιδική (ένα τσιγάρο δρόμος…)

Όταν οι επιλεκτικές ευαισθησίες αποκαλύπτουν το δέντρο και κρύβουν το δάσος

Τα βασικά πρώτα για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας:

Είναι σαφές ότι υπάρχει πρόβλημα στον Σαρωνικό, είναι σαφές ότι υπάρχει ρύπανση, είναι σαφές ότι υπάρχουν ευθύνες. Κι όποιος πει ότι δεν τρέχει τίποτε, θα είναι σαν εκείνα τα δόλια τα Κνιτάκια που τρώγανε φράουλες και μαρούλια την επαύριο του Τσερνομπίλ γιατί είχε αποφασίσει το κόμμα ότι η ραδιενέργεια δεν ταξιδεύει. Κι όμως ταξίδευε με τα σύννεφα, όπως ταξιδεύει το πετρέλαιο με τα κύματα. Τελεία. Τελεία και παύλα και τα λογοπαίγνιά του ο Κουρουμπλής να τα φυλάξει καλύτερα για κανένα σουαρέ με εφοπλιστές…

Από εκεί και πέρα όμως, και πέρα από τις υστερικές κραυγές που βλέπουν Βιβλικές καταστροφές και Δευτέρα Παρουσία, το μεγάλο πρόβλημα είναι άλλο. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι βλέπουμε τα δέντρα αλλά δεν βλέπουμε το δάσος. Ή μάλλον δεν έχουμε καμία όρεξη να το δούμε το δάσος γιατί δεν μας βολεύει.

Μας χαλάει τη ζαχαρένια, μας ζορίζει, μας αναγκάζει να ρίξουμε στον κάλαθο των αχρήστων μερικές από τις ιδέες που τόσο μας έχουν βολέψει στην καθημερινότητά μας. Όπως για παράδειγμα η δοξασία ότι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις έχουν μόνο οφέλη και δεν προκύπτει τίποτε αρνητικό εξ αυτών. Ούτε ρύπανση, ούτε απόβλητα, ούτε δηλητήρια, ούτε τοπία σεληνιακά. Κι ύστερα κοιτάς κατά Σαλαμίνα, κατά Πέραμα, κατά Άγιο Κοσμά μεριά και βλέπεις πετρέλαια!

Κι αύριο θα κοιτάξεις τη Χαλκιδική και μπορεί να δεις ένα σωρό δηλητήρια να σουλατσάρουν στον υδροφόρο ορίζοντα και στις παραλίες και στις καλλιέργειες. Διότι κάθε δράση προϋποθέτει αντίδραση, μας το μάθανε και στο σχολείο αυτό. Κι ύστερα, όταν μεγαλώσαμε και πήγαμε στο Πανεπιστήμιο, μας είπανε εκεί ότι αυτές οι περίφημες «ιδανικές συνθήκες» με τις οποίες λύναμε ατάκα όλα τα προβλήματα της Χημείας και της Φυσικής δεν υπάρχουν ποτέ σε πραγματικό περιβάλλον.

Πάντοτε προκύπτουν τριβές, πάντοτε προκύπτουν απώλειες, πάντοτε προκύπτουν παρεκκλίσεις και διαφοροποιήσεις. Κι ο απόλυτος έλεγχος ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην σφαίρα της ανθρώπινης φαντασίας και των social media όπου όλα είναι δυνατά γιατί το λέει ο κάθε κόπανος…

Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, καλά κάνουμε και κλαίμε, καλά κάνουμε και εκνευριζόμαστε, καλά κάνουμε και βρίζουμε για την ρύπανση στη Σαλαμίνα, στον Άγιο Κοσμά, στο Πέραμα.

Αλλά είναι μεγάλη ξεφτίλα την ίδια ακριβώς στιγμή να σκίζουμε τα ρούχα μας γιατί κάποιοι κακοί άνθρωποι βάζουν εμπόδια στο διάβα της Eldorado Gold και απαιτούν να τηρηθούν κατά γράμμα οι περιβαλλοντικές δεσμεύσεις.

Ή θα το βουλώσουμε εντελώς ή θα φωνάζουμε και για τα δύο. Μέση οδός δεν υπάρχει και οι επιλεκτικές ευαισθησίες είναι μόνο για τα λαμόγια που κάτι τέτοια περιμένουν για να κονομήσουνε!

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης