"Σουκ Χάρρυ, ας πάμε σην πατρίδαν..."

Σήμερα στις 12 το μεσημέρι, συγγενείς, φίλοι αλλά και όσοι άνθρωποι τον αγάπησαν για το ταλέντο, την προσωπικότητα και την ευφυία του, αποχαιρετούν τον Χάρρυ Κλυνν που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Δευτέρα. Μεταξύ αυτών και ο δημοσιογράφος Γιάννης Χατζηιωαννίδης που συνεργάστηκε στενά με τον Χάρρυ Κλυνν την περίοδο που υπήρξε υποψήφιος δήμαρχος Καλαμαριάς και μοιράστηκε μαζί του την αγάπη του για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Διαβάστε το κείμενο που έγραψε ως

Έφυγες ξαφνικά από εδώ, από εμάς, από τους γνωστούς σου, από την Καλαμαριά σου, που ποτέ κανείς δεν υπηρέτησε όπως εσύ. Στεναχωριέμαι ακόμη και σήμερα, μέρες μετά την δυσάρεστη είδηση. Νιώθω θλίψη σαφώς, οργή ίσως. Ξεκάθαρα θέλω να πενθήσω.

Έμαθα πολλά δίπλα σου. Και για την τηλεόραση, πώς να κινούμαι, πώς να μιλάω, τι να προσέχω, τι χρώματα να προτιμώ, αλλά έγινα και καλύτερος άνθρωπος. Είναι αλήθεια αυτό. Όταν εσύ, ο μοναδικός και αξεπέραστος Χάρρυ Κλυνν ήσουν τόσο ταπεινός με τους ανθρώπους, εγώ πως θα έπρεπε να ήμουν;

Με δίδαξες πολλά για τους ανθρώπους, για την φιλία. Έξι χρόνια κάθε μέρα μαζί και μετά οι δρόμοι μας χώρισαν για άλλους λόγους. Τίμησα την φιλία σου με τον καλύτερο τρόπο. Ήμασταν φίλοι. Καλοί φίλοι… Όχι για πολύ, αλλά αληθινά!.. (Δεν τα λες λίγα 6 χρόνια).

Για μένα είναι αυτό το κομμάτι που μένει ζωντανό μέσα μου! Κυρίως αυτό. Διότι οι καταστάσεις άλλαξαν και απομακρυνθήκαμε…

Δεν θα κρίνω γιατί απομακρυνθήκαμε τα τελευταία χρόνια. Πήραμε χωριστούς δρόμους. Όμως σήμερα θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί δεν είσαι πια εδώ… Και το κομμάτι της ψυχής μου που άγγιξες πονάει…

Θυμάμαι το άγχος της πρώτης μας συνάντησης στο Electra Palace. Δέος απέναντι σου. Ο άνθρωπος που τίμησε τον Ποντιακό Ελληνισμό όσο κανείς, απέναντι μου. Συγκινήθηκα. Και μετά κάθε βράδυ μαζί, στο μπαλκόνι με την λατρεμένη σου Χαρίκλεια να μας προσέχει με την μαγειρική της.

Και οι ατέλειωτες συζητήσεις μας για τον Πόντο. Την πατρίδα, τον πόνο, την μουσική. Και οι συζητήσεις μας σχεδόν πάντα στην Ποντιακή γλώσσα. Για την αγαπημένη σου Κρωμνη και τα στιχάκια της, για την Τραπεζούντα. Για το πότε θα πάμε. Θυμάμαι που σε ρωτούσα να μου πεις πάντα ιστορίες άγνωστες στους πολλούς, για τον Απόλλωνα που λάτρευες, για τις σχέσεις σου με τον Φλωράκη, τον Καραμανλή τον Παπανδρέου, για τον Καζαντζίδη, που μου είχες υποσχεθεί πώς θα πιούμε ούζο μαζί του.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Σκόρπια όλα τώρα στον νου μου. Θέλω να γράψω τόσα πολλά, αλλά χάνω τις λέξεις. Tόσα πολλά περιτριγυρίζουν τον νου μου, που τελειωμό δεν έχουν. Όσα έζησα δίπλα σου δεν μπορούν να αποτυπωθούν εύκολα με λέξεις. Τα έχω βαθιά ριζωμένα στην καρδιά μου, τα κρατάω για μένα, θέλω να τα θυμάμαι πάντα με χαμόγελο.

Ξέρω πώς η ζωή δεν σου φέρθηκε καθόλου καλά τα χρόνια αυτά. Ο χαμός του αγαπημένου σου γιου Νίκου, σε συγκλόνισε. Το καταλαβαίνω, πατέρας είμαι και εγώ. Άδικο. Ποιος μπορεί να αντέξει τέτοια απώλεια;

Σήμερα θλίβομαι αγαπητέ μου φίλε Χάρρυ. Θλίβομαι για την απουσία σου. Θλίβομαι για πολλούς λόγους.

Νιώθω την ανάγκη να σε αποχαιρετήσω… Πόσο δύσκολο είναι να το κάνω μόνος μου.

Λένε πως το μυαλό μπορεί να ανακαλέσει εύκολα μνήμες συνδεμένες με έντονα συναισθήματα. Και με σένα φίλε μου μπορώ να ανακαλέσω πολλές στιγμές.

Είμαι χαρούμενος που σε γνώρισα, πού στάθηκα δίπλα σου στην πρώτη σου κάθοδο στις Δημοτικές εκλογές Καλαμαριάς που με τίμησες με την φιλία σου. Θα είσαι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Είμαι περήφανος που σε γνώρισα και ευγνώμων που έμαθα τόσα πολλά για τη ζωή από εσένα.

Ήσουν μια κατηγορία μόνος σου. Αξεπέραστος. Μαζί με τις λύπες, πάντα πηγαίνουν και οι χαρές στη ζωή Χάρρυ μου.

Και τώρα είναι ανάγκη να σε αποχαιρετήσω. Για πάντα τώρα…Με ένα στιχάκι για την πατρίδα, τον Πόντο, την αγαπημένη μας πατρίδα. Και αν ήσουν εδώ, θα σου έλεγα.. "Σουκ Χάρρυ, ας πάμε σην πατρίδαν.."

Πάντα θυμούμαι και πονώ
τη πάτριδας τον τόπον
ο νουσιμ επεμνεν εκει
κι αδά εν το καρδόπομ
ΠΑΤΡΙΔΑΜ ΞΑΝ ΠΑΤΡΙΔΑΜ
Πόσο πόνο έβγαζες, όταν κοιτούσες τον χάρτη και μονολογούσες; "Ε, πατρίδα, μέρ είσαι;"