Γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά

Του Νίκου Καραγιαννακίδη*

Από μαθητής -αλλά κυρίως από φοιτητής- παρατηρούσα το κυρίαρχο συναίσθημα των κοινωνιών. Της μικρής πόλης αλλά και της μεγάλης. Των παιδιών αλλά και των ενηλίκων. Ο... φόβος για τα οικονομικά, την υγεία, την αρρώστια, τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο. Το συναίσθημα αυτό επιβάλλεται και ελέγχει τα βήματα των περισσοτέρων. Τον βλέπεις στα μάτια των αγαπημένων σου, των συνεργατών σου, των φίλων και των αντιπάλων σου. Τον αναγνωρίζεις -πολλές φορές- από τους δικούς σου φόβους ή όπως τον (ανα)παράγει ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, τα ΜΜΕ,

Αυτό το συναίσθημα έχει επικρατήσει και στα social media, δηλαδή στην εικονική κοινωνία, όπου η βασική έγνοια ή καλύτερα ο βασικός φόβος είναι τα μη likes ή να μην πείσεις τους άλλους για ό,τι θέλεις να τους πείσεις. Έτσι αργά αλλά σταθερά προσαρμόζεσαι και σε άλλους κανόνες... φόβου αντί να τον αντιμετωπίσεις. Αργά και σταθερά αποκτάς ακόμη ένα φόβο και εθίζεσαι στην κατάσταση της ανασφάλειας. Αρχίζει και σου φαίνεται... φυσιολογικό όταν οι κυβερνώντες παντός είδους, της τοπικής ή της κεντρικής εξουσίας, χρησιμοποιούν και πάλι ό,τι φοβικό έχουν στη φαρέτρα τους είτε για να μαζέψουν φόρους, είτε για να ρίξουν ευθύνες σε άλλους, είτε για να τιθασσεύσουν τις αντιδράσεις πχ από περικοπές μισθών και συντάξεων.

Ελάχιστους ανθρώπους θα συναντήσεις στην ζωή σου που δεν θα έχουν φόβο. Συνήθως, είναι άνθρωποι με υψηλή πνευματικότητα, κυρίως θρησκευτική, αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων όπως ο Ελύτης ο οποίος στο Άξιον Εστί γράφει «όπου και να σας ‘βρει το κακό αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νούς σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό, και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Ο Ελύτης αναφερόταν σε αυτούς τους δύο Έλληνες, διότι στα έργα τους δεν θα βρεις φόβο αλλά μόνον ηρωισμό κι ελπίδα, αληθινή ελπίδα. Το ίδιο ισχύει και για τον Ελύτη. Βέβαια κανείς από τους παραπάνω δεν υπήρξε... αριστερός.

Είναι χαρακτηριστικό της ψευδοκουλτούρας της αριστεράς να πουλάει... φόβο στους οπαδούς της. Αυτός είναι ο σκοπός της κι αυτό βιώνουμε στην χώρα μας τα τελευταία τρία έτη. Την προπαγάνδα του φόβου. Αφού αδυνατεί να χρησιμοποιήσει τη βία για να παραμείνει στην εξουσία, εκμεταλλεύεται τις συνέπειες που επιδιώκει η βία, δηλαδή ακόμη περισσότερο φόβο... Οι "Λάκηδες" και οι λοιποί «πνευματικοί» άνθρωποι της σύγχρονης αριστερο-κουλτούρας "πούλησαν" φρούδες ελπίδες και μπόλικο φόβο με ολίγον προοδευτικότητα ώστε οι οποιες αντιδράσεις και διαφωνίες να χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικές και ξεπερασμένες! Σήμερα που αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε αυτά κι άλλα του φόβου, ας ξαναδιαβάσουμε Σολωμό, Παπαδιαμάντη, Ελύτη... Ας ξαναδούμε τις παραδόσεις μας, θρησκευτικές και πνευματικές. Ίσως έτσι ξανασταθούμε στα πόδια μας -χωρίς αχρείαστους φόβους- επανακαθορίσουμε την ταυτότητα μας και να ξαναζήσουμε ως άνθρωποι και όχι... σαν άνθρωποι.

*Ο Νίκος Καραγιαννακίδης είναι δικηγόρος.