Ένα απόγευμα στο "καταφύγιο" των Αλκοολικών Ανώνυμων στη Θεσσαλονίκη

Τετάρτη, ώρα 20.00. Η πόρτα στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας στην οδό Βαλαωρίτου 1 ανοίγει. Η επιγραφή δίπλα στην είσοδο είναι σαφής. «Ό,τι είδαμε εδώ, ό,τι ακούσαμε εδώ, ό,τι είπαμε εδώ, ας μείνει εδώ». Αυτές άλλωστε είναι βασικές αρχές της ομάδας των Αλκοολικών Ανώνυμων που πρέπει να σέβονται όσοι περνούν την πύλη των γραφείων των ΑΑ.

Στην κεντρική θέση κάθεται ο 33χρονος Λ., ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του συντονιστή σε αυτή την ανοιχτή συγκέντρωση. Ο ίδιος είναι 7 μήνες καθαρός. Θυμάται την πρώτη φορά που μπήκε σε αυτό το γραφείο, τον περασμένο Μάρτιο. «Είπα τι

κάνω εδώ; Εγώ δεν ανήκω εδώ. Μέχρι τη μέρα που έφτασα στους ΑΑ για να ζητήσω βοήθεια πίστευα ότι είμαι κοινωνικός πότης, δεν είχα καταλάβει ότι είμαι εξαρτημένος από το αλκοόλ. Δεν έπινα κάθε μέρα, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι έβρισκα άλλες ασχολίες για να μη πίνω. Και όταν έπινα, γινόμουν στουπί» εξομολογείται στο Thestival.

Ο Λ. θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Κατάφερε να αποδεχθεί αυτό που του συνέβαινε από τα 24 χρόνια του και στα 33 βρήκε τη δύναμη να το αλλάξει. «Προσπαθούσα να ικανοποιήσω τον εαυτό μου με άλλους τρόπους. Με αυτοκίνητα, με λεφτά, αλλά τίποτα δεν με κάλυπτε. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να ζήσω φυσιολογικά. Κάθε απόρριψη με οδηγούσε στο αλκοόλ. Νιώθω, όμως τυχερός γιατί εγώ ήρθα εδώ στα 33. Άλλοι φτάνουν στα 50 για να το πάρουν απόφαση».

Κι έτσι είναι. Η αίθουσα συναντήσεων των Αλκοολικών Ανώνυμων είναι γεμάτη με ανθρώπους κάθε ηλικίας. Νέους που κατάλαβαν ότι το ποτό έπαψε να είναι απλώς μια ευχάριστη στιγμή με την παρέα, μεσήλικες που έφτασαν στο χείλος της καταστροφής κι έκαναν τελικά ένα βήμα πίσω, ηλικιωμένους που παρότι το προσωπικό κοντέρ τους μετρά αρκετά χρόνια μακριά από το θηρίο, οι ίδιοι συνεχίζουν να νιώθουν την ανάγκη της στήριξης από την ομάδα. Είναι όλοι ευπρόσδεκτοι. Μοναδική προϋπόθεση να μην έχουν πιει πριν τη συνάντηση. «Ο αλκοολικός δεν είναι αυτός που μπορεί να είχαμε κάποτε στο μυαλό μας, ο ρακένδυτος που κάθεται κάτω στον δρόμο. Είναι ο συνάδελφός μας, ο διπλανός μας, ο γιατρός, ο δικηγόρος. Το αλκοόλ δεν ξέρει από πλούσιο και φτωχό. Είναι ένας πιστωτής που σου δίνει και μετά στα παίρνει όλα πίσω σε μεγαλύτερο βαθμό. Όλα. Χαρά, θάρρος, δύναμη» αναφέρει ο Χρήστος. Ο ίδιος είναι καθαρός εδώ και 9 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες. Απευθύνθηκε στους Αλκοολικούς Ανώνυμους στα 56 του χρόνια, όταν, όπως λέει, έπιασε τον προσωπικό του πάτο. «Έπινα κυριολεκτικά από την κοιλιά της μάνας μου. Ήταν και η ίδια αλκοολική. Εγώ άρχισα να πίνω στα 12 χρόνια μου, στην αρχή για μαγκιά. Στην πορεία, άλλαξα πολλά επαγγέλματα λόγω του αλκοολισμού. Με διώχνανε εξαιτίας του ποτού και ‘γω έλεγα, οι μαλάκες, δεν εκτιμούν όσα πρόσφερα. Τα τελευταία χρόνια έπινα πολύ μεγάλες ποσότητες: 1,5 λίτρο τσίπουρο, μετά 30 μπύρες και 1-2 μπουκάλια ουίσκι».

Το καμπανάκι του Χρήστου χτύπησε όταν ο αδερφός του έχασε το παιδί του. Την ίδια περίοδο ένας φίλος με τον οποίο πίνανε μαζί, μάλωσε με τον γιο του και βγάλανε μαχαίρια. «Ευτυχώς δεν έγινε το κακό, όμως κάπου εκεί είπα τέρμα» θυμάται.

Αυτή την ιστορία, όπως τη διηγήθηκε σε μας, την έχει καταθέσει και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που περνούν τη δοκιμασία που πέρασε και ο ίδιος. Άλλωστε αυτή είναι και η φιλοσοφία των Αλκοολικών Ανώνυμων. Πρόκειται για μία αδελφότητα ανδρών και γυναικών που μοιράζονται την πείρα, τη δύναμη και την ελπίδα για να μπορέσουν να αναρρώσουν από τον αλκοολισμό. Οι ΑΑ δεν κάνουν ιατρικές διαγνώσεις, δεν παρέχουν υπηρεσίες αποτοξίνωσης και δεν παίρνουν χρήματα για όσα προσφέρουν. Το πρόγραμμα που εφαρμόζουν στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο μοίρασμα της εμπειρίας και της ελπίδας ότι η δύναμη των πολλών μπορεί να νικήσει το τέρας. Και όλοι τους είναι η απόδειξη ότι πραγματικά μπορεί.

Η συνεδρία

«Είμαι ο Λ. και είμαι αλκοολικός» αναφέρει ο συντονιστής «ανοίγοντας» την συνάντηση των Αλκοολικών Ανώνυμων γι’ αυτή την Τετάρτη. Ο Λ. καλεί τους παρευρισκόμενους, περίπου 40 στον αριθμό, να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή, για να σκεφτούν τον λόγο που τους έκανε να βρίσκονται στον χώρο, αλλά και τον αλκοολικό που δεν είναι πια μαζί τους.

Στη συνέχεια και αφού καλέσει κάποια από τα μέλη να διαβάσουν ορισμένες από τις αρχές της ομάδας, ξεκαθαρίζει ότι εάν κάποιος έχει πιει, δεν μπορεί να λάβει τον λόγο. Καλεί μάλιστα όσους έχουν αλκοόλ μαζί τους, να το αφήσουν έξω και να επιστρέψουν.

Η θεματική της σημερινής συνεδρίας είναι «Δουλεύοντας με τους άλλους», θέμα που όπως φαίνεται, λύνει τις γλώσσες. Άλλωστε πόσο εύκολες μπορούν να είναι οι σχέσεις με τους άλλους όταν κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες της ημέρας σαν ζόμπι, λόγω του αλκοόλ;

Η Φ. παίρνει από τους πρώτους τον λόγο. Η ίδια μπορεί πλέον, μετά από αρκετό καιρό, να πει ότι αρχίζει να βρίσκεται τα πατήματά της. Όταν ζούσε τον εφιάλτη, πολλοί από το οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον προσπάθησαν να την «ξυπνήσουν», όμως η ίδια, ως αντίδραση, «βυθιζόταν» ακόμη περισσότερο. «Ο δικός μου πάτος ήταν ο φόβος ότι θα μου πάρουν το παιδί. Για κανέναν άλλο λόγο δεν θα σταματούσα και το ήξεραν όλοι αυτό. Εγώ δεν το δεχόμουν και μάλιστα ξέγραφα ανθρώπους που μου έλεγαν ότι έχω πρόβλημα. Εδώ και δύο εβδομάδες άλλαξε η ζωή μου. Είναι εκπληκτικό αυτό που ζω. Νιώθω ότι πετάω. Το νιώθω πρώτη φορά στην ανάρρωση αυτό. Έχω μια χαρά μέσα μου και μια πληρότητα» αναφέρει στους συνοδοιπόρους της στο πρόγραμμα και τους ευχαριστεί για τη στήριξή τους.

Ακολουθεί ο Β. Ο άνθρωπος που στέκεται μπροστά μας δεν θυμίζει σε τίποτα τον βίαιο και αντιδραστικό χαρακτήρα που ο ίδιος περιγράφει. «Γινόμουν άλλος άνθρωπος όταν κάποιος απειλούσε το αλκοόλ μου. Θα έκανα έκπτωση σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό. Η μητέρα μου με ρωτούσε «γιατί» και της απαντούσα «δεν ξέρω».

Ο ίδιος λέει ότι «τον φύλαξε ο Θεός» που το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν του το σύστησε η οικογένειά του. Η αντιδραστικότητά του δεν θα τον είχε αφήσει να το αποδεχτεί ως μια λύση κι έτσι, η ευκαιρία θα πήγαινε χαμένη. Το προσωπικό του ταμείο σήμερα, 4 χρόνια, 6 μήνες και 7 ημέρες μετά, είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη για την παρέα του. «Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι σήμερα θα ήμουν έτσι, θα του έλεγα είσαι τρελός. Όλη μου τη ζωή λειτουργούσα χωρίς αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Οδηγούσα πιωμένος, δεν βοηθούσα τους δικούς μου ανθρώπους. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να πίνω. Τώρα εγώ είμαι εδώ και είμαι πρόθυμος να βοηθήσω. Χωρίς εσάς όμως δεν θα συνέβαινε αυτό και σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ που με μάθατε να ζω και είμαι και σήμερα καθαρός» λέει συγκινημένος.

Απέναντι στον Β. κάθεται ο Α. Μεγαλύτερος σε ηλικία, με το όμορφο καπέλο του, το φουλάρι και τη θετική ενέργεια. Βλέποντάς τον στον δρόμο δεν θα μπορούσες να πιστέψεις ότι αυτός ο άνθρωπος βασανιζόταν μέχρι πρόσφατα από μια τέτοια εξάρτηση. Με καμάρι λέει ότι είναι καθαρός εδώ και 1 χρόνο 7 μήνες και 19 ημέρες. «Όταν ήρθα, μου είπατε μη φύγεις πριν δεις το θαύμα. Εμ τώρα είναι που δεν φεύγω» λέει γελώντας.

Οι μαρτυρίες όσων κάθονται γύρω από το πλαστικό τραπέζι γεμίζουν αισιοδοξία τους «νεοφερμένους». Όμως η ανηφόρα σε αυτό τον Γολγοθά είναι δύσκολη κι απότομη και αυτό κανείς δεν το ξεχνά.

Η Ν. αναγκάστηκε να κάνει ακόμη μια νέα αρχή. Μια ημέρα δεν κατάφερε να νικήσει την επιθυμία της για αλκοόλ και υποτροπίασε. Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίσει με θάρρος αυτή την αποτυχία κι εδώ και 90 ημέρες είναι και πάλι καθαρή. «Μου βγαίνει μια νοσταλγία για τις καλές ημέρες της χρήσης. Το τελευταίο διάστημα αλληθωρίζω με τα ποτά. Αν δεν είμαι στην ντόπα του καφέ νιώθω ευάλωτη, ότι μπορεί κάποιος να μου τη φέρει» εξομολογείται. Το στέκι των ΑΑ είναι για την ίδια καταφύγιο. «Εμένα στην αρχή το θέμα μου ήταν να πίνω κόσμια. Δεν ήθελα να κόψω το ποτό. Μου έλεγαν, πού πας εκεί; Εκεί δεν πίνουν ούτε σφηνάκι. Όταν έπιασα πάτο, ήρθα. Και δεν το μετάνιωσα» προσθέτει.

Τον εφιάλτη της υποτροπής έζησε και ο Γ, ο οποίος αισθάνεται πλέον ότι έχει αφήσει πίσω τον εφιάλτη. «Είχα κόψει το αλκοόλ για έναν χρόνο. Ήταν ο πιο βασανιστικός της ζωής μου. Εγώ πίστευα ότι είμαι λίγο αλκοολικός. Ότι το κόβω όποτε θέλω. Ο γιος μου, με μια ματιά του, με έστειλε εδώ. Όταν ήρθα σας ρώτησα γιατί δεν ήρθα πιο νωρίς και μου απαντήσατε ότι τότε έπρεπε να έρθω. Άκουγα τα μοιράσματά σας και έλεγα: Αυτός είμαι εγώ, κι αυτός εγώ είμαι. Σήμερα προχωράω μαζί με τους νεοφερμένους και στηρίζομαι στους παλιούς» λέει με αγαλλίαση.

Ο δικός τους Θεός

Πολλοί από τους εξαρτημένους που παίρνουν τον λόγο μιλούν για τον Θεό. Τον δικό τους Θεό, χωρίς να μπορούν καλά καλά να ορίσουν ποιος είναι αυτός. Μια ανώτερη δύναμη που βρίσκεται δίπλα τους για να τους φυλά και να φωτίζει τον δρόμο τους.

Ο Κ. τον ευγνωμονεί, ακόμη κι αν δεν έχει καταφέρει ακόμη να τον κάνει να εμπιστευτεί τον εαυτό του. «Το μαρτύριο κράτησε 20 χρόνια. Πάτωσα σε όλα τα επίπεδα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να πάρω την απόφαση. Ήταν θέλημα Θεού. Το λέω εγώ που είμαι άπιστος. Ζήτησα βοήθεια από τον Θεό και παρότι έχω δει το θαύμα, πάλι δεν μπορώ να πιστέψω σε μένα. Έχω πείσει προκαταβολικά τον εαυτό μου ότι θα αποτύχω. Μπορεί να είναι ο αλκοολικός τρόπος σκέψης που θέλει να με βουλιάξει πίσω. Χρειάζεται να έρχομαι εδώ για να νιώθω ότι υπάρχει και άλλος δρόμος» εξομολογείται.

«Με τη βοήθεια του Θεού και τη δική σας είμαι καθαρή 6 μήνες και 10 ημέρες» αναφέρει η Μ. από το βάθος της αίθουσας. Μετά από 25 χρόνια αλκοολισμού, δεν πίστευε ότι θα περνούσε ημέρα χωρίς να πιει. Πήρε την απόφαση μόνη της και μόλις έφτασε στους ΑΑ είδε, όπως λέει, τη λύση μπροστά της. «Εγώ είμαι ένα ζωντανό θαύμα. Πίστευα ότι ήταν θέμα ημερών να πεθάνω. Είχα χτυπήσει πολλές φορές. Και ότι σας μιλάω σήμερα νηφάλια είναι ήδη ένα θαύμα. Μακάρι να ζήσω και άλλες τέτοιες θαυμαστές στιγμές».

Το τελευταίο τέταρτο της συνεδρίας είναι αφιερωμένο στους νεοφερμένους που πέρασαν πρόσφατα την πόρτα των ΑΑ. Αφού μιλήσουν και οι ίδιοι για την πρώτη τους επαφή με την ομάδα, ακολουθεί η προσευχή της Γαλήνης, με χέρια σφιχτά δεμένα.

Θεέ μου,
δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι
αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω
το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ
και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά.

Η συγκέντρωση λήγει με τα μέλη των ΑΑ να μοιράζονται μια αγκαλιά και να ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη συγκέντρωση της ομάδας. Ο αγώνας τους συνεχίζεται. Άλλωστε, όσα ειπώθηκαν γύρω από αυτό το τραπέζι είναι «μόνο για σήμερα». Ο στόχος να μείνουν καθαροί και σήμερα, επετεύχθη. Αύριο είναι μια νέα ημέρα.

Ποιοι είναι οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι

Οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι είναι ένα πρόγραμμα πλήρους ελευθερίας, το οποίο καταρτίστηκε το 1935. Οι ΑΑ αποτελούν μια αδελφότητα ανδρών και γυναικών, οι οποίοι μοιράζονται την εμπειρία της ανάρρωσής τους, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αλληλοστηριχθούν. Από τα γραφεία της Θεσσαλονίκης περνούν κάθε χρόνο περίπου 300 άνθρωποι, οι οποίοι ψάχνουν ένα καταφύγιο στη δύσκολη αυτή στιγμή της ζωής τους.

«Μπορεί το πρόγραμμα να έχει κάποιες βασικές αρχές, ωστόσο, οι αντιλήψεις του είναι όσα και τα μέλη. Ο κάθε άνθρωπος το αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο. Είναι ουσιαστικά ένα μοίρασμα εμπειριών, το οποίο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για να κάνει ο καθένας το δικό του μοίρασμα» αναφέρει στο Thestival ο Κ., ένα από τα παλιά μέλη της ομάδας.

Το θεραπευτικό μοντέλο που ακολουθείται είναι το Πρόγραμμα των Δώδεκα Βημάτων απεξάρτησης, που συνιστούν το απόσταγμα της εμπειρίας χρόνων των πρώτων αλκοολικών που ανάρρωναν βλέποντας καλά αποτελέσματα στις ζωές τους.

Τα Δώδεκα Βήματα αποτελούν 12 στάδια διεργασίας του εαυτού, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της ασθένειας του αλκοολισμού, με κύριο σκοπό μια ικανοποιητική ζωή η οποία και απομακρύνει την επιθυμία για ποτό.

Ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας των ομάδων των Αλκοολικών Ανωνύμων (Δώδεκα Παραδόσεις) αποτελείται από προτάσεις – αρχές, η οποία έχουν ως στόχο την καλύτερη και ισότιμη λειτουργία των ομάδων. «Όλοι είμαστε ισότιμοι, όλοι είμαστε μέλη της ομάδας, δεν υπάρχουν ρόλοι και ιεραρχία» ξεκαθαρίζει ο Κ.

Το πρόγραμμα παρέχεται δωρεάν στα μέλη. Η ομάδα είναι αυτοσυντήρητη, ωστόσο, δεν υπάρχουν συνδρομές. Μετά το τέλος κάθε συνάντησης, το κάθε μέλος βάζει στο κουτί των ΑΑ το χρηματικό ποσό που έχει τη δυνατότητα να διαθέσει και τα χρήματα αυτά δίδονται για τη στήριξη της αδελφότητας.

Το τεστ

Ένα από τα πρώτα πράγματα που λένε άνθρωποι που εντάσσονται στην ομάδα, είναι ότι οι ίδιοι, πριν ενταχθούν, δεν πίστευαν ότι είναι αλκοολικοί. Με βάση τις εμπειρίες τους, οι ΑΑ έχουν καταρτίσει ένα ερωτηματολόγιο με 12 ερωτήσεις. Εάν απαντήσεις ΝΑΙ σε τέσσερις ή περισσότερες από αυτές, τότε χρειάζεσαι βοήθεια.

1 – Έχεις ποτέ αποφασίσει να σταματήσεις να πίνεις για μια βδομάδα ή και περισσότερο, αλλά αυτό κράτησε μόνο για δύο μέρες;
2 – Επιθυμείς να μην ασχολούνται οι άλλοι μαζί σου όσον αφορά το ποτό και να μη σου λένε τι να κάνεις;
3 – Έχεις ποτέ αλλάξει από ένα είδος ποτού σε άλλο είδος ποτού ελπίζοντας ότι αυτό θα σε εμπόδιζε από το να μεθύσεις;
4 – Κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς, χρειάστηκε να πιεις ένα ποτό για να ανοίξουν τα μάτια σου όταν ξύπναγες;
5 – Ζηλεύεις τους ανθρώπους που μπορούν να πίνουν χωρίς να τους δημιουργούνται
προβλήματα;
6 – Τον τελευταίο καιρό είχες προβλήματα που να συνδέονται με το αλκοόλ;
7 – Σου έχει δημιουργήσει το ποτό προβλήματα στην οικογένεια;
8 – Σε ένα πάρτι, σε μια συγκέντρωση, προσπαθείς να πάρεις παραπανίσια ποτά γιατί αυτά που σου σερβίρουν δεν είναι αρκετά;
9 – Λες στον εαυτό σου ότι μπορείς να σταματήσεις να πίνεις όποια ώρα θέλεις αν και συνεχίζεις να μεθάς ακόμη και όταν δεν το έχεις σκοπό;
10 – Έχεις απουσιάσει από την δουλειά ή από το σχολείο σου εξ αιτίας του ποτού;
11 – Έχεις κενά μνήμης «Μπλάκ-άουτ»;
12 – Έχεις ποτέ αισθανθεί ότι η ζωή σου θα ήτανε καλύτερη εάν δεν έπινες;

ΟΜΑΔΑ Α.Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Διεύθυνση: Βαλαωρίτου 1 με Δωδεκανήσου (γωνία) 3ος όροφος Θεσσαλονίκη
ΤηλΕπικ: 2310626126
E-mail:[email protected]

Το Συνέδριο των ΑΑ στη Θεσσαλονίκη

Όποιος επιθυμεί να μάθει περισσότερα για την ομάδα των ΑΑ στη Θεσσαλονίκη, θα έχει την ευκαιρία κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου με τίτλο "Κάλεσμα Ζωής" το οποίο πραγματοποιείται από σήμερα Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή στο ξενοδοχείο Lazart Hotel.

Για τρεις ημέρες ΑΑ από διάφορες περιοχές της χώρας θα συζητήσουν ζητήματα που τους αφορούν και θα μοιραστούν εμπειρίες.