Τραγική σύμπτωση: Η μάνα της 11χρονης στο Άργος είναι η γιατρός που κράτησε στη ζωή την Άσπα Μπόγρη

Μία συνταρακτική σύμπτωση φαίνεται να υπάρχει πίσω από την τραγωδία που ζει η γιατρός που έχασε την 11χρονη κόρη της από τις σφαίρες του ετεροθαλούς αδελφού της στο Άργος και στις αντίστοιχες ώρες αγωνίας που πέρασε η μητέρα της Ασπασίας Μπόγρη τον Αύγουστο του 2013. Η γιατρός είναι το πρόσωπο που έσωσε την Ασπασία κι έφερε και πάλι την χαρά στα χείλη της μητέρας της Σπυριδούλας Φατούρου.

Τραγικά παιχνίδια παίζει η ζωή, αφήνοντας το πανελλήνιο παγωμένο όταν γίνεται γνωστή η οικογενειακή τραγωδία που

εκτυλίχθηκε στο Άργος, το μεσημέρι της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου. Ένας 26χρονος άνδρας, φοιτητής της ιατρικής, πυροβολεί στο κεφάλι με καραμπίνα την εντεκάχρονη ετεροθαλή αδελφή του και στη συνέχεια αυτοκτονεί με το ίδιο όπλο. Πίσω του, αφήνει την μητέρα του κοριτσιού να ουρλιάζει «Δεν μου μένει πια ζωή» και αμέτρητα ερωτήματα.

Μία ανάλογη ιστορία συνέβη μία καλοκαιρινή μέρα Αυγούστου το 2013, όταν η Ασπασία Μπόγρη, πέφτει αναίσθητη από τα πυρά του ίδιου της του πατέρα. Ο ίδιος εν συνεχεία αυτοκτόνησε. Το κορίτσι περιθάλπτεται στο νοσοκομείο από τα χέρια της γιατρού που έχασε την κόρη της από μία αντίστοιχη οικογενειακή τραγωδία πριν από μερικές μέρες. Η κυρία Σπυριδούλα Φατούρου, μητέρα της Άσπας Μπόγρη, λέει για το περιστατικό: «Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη στην συγκεκριμένη οικογένεια. Την Ε.Κ., την τραγική μάνα του κοριτσιού όχι απλώς την γνωρίζω αλλά είναι η γυναίκα που έσωσε την Άσπα μου, το δικό μου παιδί».

«Η γιατρός Ε.Κ. ήταν εκείνη που παρέλαβε στο νοσοκομείο του Άργους την Άσπα μου εκείνη την αποφράδα μέρα του 2013 όταν την πυροβόλησε ο ίδιος της ο πατέρας. Η Άσπα είχε την εικόνα νεκρής και η Ε.Κ. Φώναζε: “Εγώ θα την διασωληνώσω μόνο για τα 17 της χρόνια”. Πάντα έλεγα πως κάθε φορά που θα την συναντώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να της φιλώ τα χέρια. Αυτή η γυναίκα, αυτός ο άγγελος που κατάφερε να κρατήσει στη ζωή το δικό μου παιδί βιώνει σήμερα το χαμό του παιδιού της από ένα ανάλογο ενδοοικογενειακό κακό. Η Ε.Κ. Δεν είναι μόνο μία εξαίρετη γιατρός της πόλης μας αλλά και μία μάνα με “μ” κεφαλαίο. Ποτέ δεν ξεχώρισε τα δύο παιδιά της οικογένειας, παρότι το μεγάλο ήταν από άλλη μάνα, πάντα είχε στα χείλη της μία καλή κουβέντα για εκείνο. Είμαι συγκλονισμένη και παρακαλώ όλο τον κόσμο, ειδικά τον κόσμο της επαρχίας, να δίνει σημασία στα κακά σημάδια και να μιλά. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε να βουλώνει το στόμα του. Να μην μιλά, να μην κρίνει, να μην κατακρίνει. Τι να πω σ' αυτή την μάνα; Το μόνο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να προσεύχομαι στο Θεό να της δίνει δύναμη. Κλαίω και πονώ για αυτό το κοριτσάκι, γι' αυτήν την τραγωδία που μου έφερε στο νου την τραγωδία του δικού μου παιδιού...»