Quō vādis ΣΥΡΙΖΑ

Να ανοίξει ένας νέος ιστορικό κύκλος που με τη γνώση και την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου θα δώσει ελπίδα και προοπτική για μια άλλη κοινωνία με δημοκρατία και δικαιοσύνη.Να ανοίξει ένας νέος ιστορικό κύκλος που με τη γνώση και την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου θα δώσει ελπίδα και προοπτική για μια άλλη κοινωνία με δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Λίγες ημέρες έμειναν για την διεξαγωγή του 5ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Διακηρυγμένος στόχος του συνεδρίου είναι, να υπάρξει η ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική

Είναι εφικτός ένας τόσο μεγαλεπήβολος στόχος;

Θεωρητικά, θα μπορούσε κανείς να απαντήσει καταφατικά, υπό συγκεκριμένες όμως, αυστηρές και δύσκολες προϋποθέσεις:

Απολογισμός και αυτοκριτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο ως κόμμα που διεκδικεί σε άμεσο χρόνο την διακυβέρνηση της χώρας με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα το καλοκαίρι του 2023. Η «εμπειρία» ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταγραφεί-αξιολογηθεί ακόμα από τον ιστορικό του μέλλοντος καθώς τα μίση, τα πάθη, η «αυτοδικαίωση» και η σκοπιμότητα εμποδίζουν την νηφάλια κριτική προσέγγιση. Το γεγονός αυτό δεν αφορά μόνο το «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ» αλλά όλη την «Αριστερά», που ψάχνει την δική της δικαίωση στην ιστορία από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μετά, επιχειρώντας να κρύψει τις ευθύνες της για το προφανές: Ότι δηλαδή, εδώ και 35 χρόνια «παίζει άμυνα» και αδυνατεί να συγκροτήσει ολοκληρωμένη, ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα εξουσίας. Η Αριστερά δεν έχει εναλλακτική πρόταση για μια νέα μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Δεν έχει καταφέρει ακόμα να απαντήσει στο εθνικό, στο παραγωγικό και στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Μοιραία, η ανολοκλήρωτη αυτή συνθήκη συμπαρέσυρε και το «εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ» που προσπάθησε, πάλεψε, συμβιβάστηκε αλλά τελικά δεν έμαθε από τα λάθη του και κατέρρευσε. Ο συμβιβασμός του 2015, η απουσία σύνδεσης με το «μαζικό χώρο», ο κυβερνητισμός, το κόμμα στελεχών και «κόμμα καρτέλ», η αδυναμία δημιουργίας κοινωνικών συμμαχιών και η εγκατάλειψη των κινημάτων, το αρχηγοκεντρικό μοντέλο του κόμματος, οι αποϊδεολογικοποιημένες ομαδοποιήσεις, οι τακτικισμοί και η απομάκρυνση από αρχές και αξίες, είναι μερικά από τα αίτια της πολιτικής συρρίκνωσης. Ερωτηματικό παραμένει τι από όλα αυτά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την διάθεση, να διορθώσει στο νέο περιβάλλον.

Ανανέωση πολιτικού προσωπικού: Μπορούν οι ανωτέρω παραδοχές να γίνουν από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές της προηγούμενης περιόδου; Δύσκολο, έως αδύνατο… Αρκετοί συνεισέφεραν στην πορεία και στην εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας πότε θετικό και πότε αρνητικό αποτύπωμα. Όμως όσοι συμμετείχαν στο εγχείρημα από υψηλές θέσεις ευθύνης(του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) οφείλουν τώρα, να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δώσουν τη σκυτάλη σε νέους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες και ματιά, μακριά από τα βάρη του παρελθόντος. Όσοι διετέλεσαν υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς κλπ. και όσοι διετέλεσαν σε κορυφαίες θέσεις κομματικής ευθύνης(ΠΓ) οφείλουν να μην θέσουν ξανά υποψηφιότητα για τα αξιώματα του κόμματος και φυσικά οι «παλιοί» να μην είναι υποψήφιοι βουλευτές, αποδεικνύοντας εμπράκτως την διάθεση να συμβάλουν στην υπόθεση, χωρίς κανενός είδους «ιδιοτέλεια». Παράλληλα, ως απλά μέλη να βοηθήσουν τη νέα γενιά, να βγει στο προσκήνιο προσφέροντας πολύτιμη γνώση και εμπειρία.

Ανάκτηση της πολιτικής αξιοπιστίας: Πέρα από την αυτοκριτική απαιτείται και ανάκτηση της σοβαρότητας και της συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων. Στελέχη με συμπεριφορές που πλήγωσαν το κόμμα και τα μέλη πρέπει να αξιολογηθούν και να παραμερίσουν. Όσοι κυρίως, στήριξαν την «στιγμή Κασσελάκη» δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την σοβαρότητα και την αξιοπιστία. Το κόμμα έζησε στιγμές ταπείνωσης και όσοι συνέβαλαν στην «πολιτική αυτοκτονία» του χώρου έχουν τουλάχιστον την ηθική υποχρέωση να παραιτηθούν και να παραμείνουν απλά μέλη του κόμματος.

Εκπόνηση νέου πολιτικού-προγραμματικού σχεδίου: Δεν γίνεται να προσερχόμαστε στο 2025 με την πολιτική πρόταση του 2019, ειδικά όταν έχουν μεσολαβήσει τεκτονικές (γεω)πολιτικές αλλαγές. Χρειάζεται επικαιροποίηση της προγραμματικής πρότασης, αλλά και μια οραματική διάσταση-οπτική που θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε την σύγκρουση με την εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία, τις μνημονιακές επιταγές (και τις δεσμεύσεις άλλων υπερεθνικών ολοκληρώσεων), τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς περιορισμούς της ευρωπαϊκής τεχνοδομής στο μέτρο που δεν επιτρέπουν στη χώρα να ανακτήσει σημαντικό μέρος της εθνικής της κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Απαιτείται να δοθούν απαντήσεις για τον παραγωγικό προσανατολισμό της χώρας, το δημογραφικό ζήτημα, την θέση της χώρας στην Ευρώπη και στον νέο (πολυπολικό) κόσμο.

Πολιτική συμμαχιών-συνεργασιών: Είναι πλειοψηφική πια στην κοινωνία η παραδοχή, ότι οφείλουμε να συνεργαστούμε με άλλους πολιτικούς χώρους και να διερευνήσουμε την δυνατότητα να συγκροτήσουμε εναλλακτική, κυβερνητική πρόταση πάνω σε προγραμματικούς άξονες, που αφορούν την κοινωνία, το κράτος, την οικονομία, τους θεσμούς και την εξωτερική πολιτική. Τα όρια μιας συμφωνίας θα αναδείξουν τα περιθώρια εκλογικής και πολιτικής συμπόρευσης στο μέλλον. Ο στόχος υπερβαίνει τις κομματικές περιχαρακώσεις και απαιτεί συνθέσεις και υπερβάσεις, αν θέλουμε να προκύψει ισχυρό πολιτικό αποτέλεσμα(αντιστοίχηση της κοινωνικής με την πολιτική αντιπολίτευση), που δεν θα επιτρέψει την δεξιά, αυταρχική, νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση μέχρι το 2031.

Αν συμβούν όλα (ανεξαιρέτως) τα παραπάνω είναι εφικτό, να παραμείνει ζωντανή η «φλόγα» και να υπάρξει ελπίδα και προοπτική, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη την Αριστερά. Τον πρώτο λόγο στις περιπτώσεις αυτές τον έχει πάντα η ηγεσία και η ηγετική ομάδα, που φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης για μεγάλες αλλαγές.

Αλλά και τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει στο επικείμενο 5ο συνέδριο του κόμματος, να απαιτήσουν το αυτονόητο:

Να μην πάνε χαμένοι οι κόποι και οι θυσίες…

Να μην επιτρέψουν να γίνει η Αριστερά παρένθεση…

Να ανοίξει ένας νέος ιστορικό κύκλος που με τη γνώση και την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου θα δώσει ελπίδα και προοπτική για μια άλλη κοινωνία με δημοκρατία και δικαιοσύνη.