Πανελλήνιες 2021: «Οδηγίες» προς... ναυτιλομένους από έναν παλιό αποτυχόντα

Το μακρινό 1989 η Ελλάδα ήταν μια εντελώς διαφορετική χώρα. Τώρα θα σκεφτεί κάποιος 17χρονος που κάπως αλλιώς γνώρισε τον τόπο μας και ζει σ' αυτόν «και τι πρέπει να κάνουμε ρε μεγάλε που εσύ σχεδόν πενηντάρισες και νοσταλγείς τα νιάτα σου; Εχουμε και Πανελλήνιες 2021 μπροστά μας. Έχεις κάτι χρήσιμο να μας πεις;»

«Έχω» θα του απαντήσω με τη σειρά μου.

Πρώτα όμως θα πω ότι ήταν και οι Πανελλήνιες

εξετάσεις εντελώς διαφορετικές, τουλάχιστον ως προς τα θέματα που δίνονταν τότε στους υποψήφιους, γιατί η βασική διαδικασία δεν έχει αλλάξει και πολύ.

Δεν έχει αλλάξει ούτε το άγχος και οι σκέψεις του καθενός και της καθεμιάς για το μέλλον. Το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα με τις διάφορες παραλλαγές του -κάθε υπουργός και μια μεταρρύθμιση θα το έλεγα σχηματικά- ισχύει εδώ και χρόνια, τουλάχιστον από τα δικά μου. Είναι ένα σύστημα που στρέφεται γύρω από την προετοιμασία των παιδιών για τις Πανελλήνιες. Μην αναφερθώ σε γνώση και άλλα τέτοια χαριτωμένα, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος. Κάτι σαν το όλα «τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν»

Κι αν αποτύχω; Είμαι σίγουρος ότι τους περισσότερους υποψήφιους τους βασανίζει το ίδιο ερώτημα που τείνει να γίνει σχεδόν υπαρξιακό. Πρόκειται ομολογουμένως για μια δύσκολη δοκιμασία, για τα περισσότερα παιδιά η πρώτη αληθινά επίπονη.

Κατ' αρχάς πρέπει να θυμάστε πάντα ότι η αποτυχία και η επιτυχία είναι μέσα στη ζωή. Παρακάτω πιθανόν να ζήσετε μεγαλύτερες επιτυχίες και αποτυχίες όσο και απογοητεύσεις...

Δεύτερον ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τους εαυτούς μας, γιατί το θέλουμε, το γουστάρουμε τρελά και παλεύουμε γι' αυτό. Αλλος για το Μαθηματικό, άλλος για την Ιατρική ή τη Νομική. Δεν το κάνουμε για τους γονείς μας, για να συνεχίσουμε τη δουλειά του μπαμπά ή της μαμάς, για το συγγενολόι, τους φίλους μας ή για να αποδείξουμε κάτι στους εαυτούς μας και στους γύρω μας. Βασικός κανόνας που είναι και μια βασική αρχή για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τρίτον και εξίσου σημαντικό: με την αποτυχία στις Πανελλήνιες ΔΕΝ έρχεται το τέλος. Δόξα τον Ύψιστο οι επιλογές είναι αρκετές για το μέλλον, από ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού -για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα και το αληθινό μεράκι να σπουδάσουν αυτό που αγαπούν- μέχρι διάφορες σχολές και σχολεία επαγγελματικής κατάρτισης και προσανατολισμού στο εσωτερικό. Το μυστικό είναι να επιλέξει κανείς αυτό που πραγματικά του ταιριάζει, για να μην σιχτιρίζει κάπου στα... πενήντα του την επιλογή του. Όρεξη να υπάρχει...

Τέταρτον, η πιθανή επιτυχία ΔΕΝ εξασφαλίζει τις μελλοντικές... αποδόσεις -κάτι σαν τα ομόλογα ένα πράγμα. Μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις συμμαθητών μου και άλλων φίλων που πέρασαν στη σχολή που ήθελαν, και σήμερα ασχολούνται με εντελώς άλλα πράγματα στη ζωή τους. Συνεπώς δεν κρίνεται το μέλλον σας από τη διαδικασία αυτή.

Πέμπτον, ό,τι διαβάσατε, διαβάσατε. Ο,τι μάθατε, μάθατε. Δεν έχει νόημα να το ξενυχτήσετε τις επόμενες ημέρες -περισσότερο κακό θα κάνετε στα... μυαλά σας παρά καλό. Το πολύ πολύ ένα «ξεσκονισματάκι» για κάποια λεπτομέρεια της τελευταίας στιγμής που πιο πολύ σας διαφεύγει λόγω άγχους εάν φυσικά όλη τη χρονιά κάνατε σωστά τη... δουλειά.

Το πρωί της Δευτέρας και τις επόμενες ημέρες θα έρθετε αντιμέτωποι με τις εκφωνήσεις των θεμάτων κι ένα τετράδιο στο οποίο θα πρέπει να γράψετε τις σωστές απαντήσεις. Αφιερώστε ένα εύλογο χρονικό διάστημα να κατανοήσετε τα θέματα και απλά γράψτε αυτά που ξέρετε.

Υ.Γ.: Απέτυχα παταγωδώς τότε γιατί έκανα τη λάθος επιλογή, και όχι μόνο γι' αυτό. Διόρθωσα -όσο μπόρεσα- τα πράγματα μετά τα σαράντα. Γι αυτό σας λέω «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Χρόνος υπάρχει αρκεί να τον εκμεταλλευθείτε σωστά!