Οι «άβολες αλήθειες» της ομιλίας του Τζέι Ντι Βανς

Η Ευρώπη έχει συνηθίσει να παρεμβαίνει και όχι και να δέχεται παρεμβάσεις. Αυτή τη φορά άκουσε ταπεινωμένη το «κήρυγμα» του Τζέι Ντι Βανς που ήρθε στο Μόναχο για να ξεκαθαρίσει πως η Ουάσινκτον έχει «νέο σερίφη».

Την περασμένη Παρασκευή ο Αμερικανός αντιπρόεδρος βρέθηκε στο Μόναχο έχοντας προετοιμάσει μια ομιλία με σκοπό να «πυροβολήσει» στα πόδια την ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Και το έκανε.

Για λόγους οικονομίας θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις «μισές» αλήθειες και τις τεράστιες αντιφάσεις στην ομιλία (και την προσωπική πορεία) του Τζέι Ντι Βανς.

Ναι, είναι πράγματι τελείως ειρωνικό το ίδιο άτομο, που έχει υποστηρίξει πως ο Μπάιντεν «έκλεψε» τις εκλογές του 2020, να εγκαλεί τώρα τους Ευρωπαίους επειδή δεν δέχονται τις ήττες τους.

Και παράλληλα τελείως προφανές πως οι παρεμβάσεις της νέας αμερικανικής κυβέρνησης στοχεύουν σε έναν ευρύτερο μετασχηματισμό στην Ευρώπη, με αιχμή του δόρατος την ενίσχυση του ακροδεξιού μετώπου.

Ανεξάρτητα όμως από τα κίνητρα της ομιλίας του στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ασφάλεια, ο Βανς έθεσε την Παρασκευή στους Ευρωπαίους ένα ερώτημα που ζητά απάντηση τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια.

Τι είναι αυτό που καλούμαστε να προστατεύσουμε; Ποιο είναι αυτό το κοινό όραμα που δίνει νόημα στην συμπόρευση στα πλαίσια της ΕΕ; Και στην τελική ποιον προστατεύουμε και από τι;

{https://www.youtube.com/watch?v=pCOsgfINdKg&t=789s&ab_channel=TheWhiteHouse}

Η Ευρώπη δεν έχει κατορθώσει να διαχειριστεί αποτελεσματικά καμία κρίση εντός κι εκτός συνόρων - διαπίστωση που απλά επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία από την κρίση χρέους και την προσφυγική κρίση του 2015.

Η πολυδιαφημισμένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αποτελεί εδώ και χρόνια για χιλιάδες Ευρωπαίους μια καταπιεστική συνθήκη διαιώνισης της ανισότητας, που καταστρατηγεί το αυτεξούσιο και συντηρείται με όρους υπακοής και εξάρτησης.

Την ίδια ώρα τα ευρωπαϊκά κράτη ανοίγουν και κλείνουν ευκαιριακά τα σύνορά τους, πετούν από το παράθυρο τις πολιτικές ασύλου και με πρόσχημα την «εργαλειοποίηση» της μετανάστευσης ποινικοποιούν ακόμη και τις διασώσεις.

Καμία κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει με σαφήνεια στο ακροδεξιό αφήγημα που δαιμονοποιεί τους μετανάστες, όχι γιατί δεν υπάρχει απάντηση – αλλά επειδή το αφήγημα αυτό υπήρξε και παραμένει, όπως φαίνεται, πολιτικά επικερδές.

Και κάπου εκεί έρχεται να κολλήσει η δεύτερη «δυσάρεστη» αλήθεια της ομιλίας Βανς.

«Αν προσπαθείτε να ξεφύγετε από την ψήφο των πολιτών σας, η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τίποτα για εσάς [...] Χρειάζεστε τη δημοκρατική εντολή για να πετύχετε οτιδήποτε άξιο λόγου τα επόμενα χρόνια και για να είναι ισχυρή αυτή η εντολή πρέπει να μάθετε να ακούτε τους πολίτες σας».

Με κάθε νέο εκλογικό αποτέλεσμα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες του «κέντρου» δηλώνουν σοκαρισμένοι από την ενίσχυση της ξενοφοβικής ευρωσκεπτικιστικής ακροδεξιάς – ακόμη κι αν η τάση αυτή ενισχύεται βαθμιαία και μάλιστα με σαφείς ευθύνες του ίδιου του κέντρου.

Το μεγάλο «σοκ» ήρθε με τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Το αποτέλεσμα έφερε παραιτήσεις, εθνικές εκλογές και την ακροδεξιά τρίτη ισχυρότερη ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Παρόλα αυτά κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του αδιεξόδου, μα ούτε και την αναγκαιότητα της αλλαγής.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του Μακρόν: Μετά την εκλογική κατάρρευση του κόμματός του, ζητά πρόωρες εκλογές, χάνει κι επιμένει να κρατά την αριστερά εκτός κυβέρνησης. Κάπως έτσι χαρίζει στην ακροδεξιά την ευκαιρία να κρατά «στα χέρια της» την τύχη της Γαλλίας - κι αυτό παρότι τερμάτισε τρίτη στις βουλευτικές εκλογές, με περισσότερες από 40 έδρες διαφορά από το NFP.

Σε ρόλο υπερασπιστή της χαμένης ευρωπαϊκής τιμής τώρα, ο Μακρόν φιλοξένησε τη Δευτέρα την «κλειστή» έκτακτη σύνοδο στο Παρίσι.

Η μόνη που διαφώνησε με τον αποκλεισμό των υπόλοιπων κρατών - μελών από τη συνάντηση αυτή, υποστηρίζοντας πως οι κοινές απαντήσεις της Ένωσης πρέπει να δίνονται από τις Βρυξέλλες, ήταν η Τζόρτζια Μελόνι.

Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της παθογένειας.