Νίκος Μπίστης: Η ισχύς εν τη ενώσει

Χωρίς ένα κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ το Λαϊκό Μέτωπο, η προοδευτική Συμπαράταξη ή όπως αλλιώς θα το πούμε θα είναι λειψό, δηλώνει στο Dnews- Επιμένει στην ανάγκη για ένα μίνιμουμ πρόγραμμα- Γιατί ασκεί κριτική στον Ανδρουλάκη και διαφωνεί με Κατσέλη, γιατί εξαιρεί τη Διαμαντοπούλου και τη Ζωή από το Μέτωπο- Τι λέει για τον Αλέξη Τσίπρα και την Καρυστιανού.

«Στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ,

την Νέα Αριστερά, τον Κόσμος και όποιον άλλον συμφωνήσει σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα και μπορεί να τιθασεύσει το εγώ του» αναφέρεται ο Νίκος Μπίστης όταν ερωτάται για το ποιες δυνάμεις πιστεύει ότι μπορούν να αποτελέσουν το Μέτωπο που προτείνει να συγκροτηθεί προκειμένου να νικήσει τη ΝΔ στις εκλογές.

Χωρίς ένα κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ το Λαϊκό Μέτωπο, η προοδευτική Συμπαράταξη ή όπως αλλιώς θα το πούμε θα είναι λειψό, δηλώνει με συνέντευξη που παραχωρεί στο Dnews, υπογραμμίζοντας μάλιστα πως το επιχείρημα ότι το ΠΑΣΟΚ μόνο του θα νικήσει τη δεξιά δεν το πιστεύουν ούτε όσοι το επινόησαν!

Ο Νίκος Μπίστης επιμένει στην ανάγκη ενός μίνιμουμ προγράμματος, διαφωνεί με τη Λούκα Κατσέλη ότι στο Μέτωπο μπορεί να περιλαμβάνεται και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ενώ εξαιρεί και την Άννα Διαμαντοπούλου. Τοποθετείται επίσης για το εάν θα επανέλθει ο Αλέξης Τσίπρας, για το αν η Καρυστιανού θα κάνει κόμμα και τι θα γίνει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε αναταραχή λόγω Ουκρανικού και Τραμπ. Τα συστημικά κόμματα της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς βρίσκονται σε πτώση. Αλλά και η Αριστερά δεν πάει καλύτερα. Μόνο η Ακροδεξιά ανεβαίνει. Είναι αυτή η εικόνα;

Πράγματι αυτή είναι η μεγάλη εικόνα και οφείλουμε να ανακόψουμε την φόρα της Ακροδεξιάς όχι μόνο γιατί ανεβαίνει αλλά και γιατί επιβάλλει την αντιδημοκρατική εθνικιστική, ρατσιστική, αντι-οικολογική ατζέντα της στην κεντροδεξιά. Στο όνομα ενός δήθεν αντισυστημισμού γίνονται βήματα προς τα πίσω στον πιο βαθύ συντηρητισμό. Μια άλλη κρίσιμη διαπίστωση είναι ότι η περίοδος των πολυσυλλεκτικών κομμάτων-μαμούθ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κατά συνέπεια και η περίοδος του αγέρωχου δικομματισμού. Αυτή είναι η πραγματικότητα σε όλη την Ευρώπη, αργά η γρήγορα θα ερχόταν και εδώ. Και ήρθε.

- Στην θέση του δικομματισμού μπαίνει ο διπολισμός;

Είναι μια σοβαρή και προτιμητέα εκδοχή. Μπορεί να υπάρξουν και τρεις πόλοι αν η Ακροδεξιά μπορεί να συγκροτήσει αυτοτελή, μετρήσιμο πόλο και η Κεντροδεξιά δεν επιλέξει την συμμαχία μαζί της. Όμως τότε θα προκύψουν συμμαχικές κυβερνήσεις με κόμματα που έχουν μεγάλες προγραμματικές αποκλίσεις. Βλέπετε τις δυσκολίες που υπάρχουν σε Γαλλία και Γερμανία. Αριθμητικά μεν συγκροτούνται κυβερνήσεις, πολιτικά όμως δεν μακροημερεύουν. Στην Ελλάδα έχουμε την δυνατότητα να συγκροτηθούν δυο διακριτοί πόλοι, ένας πλειοψηφικός προοδευτικός και ένας μειοψηφικές συντηρητικός.

-Με ποιες δυνάμεις ο προοδευτικός πόλος; Γιατί πολλοί περιγράφουν τον πόλο, αλλά πάντα θολά και χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένες δυνάμεις.

Δεν είναι η δική μου περίπτωση πάντως. Πάντα αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Νέα Αριστερά, τον Κόσμος και όποιον άλλον συμφωνήσει σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα και μπορεί να τιθασεύσει το εγώ του.

- Βλέπω ότι επαναφέρετε ένα παλιό, δοκιμασμένο όρο, το μίνιμουμ πρόγραμμα. Σας φοβίζουν οι μεγάλες προγραμματικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα που κατονομάσατε.

Όχι καθόλου. Μέτωπα, συμπαρατάξεις ή συνεργασίες κάνεις με όμορες δυνάμεις με τις οποίες έχεις και διαφορές σε επιμέρους θέματα αλλά συμπίπτεις στο βασικό. Αν συμφωνούσαμε σε όλα θα είμασταν στο ίδιο κόμμα. Θα συνεργαστείς και με ανθρώπους που δεν ταιριάζουν τα χνώτα σου, με ανθρώπους με τους οποίους έχεις συγκρουστεί στο παρελθόν. Ως προς τις διαφορές τώρα: Δεν βλέπω τις μεγάλες προγραμματικές διαφορές που έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά. Έχουν μεταξύ τους αλλά και στο εσωτερικό τους τις ίδιες διαφορές που είχαν όταν ήσαν όλοι στο ίδιο κόμμα. Το κύριο πρόβλημα με το οποίο πρέπει επειγόντως να αναμετρηθούν είναι η πρόσφατη διάσπαση λόγω Κασσελάκη. Με το ΠΑΣΟΚ υπάρχουν διαφορές, με πρώτη την προσέγγιση του στα λεγόμενα εθνικά θέματα γιατί το κόμμα αυτό της κεντροαριστεράς έχει μια διαφορετική παράδοση από το Βυθίσατε το Χόρα μέχρι την καταψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Άλλου όμως βρίσκεται κατά την γνώμη μου το πρόβλημα στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

- Πριν μου πείτε για αυτό και πριν σας ρωτήσω για το « βασικό» στο οποίο αναφερθήκατε, θέλω να επιστρέψουμε στους πόλους. Αποκλείετε ένα Γερμανικό μοντέλο, δηλαδή συνεργασία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Με διευκολύνετε για να συνδέσω τα τρία ερωτήματα με μια κοινή απάντηση. Το βασικό θέμα που είναι στα χείλη όλων των πολιτών που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην προοδευτική παράταξη συμπυκνώνεται σε δυο προτάγματα: κάντε κάτι και βρείτε τα ώστε να ηττηθεί ο Μητσοτάκης και η δεξιά πολιτική. Οποίος αποφεύγει να απαντήσει σε αυτό το ζήτημα και πετάει την μπάλα έξω είτε με περίτεχνες αναλύσεις για την διαφορά κυβερνησιμότητας και κυβερνητισμού είτε με επίκληση και μεγέθυνση υπαρκτών προβλημάτων θα βλέπει τα ποσοστά του να μειώνονται. Ο κόσμος μας απαιτεί ενότητα, ξέρει ότι η ενότητα μπορεί να μην είναι από μόνη της επαρκής αλλά είναι αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσουμε και να νικήσουμε στην κάλπη. Δεν συμφωνώ με όσους υποτιμούν την αυτούσια δύναμη της ενότητας . Το ισχύς εν τη ενώσει έχει από μόνο του τεράστια προωθητική δύναμη. Το θέμα είναι: υπάρχει η πολιτική βούληση;

-Να σας διακόψω πάλι. Μήπως συνειδητά και για τις ανάγκες της ενότητας υπερτιμάτε την πολιτική βούληση και υποτιμάτε τις προγραμματικές διαφορές;

Όχι καθόλου. Απλώς η πείρα με έχει διδάξει ότι όταν υπάρχει η πολιτική βούληση πάντα ακολουθεί και η προγραμματική συμφωνία. Με διάλογο, νέες προσεγγίσεις, αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμβιβασμούς. Αν δεν υπάρχει η βούληση, τι προγραμματική συμφωνία να επιδιώξεις; Ένα παράδειγμα: Φλωράκης και Κύρκος είχαν 20 χρόνια να πουν καλημέρα. Οι διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα ιδεολογικές και προγραμματικές ήταν χαώδεις. Και όμως η πολιτική βούληση, με την βοήθεια βέβαια των διεθνών εξελίξεων εκείνης της εποχής (περεστρόικα, Γκορμπατσόφ) οδήγησαν στον Συνασπισμό και σε μια μικρή Άνοιξη στην κατακερματισμένη Αριστερά. Σήμερα και η εσωτερική κατάσταση και η γεωπολιτικές ανακατατάξεις ωθούν σε ενότητα του προοδευτικού χώρου. Το πολιτικό μήνυμα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη ήταν για δικαιοσύνη και για την διαμόρφωση εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης ώστε να ηττηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

-Πάμε πάλι στο ΠΑΣΟΚ;

Ναι. Σπεύδω ευθύς εξαρχής να πω ότι χωρίς ένα κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ το Λαϊκό Μέτωπο, η προοδευτική Συμπαράταξη ή όπως αλλιώς θα το πούμε θα είναι λειψό. Γι’ αυτό διαφωνώ με όσους στην Αριστερά με επιπόλαιη ευκολία λένε: «αφού δεν θέλει το ΠΑΣΟΚ ας μην ασχολούμαστε μαζί του. Ας επικεντρωθούμε μόνο στην ανασύνθεση της Αριστεράς». Χρήσιμη θα είναι η ανασύνθεση της Αριστεράς αλλά δεν αρκεί για να δώσει μετρήσιμη και βιώσιμη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Προφανώς αν το ΠΑΣΟΚ επιμένει στην αρνητική του στάση θα πρέπει να προχωρήσουμε με όσους επιθυμούν. Και τότε όμως θα το έβλεπα σαν σκαλοπάτι για το πλατύσκαλο της ευρύτερης συμπαράταξης.

-Είναι γεγονός πάντως ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μιλάει μόνο για αυτονομία, αυτοτέλεια και καθόλου για συνεργασίες.

Ταυτοχρόνως όμως βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες που προκύπτει ανάγλυφα από αλλεπάλληλες μετρήσεις. Και βέβαια η πολιτική των συμμαχιών δεν αναιρεί την αυτονομία ενός κόμματος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα την ενισχύει. Αλλά έχετε δίκιο, η κεντρική γραμμή είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί μόνο του να νικήσει στην κάλπη την ΝΔ και να έρθει πρώτο κόμμα. Είναι ένα σενάριο, μια υπόθεση του μη πραγματικού, αμφιβάλλω αν την πιστεύουν και όσοι την συνέλαβαν. Νομίζω ότι είναι πρόταση ανάγκης ώστε να μην υποχρεωθούν να επιλέξουν σύμμαχο. Και αυτό γιατί η συγκροτημένη δεξιά πτέρυγα του κόμματος είναι προσανατολισμένη σε αυτό που εσείς κ. Σκουρή ρωτήσατε προηγουμένως, δηλαδή, στην συνεργασία με την ΝΔ, όταν η τελευταία απωλέσει την αυτοδυναμία. Η κυρία Διαμαντοπούλου εμμέσως το υπονόησε όταν ευθαρσώς απέκλεισε κάθε συνεργασία με την Αριστερά για Λαϊκά Μέτωπα. Με αυτό το πολιτικό ζήτημα προσανατολισμού πρέπει να αναμετρηθεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ . Ελπίζω ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα αποτρέψει μια τέτοια αυτοκτονική προσέγγιση. Γιατί ξέρετε τι λένε για το δις εξαμαρτείν.

-Παρατηρώ κ. Μπίστη ότι με εξαίρεση την κ. Διαμαντοπούλου αποφεύγετε να αναφερθείτε σε πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, την στιγμή που κυριαρχεί η συζήτηση για την καταλληλόλητα προσώπων, ηγεσίας κλπ.

Ναι , γιατί δεν είμαι διατεθειμένος να παίξω στο παιγνίδι της ΝΔ και επιχειρηματικών και εκδοτικών κύκλων που ανεβοκατεβάζουν την δημοφιλία προσώπων και προσωποπαγών κομμάτων κατά το δομούν και δι’ ίδιον όφελος. Στην κυρία Διαμαντοπούλου αναφέρθηκα γιατί είναι εκτός πλαισίου συνεργασίας Αριστεράς Κεντροαριστεράς .

-Με πάτε στην κυρία Κωνσταντοπούλου και το κόμμα της αλλά πριν από αυτό θέλω να σας ρωτήσω κάτι άλλο. Αν το ΠΑΣΟΚ δεν έρθει στο πλατύσκαλο της συνεργασίας όλων και μείνετε στο σκαλί της συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ και Κόσμο πως βλέπετε να ξεπερνιόνται οι ενστάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό των κομμάτων;

Ελπίζω ότι θα ξεπεραστούν με την δύναμη της κοινής λογικής και της πεισματάρας πραγματικότητας. Όπως είπα το πρόβλημα είναι το τραύμα της πρόσφατης διάσπασης. Προγραμματικά η μόνη ουσιαστική διαφορά ήταν στην ψήφο για τις αμυντικές δαπάνες. Για τον υπεύθυνο της διάσπασης δεν μπορούμε τώρα να συμφωνήσουμε. Φταίνε αυτοί που ανέχθηκαν τον Κασσελάκη ή αυτοί που δεν είχαν υπομονή και έφυγαν. Τα ποσοστά δεν δικαιώνουν κανένα. Μπορούμε να συζητάμε ώρες, μέρες, μήνες ίσως και χρόνια αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Μόνη λύση που βλέπω είναι η εναπόθεση του ζητήματος σε μια συνταγή που πρότεινε για άλλο θέμα ο Κίρο Γκλιγκόροφ, Πρόεδρος της τότε FYROM, σήμερα Βόρειας Μακεδονίας. Είπε ότι «χωρίς ένα ποσοστό λήθης, δεν μπορείς να εργαστείς από κοινού με τον γείτονα». Και όσοι ξέρουν δέκα σελίδες ιστορίας θα θυμούνται ότι οι χαρακτηρισμοί του Γεωργίου Παπανδρέου για τον Σοφοκλή Βενιζέλο - φελλός, γι’αυτό και επιπλέει - ήταν πρωτοφανείς. Μετά ο πρώτος έγινε Πρόεδρος της Ένωσης Κέντρου και ο άλλος αντιπρόεδρος. Σε μας αντιθέτως η διάσπαση ήταν σχεδόν βελούδινη. Και από την στιγμή που ο Κασσελάκης αναζητά ιδεολογική ταυτότητα στον Μακρόν, ο κόσμος της Αριστεράς πιστεύει -καλώς ή καλώς- ότι και οι δυο είχαμε κάποιο δίκιο. Και εμείς που πρώτοι τον αποκαλύψαμε και οι σύντροφοι που έμειναν και τον εκπαραθύρωσαν.

-Επειδή τα πρόσωπα έχουν την σημασία τους μήπως θα έπρεπε να κληθεί όλος ο κόσμος της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και της Πολιτικής Οικολογίας να εκλέξει τον ή την υποψήφιο /α πρωθυπουργό της Συμπαράταξης. Ακούστηκε και γράφτηκε αυτό.

Αυτή η πρόταση θα μπορούσε, πράγματι, να ενεργοποιηθεί στο τέλος, όμως, μιας ενωτικής διαδικασίας. Σχηματικά θα έλεγα ότι ο οδικός χάρτης θα μπορούσε να έχει τους εξής σταθμούς: Δήλωση της πολιτικής βούλησης, συγκρότηση Ομάδας Διαλόγου και Κοινής Δράσης, ενεργοποίηση όλων στα μαζικά κινήματα με προτεραιότητα στο συνδικαλιστικό και σε ένα νέο κίνημα ειρήνης, διαμόρφωση του μίνιμουμ προγράμματος για την νίκη στις εκλογές και την προοδευτική διακυβέρνηση. Πρόταση ανοικτή σε όποιον επιθυμεί να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Να συζητήσουμε και κάθε άλλη σχετική πρόταση. Τα πρόσωπα προφανώς έχουν την σημασία τους, αλλά δεν οργανώνουμε καλλιστεία, το προγραμματικό σκέλος προσδιορίζει και περιορίζει τα πρόσωπα.

-Περιορίζει είπατε. Η κυρία Κατσέλη όμως σε αυτό το προοδευτικό μέτωπο έβαλε και την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είπε μάλιστα ότι έχει διαχρονικά ορισμένες πολύ καλές θέσεις και είναι φυσική η δημοσκοπική ραγδαία άνοδος του κόμματος της γιατί είναι αντισυστημικό και έχει επικεφαλής μια γυναίκα. Συμφωνείτε;

Πριν σας πω αν συμφωνώ, μου θυμίζετε το όνομα της Κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος που Προεδρος ειναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου;

- Πλεύση Ελευθερίας

Όχι δεν είναι Πλεύση Ελευθερία, είναι «Πλεύση Ελευθερίας - Ζωή Κωνσταντοπούλου». Όπως στην Γερμανία η Συμμαχία Σάρα Βάγκενχεντ. Όχι λοιπόν, δεν συμφωνώ με τη Λούκα. Η Κατσέλη αγωνίζεται με ειλικρίνεια για την ενότητα του προοδευτικού χώρου χωρίς αποκλεισμούς, εδώ όμως το εύρος υπερβαίνει τα όρια της προοδευτικής παράταξης. Δεν πιστεύω σε προσωποπαγή, μονοθεματικά κόμματα φωτοβολίδες, ούτε σε εμπαθείς πολιτικούς. Μπορεί σε μια μερίδα του κόσμου να αρέσουν πολιτικοί «που τα χώνουν», που κυκλοφορούν με τον ποινικό κώδικα υπό μάλης. Προτιμώ χαμηλόφωνους πολιτικούς , με σχέδιο και πρόγραμμα. Και σε κάθε περίπτωση πολιτικοί που θεωρούν ξεπερασμένη την αντίθεση Αριστεράς Δεξιάς , όπως η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν βλέπω να έχουν θέση σε ένα Λαϊκό Μέτωπο. Αμφισβητώ τον αντισυστημισμό της - από που προκύπτει άραγε; Επίσης δεν βλέπω τις διαχρονικά πολύ καλές θέσεις. Αντιθέτως την θυμάμαι να στρέφεται κατά της εμβληματικής Συμφωνίας των Πρεσπών σε πλήρη αρμονία με τους πολύχρωμους εθνικιστές. Την θυμάμαι να μας βασανίζει όλους ως Πρόεδρος της Βουλής και να στρέφεται κατά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015, όταν κατόρθωσε να βγάλει την χώρα από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Να της πιστώσουμε επιμέλεια στον χειρισμό της υπόθεσης των Τεμπών αλλά δεν ήταν η μόνη. Απλώς ο κ. Μητσοτάκης την ανάδειξε προσωρινά ως κύριο αντίπαλο και εκ των πραγμάτων την πριμοδότησε. Δεν έχει βέβαια φεμινιστικές περγαμηνές, ούτε στον δικηγορικό, ούτε στον πολιτικό της βίο. Και εμείς δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.

-Βλέπετε, όμως ότι πολλοί αναζητούν το νέο και το άφθαρτο. Θεωρούν την πρόταση σας ως μια από τα ίδια. Δεν τους πολυνοιάζουν τα προγράμματα. Θέλουν κάποιο νέο πρόσωπο. Τι θα τους λέγατε;

Θα τους έλεγα ότι μετά την περιπέτεια Κασσελάκη θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί. Η ανανέωση προσώπων και κυρίως ιδεών στην ταραγμένη περίοδο που περνάμε είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην πολιτική και ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Είναι νόμος η ηλικιακή ανανέωση και πρέπει όλα τα κόμματα να προωθήσουν νέους ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης. Αυτό όμως, όπως πολλάκις έχει αποδειχθεί, δεν εγγυάται από μόνο του και επιτυχίες. Στην πράξη πάντα ένα συνδυασμός παλαιού και καινούργιου με έμφαση στο δεύτερο αποδεικνύεται πιο αποδοτικός. Γι’ αυτό είμαι και αρνητικός σε παροτρύνσεις για δημιουργία εκ του μηδενός νέου κόμματος που θα αντικαταστήσει τα υπάρχοντα, θα εκλέξει ένα νέο άνθρωπο και όλα ξαφνικά θα πάνε πρίμα. Όλα αυτά συνήθως έχουν κακό τέλος .

- Θα έχετε ακούσει και για κόμμα Καρυστιανού.

Αν η κυρία Καρυστιανού ασχοληθεί με τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής, κατέβει στον πολιτικό στίβο ή κάνει κόμμα όπως προτείνουν διάφοροι, τότε θα κριθεί από το συνολικό της πρόγραμμα όπως κάθε άλλος. Η Δημοκρατία είναι για όλους, δεν υπάρχει επετηρίδα ούτε έχουν κάποιοι ειδικά προνόμια και αποκλειστικότητα ενασχόλησης με την πολιτική. Οι επιθέσεις εναντίον της και χυδαίες είναι και κίνδυνος για την δημοκρατία. Η κυρία Καρυστιανου με πρόσφατη δήλωση της ξεκαθάρισε ότι δεν την αφορούν οι πληροφορίες αυτές και ότι παραμένει επικεντρωμένη στην υπόθεση των Τεμπών. Όπου η ίδια και άλλοι γονείς που έχουν ενεργοποιηθεί , κάνουν εξαιρετική δουλειά για την αποκάλυψη του εγκλήματος.

-Δεν μπορώ παρά να σας ρωτήσω για την επανεμφάνιση Τσίπρα. Βλέπετε να έχει ρόλο στις εξελίξεις στην Αριστερά και την Κεντροαριστερά;

Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο επανεμφάνιση. Ο πρώην πρωθυπουργός κάνει συνεχώς παρεμβάσεις μέσα από τις εκδηλώσεις του Ινστιτούτου του. Η τελευταία του παρέμβαση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ήταν μια πρόσκληση για διάλογο σε μια στιγμή που τα θέματα αυτά ήρθαν με ένταση στο προσκήνιο ιδίως με την πενταμερή στο Κυπριακό. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να συμβάλει στην υπόθεση της σύμπραξης Αριστεράς Κεντροαριστεράς με το κύρος του και την εμπειρία του. Και την ωριμότητα που έχει αποκτήσει. Δεν νομίζω ότι επιδιώκει να ηγηθεί, όπως γράφουν τρομοκρατημένοι εχθροί και «φίλοι». Και ως προς την αντίδραση της κυβέρνησης, δεν είχα αμφιβολία. Τη δουλειά της κάνει. Με εντυπωσιάζουν όμως οι φίλιες επιθέσεις. Την ώρα που υποτίθεται ότι επιδιώκουν την μέγιστη συσπείρωση.

-Τέλος θέλω να σας ρωτήσω για ένα θέμα που επανήλθε στην επικαιρότητα, Που νομίζετε ότι μπορεί να οδηγήσει η κινητικότητα στο Κυπριακό;

Μετά τόσες αποτυχίες καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι. Υπάρχει βέβαια ένα στοιχείο αισιοδοξίας. Ο ΓΓ γραμματέας του ΟΗΕ έχει δηλώσει ότι θα ξεκινήσει από εκεί που τελείωσε το Κραν Μοντανά, δηλαδή από το πλαίσιο Γκουτιέρες. Δηλαδή λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Όλα όσα είχαν συμφωνηθεί δεν επανεξετάζονται. Αυτή την στιγμή η Τουρκοκυπριακή πλευρά έρχεται με πρόταση δυο κρατών. Η ελληνοκυπριακή φαίνεται να ανακαλύπτει πάλι την λύση που απέρριψε στο Κραν Μοντανά. Έκ του ασφαλούς βέβαια μιας και η Τουρκοκυπριακή με την λύση δυο κρατών βρίσκεται εμφανώς εκτός του πλαισίου Γκουτιέρες. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει αν ο Ταταρ χάσει τις εκλογές από τον υποψήφιο της Αριστεράς στα κατεχόμενα και η Άγκυρα για τους δικούς της λόγους επανέλθει εντός του πλαισίου Γκουτιέρες. Γιατί όλοι ξέρουμε την υπαναχώρηση Αναστασιάδη και Χριστοδουλίδη στο Κραν Μοντανά και την έφεση που έχουν και οι δυο πλευρές στο blame game.

#ΝΙΚΟΣ_ΜΠΙΣΤΗΣ #ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ #ΣΥΡΙΖΑ #ΠΑΣΟΚ #ΝΕΑ_ΑΡΙΣΤΕΡΑ #ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ_ΠΡΟΤΑΣΗ_ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ