Η οδύσσεια ενός νεφροπαθούς

Οι νεφροπαθείς αποτελούν μία ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, της οποίας η ζωή είναι συνδεδεμένη με το μηχάνημα της αιμοκάθαρσης. Παρ’ όλα αυτά, με δύναμη ψυχής, στη μεγάλη τους πλειονότητα, συνεχίζουν τη ζωή τους και προσπαθούν να απολαύσουν τις χαρές της.

Μία από αυτές είναι και οι θερινές διακοπές τους.

Οι οποίες ωστόσο χρειάζονται συγκεκριμένη προεργασία, αλλά, δυστυχώς, και την καλή προαίρεση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων της περιφέρειας. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα…

Νεφροπαθής, τα στοιχεία του οποίου βρίσκονται στη διάθεση του Dikaiologitika News,

αιτήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο να πραγματοποιήσει αιμοκάθαρση στο νοσοκομείο της Πρέβεζας για το διάστημα από 20 Ιουλίου έως 20 Αυγούστου.

Η απάντηση που έλαβε προφορικά ήταν καταφατική.

Ο καιρός για να μεταβεί ο ασθενής στην πόλη της Δυτικής Ελλάδος έφτασε.

Λίγες μέρες πριν πραγματοποιήσει το ταξίδι του, επικοινώνησε με το νοσοκομείο για τα διαδικαστικά.

Τον πληροφόρησαν, τότε, ότι δεν δικαιούται αιμοκάθαρση για περισσότερες από 12 ημέρες, που πρακτικά σημαίνει συνολικά έξι αιμοκαθάρσεις, καθώς οι ασθενείς υποβάλλονται στη διαδικασία κάθε δύο ημέρες.

Η αιτία που προφασίστηκαν από το νοσοκομείο ήταν φόρτος εργασίας.

Ο νεφροπαθής εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να δεχθεί τα νέα δεδομένα. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι ο φόρτος εργασίας ήταν απλώς μία δικαιολογία.

Κρεβάτια και μηχανήματα παρέμεναν άδεια.

Τότε, νοσηλεύτρια τού δήλωσε πως η ίδια είχε την πρόθεση να του κάνει τρεις επιπλέον αιμοκαθάρσεις ώστε οι καλοκαιρινές του διακοπές να λάβουν μικρή παράταση, αλλά συνάντησε την άρνηση της γιατρού που προΐσταται στη νεφρολογική κλινική του νοσοκομείου.

Ο ασθενής, εντέλει, αναγκάστηκε να καταφύγει σε ιδιωτική κλινική του Αγρινίου και να διανύει απόσταση 300 χιλιομέτρων προκειμένου να κάνει αιμοκάθαρση και όλα αυτά συνέβαιναν ενώ τα κρεβάτια και τα αντίστοιχα μηχανήματα παρέμεναν άδεια.

Είναι και αυτή μια ιστορία καθημερινής τρέλας, μια ιστορία καθημερινής ταλαιπωρίας για όσους ανθρώπους έχουν την ατυχία να αντιμετωπίζουν το σοβαρό αυτό πρόβλημα υγείας αλλά και την ατυχία να ζουν στην Ελλάδα.

Μια χώρα με ένα ιατρικό σύστημα που συνεχίζει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να μην σέβεται τον ανθρώπινο πόνο.

Φαίνεται ότι η κακοδαιμονία και η γραφειοκρατία είναι ισχυρότερες από όλους τους όρκους που έχουν δώσει όλοι μαζί οι γιατροί.