Η εκκλησιαστική και γλωσσική διάσταση του Σκοπιανού Ζητήματος

Η εκκλησιαστική και γλωσσική διάσταση του Σκοπιανού Ζητήματος

Το Σκοπιανό Ζήτημα πέρα από την προφανή διάσταση του ονόματος, έχει και άλλες δύο σημαντικές πλευρές, που αφορούν το εκκλησιαστικό και γλωσσικό σκέλος. Παρόλο που η συζήτηση επικεντρώνεται στο όνομα των Σκοπίων δεν θα πρέπει να αμελήσουμε και άλλες εκφάνσεις του ζητήματος.

Η εκκλησιαστική διάσταση αφορά -μεταξύ άλλων- την πρόσφατη αναγνώριση της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων

από την Βουλγαρική Εκκλησία, η οποία προσπαθεί να διαδραματίσει ρόλο ''Μητρός Εκκλησίας'' σε μία άνευ προηγουμένου ανάμειξη στα εσωτερικά ζητήματα του Πατριαρχείου της Σερβίας αρχικώς και του Οικουμενικού Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, πρωτίστως, στα οποία υπάγεται η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδος. Φυσικά, οι Βούλγαροι προσπαθούν να οικειοποιηθούν την υποτιθέμενη ''Μακεδονική'' (sic) Εκκλησία με στόχο την αύξηση της επιρροής τους στο κρατίδιο των Σκοπίων, που πάντα ταλαντεύεται σε διαφορετικές εθνικές κατευθύνσεις προς δυσμάς και προς ανατολάς. Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε και ορθώς υπογράμμισε πως το ζήτημα είναι και εκκλησιαστικό καθώς πρώτον δεν πρέπει επ' ουδενί να αναγνωριστεί η σχισματική εκκλησία ως μακεδονική και κατά δεύτερον να υπαχθεί στην Εκκλησία της Βουλγαρίας παραβαίνοντας τους εκκλησιαστικούς κανόνες.

Το άλλο ζήτημα αφορά την γλώσσα των βορείων γειτόνων μας. Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι κατατάσσουν την γλώσσα τους στις διαλέκτους της σλαβικής στη νότια Βαλκανική θεωρώντας την είτε ως προέκταση (Βίκτορ Φρίντμαν και Όλγα Τόμιτς) της βουλγαρικής -με την οποία υπάρχει αμοιβαία αναγνώριση και συγκρότηση γλωσσικού συνεχούς (language continuum) είτε ως διάλεκτό της ( Όττο Κρονστάινερ, Μάικλ Κλάιν). Από την άλλη καμία σχέση δεν έχει με την αρχαία μακεδονική, που κατατάσσεται στις ελληνικές διαλέκτους, όπως φανερώνει η μορφολογία της, οι αρχαίες πηγές (Λίβιος, Στράβων, Ηρόδοτος κ.α.) και τα πολλά ανθρωπωνύμια (Αντίγονος, Αλέξανδρος, Φίλιππος, Άτταλος κ.α.) και τοπωνύμια (Πέλλα κ.α.).

Είναι, λοιπόν, πασίδηλο πως το ζήτημα δεν είναι μονοδιάστατο αλλά εσωκλείει πλείστους όσους έτερους παράγοντες. Ας μην πραγματοποιήσουμε παραχωρήσεις στο επίπεδο της Θρησκείας και της Γλώσσας καθώς αυτές μαζί με την Ιστορία (ονοματολογικό) συγκροτούν τρεις πυλώνες εθνικής αυτοσυνειδησίας για κάθε λαό.

Του Ιωάννη Π. Χουντή, Κλασικού Φιλολόγου και Προέδρου του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών ''Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης''