Γιώργος Βασιλειάδης: Τι ΠΡΕΠΕΙ, τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ και… ο Τσίπρας

Το κεφάλαιο Τσίπρας είναι πολύ σημαντικό για να το αγνοούμε. Ή ακόμα χειρότερα να προσπαθούμε να το αφαιρέσουμε από τις δημοκρατικές επενδύσεις τού αύριο… ​

Γεγονός πρώτο. Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και ο επικεφαλής πρωθυπουργός σε ραγδαία κατάρρευση. Πολιτικά, δημοσκοπικά, ηθικά, εύκολα μπορεί κανείς να μιλήσει για μια κατάσταση στην οποία η φθορά της εκτελεστικής

εξουσίας απειλεί ολόκληρη την κοινωνία και τη δημοκρατική ομαλότητα. Θεσμοί, πρόσωπα, διαδικασίες έχουν εκπέσει σε καθεστωτικές πρακτικές, με υπογραφή Μητσοτάκη, που απομακρύνουν εκατομμύρια πολίτες από ό,τι σήμερα εμφανίζεται ως πολιτική, ως πολιτικό σύστημα και ως δημοκρατία ακόμα. Κι αυτό, εν μέσω μιας διεθνούς κατάστασης ρευστής και απειλητικής, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους -για την οικονομία, την κοινωνική συνοχή, ακόμα και την εθνική κυριαρχία.

Γεγονός δεύτερο. Με θρυαλλίδα τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, η κοινωνία έχει αποφανθεί με τον πιο κατηγορηματικό, ακόμα και οργισμένο τρόπο, ότι ήρθε η στιγμή η χώρα να απαλλαγεί από το καθεστώς Μητσοτάκη και όσα αυτό συνεπάγεται. Η κοινωνική αυτή απαίτηση δηλώθηκε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις και καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το χάσμα ανάμεσα στην κυβέρνηση και την κοινωνική της στήριξη γίνεται κάθε μέρα και πιο βαθύ. Και η επιμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία και να διατείνεται ότι απλώς ψιχαλίζει, όταν οχτώ ή και εννιά στους δέκα Έλληνες τον «φτύνουν», δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό για το επόμενο διάστημα.

Γεγονός τρίτο. Όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος στην κοινή γνώμη και βρίσκει αντανάκλαση στις δημοσκοπήσεις το αίτημα για προοδευτική σύμπραξη, ικανή να δώσει εναλλακτική προοπτική και να γκρεμίσει το τελευταίο θλιβερό αλλά υπαρκτό ανάχωμα Μητσοτάκη, ότι δεν υπάρχει λύση μετά από αυτόν. Ακόμα χειρότερο και πιο διχαστικό, ότι μετά από αυτόν θα επέλθει το χάος. Ο μπαμπούλας της κραυγαλέας και ασυνάρτητης Ζωής Κωνσταντοπούλου, που σείει το Μαξίμου πάνω από το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, υπηρετεί μεταξύ άλλων αυτόν ακριβώς το στόχο. Αλλά, αν δε θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τον εκβιασμό αυτό του Μητσοτάκη συνδράμει, θέλοντας ή όχι, και η εικόνα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.

Γεγονός τέταρτο. Με αυτά τα δεδομένα ο προβληματισμός κάθε δημοκρατικού πολίτη είναι τι ΠΡΕΠΕΙ, αλλά και τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε, για να απαλλαγεί η χώρα από το άγος Μητσοτάκη και την επικυριαρχία της Δεξιάς. Ενότητα, σύμπραξη, συνεννόηση, συμπαράταξη είναι η εύλογη απάντηση για το ΠΡΕΠΕΙ. Ανάμεσα όμως στο ΠΡΕΠΕΙ και το ΜΠΟΡΟΥΜΕ υπάρχει το ναρκοπέδιο των κομματικών και προσωπικών εγωισμών, οι αυταπάτες και οι φιλοδοξίες ηγετικών στελεχών, η ρητορική της απόλυτης αλήθειας, οι υπονομεύσεις και οι αντιθέσεις όχι μόνο ανάμεσα αλλά και μέσα στα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Το ΠΡΕΠΕΙ είναι πολιτικά, ακόμα και μαθηματικά εύλογο. Αλλά το ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ είναι δυστυχώς μια άλλη ιστορία.

Τι κάνει το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Καταβυθίζεται στις δημοσκοπήσεις, έχει εκπέσει δημοσκοπικά από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την οποία του «χάρισε» η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης, αλλά επιμένει να κοροϊδεύει ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα, εύλογα ενισχύεται η υποψία ότι άλλα σχέδια, ανομολόγητα αλλά υπαρκτά, κρύβονται πίσω από τη διασπαστική αυτή επιμονή. Ότι η ηγεσία Ανδρουλάκη βλέπει με καλό μάτι, εθελοντικά, ή πιεζόμενη από τη γνωστή φιλική στη Δεξιά τάση του κόμματός της, μια μελλοντική σύμπραξη με τη ΝΔ. Κι αυτή την υποψία δεν πρόκειται να την εξουδετερώσει με μεγάλα λόγια, όσο επιμένει σε μικρά έργα.

Τι κάνει η Νέα Αριστερά; Αγνοεί τη μεγάλη εικόνα, τη μικρή της επιρροή κα τη ζημιά που έκανε η αποχώρησή της. Επιμένει σε μια χωρίς νόημα αντίληψη «αριστερήςκαθαρότητας», καταγγέλλει ένα κίνδυνο μεσσιανισμού που βρίσκεται μόνο στη φαντασία της, ταλαντεύεται ανάμεσα σε ναι μεν και αλλά για την ανάγκη και την πράξη της ενότητας. Όταν μάλιστα έχει εκλείψει ο βασικός λόγος -η επιδρομή Κασσελάκη- που επικαλέστηκαν για να αποχωρήσουν και να ιδρύσουν νέο κόμμα. Αντί να είναι πρωταγωνιστές σε μια προσπάθεια να βρεθεί λύση προγραμματικής συμπόρευσης κατ’ αρχάς με το ΣΥΡΙΖΑ, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο -την ιδιοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ΠΑΣΟΚ, στην οποία έχουν συμβάλει.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική συνεννόηση και συμπόρευση είναι καθαρή. Χρειάζεται όμως, πρώτον, να πάρει πιο συγκεκριμένα και κυρίως πιο μαχητικά χαρακτηριστικά. Να βγει από τα πλαίσια της ευγενούς πολιτικής και να περάσει στο πεδίο της κοινωνίας με όρους κριτικής, ακόμα και καταγγελίας, όσων ευνοούν την πρόσθεση δυνάμεων στον Μητσοτάκη με τη διαίρεση των δυνάμεων που τάσσονται εναντίον του. Και δεύτερον, χρειάζεται με τον πιο καθαρό και δημοκρατικό τρόπο, χωρίς σπασμωδικά μέτρα, αλλά με αποφασιστικότητα, να αντιμετωπιστούν εκείνα τα κέντρα μέσα ή και πλάι στο κόμμα, που ηθελημένα ή αθέλητα, ανοίγουν μέτωπο με τη στρατηγική του προοδευτικού μετώπου. Το διακύβευμα για τη δημοκρατία και τη χώρα είναι πολύ μεγάλο για ναμένουν αναπάντητες οι βολές στην ενωτική στρατηγική του κόμματος.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Η Αριστερά και η προοδευτική παράταξη είχαν και έχουν την τύχη να βρίσκεται ως ηγετική παρουσία στις γραμμές τους ο Αλέξης Τσίπρας. Τι εκπροσωπεί, τι προσθέτει, πόσο κρίσιμο είναι να υπερασπιστούμε το ρόλο του χτες, αλλά και σήμερα, μπορεί να το καταλάβει κάθε λογικός άνθρωπος. Να τον αντιμετωπίζουμε ως απειλή, όταν μάλιστα αντιμετωπίζεται -και πόσο χυδαία!- ως απειλή από το καθεστώς Μητσοτάκη, δεν δείχνει κατά τη γνώμη μου μόνο πολιτική αβλεψία. Δείχνει κάτι πολύ χειρότερο που αφήνω στην κρίση του αναγνώστη να το χαρακτηρίσει και να το κρίνει. Σε κάθε περίπτωση μην το βασανίζουμε. Το κεφάλαιο Τσίπρας είναι πολύ σημαντικό για να το αγνοούμε. Ή ακόμα χειρότερα να προσπαθούμε να το αφαιρέσουμε από τις δημοκρατικές επενδύσεις τού αύριο…

(Ο Γιώργος Βασιλειάδης είναι αναπληρωτής γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ)

#ΣΥΡΙΖΑ #ΑΛΕΞΗΣ_ΤΣΙΠΡΑΣ #ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ_ΠΡΟΤΑΣΗ_ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ