Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας: Σκέψεις και συμπεράσματα

Ας το κατανοήσουν, επιτέλους, οι ηγεσίες των κομμάτων του αριστερού και οικολογικού χώρου, ας αφήσουν πικρίες, πείσματα και ηγεμονισμούς και ας κάνουν το επόμενο αποφασιστικό βήμα. Η κοινωνία το περιμένει.

Η διαδικασία για την εκλογή του νέου Π.τ.Δ. ξεκίνησε. Η εκλογή του κ. Τασούλα στον τέταρτο γύρο από την κυβερνητική πλειοψηφία θεωρείται κάτι περισσότερο από σίγουρη. Ενδιαφέρον πια παρουσιάζει ποιος υποψήφιος θα καταλάβει τελικά τη δεύτερη θέση. Η κ. Κατσέλη, την οποία πρότεινε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή ο κ. Γιαννίτσης τον οποίο στηρίζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Κι αυτό, γιατί στον ρευστό χώρο της κεντροαριστεράς

Ο κ. Μητσοτάκης και στο ζήτημα της εκλογής Π.τ.Δ. φανέρωσε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να κομματικοποιεί και να τραυματίζει τους θεσμούς, προκειμένου να μη βρίσκει συνταγματικής ή άλλης φύσεως εμπόδια για να εφαρμόσει την πολιτική του. Για μικροκομματικά οφέλη, έσπασε την παράδοση που ήθελε Πρόεδρο από την αντιπολίτευση. Είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός δεν ήθελε για Π.τ.Δ. μια προσωπικότητα ισχυρή, η οποία θα είχε λόγο και, στο πλαίσιο των καθηκόντων της, θα εξέφραζε την άποψΉ της, έναν άνθρωπο ο οποίος θα τιμούσε στο ακέραιο τον ρόλο του, αλλά ένα πρόσωπο το οποίο ο ίδιος θα ελέγχει απολύτως. Γι’ αυτό, την προηγούμενη φορά επέλεξε την κ. Σακελλαροπούλου και για τον ίδιο λόγο τώρα κατέληξε στη στήριξη του κ. Τασούλα.

Αναμφίβολα, ο μεγάλος χαμένος από τη διαδικασία είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εγκλωβίστηκε στην τακτική της Ν.Δ. αναμένοντας ότι ο κ. Μητσοτάκης θα προτείνει πρόσωπο που θα προέρχεται από την Κεντροαριστερά από τη μια και από την άλλη, ακολουθώντας μια λογική ηγεμονισμού και μια τακτική αλαζονείας, απέρριψε, αρχικά, την υποψηφιότητα του κ. Ράμμου και στη συνέχεια εκείνη της κ. Κατσέλη, η οποία, σημειωτέον, προέρχεται από τα σπλάχνα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., χωρίς να μπορεί να αιτιολογήσει αυτή την άρνηση. Ο κ. Ανδρουλάκης, ο οποίος χρεώνεται προσωπικά αυτή την ήττα, επέλεξε για υποψήφιο πρόεδρο τον κ. Γιαννίτση, έναν άνθρωπο συμπαθή κατά τα άλλα, ο οποίος, ωστόσο, έχει ταυτιστεί με την περίοδο του σημιτικού εκσυγχρονισμού και γι’ αυτό ήταν βέβαιο ότι δε θα μπορούσε να συσπειρώσει άλλους βουλευτές, πλην των πασοκογενών. Η τρίτη θέση, εξάλλου, στην πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή Π.τ.Δ. τα λέει όλα.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού έκανε το τεράστιο λάθος να μη στηρίξει την υποψηφιότητα ενός εμβληματικού προσώπου, όπως είναι ο κ. Ράμμος, κατέληξε στην εξαιρετική επιλογή της κ. Κατσέλη. Το γεγονός, πάντως, ότι η υποψηφιότητα του κ. Ράμμου κάηκε από μια δήλωση του κ. Ν. Παππά, ο οποίος δεν είχε εξουσιοδότηση να την κάνει, δείχνει ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ακόμη δρόμο να διανύσει προκειμένου να ξεπεράσει παθογένειες του παρελθόντος. Επιπλέον, φαίνεται ότι οι ομάδες και οι ομαδάρχες καλά κρατούν και κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο, δυστυχώς.

Ανάλογα προβλήματα φαίνεται, όμως, να υπάρχουν και στη Νέα Αριστερά. Με την υποψηφιότητα της κ. Κατσέλη ακούστηκε ότι διαφωνούσε μεγάλο μέρος των στελεχών της «Ομπρέλας». Χρειάστηκε να συγκληθεί η Κ.Ε. για να αποφασίσει κατά πλειοψηφία τη στήριξη της υποψηφιότητας της. Έτσι σώθηκε η παρτίδα για το νεοσυσταθέν κόμμα. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, την ώρα μάλιστα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Νέα Αριστερά να μην εισέρχεται στη Βουλή, θα ήταν αυτοκαταστροφική. Η υποψηφιότητα της κ. Κατσέλη και η δεύτερη θέση την οποία κατέλαβε σηματοδοτούν και κάτι άλλο: τον δρόμο των συνεργασιών, ο οποίος είναι η μόνη λύση για την Κεντροαριστερά, προκειμένου να σταθεί με αξιώσεις απέναντι στον κ. Μητσοτάκη. Και από τη στιγμή που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καβάλησε καλάμι, μετά την αναβάθμισή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξαιτίας των συγκυριών και όχι της λαϊκή ψήφου, η συνεργασία ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Νέας Αριστεράς και άλλων δυνάμεων καθίσταται μονόδρομος.

Η εκλογή του Π.τ.Δ. απέδειξε ότι ο κ. Μητσοτάκης, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του κεντροαριστερού χώρου να συνεννοηθεί σε ένα ζήτημα που θα έπρεπε να οδηγεί σε συγκλίσεις, παραμένει κυρίαρχος των πολιτικών εξελίξεων. Δε θα βαρεθώ να επαναλαμβάνω ότι χρειάζεται ο τόπος και η κοινωνία μια πειστική αντιπολίτευση, μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου και αυτή θα προέλθει μόνο από τα αριστερά και μόνο μέσα από συνεργασίες. Ας το κατανοήσουν, επιτέλους, οι ηγεσίες των κομμάτων του αριστερού και οικολογικού χώρου, ας αφήσουν πικρίες, πείσματα και ηγεμονισμούς και ας κάνουν το επόμενο αποφασιστικό βήμα. Η κοινωνία το περιμένει.

(Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας)