Δύο γνωστοί δικηγόροι αποχαιρετούν τον Φραγκίσκο Ραγκούση στο Dikaiologitika News

Θέμης Σοφός και ο Κώστας Ντάλτας καταθέτουν τις δικές τους μαρτυρίες από τις δικαστικές αίθουσες, αποχαιρετώντας τον διακεκριμένο ποινικολόγο Φραγκίσκο Ραγκούση, ο οποίος έφυγε χθες το πρωί αιφνιδίως από τη ζωή.

Ο Φραγκίσκος Ραγκούσης είχε αναλάβει μερικές από τις πλέον πολύκροτες υποθέσεις της χώρας, ενώ πελάτες του, μεταξύ άλλων, ήταν οι: Παναγιώτης Βλαστός,

Ακόμη, υπήρξε συνήγορος του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Άκη Τσοχατζόπουλου, αλλά και στην υπόθεση απαγωγής των Πακιστανών από πράκτορες σε ελληνικό έδαφος.

Οι δικηγόροι Θέμης Σοφός, αλλά και ο Κώστας Ντάλτας καταθέτουν από καρδιάς τις προσωπικές τους εμπειρίες στις δικαστικές αίθουσες, τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, αλλά και τις αντιδικίες που είχαν όταν βρέθηκαν αντίπαλοι.

Του Θέμη Σοφού: Δικηγόρος και Αντιπρόεδρος του Δ.Σ.Α. 

Φραγκίσκος Ραγκούσης: ο Δικηγόρος των ακροατηρίων, του κρατουμένου, του διωχθέντος, της υπεράσπισης. Ο συνήγορος υπερασπίσεως που είχε μέσα του τη δύναμη της ρήξης, της αντίθεσης, κατείχε το προπύργιο και τον προμαχώνα. Εγώ αναδεικνύω, έλεγε, δεν ταυτίζομαι, ούτε συνδιαμορφώνω κάτι. Ο Φραγκίσκος Ραγκούσης πέτυχε να αγγίξει τον πυρήνα της υπεράσπισης του ανθρώπου που διέπραξε το αδίκημα, χωρίς να αγγίξει την υπεράσπιση της πράξης του. Ποτέ ο δικηγόρος δεν υπερασπίζεται την πράξη, αλλά τον άνθρωπο που τέλεσε μια αξιόποινη πράξη, συνήθιζε να λέει.

Τον συνάντησα σε πολλά ακροατήρια, ήδη πριν από πολλά χρόνια σε αυτό της 17 Νοέμβρη, όπου ευρισκόμενοι στην πλευρά της υπεράσπισης είχαμε, μαζί με άλλους συναδέλφους, την αγωνία του συνηγόρου για μια δίκαιη δίκη, αποδέσμιοι πάσης φύσεως πολιτικής χροιάς, με κάθε δυνατή μορφή εννοιολογικής προσέγγισης του πολιτικού εγκλήματος. Υπεράσπιση υπερήφανη χωρίς καμία πρόθεση διαπραγμάτευσης για τις θεμελιώδεις αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έδρανο του υπερασπιστή δεν είναι έδρανο δεξιών ή αριστερών, είναι το έδρανο της τέταρτης διάστασης, όπου επιστρατεύεται ο πανανθρώπινος χαρακτήρας του εξορθολογισμού της Δικαιοσύνης και της εφαρμογής της αρχής της νομιμότητας.

Τον συνάντησα σε βαριά ακροατήρια και με σκληρή αντιδικία, όπου εκεί βλέπεις το μεγαλείο του ανθρώπου. Μαχητής δυναμικός, ποτέ δεν επέλεξε να βάλει in personam εναντίον του αντιδίκου του, μα με μόνο γνώμονα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου που εκπροσωπούσε. Πάντοτε προσηνής και χαμογελαστός προς τους συναδέλφους του, με τον ήπιο χαρακτήρα του προσπαθούσε να αντιμετωπίσει νομικά ζητήματα με συζητήσεις, ανταλλαγή σκέψεων και ισχυρισμών. Ένας πολεμιστής της δικηγορίας. Εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του Φραγκίσκου Ραγκούση και ειδικά στην κόρη του, φίλη και συνάδελφο Λίλα Ραγκούση, να έχει πάντοτε τη δύναμη να συνεχίζει επάξια το έργο του πατέρα της.

Του Κώστα Ντάλτα: Δικηγόρος

Συνάντησα, για πρώτη φορά τον Φραγκίσκο Ραγκούση, το 1987, στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού, όταν εγώ υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και εκείνος ήταν νομικός σύμβουλος στο Α.Γ.Ε.Ν επί θητείας του αείμνηστου Λεωνίδα Βασιλικόπουλου . Καταρτισμένος, προσηνής, συναδελφικός. Με τις κυβερνητικές αλλαγές, που έγιναν αργότερα, το 1993, ο Φραγκίσκος Ραγκούσης από τη θέση του νομικού συμβούλου του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης ήταν ο άνθρωπος που επιμελήθηκε την αναμόρφωση του Στρατιωτικού Ποινικού Δικαίου. Στην ποινική δικηγορία μπήκε αργότερα και βρέθηκε σε σπουδαίες ποινικές υποθέσεις.

Ξεχώριζε, είναι αλήθεια. Ακατάβλητος, μαχητικός, σθεναρός στην ανάπτυξη της υπεράσπισης. Από τη στιγμή που αναλάμβανε την υπεράσπιση ήταν ασπίδα για κάθε κατηγορούμενο. Το συγκεκριμένο θέμα προκαλούσε μεγάλες και ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ μας. Εγώ επέμενα ότι υπερασπιζόμαστε τη δικηγορία, εκείνος ότι υπερασπιζόμαστε τον κατηγορούμενο. Μια συζήτηση που δεν είναι μόνο ελληνικό νομικό θέμα αλλά διεθνές.

Στην προσέγγισή του αυτή θα έλεγα ότι είχε κάτι το ανιδιοτελές , το ρομαντικό, πράγμα που του έδωσε την εικόνα του παθιασμένου υπερασπιστή παρότι κατ’ ιδίαν ήταν μειλίχιοw, διαλλακτικός και ανεκτικός. Ήξερε και αποδεχόταν ότι είχε ιδιαίτερο κόστος η «δημόσια» υπεράσπιση του κατηγορουμένου στα Μ.Μ.Ε, παρ’ όλα αυτά το έπραττε χωρίς δεύτερη σκέψη και, κυρίως, χωρίς ποτέ να φανεί ότι παίρνει απόσταση από τον εντολέα του καθώς η απόσταση είναι μεγάλη παγίδα καθώς ο δικηγόρος κινδυνεύει να γίνει και αυτός «κατήγορος» των κατηγορουμένων.

Αυτό θέλει ιδιαίτερο θάρρος και αφοσίωση στον σκοπό της υπεράσπισης και βαθιά συνειδητοποίηση του θεσμού του δικηγόρου. Θα τον θυμάμαι με αγάπη.