Δούκας. Με ποια γραμμή;

Το πρόβλημα αφορά τη δημοκρατία που ακυρώνεται στ’ όνομα μιας φαντασιακής συμμετοχής. Μια διαδικασία που γεννά Κασσελάκιδες αλλά και Μπορίς Τζόνσον.

Καταρχάς νομίζω πως η συζήτηση για την περιβόητη ανοικτή εκλογή από τη βάση εκκρεμεί. Αυτή εκτός από κάποιες εξαιρέσεις διανοουμένων και επιστημόνων δεν έχει απασχολήσει τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Την έχω καταδικάσει από το 2004 και στην αρθρογραφία αλλά και στα βιβλία μου, αλλά σήμερα αυτή αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ως μια αντιπολιτική επιλογή και κατά βάθος ως μια αντιδημοκρατική επιλογή. Μια επιλογή που επέτρεψε στον Κύρτσο, μετά

τα κοψίδια του, να πάει να ψηφίσει για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ, αλλά και στην Εύα Καϊλή να γραφτεί ως «φίλη» και να ψηφίσει και αυτή. Διάβασα μάλιστα και ορισμένους που με θράσος δήλωναν πως δεν είναι ΠΑΣΟΚ, ούτε το ψήφισαν, ούτε θα το ψηφίσουν, αλλά πήγαν να υποστηρίξουν τον/την υποψήφιο/α που κατά τη γνώμη τους στέκεται πιο κοντά στο κόμμα που αυτοί υποστηρίζουν. Τέτοιος κυνισμός, τέτοια απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής. Δεν αισθάνονται ντροπή που το ομολογούν;

Έτσι αντί να προβληματίσει, πολύς ενθουσιασμός επικράτησε στις τάξεις των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. για τους 300.000 που πήγαν να ψηφίσουν. Καταρχάς το νούμερο δεν είναι και τεράστιο. Μόνο 30.000 περισσότεροι απ’ όσους πήγαν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν ακόμη κραταιός. Αλλά δεν είναι καν εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα αφορά τη δημοκρατία που ακυρώνεται στ’ όνομα μιας φαντασιακής συμμετοχής. Μια διαδικασία που γεννά Κασσελάκιδες αλλά και Μπορίς Τζόνσον.

Πάντως όσον αφορά τον Νίκο Ανδρουλάκη, αφού πρώτα επαινέσω την άψογη δημοκρατική στάση του για ελάχιστες ψήφους τρίτου Παύλου Γερουλάνου, δεν θα ήθελα να προσθέσω τίποτα παραπάνω απ’ όσα έχω γράψει γι’ αυτόν. Άψογος οργανωτικά, με ισχυρά δίκτυα στην περιφέρεια όχι όμως και στα αστικά κέντρα, είναι όμως αδιάφορος για τις νέες ιδέες, μάλλον για τις ιδέες γενικά. Αλλά το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ θα συνεχίσει να μαραζώνει, όσο δεν ανανεώνει το ιδεολογικό οπλοστάσιο του. Οι νεογέροντες – εκτός κάποιων σοβαρών εξαιρέσεων- που περιτριγυρίζουν τον Νίκο Ανδρουλάκη, δεν εγγυώνται κάτι τέτοιο.

Όσον αφορά τον Χάρη Δούκα τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Θέλω να πιστεύω πως αυτός είναι πολύ πιο ευφυής από όλους αυτούς τους υποστηρικτές του που προσπαθούν να τον πείσουν πως για όλα φταίνε οι εναντίον του επιθέσεις από τα συστήματα εξουσίας της ΝΔ και τα κανάλια. Αυτή η γραμμή συν τ’ ό,τι το 70% θέλει αλλαγή ηγεσίας, είναι γραμμή αποτυχίας και πρέπει να εγκαταλειφτεί χθες. Αν ακολουθήσει αυτές τις φωνές είναι χαμένος. Αντιθέτως θα έχει μεγάλες πιθανότητες νίκης, αν εμφανιστεί ως ο υποστηρικτής μιας στροφής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. προς την κοινωνία των μη ευνοημένων. Αν δηλαδή «πατήσει» πάνω στην άποψη σύμφωνα με την οποία η αντίθεση «λαϊκισμός-αντιλαϊκισμός» έχει πλέον αντικατασταθεί από την αντίθεση μεταξύ των αντιλήψεων κοινωνικού αυτοματισμού που κυριαρχούν στα υψηλά εισοδήματα, κυρίως όμως μεταξύ όσων δεν ανήκουν σ΄ αυτά, αλλά φαντασιώνονται πως θα μπορούσαν να ανήκουν (ακροκεντρώοι), με τις αντιλήψεις που αναζητούν συμμαχίες με όσους και όσες, από την χρεοκοπία και ύστερα, έχουν μπει σε μια γραμμή καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας. Αυτή η καθοδική κοινωνική κινητικότητα παρουσιάζεται ως το μόνο δυνατό αύριο για τους μεσαίους και τους μη ευνοημένους των αγορών. Η καθοδική κοινωνική κινητικότητα όμως δεν είναι πεπρωμένο, είναι κοινωνική και ταξική επιλογή. Την αντίθεση σ’ αυτήν την επιλογή καλείται να αναπτύξει ο Δούκας κι όχι να μένει στις επιθέσεις του κατεστημένου που αν και υπαρκτές δεν σηματοδοτούν την κύρια αντίθεση που λέγαμε παλιά, πολύ παλιά. Η στόχευση κατά του αναπόφευκτου της καθοδικής κινητικότητας μπορεί να συγκινήσει και το «αστικό» ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ, στο οποίο ο Δούκας υστέρησε εμφανώς, και το οποίο αναζητά αξιοπρεπείς και καλά αμοιβόμενες θέσεις εργασίας. Δουλειές όμως υπάρχουν, αρκεί να μη κυριαρχεί η αντίληψη που θέλει το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και οι ολιγαρχίες να είναι πάνω απ’ όλα.

(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας)

#ΧΑΡΗΣ_ΔΟΥΚΑΣ #ΓΙΩΡΓΟΣ_ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ