Αυτή ήταν η Χρυσή Αυγή: Η αποκαλυπτική κατάθεση για το ρόλο και τη δράση της

Η δικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή την προσδιορίζει ως εγκληματική οργάνωση που δρούσε με πολιτικό σχεδιασμό και καθοδήγηση για την ενορχήστρωση των εγκλημάτων της.

Η απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή έχει προκαλέσει παγκόσμιο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Ενδεικτικά, ο Guardian σχολίασε πως η Δικαιοσύνη έρχεται να κλείσει τις πληγές που είχε ανοίξει η Χρυσή Αυγή και σημείωσε ότι η ακροαματική διαδικασία «ήταν η μεγαλύτερη δίκη νεοφασιστών από την ποινική δίωξη των Ναζί στη δίκη της Νυρεμβέργης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Στην μακρόχρονη αυτή διαδικασία μέχρι την καταδίκη στο δικαστήριο, πολλοί ήταν όσοι συνέβαλαν στην απονομή δικαιοσύνης. Εκτενή αποσπάσματα από την κατάθεση του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρρά στη δίκη της Χρυσής Αυγής, έρχονται να φωτίσουν σημαντικές πτυχές για την άνοδο, το ρόλο και τη δράση της Χρυσής Αυγής.

Η ίδρυση της Χρυσής Αυγής

«Η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε το 1980. Στην αρχή, ως ένας κλειστός πυρήνας πιστών του εθνικοσοσιαλισμού. Από τις αρχές του '90, ξεκίνησε να θέτει σε εφαρμογή αυτά της τα πιστεύω, διεκδικώντας την κυριαρχία στο πεζοδρόμιο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Στα έντυπά τους τα έλεγαν αυτά, στο έντυπο Χρυσή Αυγή, που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1980 και διέκοψε το '83, επειδή ο αρχηγός Νικόλαος Μιχαλολιάκος αισθάνθηκε ότι υπήρχε κίνδυνος να εμπλακεί σε περιπέτειες. Είχε συλληφθεί το '77 και δικάστηκε για κατοχή εκρηκτικών και βομβών, μετά από σειρά τυφλών τρομοκρατικών επιθέσεων σε κινηματογράφους. Είχε επίσης συλληφθεί για επεισόδια στην κηδεία του απόστρατου αστυνομικού Μάλλιου, επειδή είχαν επιτεθεί σε δημοσιογράφους, αλλά δεν δικάστηκε ποτέ και το αδίκημα παραγράφηκε.

»Από το 1990, επειδή μέχρι τότε ήταν μια κλειστή λέσχη επιμόρφωσης, δεν είχε δημόσια δράση στα πεζοδρόμια, όπως απέκτησε από τις αρχές του 1990. Έβγαζε το περιοδικό αυτό, βγήκαν 13 φύλλα μέχρι το 1983. Αυτά ήταν όλα αυστηρά ναζιστικά, με αναφορές στον Hitler, τον Goebbels, τον Hess, με τα εθνικοσοσιαλιατικά σήματα, τη σβάστικα. Μέχρι εκείνο το σημείο, ορατή τουλάχιστον δράση δεν υπήρχε, ώστε να προκαλέσει και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον.

»Το 1983, ο Μιχαλολιάκος αισθάνθηκε τότε ότι η κυβέρνηση τον είχε στοχοποιήσει και κινδύνευε το όνομά του να ταυτοποιηθεί με άλλες τρομοκρατικές ομάδες. Ανέστειλε τη λειτουργία του περιοδικού και ανέλαβε πρώτος Πρόεδρος της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ιδρύσει από τη φυλακή ο τέως δικτάτορας Παπαδόπουλος.

»Δίνει μια πιο "μαχητική", λέει αυτός -ακραία λέω εγώ-, μορφή στη νεολαία, επειδή δεν αρκούνταν στα πιστεύω της δικτατορίας οι Ναζί. Στις αρχές του 1985 έφυγε, στο πλαίσιο εσωτερικών ερίδων, αλλά και επειδή, όπως λέει ο ίδιος, συνδέθηκε η ΕΠΕΝ με μια ομάδα της ευρωβουλής που είναι από το Ισραήλ και επειδή εκείνος είναι ακραίος αντισημίτης, έφυγε. Δημιουργεί και πάλι το περιοδικό το 1986. Το περιοδικό έχει διπλή αρίθμηση (1-14), είναι δηλαδή συνέχεια του προηγούμενου. Είναι ανοιχτά ναζιστικό και πάει να γίνει κάτι περισσότερο από κλειστός κύκλος. Να διεκδικήσει μέσω τρομοκρατίας στους δρόμους και να δείξει τη δύναμη του εθνικοσοσιαλισμού στην πράξη. Αυτό που αντέγραψε πιστά, ήταν να γίνει μια μικρογραφία των ομάδων κρούσης των Ταγμάτων Εφόδου που είχε φτιάξει ο Hitler, πριν από την άνοδό του στην εξουσία. Όπως βλέπουμε από τότε και σιγά-σιγά, αυτό το μοντέλο προσπαθεί να επιβάλει η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα».

Η πρώτη επίσημη εμφάνιση στο συλλαλητήριο του '92

«Άρχισαν να βγαίνουν από τα γραφεία τα τέλη της δεκαετίας του '80. Έγραφαν συνθήματα ρατσιστικά και φιλοχιτλερικά στους δρόμους. Οι πρώτες βίαιες επιθέσεις ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1992, στο μεγάλο Μακεδονικό συλλαλητήριο. Η Χρυσή Αυγή μπήκε μέσα και αισθάνθηκε την άνεση να πάει σε ένα πανεπιστήμιο και να χτυπήσει αντιεξουσιαστές. Είναι η πρώτη καταγραφή στα ΜΜΕ της βίαιης δημόσιας δράσης της Χρυσής Αυγής».

«Η βία είναι το μήνυμα»

«Οι εχθροί είναι οι αριστεροί, οι ξένοι, οι άλλου χρώματος, το πολιτικό σύστημα, τα άλλα κόμματα. Αυτά κατά καιρούς έχουν στοχοποιηθεί ως εχθροί. Τέλη του '80 δεν είχαμε πολλούς μετανάστες, δεν ήταν στόχος. Αυτό ξεκίνησε αρχές της δεκαετίας του '90. Αντίθετα με άλλες οργανώσεις πολιτικής βίας, η Χρυσή Αυγή δεν στοχεύει σε κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα. Στοχεύει σε ιδιότητες. Θα χτυπήσουμε έναν που μας μοιάζει αναρχικός, που φοράει παλαιστινιακό μαντήλι και μοιάζει αριστερός, έναν Πακιστανός που δεν έχει δουλειά στην πατρίδα μας. Δεν θα βρω κάποιον επιφανή και συμβολικά θα τον χτυπήσω, όπως συμβαίνει με άλλες οργανώσεις. Το συμβολικό που θέλει να περάσει είναι ότι είναι δυνατή. Η βία, για τη Χρυσή Αυγή, είναι το μήνυμα».

Το πραγματικό καταστατικό της οργάνωσης

«Το καταστατικό της Χρυσής Αυγής είναι της περιόδου του 1987. Μου το έστειλε η Χρυσή Αυγή, επισήμως, με την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Το έστειλαν στο περιοδικό Σχολιαστής. Είχαμε γράψει ένα μικρό σχόλιο για τα συνθήματα στους τοίχους. Λεγόταν "Ο ρατσισμός στους τοίχους". Η Χρυσή Αυγή θεώρησε σωστό να στείλει υλικό, για να γίνει γνωστή, επειδή πάντα θεωρεί ότι και κάποιος αντίπαλος να σε σχολιάζει, είναι κάποιου είδους δημοσιότητα. Το καταστατικό ήταν ανάμεσα σε αυτό το υλικό. Το συνόδευαν με μία εκτενή απάντηση. Δεν τη δημοσιεύσαμε, επειδή δεν ήταν περιοδικό διαφήμισης ναζιστών. Έλεγαν ότι υπάρχει ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων, θέλουμε να επαναφέρουμε την Ελλάδα στους Έλληνες κτλ. (σ.σ. Το καταστατικό) αναφέρεται και στον χαρακτήρα της οργάνωσης, αλλά κυρίως έχει ένα μεγάλο κεφάλαιο που ονομάζεται η "Αρχή του αρχηγού". Δεν υπάρχουν τα στοιχεία αυτά στο καταστατικό (σ.σ. αυτό που έχει καταθέσει η Χρυσή Αυγή) στον Άρειο Πάγο. Αυτό το μαϊμού καταστατικό στον Άρειο Πάγο λέει μόνο μέσα ότι "ο στόχος μας είναι ο πόλεμος κατά των μνημονίων". Είχαμε το '87 μνημόνια; Είναι εμφανώς κατασκεύασμα σημερινό και μάλιστα μετά (σ.σ. την ίδρυση κόμματος). Το ήξεραν ότι το έχω. Μου το είχαν στείλει οι ίδιοι. Είναι το πρωτότυπο, με τη σφραγίδα της Χρυσής Αυγής. Μου το είχαν στείλει μαζί με τη διακήρυξη της Χρυσής Αυγής και μάλιστα με σφραγίδα "τιμής ένεκεν".

»Μπορεί η ίδια η Χρυσή Αυγή να μην το έχει δημοσιεύσει, το έχω δημοσιεύσει όμως εγώ στον "Ιό", τον Οκτώβριο του '90, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Και άλλα κομμάτια δημοσιεύσαμε ξανά, το '98, μετά την περίπτωση του Περίανδρου. Δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Για το βιβλίο του '12 (σ.σ. Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής) δεν υπήρχε καμία διάψευση. Υπάρχει δημοσίευμα για το βιβλίο θετικό, στον επίσημο ιστότοπο της Χρυσή Αυγής. Είχαν μία διαμάχη με τον Μητροπολίτη Πειραιώς που τους είχε αποκαλέσει σατανιστές και είχαν επικαλεστεί το δικό μου βιβλίο, για το πώς προέκυψε το όνομά τους».

«Ο Μιχαλολιάκος είναι η Χρυσή Αυγή»

«Δεν υπάρχει περίοδος της Χρυσής Αυγής χωρίς Μιχαλολιάκο. Ο Μιχαλολιάκος είναι η Χρυσή Αυγή. Είναι δομημένη πάνω στο γερμανικό κόμμα που διέρχεται από την Αρχή του αρχηγού. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει Χρυσή Αυγή χωρίς τον αρχηγό». "Αρχή του αρχηγού" είναι η μετάφραση στα ελληνικά της γερμανικής έκφρασης "Führerprinzip". Ήταν η κεντρική αρχή που διείπε το γερμανικό χιτλερικό κόμμα». Ο αρχηγός δεν μετέχει στις βίαιες και νυχτερινές επιθέσεις της οργάνωσης. Πρέπει να παραμείνει αλώβητος, όχι επειδή είναι δειλός. Είναι υπεράνω των άλλων, είναι η ενσάρκωση του λαού. Είναι δεδομένος, επειδή τον έχει βάλει εκεί ο λαός, όπως είχε βάλει τον Hitler. Τα βιβλία που έχει βγάλει εξηγούν ότι ο αρχηγός είναι περίπου ο Μεσσίας. Εξ ου και υπάρχει μια πλευρά εσωτερική της Χρυσής Αυγής, όπως οι τελετές μύησης των νέων μελών.»

Οι υπαρχηγοί είναι αναλώσιμοι, ο αρχηγός όχι. Από το 1992 και τις επιθέσεις σε αντιπάλους ιδεολογικούς, έως τη δολοφονία του Φύσσα και την επίθεση του Ζέρβα, έξω από τα γραφεία, δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Σε όλες αυτές τις ενέργειες διατάσσει ο αρχηγός και μένει πίσω. Ο αρχηγός πρέπει να είναι απαραβίαστος. Αυτός πρέπει να σωθεί. Αυτή είναι η Αρχή του αρχηγού».

«Η στρατηγική της Χρυσής Αυγής ήταν η πρόκληση εμφυλίου πολέμου»

«Η Χρυσή Αυγή, στα τέλη του καλοκαιριού του 2013, αισθάνθηκε ότι είχε μεγάλη ασυλία από το πολιτικό σύστημα και από τα ΜΜΕ. Εννοώ, ότι αυτό που έγινε μετά από τον Φύσσα, ο συσχετισμός δικογραφιών, θα μπορούσε να είχε γίνει από το 2010. Το 2009, η απόφαση Κουσουρή κατά Ανδρουτσόπουλου περιγράφει τον τρόπο δράσης. Έχει καταστεί αμετάκλητη. Όμως στην Ελλάδα έχουμε δυσκολία, από τη στιγμή που έχει πάρει μορφή πολιτικού κόμματος. Αυτός είναι ο λόγος που το 1983 ο Μιχαλολιάκος έκανε την αίτηση να αναγνωριστεί ο Λαϊκός Σύνδεσμος στον Άρειο Πάγο και τελικά κατέβηκε στις εκλογές το 2012. Κανένα κόμμα δεν κάνει δήλωση 11 χρόνια πριν από τις εκλογές. Ο Μιχαλολιάκος έλεγε ότι "δεν θέλουμε τη Βουλή, δεν θέλουμε το Σύνταγμα", "ήμουνα μουγκός, όταν παλάμιζα το Ευαγγέλιο. Η είσοδος στη Βουλή είναι ένα πρώτο βήμα".

«Αισθάνθηκαν ισχυροί να περάσουν στη δεύτερη φάση. Το δεύτερο βήμα, είναι αυτό περιέγραψε πολύ ωραία ο Παναγιώταρος στο BBC: "Έχουμε εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, από τη μια είναι οι εθνικιστές και από την άλλη το πολιτικό σύστημα, οι μετανάστες, οι αριστεροί, οι διεθνιστές". Αυτή είναι η έναρξη ενός χαμηλού επιπέδου πολέμου. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε μια εβδομάδα έγιναν επιθέσεις, όπως στο ΠΑΜΕ, συμβολικού χαρακτήρα. Όλες αυτές οι επιθέσεις ξεκινάνε με εντολή του αρχηγού. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς εντολή, όποιος το κάνει εξαφανίζεται. Όπως οι υπαρχηγοί». Η στρατηγική της Χρυσής Αυγής ήταν η πρόκληση ενός εμφυλίου πολέμου».

«Η μύηση των μελών γίνεται στο χειμερινό ηλιοστάσιο ή την ημέρα γενεθλίων του Hitler. Όταν κάποιος ζητήσει να γίνει μέλος, η εφημερίδα λέει "έλα να περάσεις τους πυρήνες υποδοχής κι αν περάσεις, το συζητάμε". Πρέπει να είναι εξασφαλισμένη η εχεμύθειά τους, η ομερτά, επειδή κινδυνεύει το οικοδόμημα και ο αρχηγός, αν κάποιος ομολογήσει, φοβηθεί ή αλλάξει γνώμη. Τα όπλα της Χρυσής Αυγής δεν είναι τα τανκς και τα μπαζούκας. Είναι τα στιλέτα, τα μαχαίρια, τα ρόπαλα του baseball, τα καδρόνια και παρόμοιες ιδιοκατασκευές. Βεβαίως, έχουν και πυροβόλα. Μπορεί να μην τα έχουν χρησιμοποιήσει εναντίον αντιπάλων ακόμη, αλλά εκπαιδεύονται για την επόμενη φάση».

«Είναι υπέρ του γερμανικού ναζισμού»

«Είναι πιστή αντιγραφή του χιτλερικού προτύπου. Ο "Λαϊκός Σύνδεσμος" είναι μετάφραση χιτλερικού όρου. Όλα είναι αντιγραμμένα μέχρι κεραίας με αυτό το πρότυπο.

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Oι Άριοι και οι άλλοι. Αυτό έφτασε σε έξαρση με το Ολοκαύτωμα. Το σήμα τους, όταν αποφάσισαν να βγάλουν τη σβάστικα από τα εξώφυλλα και τη διατήρησαν στα εσωτερικά, διάλεξαν ένα πλάγιο "Ξ." Αυτό είναι ένα σήμα που είχαν μονάδες των SS, της ταξιαρχίας που μπήκε και έκαψε το Δίστομο. Είναι απλά υπέρ του γερμανικού ναζισμού, δεν θέλουν να φτιάξουν έναν ελληνικό εθνικισμό. Έχουμε βγάλει ένα βίντεο με συναυλία με γερμανούς ομοϊδεάτες τους, όπου όχι μόνο έχουν χιτλερικές σημαίες, αλλά τραγουδούν τον ύμνο «Deutschland, Deutschland, über alles», το 2006. Δεν έχει αλλάξει τίποτα σήμερα.

»Δεν έχει αλλάξει κάτι, είχε πει η Παπαρρήγα, "Mην τους φοβάστε αυτούς, μόλις μπουν στη Βουλή, θα βάλουν τα ταγιεράκια τους και θα είναι τα καλά παιδιά". Φαίνεται και από τελευταίο επεισόδιο στη Βουλή, με τον Κασιδιάρη και τον Δένδια. Έχουν πέσει οι επιθέσεις ρατσιστικής βίας κατακόρυφα, μετά τις συλλήψεις. Λόγω του δικαστηρίου έχουν πέσει αυτά, αυτοί αναγκάζονται κάθε τόσο να κάνουν κάποια τέτοια δήλωση, ότι "παιδιά μην φοβάστε, εδώ είμαστε εμείς και ο αρχηγός να σας σώσει"».

Τα τάγματα εφόδου

«Είναι μετάφραση των ομάδων κρούσης του χιτλερικού κόμματος. Στη Γερμανία λέγονταν Sturmabteilung, στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί ως "Τάγματα Εφόδου". Για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως στρατός και να προξενήσουν φόβο, έχουν ειδική ενδυμασία. Για να ξεχωρίζουν. Πέντε άνθρωποι με μαύρες μπλούζες και παρουσιαστικό Λαγού, αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από μία ομάδα. Επίσης, έτσι, κανείς δεν τους αναγνωρίζει. Όταν σου επιτεθούν δέκα ομοιόμορφα ντυμένοι, δεν τους ξεχωρίζεις. Το κύριο είναι, όμως, ότι οι ίδιοι αισθάνονται ότι είναι μέλη μιας στρατιωτικής μονάδας. Στον εσωτερικό κανόνα, στο καταστατικό, αναφέρεται γιατί φοράνε τα ρούχα, τις μπότες, το σήμα στο πέτο. Είναι έτσι πριν και μετά από ενέργειες».

Οι σχέσεις με την Αστυνομία

«Υπάρχει μία έλλειψη της πολιτείας, όχι μόνο της Αστυνομίας. Έχει δημοσιευτεί στα Νέα το 2005 μία εσωτερική έκθεση του αρχηγού της Αστυνομίας, όπου γραφόταν ότι υπάρχει δυσκολία να εντοπίσουν τον φυγόδικο Περίανδρο, επειδή η οργάνωση έχει δεσμούς μέσα στην Αστυνομία. Έχουμε διαπιστώσει και σε περιπτώσεις επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας να χρησιμοποιείται η Χρυσή Αυγή ως οπισθοφυλακή των ΜΑΤ, να φαίνονται ως αγανακτισμένοι πολίτες, να βγαίνουν με μαχαίρια εναντίον διαδηλωτών, όπως το 2008.

«Στο Μακεδονικό (σ.σ. συλλαλητήριο) δεν έγιναν συλλήψεις. Αυτό ήταν το σκάνδαλο, ενώ υπήρχαν τραυματίες.

«Δεν υπήρχε σχεδιασμός, υπήρχε εφησυχασμός. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Παπουτσής είχε πει μάλιστα, ότι θα "έρθουμε σε επαφή με τη Χρυσή Αυγή"».

«Αντιμετωπίζουμε τον χριστιανισμό, μέσα από αυτά που μας επιτρέπει ο ναζισμός»

«Η σχέση με τον χριστιανισμό είναι επιφανειακή και αντιγραφή αυτού που έκανε ο Hitler. Ξεκίνησε με παγανιστικά πιστεύω, αλλά στην πορεία, όταν κατέκτησε την εξουσία, ανακάλυψε μια φόρμουλα, τους λεγόμενους αληθινούς χριστιανούς, με τους οποίους ήρθε σε συνδιαλλαγή. Έχουν άρθρα στο περιοδικό της νεολαίας τους, την "Αντεπίθεση" που εξηγούν τι έκανε ο Hitler και λέει να κάνουμε το ίδιο και εμείς: "Αντιμετωπίζουμε τον χριστιανισμό, μέσα από αυτά που μας επιτρέπει ο ναζισμός". Ο Μητροπολίτης Πειραιώς είχε αρχικά καλή σχέση, αλλά μετά, αφού μελέτησε τα γραπτά τους... (πήρε αποστάσεις)».

«Η Γαλάζια Στρατιά έπαιξε ρόλο στα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ»

«Ο Παναγιώταρος και ο Λαγός προέρχονται από οργανωμένους του ΠΑΟ και της ΑΕΚ αντίστοιχα και είχε επιχειρήσει η οργάνωση, την περίοδο που ανέβαινε το ενδιαφέρον με την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου, να φτιάξει μία οργάνωση που λεγόταν Γαλάζια Στρατιά και είχε για γραφεία, τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Παγκράτι. Επικεφαλής εμφανιζόταν ο Παναγιώταρος και η οργάνωση αυτή έπαιξε ρόλο σε αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, κυρίως σε επεισόδια (σσ έπειτα από αγώνα) μεταξύ Ελλάδας-Αλβανίας».

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς ήταν από τους σημαντικούς μάρτυρες στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Μέσα από δημοσιεύματα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και παλαιότερα στην «Ελευθεροτυπία», έχει κατ' επανάληψη αναφερθεί με αποκαλύψεις για το ρόλο και τη δράση της Χρυσής Αυγής. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» (εκδ. Πόλις) και «Το Μπεστ Σέλερ του Μίσους« (Εκδ. Πόλις).