Αχτσιόγλου στο Economist: Αυτή η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη των ίσων

Στην παραδοχή ότι η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη των ίσων, προέβη νωρίτερα από το βήμα συνεδρίου του Economist, η Έφη Αχτσιόγλου.

Η υπουργός Εργασίας τόνισε με νόημα ότι «συνεχίζουμε να ζούμε σε περιβάλλον που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν γίνεται η Ευρώπη να συνεχίζει τη λογική του business as usual, όταν ετερόκλητα πολιτικά μορφώματα με κοινό τους χαρακτηριστικό

τον εθνικισμό και την αναδίπλωση, κερδίζουν ολοένα και περισσότερο χώρο στην Ευρώπη».

Η κ. Αχτσιόγλου χαρακτήρισε την ισότητα «ανάγκη υπαρξιακή για τη σημερινή Ευρώπη και τους λαούς της. Η τωρινή Ευρώπη είναι μια Ευρώπη των ανισοτήτων, που δεν ικανοποιεί τους πολίτες της».

Ως ανισότητες επισήμανε τα εξής πεδία:

· Τα υπερκέρδη επιχειρήσεων από τη μία και οι συμπιεσμένοι μισθοί για τους εργαζόμενους από την άλλη.

· Φοροασυλία για τους λίγους και λιτότητα για τους πολλούς.

Κατά την υπουργό Εργασίας «η ισότητα πρέπει να είναι πολιτικός στόχος. Οι πολιτικοί οφείλουν να δώσουν σε αυτό τον στόχο, περιεχόμενο μέσα από τρεις άξονες:

*Διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας τρόπος λήψης αποφάσεων με δημοκρατικό έλεγχο και όχι μέσω τεχνοκρατών ή μη εκλεγμένων προσώπων.

* Θεσμικές αλλαγές στον τομέα της οικονομίας: Να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής του μεγάλου πλούτου, όπως είναι η αυστηροποίηση του πλαισίου για τους φορολογικούς παραδείσους αλλά και η προστασία των whistleblowers, που έχουν δώσει πολύτιμη βοήθεια σε υποθέσεις ασυδοσίας και μη τήρησης των στοιχειωδών κανόνων της αγοράς.

Να υπάρξουν όμως αλλαγές ακόμα και στο κορυφαίο θεσμικό επίπεδο. Για παράδειγμα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η πρόταση για έναν Ευρωπαίο Υπουργό Οικονομικών. Όχι όμως με καθήκοντα παιδονόμου. Αλλά με ρόλο και αρμοδιότητα να βλέπει τις δομικές ανισορροπίες και να έχει παράλληλα, τα εργαλεία για να τις διορθώνει, ώστε να συμβάλλει σε μια προοπτική ευημερίας και σύγκλισης των κρατών-μελών.

*Κοινωνική δικαιοσύνη: Προστασία της εργασίας και των εργατικών δικαιωμάτων, όχι μόνο των ατομικών αλλά και των συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων. Ενίσχυση των δομών κοινωνικής προστασίας, προς τα πάνω σύγκλιση των εθνικών συστημάτων κοινωνικής προστασίας, πολιτικές ενσωμάτωσης για ομάδες του πληθυσμού που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης. Αναπτυξιακό πλάνο για την Ευρώπη που θα στοχεύει στη δημιουργία θέσεων σταθερής και καλά αμειβόμενης εργασίας».

Ο τρίτος άξονας, θεωρείται από την κ. Αχτσιόγλου ως «ο πλέον καθοριστικός για την υπόθεση της ισότητας. Διότι εδώ μιλάμε για προτεραιότητες που επί της ουσίας στοχεύουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για την κοινωνική πλειονότητα. Και είναι προτεραιότητες που το επικρατούν μοντέλο κοινωνικής και

οικονομικής οργάνωσης στην Ευρώπη, τις πρόσφατες δεκαετίες, τις τοποθέτησε σε δεύτερη μοίρα».

Η κ. Αχτσιόγλου υπογράμμισε ότι «οι κοινωνίες ευημερούν και προοδεύουν, με τρόπο συλλογικό. Δεν ευημερούν πραγματικά, όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βρίσκονται στο περιθώριο».