Το πρόβλημα δεν είναι το όνομα αλλά ο αλυτρωτισμός…

Ο πρώτος αφορά την κυβερνητική αλλαγή στα Σκόπια. Η κυβέρνηση του υπερεθνικιστή Γκρουέφσκι έχασε τις εκλογές μετά από πολλά χρόνια και τον διαδέχτηκε ο μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης Ζάεφ ο οποίος για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργάστηκε με το μεγαλύτερο κόμμα της αλβανικής μειονότητας η οποία αριθμεί πάνω από το 20% του πληθυσμού της χώρας.

Αυτή τη στιγμή μάλιστα επικρατεί στην χώρα αυτή μεγάλη ένταση γιατί ο πρόεδρος Ιβανόφ επέστρεψε στην

Βουλή χωρίς να την υπογράψει, κυβερνητική απόφαση σύμφωνα με την οποία η αλβανική καθορίζεται ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους. Βλέπετε,ο εκεί εθνικισμός δεν εκδηλώνεται μόνο στο θέμα του ονόματος και της ιστορίας αλλά και απέναντι στην μειονότητα της χώρας.

Ο πρωθυπουργός Ζάεφ δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως είναι διατεθειμένος να συζητήσει μια συμβιβαστική λύση για το θέμα του ονόματος και φαίνεται διατεθειμένος να υποχωρήσει σε κάποιες κινήσεις καλής θέλησης σχετικά με τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλίππου που κατακλύζουν τα Σκόπια και άλλες πόλεις της ΠΓΔΜ.

Ο δεύτερος και σοβαρότερος λόγος της ανακίνησης του θέματος αφορά τις επιδιώξεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους στη περιοχή. Οι Αμερικανοί θέλουν να ανακόψουν την αυξανόμενη επιρροή των Ρώσων στα Βαλκάνια και να περιφρουρήσουν τον ζωτικό τους χώρο. Για να το πετύχουν αυτό επιθυμούν την άμεση ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.

Για να γίνει αυτό πρέπει να λυθεί το πρόβλημα της ονομασίας. Έτσι, εξασκούνται πιέσεις στις κυβερνήσεις των δυο χωρών και άρχισε να δουλεύει υπερωρίες ο Μάθιου Νίμιτς, η γέρικη αλεπού της διπλωματίας. Ένα είναι σίγουρο: Αν βρεθεί λύση αυτή θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» στην σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας. Αυτό είναι κάτι δεδομένο και παραδεκτό από την ελληνική πλευρά εδώ και δέκα χρόνια από την σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.

Την συγκεκριμένη θέση είχε διαμορφώσει τότε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή με υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη και είχαν συμφωνήσει όλα τα τότε κοινοβουλευτικά κόμματα με εξαίρεση το ακροδεξιό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Στο μεταξύ δεκάδες χώρες η μία μετά την άλλη αναγνώριζαν την γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Το παιχνίδι του ονόματος ήταν χαμένο από την αρχή μετά της άθλια προσέγγιση που του έγινε από τον ελληνικό πολιτικό κόσμος του 1992 όταν δίναμε την εντύπωση ότι όχι μόνο δεν αρνούμαστε σε ένα κυρίαρχο κράτος να επιλέξει το όνομά του αλλά αμφισβητούσαμε και την ύπαρξή του . Το θέμα που τώρα που προκύπτει δεν αφορά μόνο ή κυρίως το όνομα της ΠΓΔΜ.

Η σύνθετη ονομασία είναι δεδομένη. Το θέμα είναι να απαλειφθούν από το σύνταγμα, αλλά και τα εκπαιδευτικά-ιστορικά βιβλία της χώρας οι αλυτρωτικές αναφορές. Τα περί «Μακεδονικού Έθνους», «Μακεδονικής γλώσσας» προσεταιρισμού της ιστορίας των αρχαίων Μακεδόνων κλπ. Αυτά είναι τα θέμα που μπορούν να δημιουργούν ουσιαστικό πρόβλημα και για αυτά θα πρέπει να γίνουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως πάνω σε αυτά τα θέματα θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα στις διαπραγματεύσεις την ώρα που οι πιέσεις των Αμερικανών θα αυξάνονται απέναντι στην έτσι κι αλλιώς ευεπίφορη σε πιέσεις ελληνική κυβέρνηση…