Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος και τα ξυραφάκια…

-Μπορείς να περιφέρεσαι με ύφος σπουδαρχίδη στο τηλεοπτικό πλατό;
-Να παριστάνεις τον παντογνώστη;
-Να ειρωνεύεσαι καλεσμένους, συνεργάτες, δημόσια πρόσωπα;
-Να θεωρείς πως τα ξέρεις όλα για όλους;
-Να λοιδορείς όσους διαφωνείς μαζί τους;
-Να δείχνεις πως οι άλλοι είναι απλώς η αφορμή για να καταδειχτεί η ευρυμάθεια και η εξυπνάδα σου;

Αν όλα αυτά δεν τα μπορείς τότε δεν μπορείς να είσαι σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Δεν μπορείς να νοιώσεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο του κόσμου επειδή τα μεσημέρια σε λούζουν οι τηλεοπτικοί προβολείς και τα απογεύματα σου τηλεφωνούν

από συγκεκριμένα κομματικά γραφεία για να σου πουν πόσο μεγάλος είσαι μεγάλε. Κι εσύ να το πιστεύεις.

Όλα τα είχε σχεδιάσει καλά ο νεαρός τηλεσχολιαστής-δημοσιογράφος. Όλα εκτός από ένα: Ότι πρέπει να κρατάς ορισμένη απόσταση από το τηλεοπτικό φως. Αν πλησιάσεις απότομα κοντά του μπορεί και να καείς. Και πλησίασε απότομα. Ο αντιπολιτευτικός οίστρος παράσυρε τον άγουρο τηλεαστέρα κι έγινε η ζημιά.

Προφανώς ο ίδιος είχε μετρήσει λάθος τον ρόλο και την σημασία του στο κανάλι. Νόμισε πως τα εγκωμιαστικά σχόλια και οι φιλόφρονες λόγοι που άκουγε ήταν διαβατήρια στην επιτυχία και την καθιέρωση χωρίς να χρειάζονται ανανέωση. Μπέρδεψε την χρησιμότητα που είχε με την αναγκαιότητα της παρουσίας του. Ενώ επρόκειτο απλώς για την πρώτη, εκείνος νόμισε ότι επρόκειτο για την δεύτερη. Συμβαίνουν αυτά όταν κάποιος ανεβαίνει με ταχύτητα και μπερδεύει την χρησιμότητα με την αξία. Προφανώς έχει το πλεονέκτημα του χρόνου. Να σκεφτεί και να αναθεωρήσει.

Στον κόσμο της τηλεόρασης υπήρξαν κι άλλοι διάττοντες αστέρες. Απλώς εκείνος αναρριχήθηκε γρήγορα και κατρακύλησε απότομα. Τώρα έχει τον χρόνο να σκεφτεί πως ισχύει για τους τηλεοπτικούς αστέρες ό,τι ισχύει και στην τηλεοπτική διαφήμιση για τα ξυραφάκια. Όσο σε ξυρίζουν τα κρατάς και μετά τα πετάς.

Τουλάχιστον στην Νέα Δημοκρατία ας αναγνωρίσουν την ανιδιοτελή προσφορά του κι ας του επιφυλάξουν μια θέση στα ψηφοδέλτια τους κατά την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.