Μέσι: Mes que una... historia! (vids)

Η φήμη που συνοδεύει τον Λιονέλ Μέσι, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο τεκμήριο του ''μύθου'' που έχει ο ίδιος ''χτίσει'', υπηρετώντας τη φανέλα ενός συλλόγου, ο οποίος διατρανώνει περήφανα ότι ''δεν είναι σαν τους άλλους''. Ακόμα κι ένα γρήγορο γκάλοπ στους δρόμους της Αθήνας θα πείσει και τους -ελάχιστους είναι η αλήθεια- δύσπιστους, περί της επιρροής που ασκεί το άκουσμα του ονόματός του...

Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.

Έστω

ότι βγαίνει κάποιος θαραλέος στον δρόμο, με το μικρόφωνο ανα χείρας και απευθύνει την εξής ερώτηση: «Τι ξέρετε για τον Λιονέλ Μέσι;», είναι σίγουρο ότι οι απαντήσεις που θα λάβει θα είναι εντός ''στόχου''. Στην καλύτερη, θα πέσει ''πάνω'' σε έναν φανατικό ποδοσφαιρόφιλο που θα του απαριθμεί τους τίτλους και τα μεγάλα παιχνίδια που έχει κάνει ο Αργεντινός. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα ακούσει ένα ξερό ''τεράστιος ποδοσφαιριστής''. Κι αυτό, αρκεί...

Για τους παραπάνω λόγους, το κείμενο που θα διαβάσετε δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα πεπραγμένα του ''μάγου'' Λιονέλ, σε συλλογικο και εθνικό επίπεδο, αλλά με μια ιστορία η οποία κατατάσσεται στις λιγότερο γνωστές, ή τουλάχιστον σε αυτές που δεν έλαβαν πάνω τους τη δημοσιότητα που θα έπρεπε.

Επειδή λοιπόν, κάθε ιστορία, μικρή ή μεγάλη, έχει τη δική της αρχή, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ημέρα που -τυπικά- άρχισαν όλα, αλλά και σε όσα προηγήθηκαν μέχρι να φτάσουμε εκεί. Αναφερόμαστε φυσικά στη μέρα όπου ''έλαμψε'' για πρώτη φορά, το ''άστρο'' ενός... πιτσιρίκου, ο οποίος με τα κατορθώματά του στην πορεία, έμελε να κερδίσει μια θέση στα ''αιώνια'' ποδοσφαιρικά δίπολα, ως ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν ποτέ στην ιστορία του αθλήματος.

Η αρχή των πάντων

Το ημερολόγιο έγραφε 16 Οκτωβρίου του 2004. Η Μπαρτσελόνα του Φράνκ Ράικαρντ αντιμετώπιζε την Εσπανιόλ, σε ένα ματς το οποίο αποτελεί τον ''ορισμό'' του ''τοπικού ντέρμπι'', όπως οι Ισπανοί το βάπτισαν. Το ρολόι του σταδίου ''σημάδευε'' το 82ο λεπτό της αναμέτρησης, όταν ο Ολλανδός προπονητής αποφάσισε να ρίξει για πρώτη φορά στη ''μάχη'' έναν νεαρό, κοντούλη ποδοσφαιριστή, με μαλλιά και κοψιά που δεν προδιέθεταν ακριβώς τις πραγματικές δυνατότητές τους.

Ο σκόρερ εκείνης της αναμέτρησης. Ντέκο, έδινε τη θέση του στον Λιονέλ Μέσι, ο οποίος, δίχως να το γνωρίζει, γινόταν ο δεύτερος νεαρότερος ποδοσφαιριστής που συμμετείχε σε επίσημο παιχνίδι με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, πίσω από τον Παουλίνιο Αλκάνταρα.

Ίσως τότε, για τον ίδιο τον Μέσι, το γεγονός ότι κατάφερε να ''τρυπώσει'' στην ενδεκάδα της ανδρικής ομάδας, φάνταζε αρκετό. Όμως στην πορεία, ο ''κοντός'' διέψευσε περίτρανα τις αρχικές προσδοκίες του.

Όπως ήταν φυσικό, το νούμερο ''30'', το οποίο κοσμούσε τότε τη φανέλα του Λιονέλ, δεν κατάφερε να δείξει απευθείας το ταλέντο του στο γήπεδο, συμμετέχοντας σε ένα παιχνίδι που, αρκετά χρόνια αργότερα, εάν δεν είχε το απαραίτητο σημειολογικό ενδιαφέρον, ως η πρώτη επίσημη συμμετοχή του Μέσι στη Μπαρτσελόνα, δεν θα απασχολούσε καν τον ιστορικό του μέλλοντος.

Οι φήμες και η... καραμπόλα

Για να φτάσουμε ως το σημείο ''μηδέν'' της ιστορίας μας, δηλαδή τη στιγμή που ο Μέσι έπαιρνε το (επίσημο) βάπτισμα του ''πυρός'', έπρεπε να λάβει χώρα μια σειρά από γεγονότα τα οποία, σύμφωνα με εκείνους που ασχολούνται με την προσέγγιση των συμπτώσεων, διότι μια τέτοια έφερε τον 17χρονο τότε Λιονέλ στην αποστολή της Μπαρτσελόνα.

Ο ήρωάς μας βρισκόταν ήδη τρία χρόνια στην Καταλονία και μεγάλωνε στην οικογένεια της ''Μασία'', της περίφημης ακαδημίας του συλλόγου, που είχε αναδείξει ένα... σωρό αστέρες. Οι συμμετοχές του στην τρίτη και στη δεύτερη ομάδα είχαν κινήσει μεν το ενδιαφέρον του τεχνικού επιτελείου της ανδρικής ομάδας, ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, έπρεπε να συμβεί κάτι... κακό, ώστε να ''λάμψει '' το καλό. Τι εννοούμε;

Λίγες ημέρες πριν από τη σέντρα της αναμέτρησης με την Εσπανιόλ, ο Φράνκ Ράικαρντ κοιτούσε προβληματισμένος τον πάγκο του και τον έβρισκε... άδειο. Τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπιζε η πλειοψηφία των παικτών που αποτελούσαν τις ''ρεζέρβες'' της Μπάρτσα, ανάγκασαν τον Ολλανδό να απευθυνθεί στα ''τσικό'', επιλέγοντας τέσσερις ποδοσφαιριστές από εκεί, ώστε να συμπληρώσει τον απαιτούμενο αριθμό παικτών οι οποίοι έπρεπε να κάθονται στον πάγκο. Φυσικά, μεταξύ των τεσσάρων, βρισκόταν και το όνομα του Μέσι.

Ο ρόλος του Χόρχε Mέσι

Πλην των συγκυριών, που έφεραν τον Μέσι στην αποστολή της ομάδας για το ματς με την Εσπανιόλ, έπρεπε να συμβούν αρκετά γεγονότα, να κυλήσει αρκετό ''νερό'' στ' ''αυλάκι'', ώστε να φτάσουμε στην ημέρα-κλειδί, εκείνη της πρώτης συμμετοχής του Λιονέλ στην ανδρική ομάδα. Οι διαδικασίες οι οποίες έπρεπε να ακολουθηθούν, οι παρεξηγήσεις που έπρεπε να λυθούν και οι κινήσεις που έπρεπε να γίνουν σε χρόνο... d.t, μέχρις ότου φτάσουμε στην ''πηγή'', αποτέλεσαν κύρια ευθύνη του Χόρχε Μέσι.

Ο Χόρχε Οράσιο Μέσι, ένας ταπεινός εργάτης σε εργοστάσιο κατασκευών στο Ροζάριο της Αργεντινής, ανέλαβε τον ρόλο του ατζέντη του Λιονέλ, ουσιαστικά από τα πρώτα του βήματα στη ζωή. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Χόρχε πήρε ''πάνω'' του όλη την υπόθεση που αφορούσε το γιο του, στεκούμενος δίπλα του ως πατέρας, ως φίλος, ως ατζέντης και ως συμβουλάτορας. Πράγμα απολύτως λογικό, καθώς ένα 13χρονο παιδί (τόσο ήταν ο Λιονέλ όταν έκανε το ταξίδι από το Ροζάριο στη Βαρκελώνη) δεν μπορεί να σταθεί εύκολα μόνο του.

Βέβαια, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ούτε ο Χόρχε είχε τις γνώσεις για να διαχειριστεί το ταλέντο του γιου του αλλά και τις δυσκολίες που ορθώθηκαν στον δρόμο τους, από τα χρόνια της Αργεντινής, μέχρι το πρώτο διάστημα του Λιονέλ στην Ισπανία.

Σύσσωμη η οικογένεια Μέσι παρακολουθούσε με αγωνία την πορεία του Λιονέλ, ο οποίος πάσχιζε να γίνει σαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Ο Χόρχε τον πήρε μαζί του στην ομάδα της γειτονιάς, ώστε να κλωτσά τη μπάλα, όπως κάθε... αργεντινόπουλο, όμως πολύ γρήγορα, το ταλέντο του έφτασε ως την ''αυλή'' της Νιούελς, της μεγαλύτερης ομάδας της πόλης. Σε ηλικία 10 ετών, ο ήρωάς μας φορούσε τη φανέλα των παιδικών τμημάτων, αλλά το ορμονικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε και κυρίως το κόστος που απαιτούταν για τις θεραπείες (900 ευρώ μηνιαίως) κόντεψαν να θέσουν τέλος στα όνειρα του Λίο.

Όλο αυτό το διάστημα, από τις αρχές του 1997 έως τα μέσα του 2000, ο Χόρχε πήρε στις ''πλάτες'' του την υπόθεση του γιου του. ''Χτύπησε'' τις πόρτες σχεδόν όλων των κλαμπ πρώτης γραμμής της χώρας, αλλά η απάντηση που λάμβανε ήταν: ''Θα θέλαμε να πάρουμε τον γιο σας, αλλά δεν θα καλύψουμε τα έξοδα της θεραπείας''. Παρά τα συνεχόμενα ''άκυρα'', ο.. ήρωας Χόρχε δεν τα παράτησε, παράλληλα όμως, δεν τον άφησαν ούτε τα άγχη, ακόμη και όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Μπαρτσελόνα.

Για να ''κλειδώσει'' η συμφωνία μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της πλευράς Μέσι, ο αγχωτικός πλην υπερπροστατευτικός Χόρχε ένιωσε από πρώτο ''χέρι'' την αγωνία που συνοδεύει τέτοιες υποθέσεις. Μιλάμε για ένα ''deal'' που τη μια εβδομάδα φαινόταν τελειωμένο, την άλλη εβδομάδα όδευε προς ''ναυάγιο'' και τη μεθεπόμενη έπαιρνε τον αντίστοιχο δρόμο. Η κατάληξή του δε, μπορεί άνετα να χωρέσει σε βιβλίο... ευτράπελων.

Ο Χόρχε είδε τον υπεύθυνο της Μπαρτσελόνα να συντάσσει σε... χαρτοπετσέτα το πρώτο συμβόλαιο του Μέσι, γεγονός που παρολίγο να αποβεί μοιραίο για την πορεία των διαπραγματεύσεων, καθώς ο εργάτης από το Ροζάριο δεν μπορούσε να συλλάβει το γεγονός ότι ένας σύλλογος τέτοιου βεληνεκούς φερόταν έτσι, με τέτοια προχειρότητα, στην οικογένεια και κυρίως στο... επικείμενο περιουσιακό της στοιχείο.

Για καλή τύχη όλων, ο -δικαιολογημένος, ως ένα σημείο- θυμός του Χόρχε έφυγε γρήγορα και η όλη υπόθεση είχε ευτυχή κατάληξη, όταν ο υπεύθυνος ακαδημιών της Μασία, Κάρλες Ρεσάκ, βλέποντας τον Μέσι να ''βγάζει'' μάτια στις δοκιμές, πήρε πάνω του το ζήτημα, υποσχόμενος ότι η Μπαρτσελόνα θα βάλει ''πλάτη'' και θα πληρώνει τις θεραπείες του νεαρού.

Happy end και πορεία προς τη δόξα

Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα μέχρι να φτάσουμε στο περιστατικό που αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης για το παρόν κείμενο. Έπειτα από μια αγχωτική τετραετία (1997-2001), η οποία περιελάμβανε όλων των ειδών τα συναισθήματα για τον Χόρχε, τον Λιονέλ και την οικογένεια Μέσι, ο ''κύβος ερρίφθη'' και η Μπαρτσελόνα διευθέτησε όλα τα τρέχοντα ζητήματα. Μια κίνηση αρκετά σοφή, όπως αποδείχθηκε στην πορεία.

Ο νεαρός Λιονέλ ανέβαινε ''σκαλί σκαλί'' τις ηλικιακές βαθμίδες των ομάδων της ''Μασία'' και είχε φροντίσει να δημιουργήσει το πρώτο σκέλος του ''μύθου'' του. Μπορεί τότε ο κόσμος να αγνοούσε την ύπαρξή του, αλλά οι διοικούντες την Μπαρτσελόνα και το τεχνικό επιτελείο του Ράικαρντ, τον είχαν ξεχωρίσει. Και αυτό μετρούσε, την τότε εποχή...

Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε να μιλάμε εν έτει 2017 για την ''D Day'' του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η οποία έλαβε χώρα μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από δεκατρία χρόνια. Σίγουρα, την επέτειο αυτή θα τη θυμούνται πεντακάθαρα οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μας. Μπορεί μάλιστα, ο 30χρονος σήμερα Μέσι, να ανακαλεί περήφανος την ημέρα που συστήθηκε στο ευρύ κοινό, με το «30» στην πλάτη.

Από την άλλη πλευρά, ο Χόρχε ίσως προσπαθεί ακόμη να αποβάλλει το άγχος από την περίεργη τετραετία (1997-2001). Πάντως, μετά από όσα πέρασε, σίγουρα θα ανακαλεί με ικανοποίηση τη στιγμή που είδε τον γιο του να φορά για πρώτη φορά τη φανέλα της Μπαρτσελόνα σε επίσημο ματς. Ίσως σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, να βγάζει το ίδιο... ξεφύσημα ανακούφισης.

Όπως και να 'χει, το συμπέρασμα που απορρέει από την ανάγνωση της ιστορίας που συνοδεύει την πρώτη επίσημη συμμετοχή του Λιονέλ Μέσι, ταιριάζει μόνο σε περιπτώσεις που αφορούν το ''mes que un club'', το οποίο βρήκε στο πρόσωπο του Λιο κάτι παραπάνω από έναν ποδοσφαιριστή, ''χαράσσοντας'' από κοινού, μια πορεία που λαμβάνει περίοπτη θέση στα ποδοσφαιρικά παραμύθια...