Μάριος Λεβέντης στο pagenews.gr: "Να χαμογελάμε, δε φορολογείται"

Ο Μάριος Λεβέντης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1997. Σπουδάζει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει το θεατρικό έργο "Μωβ με γκρι" (Διάνυσμα 2015), "Τελευταία απόστροφος" (Γαβριηλίδης 2017) και την ποιητική

συλλογή "Η δεύτερη άνοιξη" (Γαβριηλίδης 2016). Στήλες πολιτισμού και δημοσιογραφίας φιλοξένησαν δοκίμια της φιλοσοφικής και πολιτικής γραφής του. Επίσης, έχει συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες.

Τελευταίο βιβλίο του είναι το "Τελευταία απόστροφος". Ένα έργο για την ευθύνη. Που ομολογεί την ανθρώπινη αδυναμία και την ανασφάλεια της εποχής του, μιλώντας για τη λήθη που φορτώσαμε στη μνήμη μας. Ένα ταξίδι με μια βαλίτσα στο χέρι, που δεν είναι παρά η δίψα μας για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία κάπως λιγότερο ματαιωμένη. Ένα "δρομολόγιο" στην παλίρροια του σήμερα, θίγοντας το ανθρώπινο υπερεγώ και αγκαλιάζοντας τον έρωτα: την ίδια τη ζωή. Μια εξομολόγηση που εκκολάπτει ένα ναυάγιο προσωπικό που γίνεται συλλογικό. Σε ενεστώτα χρόνο. Αυτό είναι το θέατρο. Το ιδανικό. Ή, καλύτερα, το πιο ικανό ψέμα να πει την αλήθεια. Έμμεσα. Με ελπίδα και ελευθερία.

Ο Μάριος Λεβέντης γράφει μοναδικά κι αληθινά και είμαι βεβαία πως θα έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Η ζωή έχει τόσες πολλές πτυχές που είναι σχεδόν αδύνατο να την περιγράψεις με λίγες λέξεις, εκτός αν έχεις ταλέντο. Εσύ πώς κατάλαβες πως σ’ απασχολεί από μια πιο «ρομαντική άποψη» η ζωή κι αποφάσισες να εκφραστείς δια της γραφής;

Ευτυχώς που είναι αδύνατο. Διαφορετικά θα τα είχαμε προκαθορίσει όλα. Το ταλέντο έχει κρυμμένη την έννοια της συναλλαγής, του αντίτιμου. Από τη φύση της ετυμολογίας του. Θέλει και δεύτερα χέρια, από μόνο του δεν ωφελεί. Χαρισματική διορατικότητα μπορεί να υπάρχει. Είναι απαραίτητα όμως και τα μάτια, η ανακάλυψη της θέας. Γι’ αυτό δεν λειτουργεί με την οργανική αλήθεια, θέλει τη βιωματική, εφόσον μιλάμε για ζωή. Ούτε η ποσότητα κερδίζει το διαγωνισμό. Η ποιότητα των λέξεων είναι που αφορούν. Η φωτεινή ένδειξη ειδοποίησης, είναι η διορατικότητα που σας είπα. Την αποκάλυψη δεν αποφασίζεις, τη δέχεσαι μ’ όση ειλικρίνεια έχεις. Αυτή η ειλικρίνεια είναι ο διάλογος που κάνω με το κοινό.

Η «Τελευταία απόστροφος» είναι ένας θεατρικός μονόλογος που έχεις γράψει. Τί πραγματεύεται;

Η «Τελευταία απόστροφος» είναι ένα έργο για το βαθύτερο εαυτό μας. Είναι η κλακέτα που χτυπάει για το προσωπικό μας γύρισμα. Το αυθεντικό, χωρίς μόνιτορ. Είναι η μοναξιά, ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι λογαριασμοί με το φόρο της ελευθερίας σε διακανονισμό και την ελπίδα τελευταία. Με τον έρωτα να κλέβει απ’ το παράθυρο και το χιούμορ να κρατάει τσίλιες.

Ποιο είναι το ταξίδι της ζωής και πώς το αντιλαμβάνεται ένα νέο άτομο όπως εσύ;

Το ταξίδι της ζωής είναι οι ναύτες που συναντώ, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, τα λιμάνια μας. Η επικοινωνία κι η αγάπη είναι τα καύσιμα. Ο έρωτας είναι το νερό. Έρωτας μεγάλης εμβέλειας, που διαφεύγει της σάρκας. Με όλο το πλήρωμα στο κατάστρωμα να προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο «ζωή». Αυτές οι εξηγήσεις, είναι οι επιλογές μας.

Γιατί διδάσκουν στα σχολεία μία τόσο μη λογική, ελλιπή, και λανθασμένη, «θεωρία για τη ζωή»;

Σημαντικά ζητήματα καταλήγουν συντομογραφίες. Δεν κρύβονται τέτοιες ανησυχίες στις μακροσκελείς εγκυκλίους. Το εκπαιδευτικό σύστημα δουλεύει με αριθμούς αρμοδιότητας. Είναι και μια διδαχθείσα ύλη που πρέπει να ολοκληρωθεί, αλλά και οι κυκλοθυμίες ενός υπουργείου, που δε δίνει το περιθώριο. Η λέξη «παιδεία», έμεινε λέξη για ευρηματικά βιογραφικά. Έγινε η πρόφαση για ένα ακόμη ευρύχωρο καθιστικό, καθώς και οι προδιαγραφές μεγάλων ιντσών των ιθυνόντων, να βλέπουμε πόσο μικραίνουν τα όνειρα μας σε μια γιγάντια οθόνη σαπουνόπερας. Μόνο που αυτή η σαπουνόπερα, είναι άνθρωποι νέοι, είναι ένας λαός που παλεύει! Δεν είδαμε ποτέ στην Ελλάδα τη παιδεία επί τω έργω.

«Μάς δημιουργείται η αίσθηση ότι το σύστημα μάς εξαπατά και μάς μεταχειρίζεται ενώ δεν υπάρχουν ιδεώδη, πρότυπα κι αξίες να καλύψουν το πνευματικό κενό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να νιώσει πλήρης και ίσως και ευτυχισμένος». Αν συμφωνείς με την άποψή μου θα θέλαμε τις σκέψεις σου.

Συμφωνώ. Είμαστε σε μια χώρα που την ερεθίζουν οι υποσχέσεις και συνεχώς καταλήγουμε σε διαπιστώσεις και μεγάλους εγωισμούς. Η πληρότητα δε συγχωρείται. Κι εμείς κάναμε λάθη. Δεν αντιδράμε. Σ’ αυτή την απάθεια, έχω την αίσθηση ότι μάς πετυχαίνει η απάτη και μ’ έναν τρόπο συνυπογράφουμε. Μάς αρέσει το μνημόσυνο των ένδοξων καιρών, γιατί δεν μας κουράζει. Δεν είναι το «τότε…» που μας απειλεί, αλλά το «τώρα!» που είναι μπροστά μας και μας χρειάζεται.

Ο έλεγχος και η σταθεροποίηση-εναρμόνιση του κόσμου της ψυχής είναι η βάση της ασφάλειας στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Πώς μπορεί ένας νέος άνθρωπος όπως εσύ, να νιώσει καλά μέσα του και να δημιουργήσει σ΄ ένα τόσο ασταθές και με μεταβαλλόμενο περιβάλλον;

Ποτέ δε θα ξεκινούσα ένα δημόσιο διάλογο για να είμαι καλά εγώ. Είναι εξαιρετικά εγωιστικό. Μέσα από κάθε έργο, γλιτώνω του δέκτες μου. Προσπαθώ να είμαι καλός μαέστρος, όσο γίνεται στην εναρμόνιση του κόσμου. Η δουλειά μας είναι γενναιόδωρη με τους άλλους και πολύ σκληρή για εμάς τους ίδιους. Έχοντας υπόψη πάντα, το είδος που είμαστε οικονόμοι. Το θέατρο και η ποίηση αλληλοσυμπληρώνονται κι έχουν την υποχρέωση να εκπέμπουν πληροφορία. Ένα ασταθές και μεταλλευόμενο περιβάλλον είναι η κατάλληλη άσκηση για την ορχήστρα της τέχνης.

Η ποίηση, όπως και κάθε μορφή τέχνης, εκτός από τρόπο φυγής από τη σκληρή καθημερινότητα που βιώνουμε, αποτελεί κι ένα μέσο στο οποίο φορτώνουμε τα συναισθήματα οργής, αγανάκτησης και θλίψης για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ποια ανάγκη σου εξυπηρετεί;

Την ανάγκη μου να δω έναν κόσμο να επικοινωνεί. Στη ποίηση δε φορτώνουμε τα δυσοίωνα, κάτι τέτοιο θα ήταν φυγοπονία, δειλία. Η καρδιά μας φορτώνεται και στάζει αίμα. Στο χαρτί είναι τα σχέδια μιας προσωρινής μεταφοράς στο ανώδυνο. Και το ανώδυνο στην ποίηση είναι πως έχει τον τρόπο να αντιμετωπίσει το επώδυνο. Μεταφερόμαστε όσο διαρκεί ένα ποίημα.

Ο Frank A. Clark Αμερικανός πολιτικός είχε πει: "τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο". Στις περισσότερες φωτογραφίες σου χαμογελάς. Πιστεύεις πως η αισιοδοξία πηγάζει από μέσα μας ή από ένα άλλο χαμόγελο;

Από μέσα μας. Ξορκίζω το κακό, το πεισμώνω. Είναι μια μικρή διαδήλωση, σε τόση σοβαρότητα. Να χαμογελάμε, να γελάμε δυνατά! Δε φορολογείται. Μπορεί να παρασύρουμε και τους υπόλοιπους.

Πώς μπορεί σήμερα ο άνθρωπος της γενιάς σου να μην υποκύψει στην απελπισία και στην αδράνεια;

Έχουμε ανάγκη την υπεράσπιση. Και δεν είναι διατεθειμένη. Υπάρχει μια πλανόδια παραίτηση, που ονειρεύομαι ν’ αποσυρθεί. Η ζωή είναι τα δύσκολα. Να διασκορπιστούμε στην ανθρώπινη επαφή, πέρα απ’ την αφή του κινητού μας. Μόνο μια συμμορία έμπρακτων αλλαγών θα μάς σώσει.

Αντικρίζοντας καθημερινά τον ήλιο που ανατέλλει και ζεσταίνει τις ψυχές μας τί όνειρα κάνεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή;

Να συνεχίσει ν’ ανατέλλει κι αύριο.

Μίλησέ μας για το Μάριο. Δώσε μας μια εικόνα για το άτομό σου και τα ενδιαφέροντά σου.

Ο Μάριος καταθέτεται. Από κει και πέρα το πορτραίτο μου το έχει ο κόσμος.

Ποια ήταν τα αντίβαρά σου;

Η πίστη μου.

Μια ευτυχισμένη μέρα τί περιλαμβάνει για σένα;

Τους ανθρώπους που αγαπώ, δίπλα μου.

Υπάρχουν νέα επαγγελματικά σχέδια;

Έκπληξη.