Το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» και η «κακή κάνναβη» του Καράογλου

Είναι αλήθεια πολύ έντονος τα τελευταία χρόνια ο «αριστερός φονταμενταλισμός» που επιδεικνύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που οι στυλοβάτες των ιερών αρχών του ελληνικού έθνους εξανέστησαν, και είπαν να μοιραστούν τον πόνο τους.

Ανάμεσά τους και ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας, Θεόδωρος Καράογλου, ο οποίος στο κυριακάτικο πόνημά του στην εφημερίδα «Δημοκρατία» (η ίδια εφημερίδα που μοίραζε βιβλίο

για τα «εγκλήματα του ΕΑΜ») «κέρασε» μια κάποια δόση… ναφθαλίνης, υπερασπιζόμενος το -χουντικής έμπνευσης- σύνθημα του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» και αγανακτώντας με την αριστερή «δικτατορία» των δύο τελευταίων χρόνων, η οποία γκρεμίζει τα ιερά και τα όσια που τόσο επισταμένως οικοδόμησε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης η Νέα Δημοκρατία και οι συν αυτών.

Γράφει λοιπόν ο «γαλάζιος» βουλευτής, ότι τα συνεκτικά στοιχεία του Ελληνισμού είναι το τρίπτυχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. «Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, η πατρίδα είναι η γη των προγόνων μας και άρα η κοινή μας καταγωγή. Η Θρησκεία αποτελεί το δεύτερο βασικό στοιχείο ενός Έθνους μετά τη γη του και η οικογένεια το αρχέγονο κύτταρο της κοινωνίας μας.

(…) Για αυτό και δεν μπορώ να ανεχτώ, στο όνομα μιας αριστερόστροφης πολιτικής ορθότητας, να θεωρείται συντηρητικό να έχεις στις ημέρες μας μια «δεμένη» οικογένεια ή οπισθοδρομικό το να τηρείς τον αξιακό σου κώδικα, έχοντας υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα».

Όλα αυτά για να καταλήξει στο… αγανακτισμένο συμπέρασμα, ή για την ακρίβεια σε μία σειρά συμπερασμάτων, με προεξάρχον το επίκαιρο ζήτημα της ιατρικής κάνναβης, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο αποτελεί «ψευτοπροοδευτισμό».

«Από πού και ως πού πρόοδος θεωρείται η αποποινικοποίηση της Κάνναβης;

Από πού και ως πού γίνεται προοδευτική μια κοινωνία όταν αποδέχεται τον καθημερινό κανιβαλισμό των Εξαρχείων και την απαξίωση των στελεχών και του έργου της ΕΛ.ΑΣ.;

Από πού και ως πού θεωρείται προοδευτισμός η ανοχή στην Αριστερή αλαζονεία, στην επιπόλαιη ημιμάθεια και τις κυβερνητικές αυταπάτες;

Σκοταδισμός και παρακμή είναι…», γράφει στο άρθρο του.

Στα ερωτήματα του κ. Καράογλου βέβαια θα μπορούσαν να προστεθούν (ή καλύτερα να αντικατασταθούν) και κάποια άλλα, όπως τα παρακάτω:

πόσο αυθαίρετο μπορεί να είναι ότι η Αριστερά αντιμάχεται τον θεσμό της οικογένειας;

πόσο αντίθετο στην οποιαδήποτε έννοια κοσμικότητας και κοινωνικού φιλελευθερισμού μπορεί να είναι το επιχείρημα περί θρησκείας;

πόσο οπισθοδρομικό είναι να μη λαμβάνεις υπόψη τις θέσεις των γιατρών σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης;

πόσο προσβλητικό είναι για τα θύματα και της Χούντας και για όσους και όσες διώχθηκαν από το στρατιωτικό καθεστώς να επικαλείσαι συνθήματα και αξίες της;

Ίσως όχι και τόσο πολύ, αν αναλογιστεί κανείς πώς έχει καταντήσει η ακροδεξιά πια Νέα Δημοκρατία… Ίσως όλα αυτά μοιάζουν πολύ λογικά σε ένα κόμμα όπου Αδώνιδες, Λαζαρίδηδες και Βορίδηδες έχουν λόγο και μάλιστα κυρίαρχο.