Το altsantiri.gr μίλησε και απόλαυσε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ»

Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα

Έχουμε στις 17:00 ραντεβού με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο θέατρο για να μιλήσουμε για τη νέα υπερπαραγωγή του Κακλέα «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» και όχι μόνο. Συναντηθήκαμε τυχαία στο γκαράζ, οπότε αποφύγαμε να ψάχνει ο ένας τον άλλο στον άδειο – για την ώρα – χώρο. Γλυκύτατος, φιλόξενος και με μία άνεση να τα κάνει όλα να είναι – και όχι να φαίνονται – άνετα, ένας πραγματικά όμορφος άνθρωπος. Καθίσαμε

Στη συνέχεια, περιμένοντας με έναν καφέ στο προαύλιο του ωραίου χώρου του Ελληνικού Κόσμου, έφτασε η ώρα της παράστασης. Πάνω από 2 ώρες που κύλησαν νερό, χωρίς καμία κοιλιά, με μία άρτια σκηνοθεσία που ανέδειξε την ιστορία και ασφαλώς τους ηθοποιούς.

Η παράσταση άνοιξε και έκλεισε με το φοβερό τραγούδι της PJ Harvey “To Bring You My Love”, ένα μουσικό κομμάτι που μιλάει για τι άλλο; Μα για τον έρωτα. Με μία σύγχρονη στιγμή επέλεξε ο γνώστης Κακλέας να δώσει το ρυθμό σε ένα κατά τα άλλα βικτωριανό σκηνικό. Μοναδικά σκηνικά, θέατρο μέσα στο θέατρο, state of the art κουστούμια, με έναν απίθανο Χαραλαμπόπουλο να θυμίζει σε στιγμές την φιγούρα του Τζακ Σπάρρου των απίθανων εξίσου κινήσεων και μορφασμών. Οι χαρακτήρες και οι διάλογοι δημιουργούν ένα ωραιότατο πραγματικά ψυχαγωγικό θέαμα που αξίζει φέτος να δείτε. Η υποκριτική –σχεδόν- στο σύνολο του θιάσου ήταν απολαυστική, με ένα χιούμορ που έχει πολλά στοιχεία από το αγγλικό και που έκανε το κοινό να γελάει σταθερά σε όλο το έργο.

Αλλά πριν το δείτε, διαβάστε τα πολλά και όμορφα, σίγουρα σημαντικά, που μοιράστηκε με το altsantiri.gr, ο πρωταγωνιστής της παράστασης Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

-Πόσο επίκαιρος είναι ο Σαίξπηρ;

Αν δεν ήταν επίκαιρος δεν θα είχε τη διάρκεια που έχει μέχρι τώρα. Για να φανταστείς τα έργα του από το 1600 συνεχίζουν να παίζονται και να εμπνέουν όχι μόνο αυτούς που δημιουργούν πάνω στη σκηνή, δηλαδή τους καλλιτέχνες, αλλά κυρίως εμπνέουν τον κόσμο. Αυτό μαρτυρεί πόσο διαχρονικός και ουσιαστικός είναι ο λόγος του. Ένας λόγος που μιλάει για αρχέγονα πάθη και αισθήματα, τον έρωτα την προδοσία, όλα αυτά τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεταλλάσσονται στο χρόνο αλλά παραμένουν ίδια στην ουσία τους

-Γιατί τελικά οι άνθρωποι το ίδιο αγαπάνε, το ίδιο πονάνε, το ίδιο ερωτεύονται;

Έτσι ακριβώς… και ο τρόπος που τα λέει είναι μαγευτικός.

-Αγαπημένο σου έργο;

Είναι πολλά, αλλά ένα από τα αγαπημένα μου έργα που με ταξιδεύει πολύ είναι ο Βασιλιάς Ληρ, στο οποίο έπαιξα στο Εθνικό Θέατρο ως Τρελός πριν από κάποια χρόνια. Βέβαια, είναι τόσα πολλά τα όμορφα έργα του, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα για παράδειγμα είναι μαγικό.

-Τώρα γυρίζεις το πώς γεννήθηκε αυτό το έργο…

Ναι, μέσα από μία μυθοπλασία, ο δημιουργός που ψάχνει τη μούσα του, όπως ο Σαίξπηρ στην ιστορία μας.

-Και σε αυτό το σημείο έρχομαι σε μία άλλη ερώτηση: Ο Σαίξπηρ τροφοδοτήθηκε από τον έρωτα, ο Βασίλης από πού αντλεί έμπνευση;

Από τον έρωτα. Ο έρωτας για τα πάντα. Ο έρωτας είναι αυτός που εμπνέει όλους μας, και όταν μιλάμε για έρωτα, δεν μιλάμε μόνο για τον άνθρωπο που αγαπάμε, που ερωτευόμαστε. Είναι αυτό που μας κάνει και ερωτευόμαστε τη ζωή, τα πράγματα που κάνουμε. Αυτό που μας δίνει δύναμη για να ζούμε.

-Ποια είναι αυτά τα πράγματα με τα οποία εσύ είσαι βαθιά ερωτευμένος αυτή τη στιγμή;

Είμαι βαθιά ερωτευμένος με αυτό που κάνω. Βαθιά ερωτευμένος με την επικοινωνία με τον κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας αλλά περισσότερο ένας έρωτας που χτίστηκε σιγά σιγά και μάλλον έχει μεταλλαχθεί σε μια ωραία αγάπη και αλληλοεκτίμηση. Το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ και για αυτό αισθάνομαι ερωτευμένος με αυτό, με αυτή τη διάρκεια της σχέσης μου με τον κόσμο, μέσα από τη δουλειά πάντα.

-Και στην τηλεόραση ο κόσμος σε υποστηρίζει όπως και στο θέατρο. Πώς βλέπεις τη σχέση του κοινού με το θέατρο;

Είναι πολύ ουσιαστικό για έναν καλλιτέχνη να νιώθει ότι ο κόσμος τον ακολουθεί μέσα από τις επιλογές όλων των χρόνων που έχουν περάσει. Ποτέ δεν ένιωσα τον εαυτό μου να κάνει εύκολα πράγματα, μάλλον ήταν δύσκολα, γιατί έχω ανάγκη να εξελίσσομαι και να κάνω κάτι διαφορετικό τόσο για μένα όσο και για τον κόσμο. Δεν θέλω να νιώθω ότι έρχεται και βλέπει από μένα κάθε φορά κάτι παρόμοιο, γιατί δεν μου αρέσουν οι εύκολες συνταγές. Ακολουθώ πάντα το ένστικτό μου και το τι λέει η ψύχη μου και η καρδιά μου. Το σημαντικότερο είναι ότι έχει αποκτηθεί μια εμπιστοσύνη με τον κόσμο, με τα έργα που κάνουμε γιατί δεν έχουμε κάνει κάτι το φτηνό με οποιοδήποτε τρόπο.

-Ο έρωτας ή ο πόνος θεωρείς ότι είναι πιο δημιουργικός;

Και τα δύο. Περισσότερο ο πόνος σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις ίσως περισσότερα πράγματα. Ο έρωτας σε κάνει να δημιουργείς αλλά θέλεις χρόνο για να τον ζήσεις οπότε δεν έχεις και πολύ χρόνο να δημιουργήσεις, ενώ ο πόνος σου δίνει και πολλή μοναξιά.

-Σε αυτήν την παράσταση παίζεις τον Σαίξπηρ. Σε ποιο έργο του Σαίξπηρ όμως θα ήθελες να πρωταγωνιστείς; Μήπως την επόμενη φορά τον Βασιλιά Ληρ και όχι τον Τρελό στο ομώνυμο έργο;

Μπορεί κάποτε να θέλω να κάνω τον Βασιλιά Ληρ, γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο έργο ή το Βασιλιά Ριχάρδο. Είναι τόσοι πολλοί οι χαρακτήρες, ιδιαίτεροι, πολύπλοκοι και τραγικά δύσκολοι για έναν ηθοποιό, μια πρόκληση. Νομίζω λοιπόν ότι είναι πολλοί οι ρόλοι που με την κατάλληλη σκηνοθετική ματιά, γιατί ξέρεις είναι και επικίνδυνοι ρόλοι, θα πρέπει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να μεταλλαχθούνε στο σήμερα, να μιλήσουν στον κόσμο. Οπότε ναι, θα ήθελα, όπως τώρα έχω τη χαρά στην ηλικία που είμαι να υποδύομαι και τον Ρωμαίο -ποτέ δεν το περίμενα στην ηλικία που βρίσκομαι ότι θα έκανα το Ρωμαίο-, που σημαίνει ότι το χαίρομαι πάρα πολύ να είμαι τζόβενο.

-Η Αθήνα είναι η πόλη με τα περισσότερα θέατρα παγκοσμίως. Πώς το εξηγείς αυτό;

Λέμε ότι η αρχαία Ελλάδα είναι αυτή που γέννησε το θέατρο, οπότε νομίζω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είμαστε οι Έλληνες, πάνω στη λίγη σκέψη που έχω κάνει σε αυτό το θέμα, άνθρωποι με μία καλλιτεχνική φύση. Μας αρέσει να δημιουργούμε, μας αρέσει να κάνουμε πράγματα. Αυτό ας πούμε που λες, θα έπρεπε να διαφημιστεί σε όλο τον κόσμο γιατί δεν ξέρουν οι ξένοι ότι έχουμε 300 θέατρα. Αυτό θα έπρεπε να είναι ένας λόγος να έρχονται οι τουρίστες, όπως πηγαίνουν στο Λονδίνο για να δουν παραστάσεις.

Ένας λόγος για να έρχονται στο μικρό τρελό χωριό του Αστερίξ για να βλέπουν παραστάσεις που να φροντίζουμε να είναι και στα αγγλικά, με υπέρτιτλους, ώστε ξαφνικά να γίνει μια μόδα στον κόσμο, να έρχονται να δουν αυτούς τους τρελούς που παίζουν ό,τι υπάρχει σε ρεπερτόριο. όλες οι ηλικίες, σε μικρά και μεγάλα θέατρα. Αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό.

Γιατί άλλο με τις συνθήκες, τα οικονομικά που είναι πολύ ζόρικα, αλλά σκέψου ότι τόσοι νέοι ηθοποιοί βγαίνουν από τις σχολές και όπως όλοι μας τον πρώτο καιρό δεν βγάζαμε μία, αλλά θέλαμε να είμαστε πάνω σε μία σκηνή. Μέσα από αυτήν την κρίση που δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο την κατάσταση δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί από τους νέους ανθρώπους οτιδήποτε θέλουν. Να κάνουν μία αποθήκη θέατρο και να δημιουργούν. Είναι προτιμότερο από το να ανοίγουν μπουρδέλα. Έτσι δεν είναι; Θα πρέπει να ανοίγουν σχολεία, θέατρα, δηλαδή πολιτισμός. Είναι αυτό που μας λείπει, η Παιδεία και ο Πολιτισμός.

-Ποια θέση έχει το θέατρο στην σύγχρονη Ελλάδα;

Νομίζω ότι ανάλογα με την εποχή είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη η θέση. Πολλές φορές στην τσέπη των Ελλήνων που το θεωρούν σαν είδος πολυτελείας ενώ δεν είναι, γιατί αν το σκεφτείς το πόσο έχει ένα εισιτήριο και μάλιστα από μία παραγωγή σαν τη δικιά μας, που έχει 25 ανθρώπους επί σκηνής, με φανταστικά σκηνικά και κουστούμια. Δεν είναι το ίδιο να πληρώνεις ένα εισιτήριο να πας να δεις μια ταινία στο σινεμά. Είναι και το κόστος τέτοιο που νομίζω και 2 καφέδες να μην πιείς που λέει ο λόγος, βλέπεις ένα θέατρο. Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα.

Το θέατρο θα έπρεπε να έχει τον πρωταρχικό λόγο στην παιδεία ενός νέου ανθρώπου, από τους γονείς που θα παίρνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο θέατρο αλλά όχι για να ψυχαγωγηθούν, να τα αφήσουν μέσα και να κάθονται αυτοί έξω για να κάνουν κανένα τσιγάρο, αλλά να τους δημιουργήσουν την αίσθηση του σεβασμού απέναντι σε κάτι που δημιουργείται πάνω στη σκηνή, προσπαθεί να ταξιδέψει το παιδί σε κόσμους, σε σκέψεις που θα το κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Νομίζω ότι αυτό είναι η ουσία του θεάτρου, ήταν είναι και θα παραμείνει να είναι.

Βλέπεις είναι ανάλογα με την τεχνολογία στην εποχή μας, ακόμα και η τηλεόραση φθίνει, καταλαβαίνεις ό τι έχει φτάσει σε ένα τέλμα, γιατί ποτέ η τηλεόραση δεν είχε σαν στόχο τη διαπαιδαγώγηση μέσα από τη ψυχαγωγία. Όταν είναι καθαρά η ψυχαγωγία για νούμερα, τότε θα είναι μόνο νούμερα. Γενικότερα νούμερα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι η τεχνολογία θα πάρει την τηλεόραση, θα την ταξιδέψει και ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι δεν θα νοιάζονται για τηλεόραση, γιατί μπορούν να έχουν μια τηλεορασίτσα σε μία μικρή οθόνη, που θα βλέπουν ό,τι γουστάρουν.

Το θέατρο όμως είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, οι άνθρωποι έρχονται στην παράσταση και φεύγουν όλοι με ένα δικό τους συναίσθημα αλλά με ένα κοινό παρανομαστή, ότι έκανε κάτι μέσα τους. Ο καθένας θα το μεταφράσει διαφορετικά, αλλά στην ουσία νιώθει ότι είναι σημαντικότερο από το να κάτσει να δει κάτι στην τηλεόραση. Δεδομένου ότι η ψυχαγωγία σημαίνει ανάταση ψυχής, το θέατρο είναι τελικά αυτό που το καταφέρνει. Η τηλεόραση είναι κάτι να περνάει η ώρα, μια συντροφιά για τους μοναχικούς ανθρώπους να μην νοιώθουν ότι είναι μόνοι.

-Αν και εσύ έχεις παίξει σε πολύ πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές…

Έχω κάνει πολύ λίγη τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια. Έχω κάνει μόλις 5 σειρές, στα 19 χρόνια. Το θετικό είναι ότι ήταν επιτυχημένες γιατί αν και αγαπάω την τηλεόραση, θλίβομαι γιατί αναπαράγονται τα ίδια πράγματα. Τι να κάνουμε για να τους προσελκύσουμε, έστω και αν είναι με σκουπίδια… Και εκεί πέρα είναι το λάθος. Αντί για να δώσεις κάποια λεφτά για να κάνεις 10 πράγματα, δώσε τα μισά λεφτά και κάνε 2 πράγματα αλλά να ξέρεις ότι έχουν μία αξία.
Γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει μόδα με μία απροσδιόριστη έννοια. Τη μόδα τη φτιάχνουμε εμείς με αυτό που έχουμε να προτείνουμε. Γίνεται για παράδειγμα ένα ριάλιτι και έχει επιτυχία και ξαφνικά ανοίγουν άλλα 15 χιλιάδες ριάλιτι από δίπλα σαν τα σουβλατζίδικα. Το θέμα είναι κάποιος να κάνει την αρχή σε κάτι πιο ουσιαστικό και μόλις δούνε όλοι ότι αυτό αξίζει και τραβάει τον κόσμο να δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα. Ακούγεται βέβαια ίσως ουτοπικό αλλά σίγουρα θα είχε πραγματική αξία.

-Χρειάζεται ένας οραματιστής;

Νομίζω ότι πάντοτε χρειάζεται. Αν δεν υπήρχε ο Φίνος δεν θα υπήρχαν αυτές οι ταινίες τότε γιατί ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε μεράκι. Δεν ήταν τυχοδιώκτης απλώς να βάζει λεφτά για να βγάζει από τον ελληνικό κινηματογράφο. Γούσταρε πολύ να βλέπει ωραίες ελληνικές ταινίες. Αυτές λοιπόν μεγάλωσαν κάποιες γενιές που σημαίνει ότι είχαν κάποια αξία. Όλα ξεκινάνε από τους ανθρώπους που έχουν ένα όραμα και ένα μεράκι για αυτή την καλλιτεχνική δουλειά. Είτε πρόκειται για τηλεόραση, είτε για κινηματογράφο, είτε για θέατρο.

-Ποια είναι η εμπειρία σου παίζοντας σε μία υπερπαραγωγή;

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχω συμμετάσχει σε πολλές μεγάλες παραγωγές. Μάλλον επειδή συνεργάζομαι με τον Γιάννη Κακλέα που είναι ένας μάστορας των μεγάλων παραγωγών, ένας σκηνοθέτης από τους λίγους που μπορούν να αποδώσουν και να εντυπωσιάσουν πραγματικά και ουσιαστικά. Μέσα από τα έργα φροντίζει να μην χαθεί το πολυπληθές σύνολο των ηθοποιών, ούτε στο πολυποίκιλο σκηνικό, ούτε στα πολλά κουστούμια. Είναι ένας συγκροτημένος σκηνοθέτης που ξέρει πάρα πολύ καλά και κουράζεται πάρα πολύ για να δώσει ένα άρτιο αποτέλεσμα και το έχει καταφέρει σε όλες τις δουλειές που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Και σε αυτήν την φετινή, που είμαι πολύ ευτυχισμένος που συνεχίζουμε με κάτι που νιώθουμε ότι είναι ακόμα παραπέρα.

-Στο εξωτερικό έχεις παρακολουθήσει κάποια μεγάλη παραγωγή;

Έχω κάνει πολύ λίγα ταξίδια λόγω δουλειάς. Κάποια στιγμή πριν κάποια χρόνια είχα πάει στο Λονδίνο και το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν τους Αθλίους του Ουγκώ, ένα μιούζικαλ που με εντυπωσίασε.

-Είναι σημαντικό για εσάς τους ηθοποιούς να βλέπετε τι συμβαίνει και έξω. Άλλωστε με διαφορετικό μάτι θα δεις εσύ την παράσταση, καθότι μπορείς να καταλάβεις τη δουλειά που έχει γίνει από πίσω…

Πολύ σωστά και μακάρι να μπορέσω στο μέλλον να κάνω πολλά ταξίδια.

-Θα πρέπει άλλωστε κάποια στιγμή να ψυχαγωγηθείς και εσύ και όχι μόνο να ψυχαγωγείς.

Ε ναι… Να κάνω και εγώ κάτι να ευφράνω την καρδιά μου.

-Αλήθεια, εσύ τι κάνεις για την ψυχαγωγία σου;

Στον ελεύθερο χρόνο, αν έχω ένα διήμερο, προσπαθώ να κάνω κάποιο ταξιδάκι. Αυτά τα γρήγορα ταξιδάκια που παίρνει λίγο ανάσα η ψυχή, οξυγόνο. Όπως με ξεκουράζει να βρίσκομαι και με φίλους όπως και να κάνω άλλα πράγματα που δεν αφορούν το θέατρο.

-Επιστρέφοντας, και μιας και μιλάμε με αφορμή τον Ερωτευμένο Σαίξπηρ, η Αθήνα είναι ερωτική πόλη;

Νομίζω ότι η Αθήνα αυτόν τον καιρό είναι στα καλύτερά της. Βλέπω, στο κέντρο πάντα, ότι εκτός του ότι έχουν γεμίσει τα μαγαζιά από ανθρώπους, έχουν αλλάξει και ποιοτικά και από άποψη εστιατορίων, ποτάδικων και άλλων. Αν και έχω μεγαλώσει σε μία συνοικία λίγο έξω, στο Βύρωνα όπου έχω περάσει όλα τα χρόνια της ζωής μου εκτός των τελευταίων 8 που μένω πια στο κέντρο, αγαπάω πάρα πολύ το κέντρο που το έζησα και τα δύσκολα χρόνια της κρίσης.
Αυτό που βλέπω τώρα είναι σαν να έχει γίνει ένα ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος σημείο γιατί και ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ. Το ωραίο είναι ότι δεν έρχονται απλώς να δουν την Ακρόπολη. Βλέπεις τους ξένους να είναι με ένα χαμόγελο, να γυρνάνε στους δρόμους, να πηγαίνουν σε διάφορων τύπων εστιατόρια, να υπάρχει μια ποιότητα. Αν θες, είναι σαν κάποιοι να ξαναβρήκαν το χαμόγελό τους; Μπορεί οι ξένοι να το έχουν μεταδώσει γιατί έχουν τη χαρά του τουρίστα; Αυτό βλέπεις μεταδίδεται και μου αρέσει πολύ που βλέπω τους Αθηναίους, τουλάχιστον με ένα χαμόγελο, να προσπαθούν να βοηθήσουν ένα ξένο. Αυτό δεν ισχύει παντού. Νομίζουμε ότι αυτό θα ίσχυε σε όλες τις χώρες αλλά είμαστε μία πραγματικά φιλόξενη φυλή.

-Η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη είναι πιο ερωτική; Γιατί η Θεσσαλονίκη έχει το όνομα…

Κοίταξε να δεις. Δεν είπα ότι η Αθήνα είναι ερωτική. Η Θεσσαλονίκη από την άλλη είναι ερωτική. Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι μέσα στην καρδιά μου, αν και δεν έχω κάποια πραγματική σχέση μαζί της. Αυτό το έξω καρδιά που πάμε σιγά σιγά να αποκτήσουμε οι Αθηναίοι, το έχουν από γεννησιμιού τους οι Θεσσαλονικείς.. Για αυτό λέω ότι η Αθήνα πάει να γίνει κάτι, γιατί πάει να θυμίσει λίγο τη Θεσσαλονίκη σε κάποια πράγματα και είναι ωραίο. (γελάει) Όπως βλέπεις δεν είμαι καθόλου τοπικιστής.

-Ο έρωτας στα χρόνια της Κρίσης. Ζώντας σε μια οικονομική, περισσότερο θεσμική και κυρίως ηθική Κρίση, μπορεί να επιβιώσει ο πραγματικός έρωτας;

Ο πραγματικός έρωτας υπάρχει πάντα. Με λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες μπορεί να επιβιώσει. Πολλές φορές ο έρωτας δεν επιβιώνει και όταν υπάρχουν πολλά λεφτά γιατί τελικά είναι κάτι αυτόνομο.

Ο έρωτας είναι ένα μικρόβιο που σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Είναι σαν ένα μικρόβιο που μπαίνει στον εγκέφαλο εκτός από την καρδιά και ξαφνικά χάνεις τα λογικά σου. Κάνεις πράγματα που πριν μπει αυτό το μικρόβιο έλεγες ότι εγώ ποτέ δεν θα τα πάθω ή θα τα κάνω, αλλά άμα σου μπει τελείωσε.

Το καλό και κακό, ανάλογα πώς θα το μεταφράσει ο καθένας, είναι ότι κάποια στιγμή ο έρωτας, το μικρόβιο αυτό φθίνει. Αν θες σκοτώνεται από μία αντιβίωση που λέγεται καθημερινότητα, χρόνος… Το ωραιότερο είναι να μεταλλάσσεται σε αγάπη γιατί σημαίνει ότι έχει μεταλλαχθεί σε κάτι το οποίο όταν φεύγει (ο έρωτας) συνειδητοποιείς πραγματικά πόσο ταιριάζεις με τον άλλο.

-Τι θα συμβούλευες ένα νέο ηθοποιό που κάνει τα πρώτα του βήματα και ονειρεύεται παραστάσεις σαν και αυτή;

Να συνεχίσει να ονειρεύεται και να μην σταματάει να αγωνίζεται για το καλύτερο. Του εύχομαι να μην νιώσει ποτέ ποια είναι τα όριά του γιατί αλλιώς θα σταματήσει να κάνει νέα πράγματα.

Είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη να μην έχει όρια, εκτός και αν τα ανακαλύψει από μόνος του, που σημαίνει ότι θα βάλει μόνος του τους φραγμούς και όχι κάποιοι άλλοι. Να συνεχίσει να υπερπηδά κάθε εμπόδιο, γιατί ποτέ δεν είναι εύκολα τα πράγματα για έναν καλλιτέχνη που τώρα με την κρίση, μάλλον είναι και πιο δύσκολα. Αλλά αυτό ίσως να δίνει δύναμη στους νέους ανθρώπους να βρίσκουν καινούργιους τρόπους έκφρασης και αυτό σημαίνει ότι μπορούν να φέρουν αλλαγές.

Όταν είναι στάσιμα τα νερά δεν το παλεύεις πολύ να τα ταράξεις, όταν είναι ταραγμένα όμως και προσπαθείς να κολυμπήσεις, μπορεί να βρεις μια ακτή που άλλοι δεν την βρήκαν πριν.

Και αυτό έχει μία μοναδική αξία από μόνο του.

Ερωτευμένος Σαίξπηρ

Αισθηματική κομεντί του Λι Χολ
Σκηνοθεσία:Γ. Κακλέας
Ερμηνεύουν: Β. Χαραλαμπόπουλος, Έλ. Τρίγγου, Μπ. Λιβανού, Μ. Αδαμάκη, Γ. Κοψιδάς, Δ. Λημνιού, Ν. Ορφανός, Σ. Πατσίκας.
Σκηνικά: Μ. Παντελιδάκης. Κοστούμια: Ηλ. Δουλαδήρη. Μουσική: Πάντι Καν.

Στο Κέντρο Πολιτισμού του ΙΜΕ Ελληνικός Κόσμος – Θέατρον
Πειραιώς 254,Ταύρος
Τηλ : 2122540300

Παραστάσεις: Πέμ. 7 μ.μ., Παρ., Σάβ. 8 μ.μ., Κυρ. 6.30 μ.μ., Τετ. 7 μ.μ.
Τιμή: € 14-45.