«Παρ’ το απόφαση, η Ελλάδα δύο πράγματα έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει: τσεβρέδες και χαφιέδες»

Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα

Το κουμ κουάτ σημαίνει στα κινέζικα χρυσό πορτοκάλι. Στην Ευρώπη έφτασε στα μέσα του 19ου αιώνα αν και για εμάς τους Έλληνες είναι συνώνυμο του διάσημου κερκυραϊκού γλυκού του κουταλιού. «Κουμ Κουάτ» επίσης λέγεται και η παράσταση που είδαμε το προηγούμενο Σάββατο όταν βρεθήκαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου για να παρακολουθήσουμε τη νέα παράσταση

του Γιάννη Καλαβριανού. Πέρασαν δέκα χρόνια για να δούμε τη νέα δουλειά του σκηνοθέτη, που συν τοις άλλοις υπογράφει και τα κείμενα, σε συνεργασία με την Μαρία Κοσκινά μία εκ των δύο πρωταγωνιστών.

«Παρ’ το απόφαση, η Ελλάδα δύο πράγματα έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει: τσεβρέδες και χαφιέδες.» Ένα ζευγάρι κάνει την «επανάστασή» του, εν μέσω δικτατορίας, και δεν πάει στην Κέρκυρα για Πάσχα με το σόι. Θα μείνει σπίτι στην ησυχία του, μόνο του για να ζήσει τον έρωτά του. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Η ζωή όμως είναι αυτό που συμβαίνει ενώ εσύ έχεις κάνει άλλα σχέδια, και όλα σε μία στιγμή ανατρέπονται. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει από το σπίτι. Μόνο ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός, αυτοπροσώπως, δεν πήγαν επίσκεψη αυτήν τη μέρα που με τόση προσδοκία περίμεναν οι αξιαγάπητοι ήρωές μας…

Ο Γιώργος Γλάστρας και η Μαρία Κοσκινά γεμίζουν την σκηνή με την παρουσία τους και τη ζωντάνια τους, κάνοντας όλους τους ρόλους. Μια συνεχή εναλλαγή χαρακτήρων και… ρούχων μπροστά στα μάτια μας.

Αλλά ας μάθουμε περισσότερα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

-Κωμωδία, πολιτική σάτυρα ή φάρσα είναι τελικά το Κουμ Κουάτ;
Μ.Κ. Πρόκειται για φάρσα. Παρακολουθούμε τις «περιπέτειες» ενός ζευγαριού, που το Πάσχα του 1972, θέλησε να το περάσει μόνο του, στο σπίτι του, χωρίς συγγενείς, σούβλες, κοκορέτσια και τσάμικα, αλλα δεν τα κατάφερε ποτέ! Το σπiτι τους γέμισε με ανεπιθύμητους επισκέπτες και η ονειρεμένη μέρα έγινε εφιάλτης!

Γ.Γ. Το «Κουμ Κουάτ» έχει ξεκάθαρα τη δομή της φάρσας. Είναι όμως ένα έργο, που ταυτόχρονα σατιρίζει εκτός πολλών άλλων, και την πολιτική κατάσταση την περίοδο της δικτατορίας και των βαθιά ριζωμένων πολιτικών στερεοτύπων που υπάρχουν στην ελληνική πραγματικότητα. Πάνω από όλα όμως, έχει στόχο το γέλιο των θεατών σαν μια καλή κωμωδία.

-Πόσα κοινά έχει η Ελλάδα του έργου με τη σημερινή;
Γ.Γ. Η ελληνική πραγματικότητα έχει βαθιά της ρίζες της στην περίοδο της επταετίας. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετά τραύματα, συλλογικά και ατομικά, που ακόμα επηρεάζουν την Ελλάδα του σήμερα.

Μ.Κ. Η απάντηση του Γιώργου με καλύπτει… Προσθέτω μόνο μια ατάκα της παράστασης: «Ξάδερφε μη σε ταράξω, το κουμ κουατ δεν είναι ελληνικό…»

-Πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να παίζεις 3 ρόλους εναλλάξ μέσα σε μία και κάτι ώρα; Το έχετε ξανακάνει; Και αν όχι, θα το ξανακάνατε;
Γ.Γ. Το έχω ξανακάνει αλλά ποτέ με αυτήν την διαρκή επανεμφάνιση και αστραπιαία αλληλουχία των χαρακτήρων. Είναι αρκετά απαιτητικό αλλά εξαιρετικά απολαυστικό και ευχαρίστως θα το ξαναέκανα. Στη μεταμόρφωση βρίσκεται ο πυρήνας της υποκριτικής τέχνης και αυτό το έργο μας δίνει αυτή την ευκαιρία στο πολλαπλάσιο.

Μ.Κ. Θα το ξανάκανα χίλιες φορές! Είναι δύσκολο, μα και τόσο απολαυστικό αυτό το παιχνίδι της μεταμόρφωσης! Κι άλλες φορές έχω παίξει πολλούς ρόλους σε μία παράσταση, αλλα εδώ έχουμε περάσει σε πιο δύσκολη πίστα. Στο «Κουμ Κουάτ» τη στιγμή της αλλαγής από τον έναν ρόλο στον άλλον που πραγματοποιείται κι όλας επί σκηνής , μιλάμε και ως ρόλοι! Λειτουργούμε, δηλαδή με τρεις διαφορετικούς τρόπους ταυτόχρονα και το παιχνίδι απογειώνεται!

-Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα του έργου;
Γ.Γ. Μου είναι αδύνατον να απομονώσω μία. Χαίρομαι όμως που οι θεατές έρχονται μετά και μας λένε τις δικές τους αγαπημένες, ο καθένας και άλλη.

Μ.Κ. Κάθε μέρα είναι κι άλλη! Σήμερα μου κόλλησε η εξής: «Αγάπη μου πάρ’ το απόφαση. Η Ελλάδα δύο πράγματα έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει: τσεβρέδες και χαφιέδες.»

-Μαρία, πώς σου φάνηκε ο διπλός σου ρόλος στην παράσταση; (κείμενο, ερμηνεία)
Έζησα την αμήχανη στιγμή που ο ηθοποιός αναρωτιέται τι θέλει να πει ο συγγραφέας! (γελάει). Η παράσταση λειτουργεί για μένα ως παράταση της τεράστιας χαράς που ένιωσα κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έργου με τον Γιάννη Καλαβριανό, τον οποίο θαυμάζω και αγαπώ. Κι αν το γέλιο χαρίζει χρόνους, θα ζήσουμε επτά ζωές!

-Γιώργο, ποια θεωρείς ότι είναι τα δυνατά σημεία του έργου;
Η δομή του, η δομή της φάρσας δηλαδή, πράγμα πολύ σπάνιο για τη νεοελληνική θεατρική γραφή, η απαίτηση να παιχτούν όλοι οι ρόλοι από δύο μόνο ηθοποιούς, πράγμα επίσης πολύ σπάνιο και το χιούμορ του.

-Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κοινού;
Μ.Κ. Το γεγονός ότι οι θεατές που παρακολουθούν το Κουμ Κουάτ γελάνε πολύ μας προκαλεί τεράστια ευχαρίστηση. Το σπουδαίο δώρο της κωμωδίας…

Γ.Γ. Είναι απολαυστικό και βαθιά ικανοποιητικό να βλέπει κανείς στο χειροκρότημα πρόσωπα φωτεινά που γελούν και επικροτούν την υπενθύμιση για ένα αίτημα απενοχοποιημένης χαράς που έμοιαζε να είναι εν υπνώσει εδώ και χρόνια.

Αν θέλετε να ταξιδέψετε στην Ελλάδα του 1972 μπορείτε κάθε Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 21/04/2019 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γλάστρας και Μαρία Κοσκινά

Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης – Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξία Μπεζίκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Μποζοπούλου
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή