Όταν ο Ντίνος Χριστιανόπουλος αρνήθηκε το Βραβείο Γραμμάτων – «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης» (video)

Ο σπουδαίος Ντίνος Χριστιανόπουλος, που έφυγε από τη ζωή, ήταν ξεχωριστός και το είχε δείξει αυτό με πράξεις, όπως, όταν έδειξε την αντίθεσή του με κάθε τιμητική διάκριση. Μπορεί το 2011 να τιμήθηκε με το Βραβείο Γραμμάτων για τη συνολική προσφορά του στην ποίηση, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει το σχετικό «αγαλματάκι». Τι είχε πει τότε;

«Παίρνω βραβείο σημαίνει αποδέχομαι πνευματικά αφεντικά και κάποια στιγμή πρέπει να απαλλαγούμε από τα αφεντικά», είχε δηλώσεις ο μεγάλος μας ποιητής.

Η αντίδραση του Ντίνου Χρισταινόπουλου μόλις έγινε γνωστή η βράβευσή του ήταν άμεση. Εκτός του ότι αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο, δηλώνοντας πως δεν τον ενδιαφέρει ούτε το βραβείο ούτε το χρηματικό έπαθλο, έκανε γνωστό πως έμαθε για τη διάκρισή του μέσα από τα ΜΜΕ. «Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι σε κανέναν. Φτάνει πια αυτή η ιστορία να δίνουμε ο ένας στον άλλον βραβεία», είχε πει με νόημα στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ».

Τότε, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο, παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον», που το είχε γράψει από το 1979. Στο κείμενό του αυτό ο ποιητής κατέγραψε την εναντίωσή του προς κάθε είδους τιμητική διάκριση.

Αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται….

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό….

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

Κείμενο του 1977 στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, αρ. 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979»